Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand 26.256+ 60 = 26.316 km
T T T oftewel Than Tun Trekking19 - 21 maart
Het is 19 maart als onze gids bepakt en gekleed in een echt trekkingtenue een kwartier voor de afgesproken tijd, acht uur, bij ons hotel staat. Met een dikke muts op is het even goed kijken of hij het is, maar zodra er een lach op zijn gezicht verschijnt herkennen we Than Tun direkt. We hebben nog tien minuutjes nodig om even onze spullen te pakken, nog een sanitaire stop te maken en dan gaan we op weg. Onze grote rugzakken worden door een vriend van de gids naar Inle Lake gebracht, naar het plaatsje Nyaung Shwe ( niet te verwarren met Shwe Nyaung dat er een klein stukje vandaan ligt ) waar we een guesthouse geboekt hebben. Dat maakt onze trekking meteen een stuk lichter, want drie dagen met een grote rugzak achterop is nou niet echt een pretje, maar nu kunnen we volstaan met een dagrugzakje met de spullen die we nodig denken te hebben. Eén ding waar we deze reis nog geen gebruik van hebben gemaakt hebben we nu toch maar ingepakt, een regencape. Gisteren was het hier in Kalaw één grote hoosbui en de verwachting was dat het vandaag ook weer zo iets zou zijn. Onze gebeden zijn verhoord want het is een stralende dag, geen vuiltje aan de lucht te zien, en door de regen van gisteren zal het onderweg een stuk minder stoffig zijn dan normaal. Than Tun wijst ons de weg, uiteraard want hij is de gids, en al snel hebben we gesprekken over allerlei onderwerpen met hem. Te veel om allemaal hier te schrijven maar we zullen er een paar uitpikken om hier te vertellen.
Vandaag lopen we Kalaw uit via een redelijk klimmend pad richting View Point, een mooi uitzichtspunt buiten Kalaw, lunchen daar en vervolgen onze weg via een paar kleine dorpjes naar Ywar Bu waar we gaan slapen in het huis van Than Tun bij zijn familie.
Als we nog redelijk in de buurt zijn van Kalaw passeren we een aantal koloniale huizen en Than Tun weet er veel over te vertellen. Allereerst vertelt hij ons wat Myanmar eigenlijk betekent. Myan staat voor snel en Mar voor sterk. Samen dus een beschrijving van een snel en sterk volk. Het gesprek gaat verder over de vele novices en monniken die we onderweg tegenkomen met hun schaal op de arm om in de verschillende dorpen voedsel te gaan ophalen. Monniken eten twee keer per dag, heel vroeg in de ochtend en net voor de middag. Daarna mogen ze geen vast voedsel meer gebruiken. Het eten wordt verzameld door in de dorpen langs de mensen te gaan die allemaal iets schenken. Oorspronkelijk was deze rondgang alleen voor eten, want monniken mogen geen geld aannemen en ook niet uitgeven tenzij er iemand bij hen is die dat voor hen doet. In de tijd dat Than Tun zelf in het klooster leefde was dit nog zo, maar tegenwoordig wordt er ook geld geschonken en geven sommige monniken dat geld ook uit. Om novice te worden, was het oorspronkelijk zo dat een jongen ( voor je 20ste levensjaar ben je novice ) een maand de tijd had om zich voor te bereiden op het kloosterleven. Lezen over het geloof en de regels van het novice zijn. Na de voorbereiding kon de jongen dan alsnog beslissen of hij wel of niet het kloosterleven wilde gaan leiden. Tegenwoordig is de voorbereidingstijd verdwenen en gaat een jongen bijna direct het kloosterleven in. Dit gaat gepaard met een ceremonie en afhankelijk van de rijkdom van de familie wordt de jongen uitgedost met kleding, eten, en soms zelfs dieren die samen met de familie in een soort van processie naar het klooster trekken. Een novice kan zijn hele leven, ook na zijn 20ste , novice blijven of besluiten om monnik te worden of terugkeren naar het gewone leven. Als de novice monnik wordt veranderd zijn kloosterleven drastisch want dan zijn er ineens honderden regels meer waar hij naar moet leven dan wanneer hij novice blijft. Dat is de reden vertelt Than Tun dat sommige novices geen monnik willen worden. Zelf was Than Tun al vijf keer kloosterling geweest en telkens teruggekeerd naar het gewone leven. Mannen moeten volgens de traditie minimaal twee maal een periode in het klooster leven, één keer als kind en één keer als volwassene.
