Profile
Blog
Photos
Videos
What's that sound? I like that sound. I love that sound.... it's the ocean calling!
Coffee Bay, South Africa
Na ons heerlijk Joburg avontuur was het tijd om stilaan zuidelijker te gaan, met als eerst stop Durban. Ons vervoer zou voortaan geregeld worden door de Baz Bus. Een toeristenbusje dat je in een backpackers hostel komt ophalen en je dan in een backpackers naar keuze weer afzet. Je kan het ook wel "the easy way" noemen. Eerste halte: Durban.
We kwamen pas 's avonds aan in Durban maar merkten wel direct op dat deze backpackers niets voor ons was! Loeiharde muziek, overal tv's en dit dag en nacht waardoor slapen niet echt een optie was. Ook de stad zelf liet ons wat op onze honger zitten. Ik moet toegeven dat we na Johannesburg misschien iets te hoge verwachtingen hadden maar buiten een gigantisch voetbalstadium en een ordinaire dijk gevuld met flatgebouwen, à la Belgique, viel er niet echt iets te beleven. (Achteraf hoorden we wel van andere backpackers dat er mooie duik en surfspots waren maar dat deze aan de andere kant van de stad lagen).
Toch zullen we deze plek nooit vergeten daar we hier, en met we bedoel ik Casper en Gerrit, onze aller eerste longboards gekocht hebben. De hele kust van Zuid-Afrika is zowat gevuld met bekende surfspots vandaar dat het ons wel een goede investering leek. En zo zouden de jongens ook meer gaan surfen dan met gehuurd materiaal. Ze waren in de zevende hemel.
Umzumbe was de volgende en verplichte stop, daar het vlakbij Umkomaas gelegen is en dit een zeer goede duikspot zou zijn. Met dank aan Nele voor de geweldige tip, verbleven we in Mantis and the Moon. Een zalige backpackers waar je gewoon je naam op een krijtbord kon zetten en zo 's avonds recht had op jacuzzitime! Je kon dan lekker in de jacuzzi relaxen terwijl je de aapjes van de ene boom in de andere zag springen. Best lekkaaah. (Afrikaans voor top, leuk, heerlijk…).
Onze duik in de Aliwal shoal maakte Henry, één van de managers van Mantis and the Moon, extreem gelukkig. Daar hij al een maand geen duikers meer over de vloer had gekregen en hij echt stond te popelen om zijn wetsuit nog eens aan te trekken. Hij boekte ons dan ook direct een duik en polste meteen of we naar de befaamde Raggies Cave mochten. Hij maakte ook echt duidelijk dat er geen weg meer terug was, we moesten en zouden de dag nadien gaan duiken.
5am, de wekker gaat af en we moeten ons klaarmaken voor onze eerste echte zeeduik. Best spannend want je weet nooit wat je allemaal kan tegenkomen. Na zo'n half uurtje in de auto kwamen we bij de duikclub aan en zagen we dat we met zo'n 8 man zouden zijn voor de duik. Achteraf bekeken was het best wel een leuke bende. De eerste duik was redelijk kalm en buiten een Sting Ray en natuurlijk heel veel kleine vissen hebben we niet veel gezien. Dit is buiten Casper gerekend die natuurlijk weer het geluk had bijna tegen een reuze schildpad te botsen. De beelden van dit gigantisch monster volgen nog. De tweede duik was er één met iets meer animo, resultaat twee raggatooth sharks en veel grotere vissen. Het grappige was dat je ook constant onder water walvisgeluiden hoorde. Dus iedereen had wel zowat het gevoel dat er elke moment een gigantische humpback whale boven hem/haar kon hangen. Verder zagen we vanuit de boot nog dolfijnen, humpbacks, manta rays en haaien. Best blij met onze eerste echte duik dus!
De volgende dag kwamen ze ons ophalen om richting Coffee Bay te vertrekken. De jongens hadden in Umzumbe al even kort hun surfplanken kunnen testen maar dit zou toch de eerste officiële doop worden daar Coffee Bay wel bekend stond als surfspot. Hun eerste aanvaring met het toch wel wilde zeewater van die dag was eerder teleurstellend. Ik zag af en toe de planken in de lucht schieten en was al direct heel blij dat ik voor mezelf geen plank gehuurd had.
