Profile
Blog
Photos
Videos
menm2azie voor chanced: km stand 16.244 km
Nieuwe wegen verkennen in India
Na alle eindejaarsfeesten zoals kerst en nieuwjaar aan het strand van Patnem beach, is het tijd geworden om weer verder dit prachtige land te gaan verkennen. Drie weken aan het strand met veel ontspanning en een boel geluier tussen de vele westerlingen, brengt de reisenergie weer terug naar boven. Wel lekker om op onze eigen relaxte manier door te reizen naar Hampi, waar een heleboel oude cultuur en ruïnes van India te vinden zijn.
Gisteren hebben we de lokale bus genomen naar Margao, ook wel Madgaon genaamd. Aan het einde van de straat naar het strand van Patnem stappen we op en rijden gratis mee op en neer naar Palolem om vervolgens terug te keren naar Chaudi en van daar af door te rijden naar Margao. Een leuke busrit vol met Indiase taferelen, "er kan nog meer bij", is hier de nationale slogan volgens ons. Na een dikke anderhalf uur bereiken we Margao en geen druk busstation waar men je overvalt met een slaapplek, maar waar we op ons dooie gemak een slaapplek kunnen regelen. We vinden al snel wat, droppen onze rugzakken en gaan op zoek naar een plekje waar we even kunnen lunchen. Al snel vinden we een gezellige achteraf tuin waar we heerlijk even kunnen zitten. We brengen naderhand nog een bezoekje aan het centrum, met een klein park en de inmiddels welbekende Indiase taferelen. Door de aanslagen in Mumbai is de veiligheid extra verscherpt en overal vind je hier soldaten op straat in provisorisch gebouwde bunkers van een zakje of vijftig zand. Ziet er imposant uit maar eigenlijk regelen ze gewoon het verkeer. Wij kijken er niet meer van op. Wel waren en zijn alle drukke activiteiten in de Goa regio gecancelled en wordt er geen risico gelopen op aanslagen op drukbezochte plaatsen. Of het echt zal helpen is maar de vraag.
Na een prima nachtje slapen gaan we vanmorgen vroeg op pad richting het treinstation van Margao. Daar blijken meer mensen hetzelfde plan te hebben opgevat als wij, de Howrath express trein naar Hospet, en vandaaruit met de rickshaw naar Hampi zo'n 12 kilometer verderop. In Patnem hebben we via internet een treinticket geboekt, ja wel echt waar. Vele dingen zijn hier niet geregeld maar een treinticket via internet is geen probleem. Er bestaat zelfs een call center dat je 24 uur per dag helpt met vragen over je ticket, dus als onze betaling met de credit kaart verkeerd gaat nemen we even contact met ze op. We moeten een andere bank kiezen en de eerdere betaling heeft niet plaatsgevonden wordt ons verteld. Mooi zo. Dat ticket hadden we dus geregeld, en op het station is het weer echt Indiaas. De chai verkopers, jonge bedelaartjes, volgepakte Indiërs, prachtig versierde verkoopkarren met allerlei prullaria. Perron 2 van Margao is in afwachting van de naderde trein. De coaches, oftewel coupe's zijn verschillende klasses. Wij hebben een sleeper klas waar je een seat nummer hebt dus da's redelijk rustig instappen. Een paar coupe's verderop is het zwaar dringen geblazen, want dat zijn de goedkoopste klassecoupe's, volstouwen met zoveel mogelijk mensen. Zo'n 200 man in een coupe is geen uitzondering en dat men elkaar bijna fijndrukt om een plekje te hebben is vrij normaal. De stemmen worden verheft en we zijn blij dat we een paar coupe's verderop zitten.
Onze coupe is een mix van westerlingen en Indiërs, altijd leuk !We ontmoeten op de bank tegenover ons een Engels echtpaar, volgend jaar 50 jaar getrouwd, en voor de tweede keer in India. Jean is vijfenzeventig en Keith weten we eigenlijk niet. Deze twee fitte zeventigers genieten van de treinrit en we leren elkaar een beetje kennen. Met vier kids thuis en een flinke familie met kleinkinderen, vindt Jean het ook fijn om te denken aan haar reis terug naar huis over drie weken. Ze hebben er dan samen drie maanden reizen op zitten en wij hopen dat we op die leeftijd dit ook nog kunnen doen. Een heerlijk stel en we worden meteen uitgenodigd bij hen in Engeland. Via Engeland, Newcastle terug met de boot naar Nederland is hun idee, kunnen we ze meteen bezoeken en laten ze ons alle hoeken en gaten van Lake district zien. We wisselen onze adressen uit en de treinrit van een uur of 8 is in een vloek en zucht voorbij.