Het leven van Than Tun ( 55) is bijzonder om te horen, hij komt uit een grote familie met tien kinderen, en zijn vader stierf toen hij 4 jaar was. Hij herinnert zich amper iets van hem en groeide op met zijn moeder. Hij is een nieuwsgierige man die veel wil leren en dus ook al veel kennis heeft vergaard in al die jaren. Zo studeerde hij werktuigbouwkunde, waterbehandeling en natuurkunde, las en leest veel engelse boeken over zijn land en andere interessante wereldonderwerpen en is een echte autodidact. In de jaren 70 werd hij van de universiteit getrapt toen hij natuurkunde studeerde omdat hij er van werd verdacht dat hij deel had genomen aan demonstraties tegen het regime. Tien jaar later diende hij een verzoek in bij de regering om alsnog zijn studie te kunnen afmaken en dat werd goedgekeurd. Hij slaagde voor zijn studie, maar tot overmaat van ramp brandde enkele jaren later zijn huis af en werden zijn documenten vernietigd. Hij werkte een tijdje voor de UNDP waar hij betrokken was bij een project dat de waterkwaliteit in de omgeving van Kalaw onderzocht. Wat een projekt van een jaar moest worden eindigde na zeven maanden en Than Tun raakte werkeloos. Niet lang daarna veranderde hij van werkveld en ging de opleiding doen tot trekking gids. Hij slaagde hij en startte zijn werk als gids. Tijdens zijn trekking passeerde hij het dorp waar zijn huidige vrouw Daw Aye Myaing woonde, Ywar Bu. Zij heeft een gezin met tien kinderen ( oorspronkelijk 12 maar ze verloor twee kinderen op jonge leeftijd), en verloor een tijd terug haar man. Than Tun deed haar én de kinderen herinneren aan haar man en hun vader, toen hij het dorp meerdere malen tijdens de trekking doorkruiste en soms ook met klanten in hun huis verbleef. En zo is het gekomen dat Than Tun en Daw Aye Myaing uiteindelijk in 2001 zijn getrouwd. Wij zijn erg benieuwd naar dit gezin, waar het jongste kind 10 jaar is en de oudste ook al weer zelf kinderen heeft. Than Tun werd na alleen te zijn ineens vader én grootvader van een enorm grote familie. Wij zijn erg benieuwd na het verhaal van Than Tun hoe het leven er in Ywar Bu uitziet. Dat gaan we zeker ook meemaken want de eerste avond slapen we in zijn huis bij zijn familie.
Na een heerlijke wandeling en de leuke gesprekken onderweg arriveren we rond lunchtijd bij View Point. Het uitzicht is geweldig en hier worden we verwelkomt met namastee. Waar hebben we dat meer gehoord ? Jawel in Nepal, deze nepalese familie woont al drie generaties in Myanmar en maken een heerlijke lunch met curry en chapati voor ons. Eén van de wc's is de dag ervoor door de hevige regelval weggespoeld en de twee mannen van het gezin, vader en zoon, zijn druk bezig met eenvoudig handwerk een nieuw wc hokje te maken. In het open veld een stukje van het huis vandaan, wordt een houten hokje op poten gemaakt met daarin een gat dat gekoppeld wordt aan een kunststof buis die de grond in gaat. Met een grote handzaag, ieder aan één kant trekken en duwen, wordt een flinke balk doormidden gezaagd. Hier zijn ze nog wel even mee bezig, maar al dat handwerk is prachtig om te zien. Er is hier geen electriciteit en als het er al wel was, dan waren er geen financiele middelen om machines te kopen. Ouderwets zoals het vroeger waarschijnlijk op de Herven in Orthen op de boerderij van mijn vader er ook aan toe ging. Alhoewel, als ik het me goed herinner uit zijn verhalen was de wc achter in de koeienstal en niet buiten in het veld.
