De thuiskomst

De laaste episode van mijn reisavonturen.

Laten we maar beginnen met het begin van de terugreis, waar een naschok van mijn pech in ecuador nog een nodige dosis schrik met zich meebracht. De laatste uren bracht ik door met Belle, mijn laatste, maar zeker niet minst indrukwekkende reismetgezel. Aan de ene kant voelde ik me schuldig dat mijn stemming zo aanwezig was, en als een donkere wolk over onze laatste gesprekken hing. 'De laatste zon die ik in zuid-amerika ga zien..', en 'Mijn laatste onbezorgde wandeling naar onbekend en avontuurlijk voor het aanbreken van een periode van werk, studie en verantwoordelijkheden waar ik 3 jaar in vastgezogen wordt. een drijfzand dat me in de dieptes van zeikerig, conform en koud Nederland terug zal doen onderdompelen.' en zo voort en zo voort. Toen we (ik) besloten dat een laatste biertje me goed zou doen, (zij: 'alcoholist..') liepen we weer richting het centrum van Baños. Omdat we langs een toeristenbureau liepen dacht ik verstandig te zijn en alvast naar de laatste bus te informeren. 'NU' was het antwoord van de vriendelijke man. 'Moeten we rennen?' vroeg Belle. Rennen leek me overbodig na een dag van drentelen. Als ik hem haal haal ik hem, maar nu niet zo gek doen. Bij het bussstation aangekomen stond al een bus, de motor maakte regelmatig grommende geluiden waarbij hij de bus een klein stukje naar voren jaagde en zich weer achteruit liet rollen. De buschauffeur wilde weg. Hij zij nog plek te hebben, en met vijf minuten te vertrekken. Geen garanties in ieder geval. Dus Belle zou hem aan de praat halen terwijl ik terug naar mijn hostel zou sprinten om mijn tas (godzijdank al ingepakt) op te halen. Toen ik buitenadem terugkwam was het gegrom van de bus toegenomen. Ik wilde geen risico's nemen hier een laatste bus te missen, dus snel. Slechts een enkele zinnen kregen de ruimte om mijn allerlaatste afscheid in Zuid-Amerika te bezegelen. Een laatste blik over mijn schouder.

3 uus bussen later kwam ik in Quito aan. 11 uur moet het geweest zijn. De jongen van het Hostel deed traditiegetrouw eerst zijn kamerraam boven open, om te kijken wie er stond. Ik, dus hij kwam snel. Hij belde een taxi voor me. De hel dat ik op het plein op eentje ga staan wachten, nee meneer. Terwijl we wachten zocht ik de kleren uit die ik in Quito aan een goed doel wilde doneren. De jongen nam ze in ontvangst. T-shirts, broeken, handoek en schoenen. Liever had ik ze in La Paz of desnoods Medellin achtergelaten, maar het was zoals het was. We praten nog even over de naam van de kustbewoners van ecuador (mono's) en inmiddels was ik wel thuis in de vriendelijke rivalaliteit tussen kust en strand om de voor hen al te bekende feiten te benoemen. 'Daar aan de kust werkt niemand..' Andersom was het geweest 'Daar in die bergen zijn ze allemaal zo kil..'. Daar kwam mijn Laatste taxi in Zuid-Amerika aangereden.

Een overprijsde taxirit later zat ik in de voorterminal te wachten tot ik de gate-terminal inkon. nog 5 en een half uur wachten.. Laten we m'n boekje en m'n Laatste biertje in Zuid-Amerika er maar bijhalen. Bij behalen van de boardingpas een korte ruzie met de incheckmevrouw. Ik moest 41 dollar betalen, vliegveldtax, en vervolgens was het apparaat niet in staat mijn pas te lezen. Bij het meervoudig heen en weer marcheren tussen balie en verschillende pinmachines versprijd over het vliegveld en verderop in de staat 'Meverouw, deze doet het OOK neit' werd mijn stemming er grimmiger en grimmiger op. Zelfs de slof taXfree Luckies kon hem neit verbeteren. Ik ging het paradijs, deze droom, alles wat ik de afgelope 4 maanden voor lief had genomen, nu verlaten. Verlaten voor een veel minder aansprekende dimensie die reizigers vol afgrijzen 'de Echte Wereld' noemen.

