Profile
Blog
Photos
Videos
TORONTO: EEN STAD VOL VERRASSINGEN
Het was wel even zoeken in Toronto naar het adres van ons hostel All Days - George House aan George Street. We raadpleegden een aantal voorbijgangers maar zonder veel succes. Wel erg vriendelijke reacties. De eerste dame kon ons niet verder helpen maar knoopte, nadat zij begreep dat we uit Nederland kwamen, een leuk gesprek met ons aan over voetbal. Ondertussen vroeg zij een andere voorbijganger of hij wellicht wist hoe we moesten lopen. Ook hij had geen idee en maar haalde zijn Blackberrie te voorschijn en ging voor ons op zoek.
Bruine schoenen
Een derde man (in werkoveral) kwam naast ons staan en hoorde het gesprek een beetje aan. "Jullie komen vast uit Duitsland," was zijn conclusie. "Die dragen altijd bruine schoenen," zei hij al wijzend naar Robins sneakers. Toen hij vernam dat we geen inwoners maar buren van Duitsland waren, vertelde hij enthousiast dat hij zelf een aantal jaar in Nederland heeft gewoond toen hij voor een toeristenbureau werkte. Spontaan bood Adam, zoals wij hem leerden kennen, ons een lift aan die wij maar wat graag aannamen. Samen met zijn collega schepte hij de achterbank leeg, die tevens als bureau/prullenbak leek fungeren. Al rijdend door Toronto wees Adam ons op de geschiedenis van de gebouwen en van de stad.
Drugsverslaafden
Ondanks dat we genoten van de gratis rit bleven we waakzaam onder deze, voor ons ongewone omstandigheden. Gedurende het gezellige gesprek, volgden onze ogen rusteloos de straatbordjes en probeerden we ons te oriënteren. De buurt verslechterde. We zagen hoopjes mens die op straat onder karton lagen te slapen, daklozen met volgestouwde winkelwagentjes en haastig voorbij stappende drugsverslaafden. We sloeg rechtsaf een straat in vol met vervallen rijtjeshuizen. Het bleek George street te zijn. "Dit is geen beste buurt," merkte Adams collega behulpzaam maar wat overbodig op.
Bedonderd
We stopten voor een huis met een metalen hek en een overwoekerde tuin. Links zagen we een opvangtehuis voor daklozen en rechts een stripclub. "Dit ziet er heel anders uit dan op de website," bracht ik verbaast uit (en besefte vervolgens hoe ontzettend naïef dit klonk). Adams collega bood aan om met ons het hostel te betreden. Drie keer belden we aan maar niemand opende (zou dit dan de eerste keer zijn dat we werden bedonderd? Het moest er een keer van komen). Na de vierde keer klonk de stem van de eigenaar door de intercom die ons de toegangscode gaf (de voordeur had een codeslot). De slecht verstaanbare man met een zwaar Indisch accent zei ons de onze spullen alvast in de bovenste kamer (bleek onze slaapkamer te zijn) te zetten en dat hij er over een kwartiertje zou zijn.
Spiegeltent
Na een grondige inspectie door het pand waren we er alle drie over eens dat het een donker (alle gordijnen zaten dicht om het lelijke uitzicht op de staat te verbloemen) maar een schoon huis was. Onze kamer zag er bovendien ruim uit, al konden de spiegels op de muren het plafond (!) daar ook een aandeel in hebben gehad. Ondanks het aanbod van Adams collega ons naar een beter hostel te brengen, besloten Robin en ik er te blijven. We hadden wel erger meegemaakt.
Vette hap
Adam, die ongemerkt uit beeld was verdwenen, dook na de inspectieronde op met een typisch Canadese specialiteit. Hij vertelde dat het kartonnen bakje, gevuld met friet, gesmolten kaas en jus 'poutine' heette. "Al is het niet goed voor je cholesterol, het is wel lekker. Je moet het een keer geprobeerd hebben," moedigde hij ons aan. Nee, hij hoefde er geen geld voor en veel tijd om het samen met ons op te eten hadden ze ook niet want ze moesten eigenlijk weer aan het werk. Perplex van zo veel vriendelijkheid stamelden we of we niet iets terug konden doen maar daar wilden ze niets van horen. "Hier zijn onze telefoonnummers. Als er iets is bel je maar." En met die woorden stapten onze Canadese engeltjes de auto in en reden weg.
- comments
Marcia Aaaahhhh zo lief! En zulke mensen kom je ook net op het goede moment tegen. Geweldig!