Profile
Blog
Photos
Videos
[Deze entry komt tussen tussen Quito III en Thuiskomen]
De langste dag - Het begin van het einde
Baños de Aguas Santas, Ecuador --
En toen kwam ik aan in Baños. Mijn zorgen had ik verzameld en allemaal achtergelaten in Quito. Hier zou ik mijn rust krijgen en mijn reis hier beindigen op een manier die de reis waardig was. Alles wat ik bij me droeg waren mijn kleine rugzakje met bijbel, een schone onderbroek en een goed boek, en de adviezen van Yana wat al dan niet te bezoeken in Baños. En misschien nog belangrijker, om haar ex-vriendje Victor een bezoekje te brengen en naar eigen wens hem te b****slapen voor zijn hufterige breakup. Daarnaast de groeten doen aan een vriend van hem, die nog wel een goeie kerel was. Zonder al te veel problemen had ik de weg tussen busterminal, hostel en uitgaanscentrum gevonden.
Het was al avond. Afspraakgetrouw ging ik op zoek naar de tent waar ik de twee kon vinden. Gesloten, ander keertje dan maar. Op straat werd ik aangesproken door een hobbit-achtig mannetje in tuinbroek. 'Wil je wiet kopen?' 'Nee dank je (ik vlieg volgende week namelijk terug naar Nederland)'. En waar een gesprek als dit overal ter wereld in ongemakkelijkheid eindigt, zijn het in Zuid-Amerika de eerste regels die voorafgaan aan een vriendschap die de hele nacht kan duren. Voor ik het wist zat ik met de vriendelijke hobbit in een Psychedelic Rasta Lounge Bar (goeie Raggea en gratis Shisa's!) Hij had 15 jaar in duitsland gewoont en was nu wandelgids in Baños. Zodra hij ondekte dat mijn Duits net een beetje beter was dan mijn duits had hij me al snel zo ver alleen nog duits te spreken. Dat is me in de afgelopen 4 maanden nog niet eerder gebeurt.. Ik kocht het eerste biertje. Met moeite kreeg hij de slokken weg. Het was me nog niet opgevallen dat hij regelmatig liep te kwijlen. Haha dronke Ecuadorianen. Later liet hij me nog een Salsabarretje zien, waar hij me aan de Argentijn voorstelde. Toen ze dubbelteamde om me dingen te verkopen (de Argentijn had de kralen armbandjes, de hobbit wilde me mee op een toeristische wandeltoer) besloot ik dat het tijd was het bed op te zoeken. Nog geen 1 uur, maar ik wilde het beste halen uit mijn laatste dagen. En hoe doe je dat beter dan morgenochtendvroeg te gaan raften!
Belle
De volgende dag liet ik mij om 8 uur wekken. Een beetje suf ging ik 's ochtends de touristagencies langs tot ik er één gevonden had die ging raften. In ons bootje zaten de gringo's. Gek genoeg waren wij de hele tijd laatste. We gokten dat onze gids, de stuurman, ons expres op de grootste stenen afstuurden om zo een flinke plons te veroorzaken. Hierbij liepen we hier en daar nog eens vast om dan deel te worden van het natuurgeweld dat onder, om en over ons bootje denderde maar ons niet van de de steen af wilde tillen. Al met al was het veel te snel voorbij en voor we het wisten waren we weer terug. Zo zat ik net na het middaguur met 3 van de rafters aan overpriced kopje koffie. Merkwaardig was het twijfelachtige zoete gele goedje dat de koffie bedekte. 'Een specialiteit die al generaties uniek is voor óns koffiehuis!' lieten we ons door de koffieschenker vertellen. We namen afscheid en spraken af die avond weder te zien in de een of andere tent. Ik heb deze drie vriendelijke gringo's niet meer terug gezien.
