Profile
Blog
Photos
Videos
robert op wereldreis
IK HEB ZE GEZIEN! Jazeker met hoofdletters geschreven, ook al overdrijf ik het hier een beetje, want er was er maar 1, Mel, maar wat een geweldenaar!
Prompt om 16:30 meld ik mij bij de observatiepost van Punta Norte. Er is nog niets te zien, dat weet ik al voor ik er ben. De rangers hangen lamlendig op hun bankje. De paar toeristen die ik zie zijn er niet veel beter aan toe. Ik installeer me vandaag hoog op de heuvel, niet ver van de post en pak vast een boekje. Dan voel ik opeens dat er iets aan de hand is. Als ik opkijk zie ik de toeristen van de observatiepost naar buiten snellen. Het zijn de fotografen, zie ik nu, die zich opgewonden naar hun auto spoeden. Vijf kilometer verderop is een orka gesignaleerd. Iedereen gaat zijn positie innemen, hopend op het beste.
"Kijk daar, een orka!" Met overslaande stem roept een Nederlands meisje naar haar vriendje. Ik kijk onmiddellijk in de richting die ze aanwijst, maar ik zie niets. Ook alle andere toeristen, die ondanks de taalbarriere direkt hebben begrepen wat er is gezegd, kijken elkaar beteuterd aan. Misschien hebben ze het toch niet helemaal goed begrepen... Maar dan rijst ineens voor iedereen zichtbaar een enorme zwarte vin op uit het water. Oef, wat een enorm beest moet dit zijn. De vin steekt wel anderhalve meter boven het water uit, verdwijnt dan onder de oppervlakte, om een paar tellen later weer op te duiken. Opgewonden begint iedereen door elkaar heen te praten. Het is Mel, 40 jaar oud en het enige volwassen mannetje ter wereld dat zich op het strand werpt om een zeehondje te verschalken. Zouden we geluk hebben?
Het antwoord laat niet lang op zich wachten. Gedecideerd zwemt Mel naar zijn favoriete plek: de plek waar de professionele fotografen nu staan te dringen voor de beste plek. Door de verrekijker zie ik zeker 30 lensen, die allemaal naar dezelfde kant wijzen.
Mel zwemt drie rondjes om de plek te verkennen. Zwemt nog een vierde maal loom langs de kust en gaat dan resoluut in de aanval.
In het daaropvolgende uur pakt hij negen pups. De moeders zijn op zee aan het jagen om eten te verzamelen en de jongen zijn nog niet ervaren genoeg om het gevaar te onderkennen. De ene na de andere aanval eindigt half op het strand, of helemaal uit de branding. Hoewel ik op 400 meter afstand met de verrekijker aan mijn ogen gelijmd toekijk is zelfs voor mij het drama goed te zien. Het is de brute kracht tegen de onschuld. Gemene kaken versus lieve oogjes, die zo vrolijk samen knijpen tegen het felle zonlicht. Geslepen strategie tegenover naieve speelsheid. Hoe dan ook: het is een schitterend gezicht als Mel een puppie in zijn kaken klemt en wild heen en weer schudt. Bijna elke aanval is een kill. Euforisch rijd ik terug naar huis. Wat een NatGraph-moment!
De foto's koop ik bij de twee Nederlanders, die met een 1200 mm lens staan te werken. Op 400 meter afstand persen ze er toch nog een medium-totaal uit. Ik hoop dat ze scherp zijn. Ze sturen met de CD later toe.
- comments