Het landschap verandert in die 8 uur van groen en bergachtig met mooie valleien en watervallen in een vlakkere omgeving met veel boeren op het land lopend achter de ossen die de rijstvelden bewerken. Langzaam komen we dichter bij Hospet en het landschap verandert nu in een rotsachtige omgeving, compleet anders dan we tot nu toe gezien hebben van India. Kleine dorpen en af een toe een klein treinstation. Onderweg staan er regelmatig "vakmensen" langs het spoor die met een groene vlag zwaaien, wat waarschijnlijk betekent dat de trein kan doorrijden. Ineens denk ik aan "Sporen uit het Oosten" van Rob Hof, een prachtige documentaire die hij maakte van Vietnam naar Turkije geloof ik, waarbij hij onderweg de lokale bevolking interviewt in de trein over het wel en wee van hun leven. Misschien is het ook interessant om eenzelfde idee uit te werken maar dan de verhalen achter de bezoekende reizigers te horen en op film te zetten. Wat beweegt hen, wat is hun levensverhaal en waarom bezoeken ze het land waar ze zijn ? Onze camera heeft te weinig geheugen om interessante filmpjes te maken en by the way , wij zijn geen filmmakers. ( Misschien kunnen we ons best doen?)
Na de treinrit nemen we afscheid van Jean en Keith en stappen we in de rickshaw naar Hampi. De rit ernaartoe wordt het landschap steeds rotsachtiger en we zijn telkens weer benieuwd waar we terechtkomen. Deze keer is het een drukke gezellige plaats met vele shopjes, slaapplekjes en te veel toeristen. Want……….rooms full, no rooms left, sorry, no full sorry sir, no ma'am rooms full. Na een stuk of twintig plekken te hebben gevraagd en een paar veel te dure te hebben gezien, hebben we beet. Een nette kamer bij een leuke familie, met wat afdingen voor ons een geschikte prijs voor deze nacht. Morgen zien we wel verder.
Rugzakken droppen en op zoek naar een plekje om even lekker wat te eten, en………….wat vinden we een eindje buiten het drukke dorp……………met uitzicht op de rivier, die door Hampi stroomt, via een wandeling door een bananenplantage komen we uiteindelijk bij "The mango Tree". Een flinke, ja je raad het al, Mango boom, waaromheen een restaurantje is gebouwd. Wat een relaxtheid hier, een tip van een Engels stel in Goa, en ze hebben niets te veel gezegd !! Lekker even wat zitten niksen, kletsen over onze trip vandaag en heerliiiiiiijjjjjjjjjjkkkkkkkkk gegeten. Samosa, dosa , garlic naan en raita, wat verse juice erbij en de teller genieten staat weer op tien ! We lopen op tijd, wat is op tijd tegenwoordig voor ons trouwens, terug naar het dorp, want Mark gaat bellen naar Heesch, jawel in Nederland.
Vandaag viert de familie Bus, traditiegetrouw de nieuwjaarsborrel en deze keer bij Marianne en Jan. Iedereen zal van de partij zijn, dat betekent inclusief alle kids en aanhang. Een mooi moment om ook even bij de hele familie te zijn en als Mark de eerste en enige oudste zus aan de lijn krijgt gaat de telefoon op de speaker. Happy new year voor iedereen !! Ik zie dat hij enorm geniet want stuk voor stuk heeft hij zijn zussen, broer en moeder aan de telefoon. Zijn ogen beginnen te glimmen en lichten op en even is hij in de huiskamer in Heesch bij de familie. Een bijzondere dag met iedereen en nu is hij er zelf een beetje bij. Hij geniet en ik geniet met hem mee. Een prachtkerel met een prachtfamilie !! Als we een uur later ook nog "Every body hurts" horen, blijkt er nog iemand bij ons te zijn ! We sluiten onze dag heerlijk af en gaan met een familiegevoel naar bed, heel fijn.
- comments