Na ons heel avontuur 'down under' zijn we eindelijk in Christchurch aangekomen. We kwamen pas na middernacht aan en moesten dan nog op zoek gaan naar onze couch, dus waren we redelijk gehaast. Scott Barry, de man die er niets mee in zat om ons nog zo laat in zijn huis te laten, woonde iets onder Christchurch. Hem vinden ging echter moeilijker dan gedacht. We hadden immers geen gps en zelfs met mijn beste hulplijn, aka een noodtelefoontje naar Cambre, kwamen we er nog niet uit. We reden dus ettelijke uren rond tussen de verlaten weilanden en besloten dan maar in de auto te slapen.

Na enkele uurtjes slapen was het immers al ochtend en konden we Christchurch gaan bewonderen. De stad waar we al vele verhalen over hoorden liet een geweldige indruk op ons na. De stad is immers volledig in heropbouw na de zware aardbevingen van 2010 en 2011. Het was voor ons de eerste keer dat we de verwoestende kracht van een aardbeving van zo dichtbij konden aanschouwen. De half in elkaar gezakte gebouwen en vooral de foto's van wat er vroeger allemaal stond lieten een grote indruk na.

Ook de samenhorigheidszin van deze gemeenschap is echt bewonderingswaardig. Zo hebben enkele creatieven verschillende projecten op poten gezet waardoor de stad toch nog bruist. Er staan er op verschillende plekken in het centrum mini-golf etappes die je dan één voor één moet afwerken, waardoor je de hele stad te zien krijgt. Ook was er een soort van mini-stadscentrum gebouwd in de vorm van vrolijk gekleurde containers met verschillende winkels en gezellige cafeetjes en dergelijke. Eens je in het mini-dorpje kwam werd je overvallen door een heuse kerstsfeer. Straatmuzikanten, mensen die kerstinkopen doen en vooral een heel vrolijke en gemoedelijke sfeer.

In de loop van de dag hadden we nog contact gehad met onze 'verloren' couch van de dag voordien en zo vonden we die namiddag probleemloos Scott zijn huis. Een echte visser die al meermaals naar Antartica geweest was en boordevol vissersverhalen zat. Best een gezellige en vooral ook informatieve avond.

De volgende ochtend vertrokken we al vroeg richting Nelson. Dit is in het Noorden van het Zuidelijk deel van Nieuw-Zeeland gelegen. Het is best bizar om in Nieuw-Zeeland rond te rijden. Het lijkt wel alsof je de hele tijd in een postkaart zit. De natuur is hier zo adembenemend mooi en de verandering van fauna en flora gedurende de rit was echt prachtig. Vanuit Nelson konden we probleemloos in het Abel Tasman National Park geraken, waar we een kayaktrip wouden doen. Bij aankomst in onze backpackers bekeken we even snel de opties en besloten we een halve dag wandelen te combineren met een halve dag kajakken. We besloten na zo'n hele dag in de auto toch ook nog even te relaxen dus maakten we nog een kleine wandeling door het gezellige dorpje en gingen we nog ergens ribbetjes eten.

Ochtend stond heeft goud in de mond, tijd om naar de ontmoetingsplaats voor onze hike te gaan. We zouden eerst met de watertaxi naar de 'split apple' gaan kijken. Een in twee gespleten rots ergens voor een strand, niet zo heel indrukwekkend, maar best grappig hoe mensen uit alles iets toeristisch kunnen maken. Nadien werden we afgezet in Torrent Bay. Van daaruit begon onze tocht. Deze zou normaal 2,5 u duren maar we zagen onze eindbestemming reeds na 1u45 verschijnen. De wandeling zelf was echt de moeite. Telkens weer dacht je "nu heb ik echt het mooiste strand ooit gezien", maar dan ging je een kilometer verder en dan had je weer hetzelfde gevoel. Op onze eindbestemming aten we dan rustig ons lunchpakket op en konden we even lekker relaxen op het strand in het midden van deze mooie natuur. Idyllisch!

Hierna kwam de taxiboot ons halen en bracht hij ons naar het volgende punt Watering Cove. We ontmoetten hier onze gids, een super chill vrouwtje dat onze kajaktocht zou leiden. Zij zou ook een kajak met Gerrit delen daar wij met een oneven aantal waren, lucky him!