Coffee shack, de backpackers waar we verbleven, was wederom een topspot! Leuke mensen, toffe sfeer en vooral goedkoop maar super lekker avondeten tegen een zeer schappelijke prijs. Het was ook wel leuk dat er 's avonds met iedereen samen aan een grote tafel gegeten werd waardoor het 'tussen pot en pint effect' weer in werking trad. Casper en ik namen hier nog enkele surflessen, deze keer wel in de juiste golven, en waren zo weer helemaal gebeten door de surfmicrobe. Ook deden we een hike naar Hole in the wall. Een drie uur durende wandeling omringd door prachtige natuur en het geluid van de woeste zee om dan uiteindelijk bij een rotsformatie te komen met een gat erin. Op zich wel leuk om het water door 'the hole' te zien katapulteren maar verder niet zo imposant. De hike op zich maakte het echter wel de moeite waard.
De staff van de Coffee Shack was ook altijd wel te vinden voor een avondspel met als afsluiter een springbok. Een groen-geel shotje dat best nog wel smaakte. Het was een soort muntlikeur met als bovenste laag amarulla. Alvorens je dit verdiende moest je echter bewijzen dat je een echte springbok was… wat grappige 'where are your horns man' taferelen opleverde.
Daar we nu toch onze surfskills nog wat hadden bijgewerkt was het tijd om naar Jeffreys Bay te trekken. Onder de surfers welgekend als het paradijs. Hier vind ook jaarlijks de 'supertube' competitie plaats. Jammer genoeg zat het weer wat tegen en hebben we geen supertubes gezien. We hadden onszelf ook wat overschat wat de beginnersgolven van Jeffreys Bay betreft of toch wat wij dachten dat beginnersgolven waren. Ze bleken toch iets te krachtig voor ons met het wasmachine-effect als gevolg.
Gelukkig verbleven we daar in een echte surfhostel en konden we dus het nodige advies vragen. Het was een gezellig huisje gevuld met surferboys en gebaseerd op de eerlijkheid van de gasten. Er was dus ontbijt en dergelijke aanwezig maar voor zij die zich niet konden beheersen stond er ook een potje waar je dan een bijdrage in kon doen. Best een leuk/vrij gevoel dat alles op basis van vertrouwen geregeld werd.
Diezelfde dag besloten Casper en Gerrit, mits wat overtuiging van één van de surfers, om toch ook nog een namiddag surfsessie te doen. Dit bleek een verstandige keuze daar Casper één van zijn beste golven tot nu toe gepakt heeft. Hij lag min of meer naast een prosurfer die hem het 'deze mag je niet laten schieten' teken gaf en we zagen hem zo de hele golf afsurfen met zowel linkse als rechtse bochtjes. Surfing in jeffreys bay = check!
Nog even wat surferswijsheid vanuit J-Bay: "Learn from the past, set goals for the future and live in the moment of time over which you have any control: now!"
Normaal gezien stond er dan Knysna op het programma. Een inlandse plek waar je heel mooie natuur zou hebben. Maar mits een gesprekje met de eigenaar van Africa Ubuntu EN de weersvoorspelling 'lekkaa waves bro' zijn we dan toch maar voor Wilderness gegaan.
The Beachhouse in Wilderness is wederom een aanrader. Het begint misschien wel al wat op te vallen dat er over de hele kustlijn echt de leukste plekjes te vinden zijn. De eigenares van the beachhouse backpackers is echt een beetje een mamafiguur dat zich over alle backpackers ontfermt. Iets wat nu en dan wel eens leuk is als je van de ene naar de andere backpackers trekt.
Natuurlijk zaten de 'lekkaa waves' nog steeds in onze gedachten en besloten we direct in onze wetsuits te springen en naar het strand te lopen. Het moet best een grappig zicht geweest zijn. Casper was redelijk snel door de toch wel gigantische golven heen, Gerrit deed meerdere pogingen maar bleef teruggeslagen worden door de golven en ikzelf stond ongeveer tot aan mijn knieën in het water met men plank in de hand en zag eigenlijk geen mogelijk om daar ooit door te geraken. Casper, die gespot had dat ik daar zowat bleef staan, kwam even checken waarom ik niet door de golven ging. Mij leek dit wel duidelijk daar de gigantische golven voor zich spraken. Echter op dit moment kwam er achter Casper even een onverwachte golf waardoor hij plat op het strand terecht kwam. Een gekneusde rib en twee snijwonden als gevolg. Met andere woorden niet echt beginners golven!
Die avond ging ik met Gerrit naar de lokale vrijdagse avondmarkt. Best een kleine gezellige bedoening waar de inwoners van Wilderness rond een vuurtje stonden te keuvelen over de gebeurtenissen van die week.