Op Houston had ik een paar uur te doden. Ik keek wat naar CNN. Ik las wat in mijn boekje. Drie kwartier voor het vertrek van mijn vlucht nam ik een slaappilletje, om een jetlag te voorkomen en uitgerust om 8 uur 's ochtends in Nederland aan te komen. Vervolgens struinde ik nog wat rond, op zoek naar een mogelijk doel voor mijn laatste 3 dollar. Hé, aanbieding bij starbucks. Eens kijken hoe dat smaakt vergeleken met de goddelijke verse Columbiaanse koffie. Voor mijn 3 Dollar kreeg ik precies een halve liter koffie en een koekje. Halverwege besefte ik me de dwarsheid van de combo van het diazipannetje en de 20ounz Starbucks. Effectief hieven ze elkaar op.

volar hasta holanda, la vida de ensueno termina aqui. despues nunca igual

tot op een punt waar de kramp in mijn maag haast ondraaglijk werd. De gedachte iedereen in Nederland weder te zien werd met de seconde meer op de achtergrond gedreven. Had ik mijn vliegtuig niet beter gewoon kunnen missen? In Baños te blijven? Tot ik door die deur liep en ze zag staan. Mam, Pap en Luuk. Het gezin stond al een half uur te wachten. 'Goh, jullie zien er nog hetzelfde uit!'. Tot we in de Auto stapten en ik wist dat ik over een half uur thuis zou zijn. Leuk Detail: De verassing dat ze een nieuwe auto hadden was succesvol een verassing gebleven. Ik schrok me rot toen ik die Prius zag. Maar eerlijk, zoals die mop over lelijke vrouwen en smarts, Zeer aangenaam van binnen.

Al op de eerste dag zat het huis vanaf begin middag vol. Onverwacht, zo veel mensen. Ik was overvallen. Vond het heerlijk. Wat een Liefde. Allemaal voor mij? 'Het voelt alsof ik niet weg ben geweest!' en hoe waar dat was. Volk kwam binnen en vertrok. Misschien al 10 man gezien op die eerste bewuste dinsdagavond ('Hebben jullie dan geen school dan morgen jongens?') Een ernstiger misser bij de identificatie (De viering was al in volle gang ja!, maar geen smoesjes geldig hier) maar het bleef genieten. Langzaam werd 'mijn laatste in ZA' 'mijn eerste in NL'! de eerste keer dat ik deze bocht weer omga, mijn eerste keer op mijn kamer, mijn eerste biertje in Nederland!. De warmte en liefde die ik van iedereen ontvang nu is ongelofelijk. Jullie maken het echt alsof ik nooit ben weg geweest, op de goeie manier! bedankt jongens. En een vogeltje heeft mij ingefluisterd dat de welcomeback nog doorloopt tot zaterdag, wie weet langer!

Dus zo fiets ik weer op de vertrouwde fietspaden. Maar niet hetzelfde, niet precies. Ergens is een stukje in mij gegroeid. Wijzer als ik mag, vertrouwder. Trotser en misschien met wat meer lef. Niet precies hetzelfde; een grote mysterieuze glimlach begroet de tegemoetkomers. Weten zij veel wat híj loopt te grijnzen. Ik grijns niet naar hen. Ik ben te druk het vertrouwde panorama van Maarssen vanaf de hoge brug in mij op te nemen om de grijns ergens op te concentreren. Terwijl ik neurie, hardop, maar zachtjes fantaseer waar mijn volgende reis naartoe zal gaan.