Het is ondertussen winter in Tamil Nadu, de staat waar ik verblijf. Het is inderdaad een stuk frisser geworden, zo'n 25 a 30 graden overdag en 20-25 's avonds. Uiteraard genoeg reden voor de kinderen hier om mutsen en omslagdekensd uit de kast te halen. Elke avond studeren de kinderen hard want het is tentamenweek. En daar zitten ze dan met muts op en dekens omgewikkeld. :). Voor mij is het een heerlijke temperatuur nu. iedereen vraagt of ik extra dekens wil en warm water voor mijn bad, maar mijn dunne dekentje en mijn koude douche elke ochtend zijn nog steeds prima.

Elke avond wordt de stroom een tijd uitgeschakeld door de gemeente, om stroom te besparen. De kinderen zitten dan buiten bij de enige lamp bij die op zonne-energie werkt (de lampen kosten 400 meuro en er is geen geld voor meer) en nog een klein solarlicht.
De kinderen leren door het 100 keer hardop zeggen van hun leerwerk. Als een mantra klinkt het door het dorp. Je kunt je voorstellen dat 66 opeengehoopte kinderen (met hun mutsjes) rondlopen en hun teksten opzeggen. Maar je kunt je niet voorstellen dat er iets in die koppies blijft hangen. Toch werkt dit voor hen. Nu weten ze van te voren zo ongeveer al vraag en antwoord voor de toets, dus dat maakt het wel wat makkelijker.

Gisteren met Ruby en Annie bij een meisje/vrouw van 26 op bezoek geweest uit het dorp hier om de hoek. Ze heeft misvormde benen en kan dus niet lopen. Het verhaal is dat haar moeder geen vierde dochter wilde en haar dus haar vierde pasgeboren dochtertje in een put heeft gegooid. De dorpelingen kwamen erachter en hebben het meisje gered en moeder gedwongen voor haar kind te zorgen. Het meisje bleek later gehandicapped te zijn en kan dus niet lopen. ze heeft in het kinderdorp op school gezeten. Ze kan zich verplaatsen door over de grond te schuiven met behulp van achterwerk en armen. Hert meisje is nu dus 26 en woont nog bij haar ouders. Vader is alcoholist en moeder ziet haar dochter nog steeds als last. Dat vertelde ze gisteren zelfs ook nog weer. Dat ze wilde dat haar dochter dood was gegaan. Ongelofelijk. Het meisje zit er gewoon naast. Maar ze laat zich niet klein krijgen deze dame. Ze is altijd vrolijk en zegt dat ze probeert te genieten van elke dag. Ze zegt het met volle overtuiging maar toch voel je dat dit meisje vooral zichzelf hiervan moet overtuigen. Ik bewonder haar kracht wel.
Wat ik ook bijzonder vind is dat er gewoon openlijk over de problemen wordt gepraat. Ruby zegt gewoon tegen de vader van het meisje dat hij zijn leven moet beteren en moet stoppen met drinken. De moeder zegt gewoon tegen ons dat ze haar dochter eigenlijk dood wenst. Het lijkt normaal te zijn in deze cultuur om deze problemen openlijk te benoemen. De Tamil Nadu-ers zijn in veel zaken vrij strict en terughoudend maar hier weer zo open in. Ik blijf me hier verbazen.