Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand 17.166 + 832 = 17.998 km
Pondicherry
Na ons verblijf in Cochin vertrekken we op 28 januari met de nachttrein naar Chennai. De treinen regelen via internet gaat echt fantastisch en aangezien we inmiddels het systeem van wachtlijsten kennen, gokken we erop dat er weer genoeg mensen hun ticket zullen annuleren zodat wij mee kunnen. Het blijkt inderdaad zo te gaan en wij hebben een plekje in de trein. Om rechtstreeks naar Pondicherry te gaan, gaat twaalf uur extra kosten omdat we dan een stoptrein moeten nemen. Vandaar dat reizen via Chennai een beter plan is. Na de prima nachttrein arriveren we op het station in Chennai. Eenmaal buiten vragen we een vriendelijke politie agent waar we de bus kunnen nemen naar het grote busstation een eindje buiten de stad. Lijn 15B wordt ons verteld en dus stappen we op deze bus , behoorlijk leeg omdat het vroeg in de ochtend is en het is weer leuk om door een stad te rijden die aan het wakker worden is. De chai wordt alweer druk verkocht op straat en veel mensen zijn onderweg naar het werk, te voet met de bus, met de handkar (al aan het werk dus), de rickshaw, de brommer, de fiets en nog wat vervoersmiddelen. De bus naar Pondicherry staat al klaar en stroomt langzaam vol met Indianen. We komen opvallend weinig, zeg maar gerust geen, toeristen tegen hier. In Pondicherryop het busstation komt een vriendelijke meneer op ons af, zijn oogjes glimmen, hij is 63 en al 40 jaar fietsrickshawchauffeur. Voor een mooi prijsje gaat hij ons door de stad fietsen naar een slaapplekje. Met twee van die grote Europeanen in zo'n klein bakje en dan ook nog 37 kilo aan rugzakken, lijkt het ons eigenlijk een onmogelijke opgave maar hij zegt van niet. We stappen in en erg snel komt hij niet vooruit, de zon is inmiddels gloeiend heet want het is nu midden op de dag. Wij zweten het nat in de bilnaad en de rickshawmeneer stroomt zowat leeg. Het blijkt nogal druk te zijn in deze overheersend frans indiase plaats. De invloed van de Fransen is hier nog overal zichtbaar, een hotel de ville, allerlei rue's, geen supermarket maar intermarche en brede straten met veel bomen. Verder koffiehuizen waar ze croissantjes verkopen, en allerlei benamingen in het Frans. Na een stuk of zeven guesthouses te hebben gevraagd naar een kamer hebben we dan uiteindelijk toch beet bij het achtste guesthouse. Een leuke plek maar wel een éénpersoonskamer. Het bed is niet al te smal en wij besluiten hier vanavond mooi met zijn tweetjes in te kruipen. Dat blijkt wederom een goed plan, want we slapen heerlijk en vandaag verkassen we onze spullen naar een andere kamer met een dubbel bed want de éénpersoonskamer is volgeboekt.
Vandaag hebben we een relaxdagje, we gaan ergens ontbijten en gaan terug naar het guesthouse om eens lekker wat dingen voor onszelf te doen. De rugzak begint allerlei gebreken te vertonen dus die moet worden gemaakt, wat verhaaltjes schrijven op de laptop, een paar emails schrijven naar wat mensen en gewoon een boek lezen dat maar niet uit komt. Aan het einde van de middag ga ik op pad naar een supermarkt om wat te eten te regelen, en onderweg geef ik mijn ogen weer goed de kost. India blijft heftig. Ook al ziet het er hier allemaal weer wat anders uit, mooie shopjes waar de lokalen van alles kunnen kopen zoals eten, kleding, electronica, keukengerei etc, is de armoede hier recht op straat te vinden. Overal waar je kijkt zie je bedelaars, verminkt, hypermager of in de war. De koeien eten uit de vuilnis, maar ook de mensen zoeken naar wat eetbaars. De contrasten komen weer heftig binnen. In de kleine ruimtes tussen de straten trekken arme mensen hun plastic "huis" op. 's-Ochtends kruipen ze tussen het plastic en karton en loshangende doeken naar buiten om weer een dag door te komen. Dit is geen kwestie van kiezen voor een zwerversbestaan, dit is echte armoede. Zo extreem als hier in India hebben wij deze contrasten nog nooit gezien. Sierra Leone is veel armer maar daar is bijna iedereen zo arm en is het verschil niet zo zichtbaar. Na mijn boodschapjes te hebben geregeld, loop ik terug naar het guesthouse. Onderweg zijn de beelden extra hard omdat ik inmiddels het boek "a fine balance " heb uitgelezen. Het gaat over de uitzichtloze situatie van een aantal mensen in India in de jaren 70. Nou die jaren 70 zijn hier nog steeds zichtbaar.
