Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand 26.026+ 230 = 26.256 km
Kalaw en het koele berggebied
Het was me weer een prachtige busrit. Ook al zit je niet altijd even comfortable in de bussen hier, alles wat hier onderweg te zien valt maakt dat meteen goed. Ik zal deze keer de beschrijving van het landschap laten voor wat het is, wellicht is één woord genoeg deze keer, geweldig !! Als we aankomen in Kalaw valt meteen op dat het hier een rustige omgeving is, er komt helemaal niemand naar ons toe om ons te paaien voor een slaapplek en dus wandelen we in de zeer aangename koelere temperatuur richting iets wat lijkt op een soort markt. Er staan een boel tafeltjes en stoeltjes in ieder geval dus zal er ook wel wat te eten zijn, we sterven van de honger omdat we onderweg niet veel te eten hebben genuttigd. We zetten onze rugzakken neer bij een lokaal tentje en gaan eens even in de bakken kijken wat we hier allemaal kunnen krijgen. Lekkere curry's, groenten, rijst, noodles, genoeg waar we uit kunnen kiezen. De tafel wordt volgezet met van alles en het smaakt buitengewoon lekker. Er zit een grote Birmese familie bij het zelfde tentje en één van de jongeren, ik schat hem een jaar of twaalf wil graag in het Engels met ons praten. Hij is een beetje verlegen om een gesprek te beginnen en we zien dat zijn vader hem aanspoort om met ons te kletsen. Laten we het hem wat gemakkelijker maken en we vragen hem of hij uit Kalaw komt. Nee, uit Mandalay, en hij is met zijn familie op vakantie en bezoekt een aantal plaatsen in zijn land. Als we zo'n tien minuten zitten te kletsen komt er uit het niets ineens een overenergieke dame tussen ons en de jongen zitten en neemt het gesprek volledig over van hem. Ze begint met "hello my friend". We weten meteen hoe laat het is, waarschijnlijk een trekking guide die haar diensten wil verkopen. Ik zeg haar vriendelijk dat we met de jongen in gesprek waren en we nog niet uitgepraat waren, dus dat het niet zo vriendelijk van haar is om dat zomaar te onderbreken. Ze kijkt wat beteuterd maar houdt dan toch haar snuit en we kletsen wat verder met de jongen totdat de hele familie aanstalte maakt om te gaan vertrekken. De energie miep neemt nu haar kans waar, maar na onze lange busrit hebben we nog helemaal geen zin om meteen al over een trekking te lullen, dat komt later………
Ze denkt het slim te spelen, want morgen vertrekt ze met nog een nederlands stel om van Kalaw naar Inle Lake te gaan lopen. Zou toch leuk zijn om met haar mee te gaan zegt ze, en het wordt dan ook goedkoper. Wij praten tegen elkaar in het Nederlands dat dat helemaal niet leuk zou zijn. We houden haar een beetje voor de gek en vertellen haar dat we eerst naar een guesthouse gaan. Oooooo…… maar dat weet zij uiteraard ook wel, vlakbij haar trekkingbureau. Ja, ja zo is het wel genoeg dus ! Volgens haar hebben we nog de tijd om te besluiten om met haar mee te gaan, maar we helpen haar meteen maar even uit haar natte droom, wij gaan niet met je mee morgen. We vertrekken naar een slaapplek en laten haar een beetje verbouwereerd achter.
Al snel vinden we een leuke plek om te gaan slapen en we nemen eerst even lekker een douche, lezen wat in onze boekjes en lopen later nog eens door Kalaw om een beetje meer sfeer te proeven. Als we in het guesthouse naar beneden komen komt er een andere dame op ons af die ook trekkingguide is. We vertellen haar dat we al door iemand zijn overvallen en wellicht zijn ze van hetzelfde bureautje. Al snel wordt duidelijk dat dat niet het geval is, want deze dame gaat vrolijk de andere gids even zwartmaken door onaardige dingen over haar te zeggen. Zo, de tweede guide valt dus ook af, en ik vertel haar vriendelijk dat lelijke dingen over je concullega's vertellen niet erg professioneel is. Ze valt stil en dringt verder niet meer aan. Kalaw is een heerlijke plek trouwens, echt een bergdorp, waar een ander tempo en vooral een natuur atmosfeer ademt. Omdat het hier wat koeler is, zien we prachtig gekleurde bloemen en bloesems aan de bomen, de krekels maken een stemmig concertgeluid en het uitzicht vanuit Kalaw op de bergen eromheen is supermooi. Wij gaan het hier zeker naar de zin hebben. Om negen uur liggen we uitgeteld op bed en vanochtend ging de wekker om diezelfde tijd, dus een nachtje slapen van de klok rond, heeeeeeerrrrlijk !
