Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand 26.330 + 625 = 26.955 km
De busjes gaan weer bussen !!
Na een heerlijk verblijf bij Inle Lake wordt het tijd om weer terug te keren naar Yangoon, want onze reistijd in Birma zit er helaas bijna op. Een visum van vier weken vliegt voorbij als je het naar je zin hebt. Nog een laatste keer werpen we een blik op Ngaung Shwe en met een pick up volgeladen met van alles en nog wat en ook nog mensen, 18 erin op elkaar gepropt en vier hangend aan de achterkant, gaan we op weg naar het busstation. Volgens het guesthouse moesten we op tijd vertrekken omdat het nogal wat tijd zou kosten vanwege de slechte gesteldheid van de weg maar na een drie kwartier arriveren we al. Busstation ?? Nou niet echt hoor, gewoon een T- splitsing waar de voorbij rijdende bussen even halt houden en mensen laten instappen. Er zijn een paar maatschappijen die de rit van Inle lake naar Yangoon afleggen en de verschillende toeristen die zitten te wachten, ruim anderhalf uur voor vertrek ( dat vroege vertrekken was dus niet echt nodig, misschien vangen ze commissie van het koffietentje waar we zitten ), hebben allemaal een ander buskaartje. De rit gaat zo'n 18 tot 20 uur duren heeft men ons verteld dus even wachten is dan ook geen probleem. En trouwens, we hebben nog steeds alle tijd. Na wat eten en geklets met elkaar wordt het stilletjes aan 12 uur en daar verschijnt de eerste bus. Er stappen een paar toeristen in en de rest wacht geduldig totdat de bijbehorende bus verschijnt. Om half één is iedereen vertrokken behalve wij. Zouden we dan toch voor de eerste keer eens een vervoermiddel gaan missen, terwijl we juist nu voor het eerst zo'n beetje echt deze rit moeten afleggen vanwege ons vliegticket terug naar Bangkok ? Welnee, Mark is weer de rust zelve en lacht me bijna uit. Daar verschijnt onze bolide, de rugzakken onderin het vak en op weg met de geit. Tijdens de bergrit wordt er opvallend vaak even gestopt om het linkerachterwiel af te koelen met een flinke plens water, als dat maar geen voorteken is ! Awel zunne, dat is toch een voorteken, want rond half zes stopt de bus abrupt als er flinke rookwolken van het achterwiel afkomen, vlakbij mijn zitplek. De remschijf heeft het nu duidelijk echt begeven en na wat afkoelen rijden we door naar een stopplaats. Er wordt gezegd dat we hier moeten eten omdat we minstens een uur stoppen om de problemen op te lossen.
Het vak buschauffeur is hier dus echt wel even iets anders dan in Nederland. De chauffeur begint samen met zijn co-driver en nog een mannetje vakkundig het wiel te verwijderen. De onderdelen worden vervolgens stapje voor stapje gedemonteerd totdat de remschijf te voorschijn komt. Dat ziet er niet best uit en vervangen is de enige optie. De oude schijf wordt van zijn houder geslagen en twee nieuwe delen worden aangevoerd en op de schijf gemonteerd. Wat een handige donders die buschauffeurs hier. Even bellen naar DAF, Volvo of welk bedrijf dan ook (Nissan rijdt hier veel rond) om een montagewagen met wat technici, is er hier niet bij. Het begint bij de mobiel die regelmatig niet werkt en dan ook nog de afstanden die door de bergen op gigantisch slechte wegen moeten worden afgelegd. Alles bij elkaar zou dat veel meer tijd kosten dan zelf aan de slag gaan. Vandaar dat de gemiddelde buschauffeur hier meteen ook busmonteur is. Als na anderhalf uur de klus is geklaard, wordt de motor alvast gestart en gaan de mannen, die inmiddels zwart zien van al het smeer, zich even opfrissen en waarschijnlijk nemen ze zelf ook nog snel een hapje eten. Dat is ook wel nodig want het grootste gedeelte van de rit hebben we nog voor de boeg. Rond acht uur komt er dan toch beweging in onze bus. Eigenlijk zijn dit ook wel hele leuke dingen om mee te maken, niemand die zich druk maakt om een defecte bus, iedereen die vol bewondering staat te kijken naar de werkende mannen, wie kan steekt een helpende hand toe en geduldig wacht iedereen af en zo is er ook weer tijd om wat te kletsen voor ons met de lokale medereizigers. Want ondanks dat er zo'n tien toeristen dezelfde rit maken als wij, zijn wij weer de enige witten in deze bus.
