Profile
Blog
Photos
Videos
robert op wereldreis
"Denk er aan dat je stil moet blijven zitten en de manta's niet mag aanraken. Dat betekent niet dat de roggen jou ook zullen ontwijken." Een halve seconde is het stil in mijn hoofd, dan komen er opeens wel tien vragen tegelijkertijd op me af. Want wat doe je als een gigant van 4 meter achteloos tegen je aan dreigt te zwemmen om je te pletten met zijn duizend kilo? Het antwoord is even simpel als bevrijdend: gewoon wegduiken.
Vlak voor de kust van Big Island maken we ons klaar voor een avondduik. We gaan op zoek naar de mantaroggen, die hier naar plankton komen zoeken. Om het wat gemakkelijker te maken is onder water een enorme schijnwerper neergezet. In het licht van de lamp verzamelt zich de plankton. En dat trekt de manta's weer aan.
Aan boord van duikschool Torpedo hangt een gespannen sfeer. De meeste mensen hebben geen tot weinig ervaring met nachtduiken, maar weigeren dat in het penbaar te laten blijken. De divemaster, een rondborstige brunette, wuift eventuele bezwaren weg met een resolute opgewektheid, die een niets-om-je-zorgen-over-te-maken sfeer moet creeren, maar die op mij het tegenovergestelde effct heeft. "De ruimte boven de schijnwerper is het exclusieve terrein van de manta's", leerte ze ons. "Stijg nooit recht omhoog als je in de problemen komt, maar ga eerst bij het licht vandaan. Je zult niet de eerste zijn die iets breekt. Niet doen dus." Dat soort dingen dus.
Als we overboord gaan hebben we allemaal een zaklampje in onze hand. Die moeten we boven onze hoofden houden als we eenmaal in de 'ring of light' zijn aanbeland. De manta's concentreren zich vooral op de felle lampen van de schijnwerper en de camera's, maar komen op de lampjes af als het daar te druk is. "Denk er aan de lampen goed in de lucht te steken", instrueert divemaster Nicky ons," want de manta's scheren er vlak over heen. Soms worden mensen na een tijdje moe en laten ze de lamp een beetje zakken. Dat zijn de mensen die een botsing meemaken."
In het donker zwemmen we langzaam naar de schijnwerper. Van verre is de lichtblauwe gloed als te zien. In de lichtkegel maakt een eenzame manta langzame salto's. Zijn rug gekromd in een wijde boog zwemt hij omhoog en weer omlaag, zijn bek wijd open om alle plankton te pakken die zich in het licht heeft verzamelt. Het is een onwaarschijnlijk gezicht, zo weggelopen uit een film. De zwarte zee, die felblauwe lichtkegel en de eenzame manta, die onverstoorbaar zijn rondjes blijft draaien. Mijn hartslag schiet omhoog als we vlak bij de schijnwerper op de bodem gaan zitten. Nu komt de rog recht op mij af zoeven en maakt vlak boven mijn hoofd zijn cirkel af. Ik kijk in die wijd open mond en zie de diepe keel op me afkomen, waarin alles kan verdwijnen. Dan schiet hij weer omhoog, mij in totale verbazing achterlatend.
Als ik om me heen kijk zie ik in het donker meer schimmen voorbij vliegen. enorme UFO's, met zwierige vleugels banen zich een weg naar het licht. Wie het eerst komt, het eerst maalt, maar als twee roggen tegen elkaar aan dreigen te zwemmen schieten ze allebei tegelijkertijd omhoog, buik tegen buik, en maken elk een salto: de een linksom, de ander rechtsom. Het is ballet voor gevorderden, voor gracieuze giganten, eentonners op spitzen.
Als we worden gefilmd schieten de manta's opeens op ons af. In het licht van de camera's verzamelt zich de meeste plankton en dus scheren de reuzen opeens rakelings over ons heen. Ik voel er een over mijn hoofd komen, maar mijn masker blijft gelukkig op mijn neus staan.
In totaal zijn er ongeveer tien roggen en in het uur dat ik onder water ben verbaas ik me elk moment, kijk ik in alle richtingen tegelijkertijd en komt mijn hartslag niet onder de 150. Ik vind het geweldig, mijn beste duik ooit, en heb na afloop maar van 1 ding spijt: dat ik niet nog een dag heb om deze duik over te doen.
- comments