De kajaktocht was super leuk, al snel werd duidelijk dat Casper en ik veruit het snelste team waren en we dus makkelijk alle manches konden winnen. Gerrit zal er echter op hameren dat dit vooral was omdat hij bij de gids zat en deze verplicht was om te wachten op het extreem traag Frans koppel MAAR Casper en ik waren dus veruit het snelst. Het uitzicht tijdens onze tocht wat fenomenaal mede ook dankzij het super mooie weer. Toen de wind wat oppikte hebben we zelfs even de kajaks tegen elkaar gehouden en zo een zeil over ons drie gespannen waardoor we een poging tot zeilen deden, best leuk!!

's Avonds kwamen we redelijk uitgeput terug in Nelson aan en besloten we vroeg in onze nest te kruipen zodat we de dag nadien richting de Franz Joseph Glacier konden trekken.

We kwamen hier bij een gezellige backpackers terecht waar Casper en ik kampeerden, om onze kosten wat te drukken en Gerrit in de dorm sliep. De Nieuw-Zeelandse gastvrijheid kwam weer direct naar boven wanneer de gastvrouw ons duidelijk maakte dat we net op tijd waren voor de dagelijkse portie soep. Elke dag om 18u kregen we hier een gratis soepje met iets van gebak achteraf. Ook 's ochtends hadden we geen klagen want elke ochtend waren er gratis pannenkoeken. Vooral de soep was best een goed idee daar het, het samenhorigheidsgevoel onder de backpackers wel echt verbeterde. Na een koude dag tussen de gletsjers kwam bijna iedereen wel even naar de eetzaal voor een soepje en konden de wilde verhalen rustig de ronde gaan. We leerden in Chateau Franz best wel veel leuke mensen kennen waardoor we nu, moesten we toevallig toch op het WK geraken, ook een gratis slaapplaats in Rio hebben.

Gerrit en ik besloten een Heli/Hike te boeken en Casper ging voor de ice Climbing toer. De volgende dag was iedereen best wat nerveus, zo'n gletsjer beklimmen is dan ook niet niks. Casper was als eerste aan de beurt daar zijn toer al om 8u begon en de onze pas om 11u. Rond 9u zagen we plots een teleurgestelde Casper terug in de backpackers. Hij had alle nodige uitleg gekregen, zijn klimmateriaal en dergelijke aangedaan maar toen ze eindelijk in de helikopter mochten stappen besloot de piloot het af te blazen omdat het te slecht weer was. Twee uur later was het al wat uitgeklaard en hadden wij dus nog hoop maar hetzelfde gebeurde met onze toer. De Franz was dus niet voor ons weggelegd.

Casper en ik deden echter wel nog de wandeling naar de voet van de gletsjer waar je het indrukwekkende dal kon zien tot waar hij vroeger reikte. En hier en daar enkele watervallen onderweg naar de look out.

Hierna vertrokken we richting Te Anau, een lange rit die ons vlakbij de Milford Sound moest brengen. We stopten onderweg nog wel bij Wanaka waar we dan toevallig Bernd, een Oostenrijker die we eerder ook al ontmoet hadden, terug tegenkwamen. Vanuit Te Anau vertrok immers op 20dec onze 4-daagse trektocht die we reeds in maart geboekt hadden. Deze hike zou fenomenaal moeten worden.

Gepakt en gezakt, niet wetende wat we nu juist allemaal mee moesten nemen op een 4-daagse hike, stonden we 20 december op de bus te wachten. De eerste dag was echter echt een inloper, we zouden 1,5u op de bus zitten dan nog zo'n 2u op de boot en hierna zou er nog een kleine wandeling van ongeveer 2u volgen vooraleer we in onze hut aankwamen.

We merkten al snel op dat zelfs met de detours naar een verborgen watervalletje en dergelijke we op een te snelle tijd aan de hut gingen zijn. We probeerden nog iets meer foto's te trekken en alles echt in ons op te nemen maar na 1,30u kwamen we dan toch in de Clinton hut aan. We kwamen al direct tot het inzicht dat we als rookies een cruciale inpakfout gemaakt hadden. We hadden alle drie zo licht mogelijk ingepakt en echt alleen het hoogst nodige meegenomen. Maar nu bleek dat anderen wel een boek of toch iets van spel of dergelijks voor de namiddag bij hadden. Daar zaten we dan, in een hut met letterlijk niets dan stapelbedden. Een keuken met enkel vuurtjes, gelukkig hadden we wel nog snel een potje gekocht want ook hier hadden we eigenlijk niet goed over nagedacht.