Na onze lunch vervolgen we onze tocht en Than tun had ons geadviseerd om medicijnen mee te brengen voor de mensen in de dorpen onderweg. Paracetamol, ciprofloxacin en nog een ander antibiotica middel. Als we het eerstvolgende dorp bereiken, vallen we midden in een begrafenis. Er staat een prachtig zilver-goud-oranje versierde kist voor een huis en als we vragen wie er is overleden, grapt Than Tun "zullen we even in de kist kijken". In het huis is het een drukte van jewelste, alle familieleden en waarschijnlijk dorpsbewoners zijn bijeen om de vrouw (82), blijkt later, een laatste dienst te bewijzen. Wij lopen door en worden uitgenodigd in het huis van een andere familie. Dit blijkt een vaste stamplek van "dokter" Than Tun te zijn. Als ik hem later zeg dat hij heeft gelogen over zijn beroep, schatert hij het uit. Als wij nog geen twee minuten binnen zijn, stroomt het huis vol met patiënten, en nu zien we wat Than Tun allemaal in zijn rugzak met hem meedraagt, een complete doktersuitrusting. Pillen, capsules, gaasjes, verband, een schaartje, ontsmettingsmiddel en nog wat benodigdheden. Het was nog nooit zo druk vertelt hij ons later, maar de mensen komen met allerlei klachten bij hem. Als we hem vragen waar hij dit nu weer heeft geleerd, blijkt dat hij alle kennis zichzelf heeft eigen gemaakt. Veel lezen en praten met dokters. De mensen in dit dorp hebben niet het geld om in Kalaw te worden geholpen en dus is dit een mooie oplossing voor de wat minder ernstige problemen. Zo brengt een jonge vrouw haar kind dat helemaal onder de uitslag zit en het kleintje krabt de hele boel open en heeft dus overal wondjes op de huid. Than Tun gaat vakkundig te werk, reinigt de huid en smeert hem daarna in met één of andere zalf. Een andere vrouw heeft last van haar maag en krijgt tabletten. Alle kindjes die er rondlopen krijgen een vitaminetabletje en het gaat erin alsof het een snoepje is. Dan verschijnt een 9 jarig jochie dat zijn been flink heeft opengehaald toen hij bezig was met bamboe. Door het ongeluk dat hij had werd het vel van zijn bovenbeen geschraapt, en Than Tun behandelde hem al twee keer eerder. De wond ziet er redelijk uit, het oude verband wordt verwijderd en Than Tun legt vakkundig een nieuwe aan, na eerst goed te hebben gedesinfecteerd. Zo kan het ventje er weer even tegen. Het is een bijzonder gezicht om een trekkinggids met zo veel overgave deze mensen te zien helpen en het hart is nog groter dan wij hadden gedacht. Than Tun is blij dat wij zijn advies hebben opgevolgd en medicijnen voor hem hebben meegebracht. Zo kan hij hier weer mensen verder helpen. Na een dik uurtje werk, pakt Than Tun zijn uitrusting weer bij elkaar en vertrekken we. Als we het dorp bijna uit zijn, komt een jonge vrouw aangerend die vraagt om malariatabletten. Haar man is in het noorden geweest en heeft daar de ziekte opgelopen. De tas gaat nog één keer open en daarna vervolgen we dan toch echt onze trekking.
