Profile
Blog
Photos
Videos
Dag beste mensen. We doen flink ons best om jullie op de hoogte te houden van onze avonturen. We zijn met een inhaalslag bezig. We zijn op dit moment in Mui Né en vertrekken morgen naar de hoofdstad van Vietnam, Ho Chi Minh City, ook wel Saigon genoemd. In dit blog de avonturen van Vang Vieng in Laos tot en met Sapa in Vietnam. Ook hebben we foto's geplaatst. Bij het vorige blog ontbraken de foto's dus de foto's zijn ook nog van het einde van Thailand. Veel leesplezier!
Tuben en rotsklimmen in Vang Vieng
Na Luang Prabang gingen we naar Vang Vieng. Dit is een sfeervol dorpje met overal gezellige eettentjes waar men van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat televisieprogramma's als friends en family guy kan kijken. Vang Vieng ligt langs een rivier en is beroemd en berucht om het zogenaamde 'tuben'. Dat houdt in dat je op een band de rivier afdrijft. Tot voor kort was dit heel populair onder backpackers. Langs de rivier waren talloze barretjes en plekken waar je vanuit bomen met touwen de rivier in kon slingeren. Echter, er werd veel gedronken en veel drugs gebruikt waardoor er veel ongelukken gebeurden, met dodelijke afloop. De overheid besloot toen om alle barretjes te sluiten. Het is echter nog steeds mogelijk om te tuben en dat hebben we dan ook twee keer gedaan. Het is erg relaxed om op een band, met een aantal mede-backpackers de rivier af te drijven. Er waren nog wel drie barretjes open. Er mocht geen muziek worden gedraaid maar we hebben hier nog goed lol gemaakt. Er kon worden gevolleybald, gebasketbalt en we speelden er potjes petanque en beerpong. Prima tijdver'drijf'. In contrast met het rustige drijven op de rivier hebben we in Vang Vieng ook rots geklommen! Omhoog klauteren naar maar liefst 22 meter was erg spectaculair. Verder hebben we nog een blue lagoon bezocht, een zeer helder maar koud meertje waar je kon relaxen, eten en van de boom in het water slingeren. Het eten in Vang Vieng was perfect, heel veel keuze in Aziatisch eten maar ook veel westers.
Hoofdstad van Laos: Vientiane
Vanuit Vang Vieng gingen we verder richting het zuiden van Laos. We gingen naar de hoofdstad, Vientiene. Dit ligt prachtig aan de rivier. We hebben hier wat over de markt gelopen en uiteindelijk in een rooftop restaurant gegeten. We verlieten het restaurant en gingen met een tuk-tuk naar een bar. Daar aangekomen kwamen we erachter dat we onze tas waren vergeten...De tas met alles erin, paspoorten, fototoestel en geld. We namen snel de tuktuk terug maar helaas, het restaurant was al gesloten! Bellen naar het telefoonnummer werkte ook niet. We stonden erover te twijfelen om omhoog te klimmen (na de rotsklimervaring..) want boven was het open. Toen zag Nico een man lopen op de trap en gelukkig deed hij de deur open en konden we de tas met alles erin weer pakken. Toen toch nog naar de bar gegaan, wat gedronken en toen terug naar huis. We besloten ditmaal te liften. Er stopte een auto en het aardige laotiaans meisje bracht ons naar ons hotel. Er zat echter ook een ladyboy in de auto! Renneeeeeeeen, deur op slot, slapen. Volgende dag wat sightseeiing gedaan. Een fietsje gehuurd en naar alle hoogtepunten van Vientiane gegaan. Ze hebben daar een bouwwerk dat lijkt op de Franse arc de triomph en doet een beetje denken aan Parijs. In de middag begonnen ze in Vientiane al stiekem aan het waterfestival! In een fontijn stonden allerlei mensen dansend op de muziek het nieuwe jaar alvast in te luiden. Er werd gegooid met bakken water en gespoten met waterpistolen. We besloten ook mee te doen, een beetje verkoeling was erg welkom. Het was een vrolijke gekte! Toen was het tijd om naar de boekenwinkel te gaan. We konden hier onze boeken die we al hadden gelezen inruilen en voor een prikkie nieuwe meenemen. Toen gingen we eten. Het duurde echter veel te lang voordat het eten kwam en onze bus naar Luang Prabang vertrok bijna. Net op tijd arriveerden we. Het was een nachtbus waar we nog redelijk in konden slapen (ondanks dat Nico helemaal achterin lag naast een dikke Thaise mevrouw).