Om enigzins naar de inhoud van mijn portefeuille te handelen besloot ik die middag geen dure activiteit te doen, maar eens over het plein te lopen, de geuren van het straatvoedsel op te nemen of de kerk te bezoeken. De kerk was meer dan indrukwekkend. Linksom maakte ik een rondje. Gelijk met mijn voetstappen gleden mijn ogen over de muurschilderijen die lokale legendes afbeeldde over hoe de maagd Maria verscheen om het stadje te redden van een ontploffende vulkaan. Aan de overkant, halverwege mijn rondje, liep ik een meisje tegen het lijf. Ze was net niet mijn lengte, had blond krullend haar, een vriendelijk gezicht, wat me allemaal pas veel later opviel. Ze kreeg, naar het leek, een tour door de kerk van een langharige Ecuadoriaan. Ik vroeg haar of ik me bij de tour aan mocht sluiten. Ze vroeg of ik Spaans sprak. Mijn 'nee' was overtuigend genoeg. Het volgende kwartier vertaalde ze naar hartelust de verhalen die de 'gids' ons vertelde over de kunstwerken, de betekenis achter de schilderijen, de bouwstijl enzovoort enzovoort. Ik deed geen moeite om haar brakke Spaans nog de vertaling te verbeteren, al spak ik het inmiddels een stuk beter dan zij. Het was, dacht ik bij mijzelf, allemaal veel leuker zo.
Na de rondleiding stonden we weer buiten op het plein te wennen aan het felle zonlicht. Ik vroeg of ze zin had om een kop coffee te gaan drinken. Ze zou nog een tijdje in Baños blijven, en het leek me leuk om de laatste dagen met iemand te kunnen delen. Het leek der een goed plan, maar ze moest eerst een vriend ophalen bij de massagesalon. We besloten te lopen tot we een coffietentje tegenkwamen, en dan daar over een uur af te spreken. We liepen en liepen (een motief in onze relatie) en voor we het wisten stonden we al voor de massagesalon. 'Ik wacht wel even buiten', terwijl zij binnen ging vragen naar haar vriend. Hij was al vertrokken. 'Vast al naar het hotel.' 'Verder lopen dan maar?' Onderweg leerde ik over de vriend: Jongen uit India, Welbespraakt met moeilijke woorden zoals je verwacht, dat heerlijk typische accent, doet geen vlieg kwaad, en het mooiste, ze deelden een klein tweepersoonsbedje waar hij sliep met z'n handen over elkaar met z'n rug naar haar toe. De properheid zelve! Ik wilde deze jongen graag ontmoeten.
Vlakbij het hotel kwamen we dan toch tegen een coffeetent aangelopen. Ik zij dat ik wat ging drinken. Als ze niet terug zou zijn voor de coffee op was, het niet zo mocht zijn. Ik kocht wat lokaal snoep, en bestelde mijn kopje coffee (kokend water met instant, haut caffaïne als je wilt), en tegen de laatste druppels was ze alweer terug. We spraken wat over onze reizen. Ze Was nét begonnen in Zuid-Amerika. Had 3 maanden Hawaii erop zitten en nog 1 maand Ecuador en 1 maand Argentinië te gaan. Die tijdsindeling was meer per ongeluk dan gewenst. De oorzaak was omdat ze geen exit vliegticket voor Ecuador had, welke verplicht is als je daar binnenkomt als N-Amerikaan. Aan de grens werd ze voor de keuze gesteld binnen 10 minuten een exit-ticket te kopen of ze kwam het land niet in, gestrand in niemandsland. Ik grapte dat dit uitdagingen voor de gevorderde backpacker zijn, die al maanden heeft kunnen werken aan de kunst van impulsief beslissen. Vervolgens maakten we een plan om de volgende dag een fietstocht te gaan doen. Dé fietstocht in baños die leid naar een gigantische waterval. Ik heb haar Indiaa'se vriend nog even ontmoet. Hoe kon het ook anders, hij was precíes zoals ik me hem had voorgesteld.
Tussenhaakjes: Hij droeg nog bij aan een briljante discussie 'waarom de passievrucht passievrucht heet'. We kwamen uit op 1. Je moet de vrucht eten alsof je een geliefde kust, of de naar mijn mening veer amusantere verklaring dat 2. Als je de vrucht opent, je hem met twee handen moet bewerken, kapot duwen tussen je handen, en in de helft van de gevallen spuiten het zaad van de vrucht alle kanten op (over je gezicht, handen, noem maar op). Aldus passievrucht.
