Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand 16.860 +250 = 17.110 km
Cochin in Kerala ( 21 januari)
Ooty was een heerlijke plek, ondanks de koude avonden die ons een beetje aan de kou in Nederland deden denken. Dikke dekens op bed, flink eronder kruipen, oogjes dicht en verder dromen. Vanuit Ooty kun je op een speciale manier verder reizen naar het zuiden richting de staat Kerala. Met één van de laatste ( of misschien wel de allerlaatste dat weten we eigenlijk niet ) stoomtreintjes. Zo'n miniatuurtreintje gat tergend langzaam door het prachtige berglandschap en dat lijkt ons wel wat, omdat de omgeving hier fantastisch is. Een kaartje vooraf reserveren is niet mogelijk dus we moeten op tijd in de rij gaan staan om een plekje in deze trein te kunnen bemachtigen. Gelukkig zijn we goed op tijd en dat was ook echt wel nodig want de trein zit aardig vol. We delen de coupe met drie mensen uit Rajastan en drie uit Singapore, een gemixt gezelschap, en tijd voor een praatje is er eigenlijk niet want de rit gaat maar een uurtje duren en we kijken onze ogen uit. Alleen al die diepe geluid van de stoomtrein zelf en de "stoomfluit" maken dat we het idee hebben dat we even terug in de tijd zijn gegaan hier. Omdat het lange tijd een Engels gebied is geweest, zijn de namen van de stationnetjes hoofdzakelijk Engels. Iedere wagon heeft zijn eigen "wagonmeester" die bij vertrek op een station met een groene vlag staat te zwaaien. Zo ontstaat een prachtig gezicht als we wegrijden, wel tien kerels hangend uit hun coupe met dezelfde vlag zwaaiend. Iedereen lijkt te genieten van dit leuke avontuurtje. Vooral in de bochten is het mooi om de trein zijn weg te zien zoeken via de rails en de locomotief te zien rijden. Wat zou ik graag even binnen in dat ding gaan kijken, maar in deze trein kun je niet van de ene naar de andere coupe hoppen zoals we gewend zijn met de andere treinen van India. Na een uurtje genieten komen we aan in Conoor, en zullen we een ander vervoermiddel moeten kiezen om verder te komen naar Mettupalayam of Coimbatore. We negeren de taxi en rickshawchauffeurs en gaan op zoek naar het busstation of een passerende bus. Een vriendelijk Indiaan vertelt ons dat we dichtbij de bus naar Mettupalayam kunnen vinden , en na wat te hebben gegeten hebben we hem dan ook snel gevonden. De stoomtrein is een flink stuk gedaald ten opzichte van Ootey en dat is meteen merkbaar, de zweetdruppels beginnen de oksels alweer snel te vullen en onze natte ruggenzitten verscholen onde de grote rugzakken. Elke plaats brengt weer nieuwe impressies, en overal waar je kijkt zie je hier leuke en verrassende en bizarre taferelen. Bedelaars, straatverkopers, slapende mensen op straat ( ook in deze hete zon), kleine winkelstalletjes, hyperdeluxe winkels, en alles wat daartussen zit. Het verkeer is redelijk hectisch maar we hebben de truc van de straat oversteken al een tijdje in de vingers, gewoon de straat op stappen en in een rustig tempo naar de overkant. Al het verkeer neemt dan de moeite om jou te ontwijken en veilig stap je de straat over.