Het plan was maar twee dagen te verblijven in Wilderness maar aangezien wij onze rekjes voor de surfplanken op de baz bus vergeten waren en we vanaf Wilderness met een gehuurde auto verder gingen rijden zaten we er nog enkele dagen langer vast. Niet echt een probleem, er zijn ergere plekken om vast te zitten denk ik dan.
We besloten met onze auto vanuit Wilderness een dagtrip te doen naar de Kangoo Caves. Deze stonden sowieso op onze planning en zijn gelegen in George. Doordat Casper nog niet zo beweegbaar was door zijn gekneusde rib en Gerrit zijn rijbewijs niet ingepakt heeft, was het mijn beurt om te rijden. Best spannend om aan de linkerkant te rijden en vooral om met links te moeten schakelen. Achteraf bekeken viel het rijden op zich best mee, hetgene waar ik het meeste last mee had was instappen en dan met je rechterhand tegen de deur slagen omdat je de auto in achteruit wou zetten of telkens toch de reflex hebben om je gordel over je linker schouder te grijpen terwijl deze natuurlijk rechts hangt.
Aangekomen in de Kangoo Caves besloten we de avontuurlijke route te nemen. Deze hield in dat je door smalle openingen ging moeten klimmen,sluipen en kruipen om de volledige weg te kunnen afleggen. Best een indrukwekkende grot en leuk om door de verschillende tunnels/etappes te moeten. Voor Casper was het iets minder aangenaam daar we redelijk vaak plat op de grond moesten liggen en zijn rib dit nog niet echt aankon.
De dag nadien zou de bas bus normaal onze rekjes terug mee vervoeren naar Wilderness maar wegens een miscommunicatie of gewoon het typische lakse Afrika stonden ze toch gewoon nog in Cape Town. We kochten dan maar nieuwe rekjes en vertrokken richting route 62 op aanraden van ons schattig vrouwtje. Dit zou een zeer mooie landelijke route moeten zijn met verschillende wine farms op de weg zodat we hier en daar eens een wijntje konden gaan proeven.
Zo stopten we bij twee wine farms, de Krans en Roodenberg, en lieten we ons geur- en smaakvermogen op volle toeren draaien. Niet echt kenners zijnde is het niet zo evident om de verschillende ingrediënten te herkennen. Desalniettemin een leuke ervaring.
Hierna reden we verder op route 62 richting de hot springs. Een leuke kampeerplek waar je in hotsprings kon gaan relaxen terwijl je naar de sterrenhemel kijkt. Die avond, na het opzetten van onze nieuwe tent genaamd George, hebben we heerlijk genoten van het 42°graden warme bronwater terwijl de nacht stilaan begon te vallen. Het grappige was dat we niet de enige met dit idee waren. We zaten er tussen enkele oudere schattige vrouwtjes die ook even een schwimmie wilden maken.
De volgende ochtend, terwijl de bommaatjes al terug in de hot springs zaten, vertrokken we richting the Western Cape. We maakten een tussenstop in de wine farm van Nederburg daar we reeds sinds het begin van onze trip fan waren van de witte wijn 'Steyn 2012' die uit de Nederburg streek kwam. Daar deden we een volwaardige wijntoer die ons meenam naar de kelders en ons alle geheimen van de wijnmakerij blootgaf. Ook de historiek achter de Nederburgfamilie was best interessant. De toer sloot af met een cheese and wine tasting. Dit was wel veruit onze beste wine tasting tot nu toe en we kochten dan ook een flesje rood en wit voor onze laatste 10 dagen in Cape Town. (Voor de kenners: ze waren beide van de Manor House collectie en beide Sauvignons).
Na dit leuke intermezzo zijn we doorgereden naar Paternoster. Een dorpje in de Western Cape. We verbleven daar in Titiesbaai. Daar het al donker was bij onze aankomst hadden we willekeurig onze tenten opgezet ergens in de buurt van de baai. De volgende ochtend bleek echter dat we een topspot gekozen hadden met als gevolg een super mooi zeezicht vanuit onze tent. Niets beter dan het geluid van de oceaan om 's ochtends de dag mee te beginnen.
Zo kwam onze roadtrip stilaan ten einde en kwam het tot de verbeelding sprekende Cape Town stilaan in zicht!
Cheers!
Max & Cas
- comments
Karo Keitof !!