Maar het was vrijdag avond, er kon salsa gedanst worden! Met als aanwinst 2 Canadese meisjes en het vriendje van de ene, gingen we uit! Met een halve liter rum achter de kiezen waren we gedoemd tot een geweldige avond. We begonnen in de Leprechaun bar. Ik liep een vrouw van in de 50 tegen het lijf. Ze reisde met GAP, de tegenhanger van Dragoman, maar ik wist mijn commentaren (grotendeels) voor me te houden. De grappige vrouw liet mij nog eens goed zien hoe de heupbewegingen op de Salsa moesten, en vervolgens van de Jive, waarna ik eens de Stappen van de Reggeaton voordeed ('No, this dance is not from the hips, it's from the lap, comon, you can do it'). Hierna ging ik mijn versgeleerde salsamoves uitproberen met bij het Canadese meisje. En Boy, kon zij salsa dansen. Ik had moeite om bij te blijven maar de dansvloer was van ons.
Ik vertelde mijn vrienden dat ik op zoek moest naar 2 chickos in Baños, die ik de groeten moest doen. Ze zouden te vinden in Los Cubanos, een andere Salsa Tent. Iedereen was voor om daar even naar binnen te lopen. Het zag er dood uit. Terwijl de rest wachtte liep ik een rondje.. maar zag niemand die aan de beschrijvingen voldeed. Dan maar naar de volgende.. 'Hadden we niet nog wat bonnen voor gratis drankjes in die andere tent??!'
Die andere tent voldeed aan de verwachtingen. De dansvloer stond in de brand. Niemand stond stil. Het was een aanstekelijke vibe, zoeentje waardoor je in de heilige overtuiging raakt dat zelfs de evolution of dance guy aint got s*** on you. Mijn wederhelft op de dansvloer had duidelijk de skills en we vlogen rond als een dooby op 4/20. Op een zeker punt moest ik even op adem komen dus ik ging een drankjes halen en kijken of Belle nog in de buurt was. Ik vond haar kijkend naar een break-dancende dwerg. No s***. Het was echt een midget die een showtje neerzette. Maar ik moest terug naar m'n salsa. Terug achterin trof ik het Canadese meisje weer aan, dansend met een donkere jongen die meer aan haar gewaagd was. Maar ik wel balen, en knoop toch het gesprek aan. Dan zie ik het, of ik denk het te zien. Ik vraag aan de jongen of hij de grote Mandingo kent. Zijn grijns spreekt boekdelen. 'En die Maat naast je, met de afro, is dat toevallig La Roca?' Dit vreemde toeval had me geleid naar de jongens die Marjanne me gestuurd had om te zoeken. Hele aardige jongens waren het. Ik haalde direct een biertje voor de chickos. Ik zat wat te kletsen met 'la Roca' terwijl mijn danseresje in een steeds meer verhitte dans met Marjannes boy terecht kwam. Ik kwam er nog wel eens tussen, maar het werd me steeds duidelijker dat ik de loser was. Ik besloot dat ik genoeg gezien had toen de twee de volwaardige hump-da-bump aan het uitvoeren waren naast mij. Misschien kinderachtig, misschien heel laag, maar ik had er de smoor in en kon het niet meer aanzien. Ik ga kijken of Belle nog zin heeft om te dansen. Verdomme.
Al met al geen slechte keuze gemaakt hier. Ook Belle was vlug op de voeten en bleek een pro in de tango te zijn. Je voelt het, zo'n vibe. Maar het lot wilde dat Belle blond was en zeer populair bij de lokale boys dus de concurentie was groot. En tot diepere ergernis was het iets waar ze enorm van genoot. Met wat biertjes achter de kiezen was ik zo nu en dan nog eens vlot afgeleid. Tussen cocktails heb haar nog een 'manipulative b****' genoemd, voor het wegduwen en aanhalen wat ze met me deed. Scherp voegde ik er aan toe 'but I like it'.
Na terug te komen van de bar stond ze klaar om te vertrekken. 'Are you coming?' vroeg ze. '-We're going to a really good salsa place!' 'We?' stamelde ik. Ik had het goed gehoord, goed begrepen. Er was een derde bij gekomen. Ik ben nog mee naar buiten gelopen. Daar pakte ik haar schouder. Ze draaide zich om. 'i'm not going to be #3, you hear me?' zei ik. Ze keek me aan met een glimlach die ik haatte. Ze wilde niet kiezen, en ik wilde niet niet gekozen worden. Mijn ego maakte de keuze voor me. Ik zei 'You go, ill meet up with you later', en ik wist dat het gedaan was. Ik heb nog rondhangen. Een paar café's naar binnen, en weer naar buiten. Bij de laatste in de straat liep ik naar binnen. Er zal toch nog wel één onbezet, lekker danseresje te vinden zijn?' En daar achterin zag ik ze. Belle met die gladjakker. Ik heb me omgedraaid en ben richting mijn hostel gaan lopen.
