The waiting game Puerto Piramide, met de nadruk op de a, is een stoffig, uitgeleefd dorpje van amper 300 inwoners. Het ligt veilig ingebed tussen de heuvel van Pensinsula Valdez, die hier afglijden in een rustieke baai met een mooi strandje. De voetbaldoeltjes die er zijn neergezet voor drukkere tijden staan nu te verpieteren, want de toeristen komen pas weer in juli, als de walvissen hier neerstrijken voor hun jaarlijkse paringsdans. Tot die tijd lijkt de tijd hier stil te staan. De orka's zijn niet zo gemakkelijk te zien als veel mensen hopen. Twee Nederlanders kamperen hier al 24 dagen en hebben de dieren in die periode pas twee maal gezien. Eenmaal zwommen de orka's gewoon voorbij, maar de andere maal was het raak. Op 1 dag werden liefst 5 puppies gepakt. Helaas vond dat plaats op de 'fotografenplek', ongeveer 400 meter van de plek waar de gewone toeristen mogen komen. In de observatiepost hangt een kalender met de sightings. In rood staan de keren aangegeven dat de orka's het strand aandeden of er voorbij zwommen. In maart zijn de dieren pas vier maal gesignaleerd, zie ik. Dat geeft weinig hoop. De rangers zeggen dat het een uitzonderlijk slecht jaar is, verleden jaar hadden ze in maart 22 dagen met orka's. Ik heb in totaal 5 dagen hier. Ik heb brood, kaasjes en een dik boek. We zullen zien. Wachten maar.