Het leven op Mo'orea is heerlijk. De zon schijnt er bijna voortdurend en de regenbui, die ons in de middag verraste was een heerlijke verfrissing. Het is nu het einde van het regenseizoen. De buien nemen weliswaar af, maar door de hoge vochtigheid in de lucht is het verschrikkelijk benauwd. Als we met de ferry aankomen is de bus, die ons verder over het eiland moet vervoeren al vertrokken. Dat lijkt op het eerste gezicht geen probleem, want de volgende bus staat al klaar. Alleen vertrekt die pas als er een nieuwe ferry binnekomt, 2,5 uur later. Een Franse verpleegster brengt uitkomst. We liften met haar mee en leren van alles over het leven in Frans Polynesie en over de irritaties die hier heersen ten aanzien van de Amerikanen, die aleen maar Engels praten. Lachend beken ik dat wij dat weer vinden van de Fransen. Anne blijkt nu 8 jaar op het eiland te wonen en spreekt ondertussen een aardig mondje in de lokale taal. Ze had in eerste instantie niet gedacht dit nodig te hebben in 'Frans' Polynesie. Grappig hoe zij zelf mijn voorbeeld wordt in ons gesprek. Mo'orea camping heeft ook dormbed. Voor een luttele 1200 Polynesische Francs, 12 euro, leggen we ons te ruste in ee zweethok van 4 bij 4 meter. Er is geen stroom en dus ook geen ventilator, maar het is er in ieder geval schoon en er zijn op dit moment geen andere gasten. Zodra ik ga liggen val ik in slaap, uitgeput door het reizen en verlamd door de hitte. In een onrustige, klamme, 2 uur durende siesta ben ik soms even wakker en dan zie ik bloemen. Overal bloemen. In de struiken, op de print van de gordijnen, mijn lakens, de kleren, in het haar van de campingbaas, overal bloemen. Het is alsof de vakantiefolder tot leven komt: meisjes in felgekleurde sarongs, een bloem in het haar en prachtige schelpenkettingen om hun nek, lopen naast stoere surfdudes. Bijna allemaal, mannen en vrouwen, hebben ze een tattoeage: symbolen van leven, liefde of vruchtbaarheid. De combinatie van het moderne Frankrijk en het exotische Polynesie is bedwelmend. Alles werkt, de huizen en de wegen zijn goed, de mensen mooi en modern gekleed. Tegelijkertijd speelt het leven zich af in een langzaam tempo, onder de gloeiende zon. een plek waar cocktails en gouden zonsondergangen tot de standaard ingredienten van het bestaan horen. Het voelt heerlijk. Zwemmend in de atol voel ik me koning te rijk. De zon gaat onder, het water is nog altijd 30 graden en in e verte glijdt een kano voorbij. Vijf mannen duwen de prauw vooruit. Hun peddels in een vast ritme van eendrachtige inspanning. Tegen de rode hemel steken ze af als zwarte silouetten, anonieme schaduwen op weg naar een onbekende bestemming. Het is van exotische schoonheid, die me doet beseffen wat een bofferd ik toch maar ben. Ik ben op Tahiti!