Laos New Year!
We kwamen om zeven uur in de ochtend aan in Luang Prabang. Laos New Year was begonnen dus alle hotels zitten vol. Natuurlijk hadden we de vorige keer in Luang Prabang ons hotel al gereserveerd en we konden om zeven uur het guesthouse al in! We sliepen verder en daarna op naar het feest. We kochten de grootste supersoakers die we konden vinden en het grootste watergevecht ter wereld kon beginnen. Wat een gekkenhuis. Drie dagen lang staat bij elk huis de kraan constant aan. Iedereen loopt met emmers water of met waterpistolen en er is geen droog persoon te vinden in heel de stad. Er wordt verf in de waterpistolen gedaan en er werd met meel gegooid dus uiteindelijk zagen we er toch uit! We zijn nog achterop een pickup gespronen en de hele stad doorgereden, zingen springen en watergooien, mooi om te zien hoe die mensen losgaan! De lokale mensen zijn rond deze tijd nog vriendelijker dan normaal. We werden bij ons guesthouse uitgenodigd om een aantal hapjes mee te eten (heerlijke gegrilde vis!!), en ook bij ons reisbureau waar we de vervolg busticket boekten kwamen we niet onder een biertje uit! Super die gastvrijheid. We waren ontzettend blij dat we onze reis om deze nieuwjaar vieringen hadden gepland.. Dit hadden we zeker niet willen missen.
Goodmorning Vietnam!
Vanuit Luang Prabang wilden we naar Vietnam. Dat is een heel stuk, dus deden we het met enkele tussenstops. De eerste was in Udomxai. De tweede was in Muong Qua. We zaten hier in een guesthouse met een prachtig uitzicht over de rivier en een aardige eigenaar. We maakten hier nog een enorme regenbui mee. Met bakken kwam het uit de hemel, wat een kracht. 's Avonds maakte de eigenaar diner voor alle gasten en hij bleef je bord maar volscheppen. 'eat eat eat'. Ook had hij ricewhine, een soort whiskey die we moesten proeven. 'drink drink drink'. Goed eten, goed drinken, goed slapen, was zijn motto. Het was erg gezellig. Toen was het tijd om naar Vietnam te gaan. We stapten in de bus richting Dien Bien Phu. Bij de grens werden alle paspoorten gecontroleerd. Dat duurde wel een tijdje. Toen waren we in Dien Bien Phu, waar eigenlijk niet zoveel te doen is. De volgende dag pakten we de bus naar Sapa. Samen zaten we op de achterste bank in een klein minibusje met nauwelijks ruimte. We hoopten niet dat er nog meer personen op de achterste bank zouden zitten en gelukkig. Het busje vertrok. Helaas. Na vijf minuten rijden stapte er nog iemand in en ja hoor, die kwam op de achterste bank zitten. Met de benen in de nek reden we verder. Het was de slechtse rit ooit. Het duurde uren en uren en de weg was bar en bar slecht. Hele stukken waar geen asfalt was met veel gaten en kuilen en een chauffeur die er vol overheen jaagt. Jurgen stootte zijn hoofd nog een keer goed. Het was zo slecht dat we gewoon applaudiseerden toen we weer op asfalt reden. Helaas, een poosje later werd het nog erger. De motor was overhit. we stopten en de chauffeur probeerde de motor met wat flessen water weer af te koelen. Ondanks dat de motor nog rookte startte hij weer, maar dat lukte niet. We moesten duwen! Na een kilometer duwen lukte het nog niet. Een bus sleepte ons en op die manier startte de motor wel. We stapten weer in en reden verder. Enkele honderden meters verder hield de motor het weer voor gezien. Een uur lang gooide de chauffeur water in de koelvloeistoftank en over de motor maar hij bleef gewoon roken. We hadden al lang het idee dat het nooit meer ging werken maar de chauffeur dacht er anders over. We moesten instappen en zouden verder rijden. In de auto maakten we weddenschappen hoe lang we zouden blijven rijden en inderdaad. Na vijf minuten was het weer raak. En weer probeerde die achterlijke chauffeur er een uur lang water in te gooien. We konden het hem ook niet aan zijn verstand brengen dat het niet zou werken. De koelvin werkte niet eens. Toen kwam er gelukkig een andere bus aan waar we bij in konden stappen. Hier zaten natuurlijk al mensen in dus weer zaten we volgepakt op elkaar, op de zakken rijst, met 40 graden celcius.