Na een tijdje lopen door wederom een prachtig gebied bereiken we het treinstation, waar vier keer per dag een immens langzaam beestje voorbijrijdt. We drinken even wat thee bij een lokaal tentje, kopen nog wat water en Than Tun kent enorm veel mensen overal op de route. Nog een klein uurtje stappen en dan zullen we het huis van Than Tun en zijn vrouw bereiken. Tegenwoordig wonen de kinderen hier en leven Than Tun en zijn vrouw in Kalaw. Als er klanten zijn voor een trekking vertrekt de vrouw richting huis om voor het eten te zorgen en spenderen ze de tijd samen met de kinderen en kleinkinderen. Rond vijf uur arriveren we in het dorp en het onthaal is warmer dan warm. Een groot gezin, en soms is het moeilijk om te snappen wie bij wie hoort. WeW groot gezin, en soms is het moeilijkom te snappen wie bij wie hoort..voor het eten te zorgen en spenderen ze de tijd samen me zijn er wel snel achter wie de kleine meid is die door Stef en Miriam gesteund wordt om naar school te kunnen gaan en het is een vrolijke pittige griet die vooraan in het dorp ons al opwacht en de rugzak van Than Tun overneemt om later naar huis te brengen. De vrouw van Than Tun is een sterke vrouw en een knappe verschijning, en de warmte tussen die twee maar ook met de rest van de familie is prachtig om te voelen. Één van de kleinkinderen, twee jaar inmiddels, is helemaal het liefje van oma en zit lekker bij haar op schoot. Zodra iemand in haar buurt komt vertelt ze haarfijn met slechts enkele woordjes of gebaren dat het haar oma is. De familie leeft van de landbouw, rondom het huis wordt vanalles verbouwd en één van de schoonzonen is de hoofdboer hier. Maar iedereen schijnt mee te werken. Onder het huis, dat op palen staat, is de stal voor de waterbuffels, en 's-avonds worden ze op stal gezet. De schoonzoon is degene die het beste met de beesten kan omgaan en als er twee beginnen te vechten schieten ineens alle vrouwen naar beneden om de beesten tot bedaren te brengen. Voordat het donker is gaan we eerst even douchen. Nee geen stromend water hier of electricteit, maar een watertank en kaarsen. De tank staat achter het huis en ik leen even een longi van één van de dochters om het zweet en de viezigheid van me af te wassen. Het water is ijskoud maar heerlijk na een lange wandeltocht door de bergen rondom Kalaw. Het is de eerste keer dat ik met een longi onder de douche ga, dus dat betekent even opletten dat dat ding niet ineens op de grond valt en ik in mijn nakie sta. Gelukkig valt het reuze mee en lukt het me om met een klein emmertje mezelf weer fris en fruitig te krijgen. De sneldrogende handdoek, of wat er nog van over is eigenlijk, doet zijn werk prima en ik stap in droge kleren. Mark doet hetzelfde na mij met een longhi van één van de schoonzonen en als we onze douche hebben gehad, heeft de vrouw van Than Tun een heerlijke maaltijd op tafel getoverd. Het is inmiddels pikkedonker buiten, dus we zijn naar binnen verhuisd met een gezellig kaarslicht erbij. Than Tun kan eten als een paard en wij kijken vol verbazing hoe hij tot drie keer zijn bord opschept. We hebben veel lol met elkaar, en ondanks het feit dat de rest van de familie amper engels spreekt is het erg gezellig. Than Tun zijn engels is verbazingwekkend goed en ook dit heeft hij zichzelf aangeleerd door veel te lezen en te spreken met mensen. We kruipen vroeg onder de wol want morgenvroeg maakt de gids ons om 6 uur al weer wakker zodat we bijtijds kunnen beginnen aan een nieuwe wandeldag.