We gaan dus op weg en allereerst wordt er een paar keer flink geremd om te kijken of het euvel echt goed is verholpen. Zo te voelen aan de bus is de remkracht weer hersteld en de weg is inmiddels ook een stuk beter dus rijdt de chauffeur er flink maar gedegen op los. Tegen elf uur bereiken we het checkpoint vlak voor de nieuwe hoofdstad van Myanmar. Onze paspoorten worden weer "vakkundig" overgeschreven en na weer een half uurtje in de bus, passeren we de nieuwe hoofdstad die nu nog lichter ziet dan op de heenreis naar Mandalay. Ook niet zo gek want de hele weg ernaartoe is een grote bal van licht en inmiddels versierd met allerlei gekleurde lampen. Grote aanplakbiljetten met daarop vlaggen van Myanmar en militairen in vol ornaat. Het is hier duidelijk een militaire staat en daar worden dan weer geen doekjes om gewonden. Volgens wat mensen in de bus is er binnenkort een festiviteit om de stad officieel in gebruik te nemen maar niemand weet er echt het fijne van en de stad bezoeken is ook voor deze medereizigers niet eenvoudig. Wel wil iedereen er gaan werken want volgens zeggen ( of geruchten, dat is ons niet duidelijk ) , moet er veel werkgelegenheid zijn. Tijd om eindelijk eens wat te gaan slapen en Mark en ik hebben veel geluk want dat gaat erg goed in deze bus. Rond 6 uur begint er muziek te schallen door de bus, een teken dat we een stopplek hebben bereikt. Dat we goed worden verzorgd in deze bus, was ons al opgevallen, want net na het checkpoint kwam één van de busmannen tandenborstels en een minitubetje tandpasta uitdelen. Nou hebben we ooit een busreis naar Spanje gemaakt in een ver verleden maar dat was er toen niet bij. Bij deze stop staat ineens iedereen bij de toiletten zijn tandjes, vaak rood van de kauwende betel de hele dag, te poetsen. En na een half uur ligt de hele plek vol met gebruikte borsteltjes, lang leve de wegwerpspullen ( maar niet heus ). Nog anderhalf uur te gaan naar yangoon, en daar komen wij behoorlijk fit aan. Eerst een bakje koffie en dan een ritje naar het guesthouse waar we aan het begin van de trip ook hebben geslapen. Wij worden hartelijk verwelkomt en mogen meteen aanschuiven voor een heerlijk ontbijtje met lekkere koffie. Wat is het leven toch vervelend, Birma zit er bijna op, wij hebben genoten van dit enorm geweldig mooie land. Mocht je erover denken om het te bezoeken, maar twijfel je door de situatie van het land ? De mensen hier zijn enorm blij met de komst van de toeristen, en je hebt absoluut de mogelijkheid om het échte leven van Birma te zien. De wantoestanden blijven verborgen maar de verhalen zijn er zeker. Kortom, een absolute aanrader en wij verlaten Birma morgen op weg terug naar Bangkok met een gevoel dat we hier nog veel langer hadden willen blijven. Mensen in Birma, bedankt voor het warme bad, de openheid en gastvrijheid en de vriendelijke lach op jullie thanaka gezicht !
- comments