Profile
Blog
Photos
Videos
Een reis naar binnen op Patnem beach.
Als je voor langere tijd op reis gaat, is het niet alleen maar vakantie vieren zoals de meesten van ons dat meestal jaarlijks in de zomer doen. Je hebt dan gemiddeld een week of drie, vier vrij en laat even alle dagelijkse dingen los om je vervolgens een tijdje lekker te ontspannen, thuis of ergens op een andere fijne plek. Bij een lange reis zoals wij nu maken staat de tijd meestal in het teken van ontmoeten van andere culturen, mensen en het regelen van het reizen zelf. Een treinticket hier, buskaartje daar, een plek om te slapen voor één of meerdere nachten en vooral het opsnuiven van alle indrukken onderweg. Dat allemaal bij elkaar kost behoorlijk wat energie en soms, zoals hier in India, heb je tijd nodig om alles eens even een plek te geven en weer in balans te komen. Schokkende beelden van halfdode of slapende kids langs de rand van de weg, blijven soms langer hangen in je lijf. De verhalen van de lokale mensen die we hier ontmoeten zijn ook niet zomaar wat. Uitzichtloze situaties, toekomstperspectieven die er niet om liegen raken ons soms diep in ons hart.
Misschien een voorbeeldje. Rana is een Nepalese man, intelligent, vriendelijk, een groot hart maar ver weg van zijn vrouw en twee kinderen, een zoon van 12 en een dochter van negen. Hij wil hen een toekomst geven met mogelijkheden op ontwikkeling, kortom onderwijs voor zijn kinderen. Als Nepalese boer die hard op zijn land moet werken waar hij voor de irrigatie afhankelijk is van de regen, valt dat zwaar tegen. Hij verdient te weinig met zijn werk in het Nepalese gebied rond Tansen ( Phalpa), om die toekomst voor zijn kinderen waar te maken. Zo besloot hij 12 jaar geleden na de geboorte van zijn zoon dat hij op een andere manier zijn geld moest gaan verdienen. Als ober in een restaurant kon hij aan de slag voor enkele maanden per jaar in Kashmir, maar ook dat was niet voldoende, dus een andere baan erbij was zijn enige optie. Zo belandde hij drie jaar geleden in Goa, eerst op Ajuna beach en nu hier bij Namaste, de plek waar wij verblijven, op Patnem beach. Zeven dagen in de week werken van 7.00 tot een uur of elf en dat vijf maanden lang. Met het zandstrand als ondergrond voor het terras van het restaurant is het dagelijks zwoegen in de hete zon. Zijn verdienste zijn 20.000 roepies voor de periode van vijf maanden, oftewel 380 euro, oftewel 76 euro per maand. Na het seizoen hier in Goa gaat hij naar Kasmir om daar nog 5 maanden te werken en dan blijven er dus twee maanden over om bij zijn vrouw en kinderen te zijn in zijn eigen Nepal. Zijn vrouw vraagt hem regelmatig om te stoppen met het werk omdat zij en de kinderen hem zo missen.
Eergisteren had Rana een kleine aanvaring met de eigenaar van Namaste. Het was rustig in het restaurant en Rana ging even een uurtje liggen, zoals zijn collega's ook doen. Na tien minuten kwam de baas checken waar hij was en kreeg hij te horen dat dit niet de bedoeling was. In tegenstelling tot zijn Indiase collega's die zonder pardon even een break nemen als het werk het toelaat, lijkt dat Rana als buitenlander hier toch anders behandeld wordt. Rana werkt als een paard, voelt zich superverantwoordelijk voor zijn werk en doet zijn taak met veel toewijding. Hij raakt geëmotioneerd en zegt zijn baas dat hij anders zijn werk moet stoppen omdat hij het zonder af en toe een break te nemen echt niet kan volhouden. Hier in India is het vrij normaal dat je dan de volgende dag gewoon vertrekt. Ik zie Rana een uurtje na dit voorval, zonder dat ik er iets van mee krijg in het restaurant en zie dat zijn ogen anders staan. Als hij 's-avonds vertelt dat het niet helemaal lekker ging die dag, zeg ik hem dat ik het eerder aan zijn ogen had gezien. Hij vertelt ons zijn verhaal en de tranen staan in zijn ogen, we zien een heel andere Rana, dan die altijd vrolijke man die hier werkt. We praten er samen over na want de aanblik van Rana raakt ons enorm, ver weg van zijn familie en het gevecht dat hij voert tussen zijn gevoel enerzijds om bij zijn vrouw en kinderen te willen zijn en anderzijds zijn verstand dat zegt dat hij geld voor zijn kinderen moet verdienen.