Vlak voor een klein shopje zie ik een bed op straat staan, een vrolijk meisje dartelt er wat rond, ze zal een jaar of 7 of 8 zijn. Als ik dichterbij kom zie ik dat ze zit te spelen met wat potjes pannetjes en kopjes, die allemaal kapot zijn. Ze spreekt Tamil en geen Engels wat waarschijnlijk betekent dat ze niet naar school gaat. Met handen en voeten praten we wat en al snel blijkt dat ze in haar "keukentje" koffie en thee kan maken. We drinken samen koffie en ineens zie ik links van me wat bewegen op het bed onder een dunne deken. Het is de vader van het kind en de moeder leeft niet meer, dat vertellen twee tantes en haar oma me. De man is vel over been en hij moet blijkbaar plassen. Met veel moeite pakt hij een wit plastic bakje en brengt dat onder de deken. Zijn hele lijf trilt van de inspanning en het is eigenlijk niet om aan te zien. Ik drink fake koffie met zijn dochter en hij ligt waarschijnlijk op het bed te wachten tot hij mag sterven, iets anders zie ik niet gebeuren. Dit alles speelt zich af in een winkelstraatje in Pondicherry, waar de Indiase mensen af en aan rijden, en langs het bed het winkeltje instappen om iets te kopen naar hun gading. Een beeld dat ik niet snel zal vergeten, want de stralende snoet van het meisje komt recht in mijn hart. Als we vanavond weer langs haar komen, ligt er een plastic over het lichaam van de vader om hem beter warm te houden. De tantes en oma lachen naar me en de stralende lach van het meisje treft nu Mark én mij. Nog wat later op de avond, het is dan inmiddels half elf, zijn de straten verlaten en de rolluiken van alle shopjes naar beneden. Ik ga even een straat verder om een pakje sigaretten te kopen. Ik zie wat zwervers onder hun dekens kruipen maar verder zijn de straten leeg, op één bed na dan. De vader van dat mooie kind ligt verscholen en als ik terugkom van mijn boodschap doen, zeg ik maar weer eens gedag tegen de kleine meid. Ik vraag of haar vader al slaapt en ze begrijpt wat ik bedoel. Haar oma haalt de drie lagen plastic van hem af en er komt een vriendelijk maar uitgemergeld gezicht te voorschijn. De man spreekt een beetje Engels en vertelt dat hij ziek is. Wat hij heeft kan hij me niet uitleggen, maar als ik hem vraag of hij nog kan eten, vertelt hij dat hij twee maal per dag nog rijst met melk kan eten. In de avond eet hij niet, waarom weet ik niet. De dokter heeft hem weggestuurd, wellicht kan hij het niet betalen of is zijn situatie uitzichtloos. Fatsoenlijke verzorging is toch het minste dat je mag verwachten, maar dus niet hier in India, in ieder geval niet voor iedereen. De man vertelt dat hij dagelijks veel medicijnen slikt en zijn dochter haalt een grote tas tevoorschijn en toont met een big smile alle strips met pillen. Niet echt om blij van te worden. Dan vraagt het meisje iets in het Tamil aan haar vader en hij vertaalt het naar mij. Of ze niet met me mee kan naar mijn land ? Haar moeder is dood en haar vader zal ook niet lang meer te leven hebben dus deze jonge meid met een toekomst voor zich ziet zich wel mee naar europa gaan en misschien hoop op een beter leven. Ik vertel haar dat dat echt niet kan en oma en de tantes haar te veel zullen missen, ja wat moet je anders zeggen. Maar toen Mark en ik hier vanmiddag voorbij liepen was dat precies wat we tegen elkaar hebben gezegd, "je zou zo'n kind bijna mee naar nederland willen nemen om een toekomst te kunnen geven". Deze man beter maken kan ik niet, zijn dochter meenemen al helemaal niet, dus blijft enkel een bijdrage voor de medicijnen of voedsel over. Ik maak mijn portemonnai open en geef hem geld voor een maand medicijnen. Misschien is het voor niets maar het is het minste dat ik kan doen. De man bedankt me met het kleine beetje kracht dat hij in zich heeft, en hopelijk slaapt hij vannacht wat beter dan gisteren. Ik zeg hem dat we hier nog een paar dagen zijn en dat we elkaar nog wel zullen zien. Hij nodigt me meteen uit om dan bij hem te komen zitten en nog wat te praten. Ik snap waarom het jonge meisje me zo raakt, ze is puur net als haar vader, en het hart van deze mensen is groot. We gaan ze de komende dagen nog wel vaker zien verwacht ik.
Wat een leven wat een toekomst, this in India !! mensen. Hopelijk gaat er ooit voor de arme mensen hier echt iets veranderen. Inshallah zeggen ze hier dan ( als god het wil ), ik zou zeggen, we zullen wel eens zien of Hij daar echt iets aan kan doen, want dit is een levensgroot probleem in dit enorme land.
- comments