Nou wilde het lot dat de avond nog niet voorbij was voor mij. Hij had nog wat voor mij in petto. Op straat riep iemand me. Vanuit een zijstraat had de Argentijn me herkend en riep dat ik moest komen, dat het nog gezellig was. Hij zat in de Rasta Lounge Bar en ik was inderdaad in geen mood om op m'n bed te gaan liggen malen. Het gezelschap was niet verkeerd. Een gezellige groep toeristen (Engeland ofzo?) waren goed voor een grap op de late avond. Toen om 2 uur (SLUITINGSTIJD) een politieauto langsgereden kwam ging de luifel dicht. En hoe gaan wij dan naar buiten? Ze wilden nog niet van ons af dus we konden nog een klein uurtje naborrelen. Gezellig. Toen het einde van de avond écht bereikt was, was iedereen nog wel in voor wat eten. We gingen de shoarmatent binnen. Bij nader inzien was iedereen kapot en op één na gingen ze toch allemaal richting huiswaards. Ach, er is tenminste nog één man gezelschap als ik op een broodje zit te bijten. Afijn dan toch maar het einde van de avond eraan bakken. En uitgerekend dán komt mijn dronken metgezel er mee dat hij niet meer weet waar zijn Hostel is. Dat hoeft geen probleem te zijn. Voor zover ik wist was mijn hostel nagenoeg leeg, dus dan pakte hij maar een willekeurig bed en kondie in de morgen betalen. Wie zou daar een probleem mee hebben? Ik ergerde me wel aan de mate van aanhankelijkheid van de jongen. Hij zal wel goed dronken zijn.
Vanuit een zijstraat kwam de verlossing. Zijn kameraden stonden nog te wachten voor hun hostel. Gelukkig, hoef ik geen bed voor die kerel te vinden. Er volgden wat dronken begroetingen en vrij direct ook weer de dronken afscheiden. De kort gelede nog bedloze vriend van mij kwam met een verrassend en ietwat shockerend voorstel. Ik kon ook wel met hem mee naar zijn hostel. Stom besef raakte me. Er was sprake geweest van een klein misverstand hier. Na twee keer als verliezer geëindigd te zijn deze avond, was het nu mijn beurt om iemand teleur te stellen.
Face-Palmend, godverdommend, maar vooral helemaal klaar met de avond liep ik terug naar m'n hostel.
De volgende ochtend werd ik brak doch vroeg wakker. Terwijl ik de gebeurtenissen van de vorige avond op een rijtje aan het zetten was liep ik naar buiten om verse broodjes en peuken te halen. De drievoudige oerfaal van de vorige avond werkte een zekere minderwaardigheid in de hand. Had ik niet nog afgesproken allerlij toffe dingen te gaan doen met Belle vandaag? Me der gewoon overheen zetten dat ze met die gladde was meegegaan, en toch gaan fietsen? Ik dwong mezelf tot de juiste keuze, dat verrekte ego nou eens aan de kant te zetten, en te gaan voor een toffe dag. Haar hotel had ik vlot gevonden. Aarzelend stond ik voor de deur. Ik wil het dus echt níét weten als er zo'n moyboy van een ecuadoriaan naast der in bed ligt, dan kun je me bij elkaar vegen. Verman jezelf. Schouders omhoog, en vergevingsgezind grijnzen. Ik klopte aan. 'Who is it?' 'Roomservice' 'Go away, i didn't order' 'Just open up'.
De deur schoof open. Door de kier zag ik Belle me met glazige slaapoogjes aanstaren. Ik trok mijn grijns nog wat hoger op. 'Suprise'. Haar slaperige ogen maakte plaats voor de pretogen die ik kende van de dag ervoor. De deur ging open. Bij het naarbinnen lopen overhandigde ik haar een flesje water dat ze gretig aannam. 'We were going cycling today remember?' onopvallend gleden mijn ogen over de kamer. Tevreden constateerde ik Géén andere kerels. Mijn kleine fijne morele overwinning van de ochtend. Ik wachtte op het balcon terwijl ze zich douchede en omkleedde. Ik hing zelftevreden over het balcon boven de zaterdagochtenddrukte in Baños. Bijna alsof ik wist dat de beslissing die ik die ochtend genomen had één van de betere van mijn reis zou blijken te zijn.
- comments