Na ons ontbijtje gaan we eerst maar eens op zoek naar een internetplek om even onze mail te checken om zeker te weten dat thuis alles goed is. Zeker in een land als dit is het vinden van een internetverbinding niet altijd eenvoudig. Tot nu toe is het nog steeds wel aardig gelukt, maar hier in Kalaw moeten we een half uurtje lopen naar een plek aan de rand van het dorp. Het valt meteen op dat het hier stikt van de politie, en dat is niet zo gek want er zijn hier nogal wat bases in de buurt. Veel overheidsgeld dus en dat is te zien aan de huizenbouw. We hebben hier tot nu toe nog niet zo veel uniformen bij elkaar gezien, maar de mensen die ze dragen zijn allemaal even vriendelijk. Je vraagt je soms ook aff hoe het voor de militairen moet zijn om hier tot dat regime te horen. In deze buurt gaan we maar niet in gesprek over het regime want het voelt een beetje vreemd aan tussen al die militairen. Wel vinden we een internetcafeetje maar omdat een andere klant aan het downloaden is, komen we niet op onze mail. Eerst dan maar even wat eten bij een van de stalletjes. Als we later terugkeren, is het downloaden bijna gereed en doen we nog een poging. We hebben geluk want ook hier is hotmail gewoon te openen. Na een half uurtje vertrekken we weer richting het centrum van Kalaw. Een heerlijke wandeltocht en wat een rust hier in deze omgeving, we genieten volop.
Over wandelen gesproken. Natuurlijk willen we graag een trekking gaan maken van Kalaw naar Inle Lake. De twee vrouwelijke gidsen hebben dan wel achter het net gevist maar dat komt ook omdat wij al een idee hadden met wie wij graag deze trip willen gaan doen. In Bagan kregen we een tip van Stef en Miriam over Than Thun, een man waarmee zij de route hebben gelopen. Grappig hoe dat dan eigenlijk werkt. Zodra je een goed gevoel bij mensen hebt die je ontmoet, worden de tips meteen ook interessant. Ons briefje dat we van Stef en Miriam hebben gekregen met de naam en het adres van de gids halen we tevoorschijn als we terug zijn in het centrum. Than Thun moet in de stationsstraat wonen in het vierde kwartier op nummer 17. Als we het adres laten zien aan een paar mensen in de stationsstraat komen we niet veel verder. De ene wijst links , de andere weer rechts. Een vriendelijke meneer neemt ons mee naar een koffiestalletje en daar loopt een goed engels sprekende jongen rond. Hij vertelt ons de richting van het vierde kwartier en we vragen hem de naam en het adres in het Birmees op ons briefje te zetten. Op pad dus nu naar wat het vierde kwartier moet zijn. Bij een guesthouse lopen we naar binnen om het weer even te vragen. De slapende man achter de balie doet langzaam zijn ogen open en nadat we hem het briefje tonen, zegt hij dat hij Than Thun is. ( ja amehoela, die ziet er niet uit als een trekkinggids dus) Nadat we hem vragen of hij gids is, krabbelt hij ineens terug en wijst ons naar een eindje verderop in de straat. De Birmese cijfers van het adres beginnen nu toch te lijken op de nummers op de huizen, dit is zeker de goede richting. Plotseling zien we het juiste huisnummer en als we de bewoners aanspreken wijzen ze een huis verderop bij een lokaal telefoontentje. We tonen ons briefje en de eigenaar roept naar achteren "Than Thun". Binnen no time staat er een vriendelijke man tegenover ons en we vertellen dat we een tip hebben gehad van andere Nederlanders. Zonder pardon noemt hij de namen Stef en Miriam, en dus zijn we nu zeker dat we de goede Than Thun gevonden hebben, helemaal als hij vertelt dat zijn vrouw met Stef en Miriam naar Mandalay is geweest. Dat verhaal hebben zij ons ook verteld. De moeder ziet haar dochter bijna niet omdat een busticket naar Mandalay voor deze mensen duur is. Stef en Miriam kopen een ticket voor haar en zij reizen samen naar Mandalay waar de ontmoeting met de dochter erg bijzonder was.
