Profile
Blog
Photos
Videos
Pondicherry en op naar de Andaman eilanden !!!
De laatste dagen in Pondicherry hebben we het heerlijk naar onze zin, lekker relaxen, een avondje saxofoonmuziek luisteren en we ontmoetten Chris en Helen uit Engeland. Soms is het heerlijk om gelijkgestemde reizigers tegen te komen en je ervaringen te delen. Deze lieve mensen zijn twee van dat soort reizigers, al drie jaar onderweg en binnenkort op weg terug naar "huis". In Pondicherry bevindt zich de Aurobindo Ashram, gesticht door Sri Aurobindo en een Irdiase vrouw , genaamd "the mother". Je kunt hier tijdelijk of langer verblijven en deelnemen aan het leven in de Ashram, veelal bestaand uit studie, meditatie, yoga met vooral veel aandacht voor spiritualiteit.
Veel westerlingen verblijven hier een tijdje. Hiermee samen hangt Auroville, een leefgemeenschap van zo'n 1500 mensen waarvan het meerendeel westers is. In februari van 1968 gesticht door "the mother" en gestart als een soort experiment op het gebied van internationale samenleving waar mensen van allerlei nationaliteiten kunnen samenleven in vrede. De opening van Auroville, of liever gezegd het centrum van Auroville, Matrimandir genaamd, een grote aardbol met in het centrum een kristal waar de zonnestralen op vallen, werd in '68 bijgewoond door de president van India en afgevaardigden van 124 landen. Inmiddels is Auroville uitgegroeid tot een leefgemeenschap van zo'n 1500 mensen van 38 nationaliteiten in een gebied van 20 km. Een leefgemeenschap waar vrede is en waar men door diensten met elkaar te delen, leeft in een prachtige omgeving. Wij gaan een kijkje nemen in het bezoekerscentrum, want al die pottenkijkers dat gemaakt is om niet Aurovillers een kijkje achter de schermen te gunnen en te voorkomen dat er de hele dag pottenkijkers door de gemeenschap heen fietsen en rijden. Een week geleden opende de Dalai Lama hier een Tibetaans centrum, maar veel van de gemeenschap zelf krijgen we helaas niet te zien. In de video die getoond wordt, zien we vooral hoe het ooit begon en de bouw van de Matrimandir. In een shop van het bezoekerscentrum zien we wat er allemaal door de Aurovillers wordt gemaakt. ( later spreken we iemand die ooit 9 maanden in Auroville woonde en hij heeft zijn twijfels of de produkten van de Aurovillers zijn of van ingehuurde Indiase mensen)
Het is lastig om iets van het Auroville leven te zien te krijgen, maar als je wilt kun je verblijven in één van de vele guesthouses die Auroville heeft. Om echt in Auroville zelf langer te verblijven moet je eerst een afspraak maken, dat kan een weekje duren, en na een gesprek heb je kans dat je welkom bent. De selectie van mensen is behoorlijk streng en daarmee zullen ze waarschijnlijk hun Auroville behouden zoals het ooit bedacht was. Een mooie gedachte, wij zijn inmiddels supernieuwsgierig naar het leven in Auroville, maar helaas gaat ons vliegtuig op 4 februari vanChennai naar Port Blair ( De Andaman eilanden). Nou ja, helaas, je kunt wel zeggen dat we hier ook erg naar uitkijken.
Op 3 februari vertrekken we met de bus naar Chennai, een nachtje slapen en de volgende ochtend in alle vroegte met de trein naar het vliegveld. We weten niet exact waar we moeten uitstappen en een vriendelijke Indiaan belooft ons te vertellen wanneer we de trein uit moeten. Maar als de conducteur komt blijkt dat we in de verkeerde coupe zitten, 1e klas in plaats van 2e . Oke geen enkel punt, maar bij de volgende stop moeten we wisselen van coupe. Nu zijn we ook onze vriendelijke meneer kwijt die ons de juiste stop zou vertellen. Bij de volgende stop stappen we in de 2e klas coupe die er exact hetzelfde uitziet als de 1e klas en we hebben de naam van onze stop in ons hoofd geprent. Als we nog één stop te gaan hebben, verschijnt de vriendelijke meneer ineens in de treinopening, hij is even uitgestapt, om ons te vertellen dat we er bij de volgende stop uit moeten. Wat een toerist vriendelijke actie deze keer, geen gedoe en gewoon wat wij zelf zouden doen voor een toerist in ons eigen land. We zwaaien hem gedag als we zijn uitgestapt bij de juiste halte uiteraard en lopen naar het vliegveld dat goed aangegeven staat en niet gemist kan worden. Volg de meute en je bereikt Chennai airport. Er staan weer wat controleurs bij de ingang, maar ik kijk onnozel en loop gewoon door. Geen hond die me terugroept maar Mark heeft minder geluk, hij moet echt zijn ticket laten zien. We checken in en gaan op zoek naar een bakje koffie en chai. Met wat te eten erbij is ons ontbijt weer compleet en we wachten tussen alle reizigers tot onze "Kingfisher" vlucht gaat vertrekken. Kingfisher is hier een vliegtuigmaatschappij, maar daarnaast ook een bekend bier- en watermerk. Ik ben benieuwd welke rijke Indiaan aan het hoofd van dit imperium staat. Hij heeft vast ergens een stukje "wereld-eiland" op Dubai !! Nog net op tijd vinden we ergens achteraf een rokershol, waar de electrische aanstekers in de muur zijn ingebouwd. Alleen maar mannen die deze ruimte betreden, buiten een westerse vrouw af en toe, dus ik vraag één andere verslaafde hoe dat zit in India. Mogen vrouwen eigenlijk wel roken. Het is wel geoorloofd maar eigenlijk roken vrouwen vooral stiekum en is het nog steeds een taboe voor vrouwen om in het openbaar te roken. Ik had al wel zoiets gedacht, want telkens als ik zelf ergens een peuk opstak zag ik die donkere mannelijke hoofden vreemd kijken. Nou kijken die mannen sowieso altijd, nou ja kijken, zeg maar gerust staren, dus soms weet je niet hoe het nu echt zit.
