Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand 17.110 +56 = 17.166 km
Rondhangen in Cochin
Het is warm in Cochin en dat nodigt vooral uit om niet teveel te doen. We wandelen wat rond, drinken een koffie, internetten, en missen de niet aanwezige terrasjes. We kopen grote garnalen op de vismarkt en in een restaurantje worden die heerlijk voor ons klaargemaakt. Als we die op hebben zien we dat een ander Westers stel problemen heeft. De jongeman wil de trap af lopen maar komt terug en gaat gauw op een stoel zitten. Hij ziet bleek en houdt zijn hoofd vast. Indachtig onze EHBO cursus (flauwte, hoeveel minuten was ook alweer geen probleem ? stabiele zijligging, vitale functies) ga ik vragen wat er aan de hand is. Hij weet me te vertellen dat hij vaker last heeft van flauwtes. Hij klinkt helder en zijn partner staat erbij, ze vragen wat water, en ik adviseer hem te blijven zitten totdat de flauwte voorbij is. Even later vertrekken ze alsnog. Wij zijn de laatsten in het restaurant en één van de koks komt babbelen. Hij vertelt ons dat de jongen een "bhang lassi" had besteld en dat die te sterk voor hem was. Een bang lassi is een soort milkshake met als extra ingrediënt: hasj….Wauw, dat geeft weer even een ander beeld. Sommige toeristen kunnen ook zo stom bezig zijn. De kok vraagt met een knipoog of wij nog iets willen, in de veronderstelling dat alleNederlanders regelmatig iets gebruiken. Hij is verrast als wij hem vertellen dat nicotine onze enige verslaving is. We rekenen af en gaan lekker naar bed.
De Nederlandse invloeden waarover we in onze reisbijbel al hadden gelezen zijn er inderdaad. Op enig moment zitten we wat te kletsen bij een guesthouse en de eigenaar / amateur historicus wordt enthousiast als hij hoort dat we uit Nederland komen. Zijn guesthouse is een oude Nederlandse koopmanswoning geweest. De eigenaar wijst op de houten staanders aan de voorkant van het pand waar paarden aan vastgezet werden en onder de mat van de ingang is de Nederlandse leeuw in een stenen plaat uitgehouwen. De tekst daaronder kunnen we niet ontcijferen ( iemand anders ?). Op zoek naar nog Nederlandse invloeden besluiten we naar het Dutch Palace te wandelen. Na een uurtje wandelen komen we in de Joodse wijk, helaas het is vrijdag en zowel de synagoge en het Dutch Palace zijn gesloten. De volgende dag komen we terug en is het gelukkig wel open. Het valt een beetje tegen want het grootste gedeelte van het paleis is wegens renovatie niet toegankelijk. Er staan een aantal items uit die goede oude VOC tijd, en er zijn wel veel informatie borden over het chronologisch verloop van de geschiedenis van Kochi. Eerst de Portugezen, die er door de Hollanders zijn verdreven en 100 jaar later waren de Engelsen toch net wat handiger dan wij.
Kathakali theater oftewel de kunst van het wachten
In Hampi hadden we al kennisgemaakt met theatergroepen die de oude Hindu verhalen uitbeelden in de vorm van straattheater. Kerala (de provincie waar we nu zijn) heeft zijn eigen vorm van theater, genaamd Kathakali. We besluiten een voorstelling te bezoeken. De acteurs moeten eerst opgemaakt worden en ze doen dat op het toneel. Een uur voor de voorstelling kun je al gaan kijken. Het opmaken is een lang proces. Laagje voor laagje worden diverse kleuren opgebracht en daarna wordt de baard gevormd.Uiteindelijk heeft de centrale figuur van het stuk een prachtig groen hoofd, rode ogen, een indrukwekkende baard en een grote hoofdtooi. Er volgt uitleg over de gebruikte materialen maar ook over de theatervorm. De acteurs hebben een 6 jarige opleiding achter de rug waarin de beheersing van iedere gezichtsspier tot perfectie getraind is. Er wordt niet gesproken, maar middels "handsignalen" en gezichtsuitdrukkingen communiceren de acteurs.
Het stuk gaat over een dienstmeid (die eigenlijk een prinses is), een generaal (de groene man) die wel zin heeft in de dienstmeid (maar de dienstmeid niet in hem), een bijna aanranding, de dienstmeid rent naar de kok (die eigenlijk een prins is), de dienstmeid maakt een nieuwe afspraak met de generaal, en de verborgen kok vermoordt de generaal. Kathalaki theater gaat over 1 verhaal, waar het voorgaande een klein onderdeel van is. De volledige versie duurt enkele dagen. In ons theater zijn er 3 acteurs, een zanger en 2 trommelaars.
Het eerste bedrijf (de bijna aanranding) start. De zanger begint, het klinkt vrij monotoon (de taal is Hindi of Sanskriet, niet verstaanbaar voor ons). Na vijf minuten zang komt de generaal op, het ritme van de trommels verandert iets en de generaal kijkt van links naar rechts. Na wederom vijf minuten verschijnt de dienstmeid op het toneel. De generaal kijkt verlekkerd naar de dienstmeid en stoot enkele dierlijke kreten uit; euughn, wraaaahh (dit zinnetje duurt wederom vijf minuten op het toneel). De dienstmeid is angstig en houdt afstand van de generaal. Na enige tijd hollen ze een beetje rond op het toneel met een woeste en angstige gezichtsuitdrukking, ogen die van links naar rechts schieten, perfect synchroon met het toenemende tempo van de muziek. Einde eerste bedrijf.