Wederom, zoals al zo vaak beseffen wij en voelen we diep vanbinnen dat we beschikken over een enorme rijkdom dat we hier een beetje aan het strand hangen, eten en drinken bestellen als we daar zin in hebben, niet op een roepie hoeven te kijken en wel weer zien wanneer we hier vertrekken. Meteen bedenken we of we Rana kunnen helpen door hem geld te geven, maar volgend jaar is het hetzelfde verhaal en is zijn situatie hetzelfde. Zoals bij zovelen anderen in dit land die het nog veel slechter hebben dan Rana, zonder baan, levend op de vuilnisbelten in Delhi bijvoorbeeld. Wat en of we er iets mee willen en kunnen is voor ons nog niet duidelijk, we slapen er nog eens een nachtje over.
Al deze verhalen, het éne wat meer dan het andere, blijven hangen en moeten ergens weer een plek krijgen. Om de balans te houden en terug te krijgen, maken we een reis naar binnen. Ieder voor zich en daarnaast samen, want iedere ochtend gaan we naar Shiva Nand Jee, onze yogaleraar, en volgen getrouw zijn lessen. Na een jaar of 9 geleden te zijn gestopt met yoga, voelt dit als weer thuiskomen. Allebei beseffen we meteen dat we het erg gemist hebben, dat we vaak veel in ons hoofd zitten en dat het erg lang geleden is dat we een echte meditatie hebben gedaan. Shiva is een jonge, 38, yoga leraar en ayurvedic therapeut, en zijn lessen zijn geweldig fijn. Op een rustige manier starten we iedere les met wat ontspanning, daarna zitten we in de lotushouding en zingt hij de openingsmantra. We maken ons lichaam een beetje wakker en doen vervolgens de zonnegroet, een reeks van dertien lichaamsposities waarbij je je lijf opent. Hierna volgen een reeks van verschillende balansoefeningen en bij de eerste les merken we allebei dat we hier aardig lang niet aan gewerkt hebben. De les vervolgt met ademhalingsoefeningen die ons confronteren met ons leven zonder yoga. Er volgt nog een ontspanningoefening en we sluiten af met een meditatie. Bewustworden, geen gedachten hebben, je hart openen, en in balans zijn, zijn de kernwoorden van onze reis naar binnen. Een reis die we al eerder begonnen en nu via de yoga een vervolg geven. Eigenlijk willen we dit iedere dag doen, hier en thuis. Voorlopig is Shiva onze leraar en hebben we nog een boel van hem te leren, een levenlang waarschijnlijk. Onze eerste cursus van een week zit erop, en zonder twijfel gaan we morgen aan de tweede beginnen. Het is moeilijk om het echte gevoel te beschrijven dat we nu ervaren, een reis naar binnen en in het nu zijn is wellicht de beste beschrijving en dat maakt ons licht en compleet ontspannen.
Onze tijd hier is bijzonder, en waar we een week geleden nog dachten dat we het strand van Goa na een week misschien wel beu zouden zijn, hangt de vlag er nu heel anders bij, we gaan hier zeker blijven tot na nieuwjaar. Naast de yoga vermaken we ons hier met lekker zwemmen in de zee, meedrijven op de golven, de dolfijnen spotten die zich hier regelmatig dicht aan het strand laten zien, lekker een hapje eten en drinken, ontmoeten van mensen en vooral goed slapen en tot rust komen. Zoals jullie kunnen lezen hebben wij het hier fantastisch, nog nooit zoveel vuurwerk gezien voorafgaande aan nieuwjaar, en onze kerst wordt een zeer speciale. Wij zijn hypergelukkig met elkaar en beginnen aan 2009 met een fantastisch goed gevoel.
- comments