Ons weekje Tasmanie zit er weer op. We hebben zin om weer door te reizen, maar we zullen het hier wel gaan missen. We zijn hier maar een week geweest, maar het voelt veel langer. We zijn in deze week een beetje verwend geraakt. Zo mochten we slapen in de lekkerste bedden van de wereld, kregen we elke dag heerlijk eten, lekkere wijntjes en heel veel gezelligheid. We hebben ontzettend veel gelachen waarvan we nog steeds spierpijn hebben. Kortom, we hebben een heerlijke tijd gehad bij Bill en Helen, of zoals het hier ook wel bekend staat als 'Hotel Halleluja'.
Wat een fantastische dingen hebben we hier gedaan en meegemaakt. Het begon maandag met een trip naar Tahune Forest Reserve voor The Airwalk. Dit is een national park waar je wandelingen kan maken tussen en hoog in de bomen (jullie hebben al wat foto's kunnen zien). Het is ongeveer 1 uur rijden, maar met Bill als gids in de auto duurt de reis 3 uur. Wat kan die Bill vertellen, maar daar tegenover staat dat we nu wel alle ins and outs over bomen weten. Dus Andre, als je nog eens advies wil hebben over parket dan kan je bij ons terecht.
Verder hebben we nog wat andere wandelingen gemaakt, waaronder naar Snug Falls voor een mooie waterval. Wat een prachtige natuur hier in Tasmanie. We hebben nog nooit zoveel beweging gehad in ons leven, maar het is hier zeker de moeite waard. Toch kon een incidentele klaagzang natuurlijk niet achterwege blijven.
Naast de mooie natuur op het vaste land, hebben wij ook 'genoten' van de zee. We hebben een tour gedaan naar 'Tasman Island' waar we 3 1/2 uur in een grote speedboot op zoek zijn gegaan naar walvissen en mooie grotten. Het eerste uur op de boot was geweldig. We waren nauwelijks de baai uit of de eerste stoomwolken van de walvissen waren zichtbaar. In totaal hebben we 24 walvissen gezien (nog nooit zijn er in dit gebied zoveel walvissen gespot). We kunnen dit maar met 1 woord omschrijven: watongelovelijkontzettendsupernietnormaalgaaf!! Nou dat was dat, de resterende 2 1/2 uur waren wat minder aangenaam. Er stond nogal wat wind en dat betekent hoge golven. Wanneer je een half uur naar grotten zit te kijken en de boot heeft geen snelheid, kan er nog wel eens wat omhoog komen (ondanks 2 pillen tegen zeeziekte). Zeg maar gerust dat Rachel 5 zakken vol heeft gemaakt. Nooit gedacht dat je je in zo'n korte tijd zo gelukkig en zo belabberd kan voelen. Maar na een stevige lunch en vaste grond onder haar voeten, kon ze er weer tegen aan. We hadden namelijk ook nog een hele middag voor de boeg, waarbij we een bezoek brachten aan 'Port Arthur'. Interessante onderneming. Net als ons bezoek aan 'Mona' een museum met nogal wat aparte en shockerende kunst. Richard (zoon van Bill) en Anneke (vriendin van Richard) namen ons hier mee naar toe. Een bijzondere ervaring, er staat in het museum bijvoorbeeld een poepmachine. Aan de ene kant gaat er eten in en aan de andere kant komt er poep uit. Dit om het proces van het mensenlijk lichaam weer te geven. Zo echt dat de geur niet te verdragen was. Dit waren we snel vergeten na het wijnproeven dat we later hebben gedaan. Richard en Anneke hebben ons twee keer meegenomen naar het uitgaansleven in Hobart. Dure maar gezellige avonden.
Afgelopen weekend hebben Bill en Helen ons meegenomen naar hun Shack in Orford. We keken uit over een prachtige baai met mooie stranden. In 10 stappen waren we op het strand. Het was een geweldig weekend. Zaterdagochtend vroeg uit de veren heerlijk genietend van een kopje koffie totdat we werden opgeschrikt door een gil van Bill. Enthousiast wees hij naar dolfijnen die hij in de baai zag zwemmen. We moesten direct mee de boot in. Nog een beetje in de war, vanwege de abrupte onderbreking van ons ontbijt en het feit dat we nog steeds in onze pyama liepen, sprongen we in de boot. Want zoals Bill altijd zegt: Never let an opportunity pass you by. Achteraf waren we blij dat we gelijk mee waren gegaan, want er waren niet te tellen zoveel dolfijnen. Ze zwommen met de boot mee en sprongen om ons heen, we konden ze bijna aanraken. Dit was voor ons het hoogtepunt van Tasmanie. Rachel moest Janneke vasthouden, want ze was er bijna tussen gesprongen. Maar goed dat ze dit niet gedaan heeft, want we hoorden later dat het een broedplaats is voor haaien. Dit wisten we ook nog niet op het moment dat we op een band achter de boot aan gingen en lagen te dobberen in het water. We mogen dus van geluk spreken dat we dit nog aan jullie kunnen schrijven :D
Na al deze wilde avonturen, was het zondag tijd voor bezinning. We zijn meegegaan naar de kerk waar Bill en Helen naar toe gaan. Fijn om weer even in een kerk te zijn.
Vandaag gaan we weer onze spullen pakken en reizen we terug naar Melbourne. Vrijdag gaan we naar Nieuw-Zeeland om daar een maand rond te rijden in onze gehuurde campervan. We kijken er nu al naar uit.