Marielle en ik kijken elkaar aan, en denken hetzelfde. Toneel kan rustgevend zijn, maar voor dit stuk moet je wel erg meditatief zijn. Zullen we nu stiekem wegsluipen of wachten we nog even? Het tweede bedrijf begint al, de kok komt op, de dienstmeid vertelt haar verhaal en de kok is erg boos. Ogen van links naar rechts, een woeste blik, dezelfde zanger doet zijn best; haajaa hajaaa jaahaa jaha haaajaaah (zoek de verschillen). Gelukkig duren het tweede en derde bedrijf niet zolang als het eerste. Als de voorstelling is afgelopen vinden we het prima. Het volkstheater van Kerala is toch te hoog gegrepen voor deze twee nuchtere Hollanders.
Verwend worden in de backwaters.
Op advies van Hans en Dianne die we in Goa ontmoet hebben, hebben we een backwater trip georganiseerd bij Stanley van Wilson tours (thank you guys). De backwaters zijn een waterrijk gebied ten zuiden van Cochin. In de oude tijd was vervoer per boot de enige manier van transport over de talrijke kanaaltjes in dit gebied. Het leven in de backwaters speelt zich af aan de oevers van deze kanalen. Tegenwoordig zijn er ook wegen naar de dorpen in de backwaters en zijn een aantal van de traditionele boten omgebouwd tot boathouse. Deze boten zijn er in alle soorten en maten. Onze boot heeft aan de voorkant een soort overdekt terrasje met 2 zitstoelen, een slaapkamer met badkamer en daarachter een keukentje. De boot is pas 1 jaar oud, dus alles ziet er prima uit.
We worden om 9 uur opgepikt door een taxi bij ons guesthouse rijden dan naar de woonboot. Deze trip is niet in het hart van de backwaters maar die zijn toch al overcrowded en op deze manier kunnen we het regelen vanuit Cochin. Als we aankomen ziet de boot er inderdaad uit als in de folder. We maken kennis met de kok en de twee bootmannen. De backwaters zijn erg ondiep en de boot is niet gemotoriseerd. De bootmannen beschikken ieder over een stevige bamboestok en zo punteren we door de kanalen. Wij zitten in onze luie stoelen en genieten van het uitzicht. De dorpjes die we passeren, de visvijvers waar in de ene helft van het jaar vis / garnalen gekweekt wordt en in de andere helft rijst, de vogels. Het is heerlijk relaxed. Na ruim een uur zwoegen (voor de bootmannen) komen we op een groot meer. De kok weet te vertellen dat dit meer brak water heeft want even verderop is de Arabische zee. Even rusten voor de bemanning, we horen wat pannen rommelen en al snel wordt onze neus geprikkeld door heerlijke geuren uit de keuken. Op het tafeltje worden de diverse Indiase gerechten uitgestald en we vallen hongerig aan. Viscurry, chapati, rijst, salade begeleid door een heerlijke Bordeaux wijn die we de avond daarvoor nog gekocht hadden.
Na de maaltijd luieren we nog wat verder in de stoelen. Als we terug gaan besluit ik de bootmannen een handje te helpen en ook de bamboestok ter hand te nemen. Deze trip is al decadent genoeg, en de oudere bootman heeft wel een break verdiend. Na even oefenen heb ik de handigheid te pakken, maar het best zwaar. De lach op het gezicht van de bootman wordt groter, mijn lach is al verdwenen. Als de backwaters smaller worden en het manoeuvreren lastiger, neemt de bootman het gelukkig weer over. Na 2 uurtjes punteren zijn we weer in de buurt van het beginpunt. Het begint donker te worden en de bootmannen gooien het anker uit. Na een wederom heerlijke avondmaaltijd gaan we slapen. Ik had het al gedacht en het is waar! Voor het eerst sinds maanden een zachte matras, een matras waar je in wegzinkt, op een zacht schommelende boot, na heerlijk eten en een wijntje… De slaap komt snel geholpen door Rob de Nijs.Het begint zacht, drup drup maar al snel gaat het harder regenen en horen we zelfs onweer. Ook regen hebben we nog niet eerder meegemaakt, de backwaters blijven ons verrassen. Zo ook de volgende ochtend, om 06:00 besluit de lokale Hindu tempel te beginnen met een muziekfestival. Op het water is de muziek luid en duidelijk te horen. Jammer, we hadden allebei liever alleen maar vogels gehoord, maar ja dit is overmacht. Na een lekker ontbijtje gaan we terug naar land waar we nog een dag in een huisje aan het water blijven. Marielle is aan het vissen en ik grijp de kano om zelf even rond te varen. Na de eerste vangst van Jellie (een vis van wel 5 centimeter) varen we samen het meer op en gooien daar de hengel uit. Met veel geduld weet Jellie een nog grotere vis te verschalken. Als we weer aan land zijn vist Marielle dapper verder. De lokale timmerman ziet het met lede ogen aan. Na enige tijd wijst hij Jellie een beter visplekje, maar ook daar valt niets te vangen, behalve een hele grote kikker. Als Marielle even stopt neemt de timmerman de hengel mee en loopt weg. Tot ongenoegen van mijn visvrouw komt de man na een paar minuten terug met een flinke vis en een big smile.
De volgende ochtend komt de taxi ons weer oppikken. Vandaag nog een beetje lummelen in Cochin en vanavond de trein naar Chennai. We zijn dan aan de oostkant van India, een paar dagen Pondicherry en dan op naar de Andaman eilanden voor twee weken strand en duiken.
Groetjes,
M&M
- comments