Profile
Blog
Photos
Videos
Nog een drie kwartier de tijd om te mailen voordat de electriciteit er weer mee op houdt. Het toetsenbod is een beetje stroef dus ik zal wel veel fouten achterlaten en het gaat niet zo vlot zo. Ik zit nu in het internet van het stadje Chengalputta zelf. Normaal kan ik dichter bij huis mailen maar daar was helemaal geen electriciteit de hele dag. Dus met de share-auto naar de stad.Een share-auto is de grotere variant van de tuk-tuk, die ze hier dan weer "auto" noemen. Deze share-variant heeft wel vier wielen en lijkt meer op een erg klein busje. "Share" betekent "delen" en dat betkent dan weer dat onderweg allemaal mensen instappen en op het moment dat je denkt dat er geen ruimte is voor meer mensen, dan wordt het tegendeel toch al snel weer bewezen. Zo zitten andermans kinderen ineens half op je schoot. Ben benieuwd hoe ik weer terug kom want weet niet hoe de halte heet, maar komt altijd weer goed. Ik wen al aan die Indiase manier van leven, zoals jullie merken, alles op zijn relaxed. Jozef, de aannemer voor Dewi, heeft hier ook constant mee te maken. De metselaar en de electricien zouden deze week komen werken bv., maar dan is de een zijn vrouw ziek en komt dus niet en de ander komt wel maar alleen om te zeggen dat hij morgen pas komt en soms komen ze niet zonder bericht en tja dan is et weer een feestdag in religie zus en zo. Gewoon maar accpteren...
Terug naar eerder deze week. Woensdagavond moesten de kinderen, in opdracht van Ruby, in groepjes dansen. Er zijn iets van 11 kamers en per kamer moest er gedanst worden. Ze kregen de muziek pas ter plekke te horen en elke groep een ander nummer. James en ik waren de jury. De kinderen fvonden het fantastisch en ik heb ook enorm gelachen. Sommige kinderen zijn er erg goed in. Echt heerlijk om de kinderen te zien dansen volgens hun cultuur en ook dat ze zo'n plezier hebben.
Gisterochtend werden Jozef en ik meegenomen door Ruby en James naar een volgelreservaat. Hier overwinteren de vogels uit bv. Australie en misschien ook wel uit Europa. Het was net of we op stap waren met onze ouders. Jozef en ik achterin de auto en ondertussen kregen we steeds fruit toegeschoven. De zorgzaamheid is grenzeloos. :) Dat we beiden al op leeftijd zijn (Jozef is 48) doet niet af aan het gevoel. Onderweg nog een steile trap naar een hindoetempel beklommen. Ook altijd weer indrukwekkend zo'n eerste keer weer. Op een gegeven moment raak je verzadigd, herinner ik me nog van China.
Gistermiddag werd ik na de lunch al in mijn sari gehesen, door de kok Poeshba (?). Niet iedereen weet hoe je ze moet aandoen namelijk. Vervolgens zat ik dus twee en half uur te wachten tot ik zou worden opgehandeld door Jozef om in mijn mooie tooi vervolgens achter op een motor te gaan zitten. Hairdo naar de knoppen natuurlijk. In die twee en half uur maar even een tukje gedaan. Zo'n ochtend naar vogels kijken in dit klimaat maakt je toch wat vermoeid he. Slaapt prima in zo'n sari moet ik zeggen.
Daarna naar de party met Ruby, James en Jozef. was erg interssant om te zien. Veel rituelen die eigenlijk weinig te doen hebben met het verlovingspaar zelf. De toekomstige bruidegom werd op een stoel geplaatst en met een boemenslinger omhangen. Vervolgens wordt hij met allerlei mensen gefotografeerd. In het prieetltej gemakt van Bananenbladeren zitten de beide vaders vervolgens elkaar te beschilderen en nat te maken (ik zeg het wat oneerbiedig misschien, maar het is echt mooi en bijzonder om te zien en oor de mensen hier erg belangrijk). Vervolgens worden allerlei giften over en weer gegeven. Als men hier niet tevreden over is dan kan het hele feest nog afgeblazen worden. In dit geval niet al zag ik de pap's wel een beetje ruziemaken over wie iets mocht vasthouden. Daarna wordt er een contract ondertekend door de vaders. De moeders komen dan ook nog even in beeld. dan is het de beurt aan de bruid om te verschijnen. (Ruby en ik hadden haar al even mogen bewonderen in har kamertje.) Ze loopt een rondje om het prieeltje heen enom haar toekomstige man maar ze kijken elkaar niet aan.
Ze krijgt een Sari als kado. een van echte zijde. Die gaat ze vervolgens aantrekken en dit duurt weer een half uur. Geen verrassing voor mij natuurlijk (ik ben nu expert natuurlijk). Dan mogen bruid en bruidegom samen in het prieeltje zitten en gaan de vrouwen rituelen verrichten om geluk te brengen aan het paar. Ik werd er ook in betrokken en stond in een keer verf te smeren op het gezicht van de bruid, water over haar heen te druppelen en bloemen over haar hoofd te strooien. Ze bedankte me hartelijk :). Erg bijzonder.
Daarn met zijn allen eten van bananenbladeren.
Dit was het weer even. Morgen hopelijk wat foto's.
- comments
Frans en Griet Wiersma alias heit en Mem Hoi, wat bijzonder als je gaat trouwen en je krijgt verf op je gezicht en er worden bloemen over je gestrooid. Het zou leuk zijn om dat te zien. Wel even een foto laten zien dat je de sari aan hebt. Misschien kun je die op je blog zetten. Nou tot zo ver maar weer Liefs Heit en Mem.
yvonne en toby wat leuk om te lezennhoe dat daar gaat voordat ze gaan trouwen. is hier dan maar een saaie boel .ben heel benieuwd hoe jij er uit ziet in een sari. veel plezier verder en doe voorzichtig. kus yvonne en toby
Huub Leuk, leuk, leuk! En doe de groeten aan Pushpa en haar zoons Anburaj en Inbaraj!
Pieter Buitenwerf Monique, Mark wat leuk dat jullie in India zijn begonnen. Naar mijn mening is het het mooiste land qua cultuur en 'lieve/mooie' mensen. Ik heb zijdelings een keer een bruiloft mogen mee maken en was positief verbaasd over hoe mooi mensen eruit kunnen zien. Ben je al een beetje duizelig van het aantrekken van de sari? Een mevrouw heeft mij een keer laten zien, wat je allemaal kunt zien aan de manier hoe de sari wordt gedragen. Bij het aan en uitkleden heeft ze wel duizend keer staan draaien. Ik ben blij dat ik een mannetje ben! Ik wens jullie heel veel plezier in India en wees samen voorzichtig Pieter
Ina Hoi Monique!! Wat goed om te lezen dat je het zo naar je zin hebt!! En je maakt leuke dingen mee, weer eens wat anders dan vervelende leerlingen!! Geniet ervan!! Liefs, Ina