Na een rush om nooit meer te vergeten, zaten we rustig op de ferry richting het Noordereiland. Wellington was namelijk onze volgende stop. En wie wenst er nu niet om kerstmis op een ferry te vieren? Maar na het Ilala debacle was dit bijna een cruise. Het zonnetje scheen en wij genoten op het dek.

In wellington aangekomen, bleek dat er niets te beleven viel. Kerstmis werd er duidelijk door iedereen gevierd. We kozen een hostel in het midden van de stad en hadden een rustige dag. Maar de dag kreeg nog een vrij geestige wending. 's Avonds gingen we met zijn allen naar de bar van de hostel. We zaten er rustig wat te drinken tot het plots tot me door drong dat Gilles en Willem voor ons stonden. Dit zijn twee kerels die ik heb leren kennen op bosklassen met de Kiliaan in Durbuy. Een relatief rustige avond resulteerde in een feest! We hebben goed gelachen en sloten zelfs de bar mee af! We besloten nog een nachtje langer te blijven in Wellington…

Zo gezegd, zo gedaan. Na een dagje citytrippen, stond café Leuven op het menu. De start van wederom een leuke avond. Ik bestelde stoofvlees en dit smaakte mij enorm! Samen met het 'wijze' gezelschap was dit weer een top avond.

De volgende dag waren we weer vroeg van de partij. Om half zes 's ochtends stond ik op om even skypen met de familie. En zo werd het kersthoofdstuk dan helemaal afgesloten. Tegen 9uur zaten we in de auto richting Lake Taupo en zijn vulkanen. Deze tocht bleek moeilijker dan verwacht. Zelfs in Nieuw Zeeland kennen ze het woord 'file'. In Taupo stonden er twee dingen op het programma. Een wandeling rond een vulkaan en het vulkanische terras gaan bewonderen. Jammer genoeg liet het weer de wandeling niet toe en hadden we geen tijd om te wachten op eventuele beterschap. De vulkanische terrassen stonden daarentegen wel op ons te wachten.

De vulkanische terrassen bevonden zich op een half uur rijden van Taupo en waren indrukwekkend. Het is extreem moeilijk te beschrijven maar het blijft graaf als je water ziet koken in de natuur, water ziet opspuiten en verdampen en alles wat maar met vulkaniteit te maken heeft. De wandeling van slechts 2km duurde toch wel iets meer dan een uur. Gelukkig was ons tempo in de Milford beter.

De volgende stop op het lijstje was Rotorua. Hier kwamen we terecht in een backpackers met hot pool. Je kunt het al raden, wij zaten de hele avond in het zwembad. Tot onze handen en voeten zo verschrompeld waren dat het echt tijd was om er uit te komen. Ik moet stiekem wel toegeven dat het water voor mij wel te warm was. Maar toch, eens een badmens, altijd een badmens.

Rotorua beloofde geen beterschap in het weer. De volgende dag regende het pijpenstelen. We hadden zelfs schrik dat onze tent zou onderlopen. We konden dus niet veel doen en hadden een rustige dag waar de scrabble nog eens bovengehaald werd. Jammer genoeg moesten we de duimen voor Maxime haar scrabblebrein. 's Avonds ontdekten we dat onze tent had stand gehouden. We waren terecht heel opgelucht.

Nieuwjaar kwam met rasse schreden dichterbij en dat betekende dat we op tijd in Raglan moesten zijn. We kwamen terecht in een heel gezellige sociale backpacker. En we konden er nog surfen ook. Topspot! Eerst gingen we de beginnersbeach testen maar die stond ons niet aan. De golven kwamen echt van alle richtingen. We gingen dan maar naar Manu Bay. Dit is een rotsige pointbreak. Misschien niet direct iets voor ons? Het leverde wel enkele mooie foto's op van de 'pro' surfers die er bezig waren.

's Middags gingen we nog uit eten voor oudjaar en daarna genoten we van een bubbelbad. Oudjaar werd dus mooi ingezet. Als afsluiter gingen we nog naar een Lego-feest. Het was best leuk om de verkleedde gasten te zien binnenkomen. Omdat alles sloot rond één uur, lagen we snel maar voldaan in ons bed. Dat hebben we dat toch ook weer meegemaakt.

1 januari bleek de verjaardag te zijn van Jake, een Amerikaan in de backpacker. En dat moest gevierd worden. Een Frans vrouwtje en een Duitse besloten taarten te maken en die smulden we allemaal op. Om af te sluiten gingen we nog naar de bar waar er toevallig enkele bandjes optraden. Het werd een heel gezellige avond.

Maar aan alle leuke dingen komt een einde. Nu was het tijd om een van de indrukwekkendste bomen ter wereld te zien. We gingen naar een Kaori forest en het was indrukwekkend. Een boom met een diameter van 5 meter en een lengte die ons heel klein deed voelen. Jammer genoeg mochten we er niet in klimmen zoals in Bali. Maar het was een schitterend zicht.

En dan vervolgde onze weg naar Auckland. Het mini Sydney of dat is toch onze indruk. Op zich was er niet zo veel te doen en of te zien. Maar in een stad kun je je altijd bezig houden. En zo kwam er een einde aan het wondermooie Nieuw Zeeland. We hebben er van genoten!