Als we hem vragen wat te vertellen over de trekking, is ons gevoel meteen helemaal goed. De prijzen zijn allemaal zo'n beetje hetzelfde en we kennen een klein beetje achtergrond van deze familie dus we gaan akkoord met zijn voorstel. Overmorgen, de 19e maart vertrekken we en zullen één avond slapen in een lokaal dorp, waar zijn vrouw vandaan komt en één dag in een klooster. Onderweg gaan we natuurlijk veel lokalen zien in de dorpjes die we passeren dus vragen we hem wat we mee kunnen nemen als presentje voor hen. Zelf dachten we aan snoepjes voor de kids o.a. maar hij vertelt ons dat het beter is als we iets bruikbaars meenemen. Shampoo, wasmiddel, medicijnen ( antibiotica e.d.) en natuurlijk onze ballonnen. Goeie tips van Than Thun en nadat hij ons nog vertelt wat we het beste voor onszelf kunnen meenemen, schudden we elkaar de hand en spreken af twee dagen later om 8.00u bij ons hotel. De grote rugzakken worden door een vriend van hem naar Inle Lake gebracht zodat wij met een dagrugzakje kunnen volstaan. Onze trip lopen we met zijn vieren want er gaat ook nog een kok mee. ( wat een armoede toch weer voor die toeristen ??? een eigen kok)
We lopen nog even naar het postkantoor om postzegels te regelen voor wat kaarten. Het gebouw staat zowat op instorten en we hebben sterk onze twijfels of dit kantoor nog wel dienst doet voor post en telegraaf zoals op de buitenkant nog net te lezen is. Als ik de deur wil openen heb ik ineens een deel van de deurklink in mijn handen, da's geen goed teken. Binnen is het er donker en uitgestorven en we kijken elkaar vragend aan. Dan horen we op de achtergrond iemand aan de telefoon, en na een paar keer flink kuchen en een keer hallo roepen, komt een grappig mannetje naar ons toegelopen. Er zijn hier zo'n tien loketten met donker glas, waarvan we ons niet kunnen voorstellen dat die ooit allemaal tegelijk in gebruik zullen zijn. Maar warempel, dit postkantoor is dus echt nog in gebruik. We vertellen dat we tien postzegels willen en het mannetje gaat ze even pakken. Netjes opgeborgen in de kluis, en snel komt hij terug met onze bestelling. Driehonderd kyatts, oftewel zo'n 2,4 eurocent per zegel. Een kaartje versturen vanuit Birma is spotgoedkoop en de zegels zijn ook nog eens mooi om te zien. Even tien zegeltjes likken en de kaarten dumpen we in de brievenbus die buiten staat. Hij lijkt niet veel gebruikt te worden maar het mannetje verzekert ons dat ze echt daarin moeten. Zo gezegd zo gedaan en de kaarten gaan hun weg naar Nederland. We zijn iedere keer weer benieuwd hoe lang zo'n kaartje erover doet, we wachten het af.
We gaan nog even ergens een hapje eten en rond een uur of negen gaan we terug richting hotel, even een warme douche en wij hebben weer een leuke dag achter de rug. We kijken erg uit naar de trekking en alvast op voorhand de speciale dank aan Stef en Miriam voor de tip van de gids. Volgens mij gaan we een leuke trip tegemoet, en we zullen er zeker later verslag van doen.
- comments