Trekking dag 2. 20 maart
Het is vroeg, en heerlijk rustig in het dorp met een prachtig uitzicht over de vallei met de opkomende zon die alles goud kleurt. Het voelt nog wat fris aan als we op weg gaan en vandaag vergezeld een schoonzoon als kok en de vrouw van Than Tun loopt een stuk met ons mee op weg naar haar dochter in een volgend dorp. Wandelen is toch echt iets waar wij intens van kunnen genieten en dat doen we dus met volle teugen. Het echte Myanmar leven zien we hier in volle glorie, veel boeren en kleine dorpjes passeren we en de typische kleding van de diverse volken hier vallen meteen op. Zwarte kleding met gekleurde doeken op het hoofd, maken de vrouwen mooi. Zelfs kleine meiden lopen er zo bij en het is een leuk gezicht. Overal roepen de kindjes naar ons en onderweg zien we geen enkele toerist. Toch zijn we niet de enige toeristen die deze trek lopen maar het gebied is zo uitgestrekt dat je elkaar amper tegenkomt. De dag is prachtig en na een flinke tevige tocht van acht uur komen we rond vijf uur aan bij een klooster waar we vannacht gaan slapen. De Ashin, oftewel meestermonnik, stelt zijn klooster open voor toeristen die willen overnachten en in ruil daarvoor wordt geld gedoneerd om het klooster te herstellen. Hier zijn nog vijf toertisten die dezelfde route als wij lopen met hun gids. Weer eerst een douche nemen op dezelfde manier als gisteren alleen zonder longi deze keer en in een beschut hokje, en dan is het snel weer pikkedonker. De lucht is prachtig helder en de sterren stralen aan de hemel. Al snel worden we weer enorm verwend met een heerlijk maal dat Than Tun en zijn schoonzoon samen hebben gemaakt en niet al te lang daarna kruipen we in bed. Een paar dunne matrasjes en veel dekens liggen klaar op de kloostervloer. Middels een bamboeconstructie hebben ze een paar "kamertjes" gemaakt voor verschillende toeristen. De andere toeristen gaan morgenvroeg al om 5 uur op pad zodat ze op tijd aankomen in het dorpje Indain aan het Inle Lake om de lokale markt nog te kunnen zien.
Trekking dag 3. 21 maart
Vandaag een speciale dag voor ons, dus niet om 5 uur opstaan. Onze trouwdag en dan wakker worden in een klooster waar we als man en vrouw gewoon lekker bij elkaar hebben geslapen. Wat wil je nog meer. Niets, of toch, een ontbijtje. Nou dat staat alweer klaar voor ons en we doen lekker op ons gemak. Vandaag is het nog 4 uurtjes lopen naar de zuidkant van Inle Lake en van daar gaan we met de boot naar Nyaung Shwe. We beginnen onze voeten en benen inmiddels wel te voelen, maar als we even op pad zijn, ebt het gevoel weg en zitten we als snel weer in het loopritme. De natuur is wederom prachtig en verschillend van gisteren, enorme cactussen, dieprode aarde velden en uiteraard dorpjes onderweg. Hoe dichter we bij Indain komen, hoe meer lokale mensen ons tegemoet lopen met zware bepakking op de rug en hoofd die op de markt is gekocht. Wij lopen bergafwaarts en zij doen dezelfde weg maar dan mét bepakking. Ons rugzakje valt in het niet bij wat deze mensen meezeulen, op het midden van deze warme dag. Wat een ander leven zeg! We zijn wel blij als we Indain bereiken en even lekker kunnen zitten en wat lunchen, inmiddels is het half 1 of zo. De bootjes varen hier af en aan en het is weer een nieuw beeld van Myanmar dat wij op het netvlies krijgen. Na onze lunch stappen we in de boot en varen we door een groen bewoond gebied op het water. Hier zijn drijvende groentetuinen waar men vakkundig met bamboestokken tomaten planten weet te telen op het water ! De vissers overal op het water die met hun voet al staande de peddel van de boot bedienen om tegelijkertijd hun net te kunnen uitgooien, de kloosters op het water en nog veel meer. Na een dik uur varen en rondkijken arriveren we in Nyaung Shwe en lopen we nog een klein stukje naar ons guesthouse dat we uit de lonely planet hebben gepikt. Onze rugzakken zijn gearriveerd en de kamers zijn prima dus hier gaan we de komende dagen slapen. Than Tun en zijn schoonzoon zijn meegegaan naar het guesthouse, maar gaan terug naar Kalaw met een pickup of bus of welk vervoer dan ook. We bedanken hem enorm voor deze drie geweldige dagen en wisselen nog wat gegevens met hem uit.Wij hebben genoten en hij vertelt ons dat hij dat ook heeft gedaan. We nemen afscheid en dat geeft even een vreemd gevoel, want drie dagen samen optrekken met een man als Than Tun is bijzonder en dus zullen we hem gaan missen. Ontmoeten, that's life en deze ontmoeting was weer geweldig. ( Stef en Miriam, nogmaals de hartelijke groeten van Than Tun aan jullie, en wij bedanken jullie voor de geweldige tip !! )
- comments