We zagen wel al direct wie de pro's waren. Er was een groep van 9 Australische geneeskunde studenten die meerdere tochten achter elkaar deden als wijze van vakantie, die letterlijk alles wat je kon bedenken bijhadden. Zij zaten daar dus rustig hun heerlijke taco's te vullen met groentjes, bonen, kaas,… terwijl wij zo traag mogelijk onze energiereep binnen staken. Het was een lange namiddag/avond. We leerden gelukkig wel al een Amerikaans koppel kennen die nog slechter hadden ingepakt. We lieten ze dan ook onze kookpot gebruiken.

Dag twee stonden we rond 8u op. Er werd gezegd dat het een wandeling van 7u zou worden maar dat de gezonde wandelaars er waarschijnlijk veel sneller zouden zijn. We mochten dus zeker niet te vroeg vertrekken want dan zouden we weer 'niets' te doen hebben in de hut.

We vertrokken uiteindelijk, mede dankzij de hevige regenval, tegen 10u. Het was eigenlijk perfect Milford weer, daar het een redelijke vlakke wandeling ging worden en we zo de ontelbare nieuw gevormde watervallen in volle glorie konden bewonderen. Het was stiekem ook best nog wel leuk om tot onze knieën in het water te staan. Best grappig dat we in het begin van de wandeling onze schoenen en broek nog wouden sparen maar daar kwam later op de dag niets meer van in huis. We stapten goed door, stopten op een gezellig plekje midden tussen de watervallen voor een lekkere lunch en kwamen na zo'n 6u wandelen aan. Eerlijkheidsgewijs moet ik jullie wel bekennen dat het toch al zwaarder was dan gedacht. Daar de laatste 2km wel omhoog gingen en we dit niet echt meer verwacht hadden en na zo'n 5u wandelen, had ik het als niet echt wandelaar zijnde, wel wat gezien. Zeker met die natte broek, sokken en schoenen.

Gelukkig had Ben, de Nieuw-Zeelander die heel het parcours al lopend heeft afgelegd, de kachel al aangestoken en konden we onze natte kleren boven de stoof hangen. Met vermoeide benen maakte we onze Thai Curry (zo'n hikepakje waar je enkel water bij moet doen maar dat ons elke avond aangenaam verrast heeft) en hielden we nog een gezellige babbel aan het vuur. Onze groep bestond best uit interessante individuen en de sfeer ging er zeker op vooruit.

Dag drie stond ons de grootste uitdaging te wachten. We moesten immer de Macinnon pas over en de eerste uren van de dag zouden we dus enkel bezig zijn met klimmen. Het zou zo'n 2,5u klimmen zijn, waarna we 4u moesten afdalen, om dan weer even te klimmen om de Sutherland Falls te zien, om dan nog een uurtje redelijk plat te wandelen richting de Dumpling hut.

We voelden het al wel wat in onze benen maar we staken er toch een stevig tempo in. Al snel merkten we ook dat we veel te warme kledij aanhadden, daar het een prachtige dag was en wij rondliepen in meerdere thermische lagen. Het mooie weer hield wel in dat we een prachtige uitzicht hadden wanneer we na zo'n 1,5u de top bereikten. De vermoeide benen, het uitgeputte en vooral overhitte lijf, alles verdween vanaf je je eerste blik kon werpen op dit prachtige uitzicht. Dit was zeker de moeite waard!!

Stel je dan nog even voor dat er al twee van de Australische geneeskunde studenten reeds boven waren en deze natuurlijk hun eigen gasvuur bij hadden en ons rustig wat chocolade en een theetje aanbieden. Een moment om nooit te vergeten!

De hele afdaling lang hadden we een adembenemend zicht. Het was heel de dag helder en zonnig dus de afdaling verliep ook vlotter dan verwacht. We waren redelijk snel beneden, en moesten enkel Ben en één Amerikaans koppel laten voorgaan. Niet slecht van ons al zeg ik het zelf. Het was natuurlijk geen race maar je moet je tijdens zo'n hike toch af en toe wat moed inspreken hé.