Een busritje van een uurtje met eigenlijk alleen maar haarspeldbochten om nog verder naar beneden te komen, het uitzicht is amazing !! Onderweg wordt er regelmatig achteruitgestoken door de buschauffeur omdat een passerende bus hier niet overal past. Gelukkig is de chauffeur daardoor ook gedwongen om niet door deze haarspeldbochten te scheuren en hebben we een leuke busrit. In Mettupalayam trekken we veel bekijks als witte rugzaktoeristen, de welbekende vragen die overal gesteld worden worden op ons afgevuurd en we maken er een leuk spel van. Iedereen is bereid om ons te vertellen waar de volgende bus vertrekt naar Coimbatore en na een plasje op een gigagore Indiase hangplee ( je hebt zelfs de neiging om je adem in te houden om infectie te voorkomen), stappen we in de volgende bus. Een uurtje of twee later komen we aan in de volgende plek, een drukke handelsstad met veel bedrijvigheid en vooral veel winkels. Het lijkt of iedereen hier loopt te shoppen, alle rangen en standen Indiase mensen lopen hier door elkaar met goedgevude tassen aan de hand. Ik wip even naar binnen bij een zijde winkel. De etalage is prachtig, mooi gedrapeerde zijden doeken en ik ben benieuwd hoe het er hier binnenuitziet. Meteen komt een verkoper, er lopen er talloze rond en ze zijn te herkennen aan hun uniform, op mij af, "can I help you ?" Ik vraag of ik even mag rondkijken en als de volgende verkoper mij wil aanspreken met dezelfde vraag gebaart zijn collega dat het goed is en dat ik wil rondkijken. De immense ruimte met overal doeken maakt indruk en ik ben natuurlijk benieuwd waarom het hier zo druk is. Zal wel niet zo duur zijn om je hier aan te laten kleden. De vrouwen laten hier hun kleding maken. Maar als ik een verkoper achter één van de vele balies vraag om wat te laten zien en wat de prijs is, val ik bijna achterover, 5000 roepies voor zo'n prachtig kleed, da's niet niks voor indiase begrippen. Alhoewel het voor de welgestelde Indiase bevolking gewoon is om hier te kopen zullen vele anderen alleen maar dromen van een aankoop in deze zaak. Na wat foto's verlaat ik deze shop en ga terug naar ons guesthouse. Mark zit nog in het internetcafe en zie ik later weer.
We hebben even moeten zoeken naar een slaapplekje want het is druk met gasten in Coimbatore. Uiteindelijk hebben we een schone kamer gevonden die niet teveel roepies kost, het is tenslotte maar één nachtje, want morgen gaan we verder naar Cochin met de trein. Als Mark 's-avonds nog even gebruik willen maken van onze badkamer, roept hij mij om te zeggen dat we bezoek hebben. Zeeeeeeerrrrrrrrrrrr onplezierig, een kakkerlak van een centimetertje of vier, geen kleine jongen dus. We zien meteen waar hij vandaan komt en als Mark het wc papier wil pakken om hem buiten te werken, schrikken we ons helemaal lam, want uit dat lieve rolletje komt nog zo'n vriendje gekropen. Ik was degene die verder wilde zoeken naar een goedkopere kamer, en je snapt al dat Mark mij haarfijn wist te vertellen dat dat dan de prijs is die we betalen voor zo'n backpackslaapplek. We "barricaderen" de deur van de badkamer aan de onderkant met een handdoek en nu maar hopen dat ze niet de slaapkamer inkomen. De volgende ochtend heeft een kakkerlaktrio onze badkamer gevonden en na wat gespet met water verdwijnen ze in hun geheime plek en kunnen wij ons klaarmaken voor vertrek.
De trein naar Cochin is weer leuk, een coupe vol met Indianen, en wij bedenken wie bij wie hoort. Het blijkt later bij het uitstappen op verschillende stations totaal niet te kloppen en wijzelf stappen als laatste uit in Cochin. (Ernakulum eigenlijk) Cochin bestaat uit een aantal eilanden, en wij gaan richting Fort Cochin met de lokale bus. Het geldmannetje van de bus wil ons vier kaartjes laten kopen omdat we twee grote rugzakken bij ons hebben die plek innemen. We lachen hem vierkant uit want die truc hebben we ooit ergens in Sunauli eerder meegemaakt en daar trappen we niet meer in. Hij ontdooit na wat geouwehoer en verkoopt ons twee kaartjes. Ik vraag me af of hij wel eens goed heeft rondgekeken wat al die Indianen de bus in slepen en hoeveel plek dat allemaal inneemt. Na bijna een uurtje staan we in Fort Cochin, een leuke plek met kleine straatjes en een leuke sfeer, een haventje waar het druk is met het verhandelen van de visvangst en prachtige oude pandjes, waar zelfs Nederlandse invloeden zijn terug te zien. Ooit zaten hier de Portugezen en de Nederlanders hebben hen uiteindelijk verdreven. Daarna werden zij weer overmeesterd door de Engelsen, maaaaarrrrrrrr ……….We waren ooit hier, leuk om te zien. We vinden een slaapplek en gaan hier eens even lekker relaxen.
Er valt hier best wat te zien, een Nederlands paleis en een Nederlandse begraafplaats, veel plekken met een leuk historisch verhaal, een voorstelling van traditioneel Kerala theater en natuurlijk gaan we naar de backwaters, een soort Biesbosch in exotische sferen, waar je lekker met een slaapboot kunt rondvaren. Dat is allemaal voor later, daaaaaaaaaggggggggggg!!!!!!
- comments