Enfin, de boot vanaf Port Blair naar Havelock zullen we waarschijnlijk niet redden want onze vlucht is te laat vertrokken en de laatste boot zal rond 13.00u vertrekken vanuit de haven van Port Blair. Op het vliegveld aangekomen moeten we eerst een permit regelen want iedereen die het eiland bezoekt moet zich laten registreren en het gaat er streng aan toe. Het permit kost tot onze verbazing geen enkele roepie dus dat is weer mooi meegenomen. De dame bij de registratie maakt er een ellenlange toestand van, waar haar mannelijke collega's al vijf klanten hebben weggewerkt, zit zij onze formulieren nog eens aandachtig door te lezen. Aangezien we inmiddels weten dat de laatste boot om 14.00u vertrekt in plaats van 13.00u, hebben wij wel een beetje haast, want vandaag al op de Andaman aankomen zou mooi zijn. De dame geeft ons uiteindelijk de permits, die na haar nog door drie anderen gecontroleerd en getekend worden,en weg zijn we. De rickshawchauffeurs en taxi's staan klaar om ons naar de ferry te brengen, dus we stappen snel in. Eénmaal bij de boot, na een redelijke korte rit door Port Blair, blijkt het ticketoffice gesloten te zijn. Anderen weten te vertellen dat het om half twee zal opengaan, maar als het vet na half twee is, vraagt Mark toch maar eens aan een Indiase man wanneer het kantoortje echt opengaat. Om twee uur weet hij Mark te vertellen. Maar dat is te laat voor onze boot, zegt Mark want die vertrekt om twee uur. Dan wordt het allemaal wat duidelijker en de man wijst ons naar een ander kantoortje vlak bij de boot die inmiddels al klaar ligt voor vertrek, waar we het ticket kunnen kopen. Blij dat Mark even gevraagd heeft anders hadden we, samen met nog veel meer toeristen deze keer, lekker zitten wachten terwijl de boot achter ons zou zijn vertrokken. Het is behoorlijk heet, en wij lopen weer eens leeg zoals we dat al vaker tijdens onze trip hebben gedaan. In plaats van binnen te gaan zitten, zoeken we een plekje op het dek en Mark raakt al snel in gesprek met Free uit Engeland. Hij werkt voor een duikschool op het eiland die twee maanden geleden haar deuren heeft geopend. Het klinkt allemaal erg relaxt en professioneel dus we besluiten met Free mee te gaan. Hij belt nog even naar zijn baas maar een hutje om te slapen is er niet vrij. Eénmaal op het eiland moeten onze permits weer geregistreerd worden dus een nieuwe rij, en een toerist achter ons staat zich er heel erg om te ergeren. Dat heeft zin !!!!
Free staat te wachten bij een rickshaw en al snel zijn we bij Ocean's Pearl, een hagelnieuwe duikschool. De materialen zien er fantastisch uit en ons voorgevoel dat het professioneel zou zijn wordt bevestigd. De eigenaar belt naar een andere slaapplek en ons hutje is hartstikke prima. We vallen 's-avonds als een blok in slaap en mogen gaan we eens rondkijken wat er nog meer in de aanbieding is op duikgebied.
5 februari
Onze rondneustocht naar andere duikscholen is al gauw ten einde, en we concluderen dat de eerste ingeving toch weer de beste was en dat we Free niet voor niets op de boot hebben ontmoet. Omdat we niet slapen bij de duikschool huren we twee fietsen voor twee weken zodat we niet iedere dag naar de duikschool hoeven te lopen en daarnaast is het een handig vervoermiddel om het eiland wat te verkennen. Maar eerst terug naar Ocean's Pearl om te zien waar we kunnen gaan duiken. De sfeer is echt geweldig, een soort van familiegevoel hier, leuke gasten en iedere middag spelen de duikers hier volleybal met elkaar, dus kunnen we onze techniek weer een beetje oefenen. Misschien toch handig als ik nu eindelijk mijn advanced certificaat eens ga halen, want deze duikschool neemt open water duikers niet mee naar duiken dieper dan 18m. De eerste duikschool die we tegenkomen die daar zo strikt mee omgaat, da's een goed teken, want dat betekent dat de verantwoordelijkheid serieus wordt genomen. We spreken af om morgen onze eerste fundives te gaan maken en daarna start ik met de cursus. Om alvast een beetje op te warmen lenen we even een paar vinnen, maskers en snorkels en gaan we samen lekker snorkelen. Onze eerste vissen en koraal tijdens deze trip en dat smaakt naar véééééééééééélllllllll méééééééééééérrrrrrrrrrrrr!!!!!!!!!!!!!!!
- comments