Na de afdaling volgde de klim naar de Sutherland Falls. Hiervoor konden we onze backpacks wel achterlaten in een 'shelter' zodat we zonder dit extra gewicht naar boven konden. Gelukkig! De kracht van de 600 meter hoge waterval was, zelfs voor mensen die gestart zijn bij de Victoria Falls, nog steeds indrukwekkend. Het was een totaal andere ervaring dan bij de Victoria Falls omdat we deze keer echt tot aan de voet van de waterval konden. De ranger had gezegd dat je kon proberen achter de waterval te wandelen maar door de enorme kracht van het vallende water slaagden we hier toch niet in. Later die avond bleek dan ook dat wij de enige waren die het echt geprobeerd hadden. Wie niet waagt niet wint zeker?

De laatste avond, nadat iedereen het moeilijkste deel had overwonnen, werd er echt een hechte groep gevormd. We deden met zen allen een soort maffiaspel, gevolgd door een soort van uitbeeldingsspel en om de avond af te ronden speelden we met zen allen spoons. Het kwam erop neer dat de tafel vol lepels lag, wel altijd net één minder dan het aantal deelnemers. De persoon die als eerste 4 dezelfde kaarten had mocht dan, al dan niet stiekem, een lepel van tafel nemen waarop alle andere zo snel mogelijk hetzelfde moesten doen. Een heus lepelgevecht als gevolg, maar man we hebben goed gelachen. Wij hebben ons land echter goed verdedigt daar de lange armen van Casper en de brute kracht van Gerrit het telkens tot de finale schopten.

Dag vier moest iedereen op tijd vertrekken zodat je zeker op de ferry van 2u zou zitten. Het was relatief plat maar met de twee vorige dagen in de benen was het toch wel afzien. Het eindpunt van onze tocht wat Sandfly Point. Dit spreekt voor zich, de hele trektocht lang werden we al bestookt door sandflies maar op dit laatste punt hebben ze echt een shelter moeten bouwen zodat we niet allemaal opgegeten werden.

Iedereen haalde uiteindelijk de ferry van 2u en het was een mooie wijze om onze wandeling af te sluiten. Ik zeg er wel even bij dat mijn benen nadien nog zeker 4 dagen zeer gedaan hebben. Geen echte wandelaars die kleine kuitjes van me.

Nadat we terug met de bus in Te Anau aankwamen zat er niet echt een rustdag in. We moesten immers de 25ste al helemaal in het Noorden zijn om de ferry te kunnen nemen naar het Noorder eiland. We sprongen, het was eerder voorzicht been per been opheffen, dus de auto in en reden al tot in Queenstown. Daar verwenden we ons dan wel met een lekker etentje om onze repen, noten en zakjesvoedsel toch even te vergeten.

De volgende ochtend vertrokken we vroeg richting Picton wat nog wel een eindje rijden was. We kwamen tegen 18u30 aan, na een rit van 12uur, en vonden gelukkig redelijk snel een backpackers. We namen alle drie snel een douche en gingen op zoek naar een gezellig plekje om kerstavond te vieren. Daar we nog een Duitser zonder plannen op onze kamer hadden namen we deze ook maar mee. We genoten van een lekker maaltijd met een heerlijk glaasje wijn een kropen dan toch maar in ons bed daar de Milford Sound nog altijd niet volledig verwerkt was.

De volgende ochtend, kerstdag, kon ik gelukkig even met mijn familie skypen die volop aan het kerstavond diner bezig waren. De menu deed me natuurlijk al direct watertanden maar het was super om ze nog eens te horen. Wel jammer dat het internet geen cameraverbinding toeliet. Gelukkig zou de familie Clement, de familie Clement niet zijn als ze mij ter compensatie geen filmpje opgestuurd hadden waarop iedereen vrolijk ah dansen was. Heerlijk om te zien!!

Twee uur later, na het afzetten van onze huurauto, stapten we richting de ferry. Het was een heerlijk zonnige dag waardoor we met zen allen op het deck van de ferry zaten en zo genoten van het mooie uitzicht. Stiekem waren we ook nog wel ons best aan het doen om een orka te spotten maar geen geluk deze keer.

En zo kwam er einde aan sprookjesland deel één, hop naar het volgende avontuur...