Bergbeklimmen in Sapa
Toen kwamen we aan in Sapa. Dit ligt in het noord-westen van Vietnam en is een dorpje in de bergen. Het is werkelijk een schitterende omgeving. Sapa ligt op 1650 meter hoogte en je kijkt uit over een groot dal en hoge bergen. In Sapa ontmoetten we Bryan, een Vietnamees die in Hanoi woont. Hij had vakantie en was nu een paar dagen op reis in Vietnam. Gelijk bleek hij een waardevol contactpersoon. We wilden namelijk de Fansipan (hoogste berg van Laos,Cambodja en Vietnam) van ruim 3100 meter beklimmen maar een tour was aardig duur. Bryan kon het echter voor de helft regelen. Ook regelde hij een vietnamese simkaart waarmeee je voor een prikkie binnenlands kan bellen en internetten en weet hij de beste manieren van transport en wat het moet kosten want in Vietnam willen ze je nog wel eens veel te veel laten betalen. Verder die dag deed Nico wat administratieve dingen en besloot Jurgen een eigen trekking door de rijstvelden te organiseren. 8km later en onder de modder kwam hij Nico weer tegen in Sapa zelf. Bryan regelde dat we de volgende dag de Fansipan konden beklimmen.
De meeste mensen beklimmen deze berg in twee of drie dagen. Je slaapt dan in een kamp halverwege de berg en dan ga je de volgende dag weer verder. Echter, er zijn ook mensen die het in één dag doen maar op internet staat dat je dan zeer fit moet zijn. We hadden niet veel tijd en wel zin in een uitdaging dus besloten het in één dag te doen. Om half zes 's ochtends werden we opgehaald. Achterop de motor gingen we richting de berg. Om zes uur begonnen we met lopen. De gids, Alu, had het tempo er goed in zitten en Nico dacht na een uur, waar ben ik aan begonnen. Het eerste stuk was het voornamelijk op en neer. Het tweede stuk was behoorlijk steil omhoog en het derde deel was een verrassend stuk afdalen maar op het eind een groot stuk erg steil omhoog. Het was flink afzien, het zweet gutste van het lichaam en de benen raakten steeds vermoeider. Echter, het uitzicht was fenomenaal en het gevoel toen we de top bereikten nog beter. Om een uur of elf waren we op de top. De wolken vlogen voorbij en er was eigenlijk niets te zien behalve wolken. We hadden het gevoel op het dak van de wereld te staan. We zwaaiden met de Vietnamese vlag, maakten wat foto's. Na een pauze en wat bananen was het tijd voor de terugtocht. Die was flink zwaar. Onderweg maakte Alu nog een lekkere noodlesoup met lam erin. Hier kwamen we twee backpackers tegen die het bij het eerste kamp al opgaven. Uiteindelijk hebben we het gehaald. Om vijf uur waren we terug bij de motorbikes. We hebben er dus zo'n elf uur over gedaan met in totaal zo'n twee uur pauze. De afstand was 32 kilometer, we waren moe maar zeer voldaan. Na Sapa is het tijd voor Hanoi! Wordt vervolgd.
Groeten, Jurgen & Nico
- comments
Jurgen Er zijn ook nieuwe foto's online! Zie het tabblad foto's! Groeten
Jan Buijserd Wat een geweldige avonturen mannen, ga zo door!!
Buijserd Jr. Wijze man, wijze woorden.
Charlotte Super mooi de verhalen en foto`s! have a nice time :)
Robert Klinkt saai