Het is officieel: ik ben blut op Bora Bora. Zelden heb ik me zo kloten gevoeld in zo'n paradijslijke omgeving. En dat Allemaal dankzij de voortreffelijk georganiseerde banksystemen, die alleen niet werken als je klant bent bij ABN AMRO. Bij aankomst op het vliegveld van Papeete is geld onze eerste zorg. De dichtstbijzijnde ATM, geldmachine, is nog geen 50 meter verder en alles lijkt in kannen en kruiken. Pasje er in, pin-code intoetsen, gewenst bedrag selecteren en klaar is Kees. Althans, zo werkt het voor Nic en Nick, twee Britten. Bij mij komt er geen geld uit het laatje rollen, maar verschijnt een mededeling op het scherm. "We have been instructed to return your card", staat er. "Potverdikkie, de VARA heeft dus nog niet betaald", wijs ik onmiddellijk een schuldige aan. Niet dat ik er erg zwaar aan til: dat moet ik de volgende dag maar uitzoeken. Eerst mijn nood-euro's maar aangesproken en snel een bedje gezocht. "Zie je wel dat ik voldoende geld op de rekening heb staan." Voldaan sluit ik mijn internetbankiersessie af. Er staat genoeg geld op de rekening voor een volwassen weekje Polynesie, dus ik maak me geen zorgen. Op Mo'orea zullen we wel even geld bijtanken en dan kan ik weer gewoon vooruit. Het geld dat ik nu heb is voldoende voor twee dagen. Geen wolkje aan de hemel dus. Twee dagen later is diezelfde hemel een grijze wolkenmassa, waaruit de regen gestaag naar beneden valt. Het typeert mijn humeur evenzeer als de status van mijn zoektocht naar geld. De twee belangrijkste banken van Polynesie hebben me al afgewezen. Met mijn bankpasje heb ik toegang tot alle ATM's van Maestro, een wereldwijd netwerk waar ABN AMRO mee samenwerkt. Maar Tahiti is niet wereldwijd, dit is Frans Polynesie en dat betekent dat alleen Franse klanten met een Maestro-pasje toegang hebben tot de geldkraan.... Ook mijn credit card wordt geweigerd, ondanks grote logo's op het raam van de bank. "Het spijt me dat ik het moet zeggen, maar onze techniek is nog niet ingesteld op geldverstrekking via credit cards", verontschuldigt de manager van Banque de Polynesie zich. Hoe blijf je in leven in het peperdure Mo'orea als je geen geld hebt? Ik heb geen flauw idee, maar vrees dat er niet veel anders op zit dan in te checken in een super-de-luxe vijfsterren all-inclusive hotel. De credit card zal er geen enkel probleem opleveren en ik ben voorzien van bed, brood en bier, of soortgelijke varianten. De 500 dollar per nacht staat in schril contrast met de 25 die ik nu uitgeef, maar een man in het nauw maakt soms vreemde sprongen. Godzijdank brengt Banque Socredo uitkomst. De man achter het loket vertelt doodleuk dat de ATM soms niet werkt, maar dat ze binnen nog wel een ander machientje hebben. Zonder problemen schuift hij 15.000 francs over de toonbank, genoeg voor mijn verblijf op Mo'orea en vertelt dat ik op Bora Bora kan rekenen op het filiaal aldaar. Om het te vieren ga ik 's avonds een cocktail drinken bij het zwembad van het chique Intercontinental hotel. De daquiri fraise smaakt vertrouwd bitter en ik voel het onmiddellijk in mijn hoofd. Backpacken is leuk, maar soms moet er ook wat te genieten zijn. Stom, stom, stom, stom. Hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn? Ik sta in de brandende zon van Vaipate, de 'hoofdstad' van Bora Bora, en het kantoor van de gerespecteerde Banque Socredo heeft me zojuist laten weten dat ze me geen geld gaan geven. Hoewel in de administratie is terug te vinden dat mijn kaart op Mo'orea goed heeft gewerkt, kan de bank nu geen bevestiging krijgen van mijn kredietwaardigheid. Ze weten dat ik het geld heb, want daar is over gebeld, maar ze krijgen geen verbinding met het kantoor om de transactie zelf te doen. In gewone mensen taal: de telefoonlijn kan geen verbinding krijgen met de credit card maatschappij. Van pure frustratie scheld ik mezelf de huid vol. Hoe heb ik er ooit op kunnen vertrouwen dat alles goed zou aflopen? Het is nu wel officieel: ik ben blut op Bora Bora, ongeveer met duurste locatie die ik deze reis ga bezoeken. Hoe is het toch mogelijk? Na wat telwerk en het uitpluizen van werkelijk al mijn zakken heb ik precies 3720 CPX over. Van die 37 euro moet ik de komende twee dagen mijn lopende zaken betalen. Voor lunch en diners ben ik aangewezen op restaurants waar ze credit cards accepteren. En ik hoop dat mijn pensionhoudster nog steeds kan lachen als ik betaal met mijn plasticje, en niet met baar geld zoals ze had gevraagd. 37 euro, dat lijkt prima te doen, maar Bora Bora is geen gewone bestemming. De bus kost 5 euro per ritje (ik lift deze dagen veel en dat is heel leuk), een fles water 2, een literfles cola kost 4,50, bakje tomaten 4 en een brood 50 cent of 4 pond, afhankelijk van hoe vers het brood is. Hoe paradijslijk is Bora Bora nu? Voorlopig kan ik nog vooruit met mijn credit card en dus leeft de glans ook nog even voort, maar de leuke dingetjes voor thuis gaan nu niet meer door. Jammer, want er zijn best leuke souvenirs te versturen, alleen accepteert het postkantoor geen credit cards.