Profile
Blog
Photos
Videos
Quito II
Tijd om wat frustratie van me af te schrijven. Als je een vlot of vrolijk blog verhaal verwacht stop maar meteen met lezen.
blogjes lieten op zich wachten, niet vanwege gebrek aan tijd of verhalen, maar de laatste tijd is het geluk tegen me geweest. dont get me wrong, ik heb geweldige dingen meegemaakt in Medellin, en quito vervolgens. Bij de juiste mindset komt dit uiteraard op papier. Maar first things first. Met het verloren paspoort begon mijn zielestrijd tegen de bureaucratie van ambassades. Zondag belde ik de Nederlandse ambassade al om uit te vinden wat ik ik godsnaam moest doen. De opties die ze presenteerde waren beide minder dan aantrekkelijk. Op dit punt hoopte ik nog dat hij boven water zou komen, ingeleverd bij politie misschien, of dat één van de hostels die ik reeds langs was geweest hem tóch wel had. Maandag naar de politie. Of ze konden écht geen woord engels, of ze genoten teveel van de machtssituatie waarin ze weigerden engels te spreken, mij maar half willen begrijpen. Uiteindelijk kwam een vrouw van de politie die iets behulpzamer was, en me hielp een spaanstalig document in te vullen. `Dus jullie hebben niet toevallig mijn paspoort??!?` Een andere man, die zat te wachten op het een of ander kwam me helpen. Zijn vertaling was, dat in een land als Ecuador er 0.0 kans is dat iemand zo`n ding bij de politie in zou leveren, en al deden ze het, dat hij toch nooit geregistreerd zou worden dus onvindbaar zou zijn anyhow. Afijn. Met document van de politie naar de Nederlandse Ambasade, misschien waren die bereid een telefoontje te maken naar een ander politiebureau, Ambassades zijn der tenslotte toch om burgers in nood te helpen? Na een half uur wachten krijg ik 2 documenten in mijn handen gedrukt. `Invullen`. Ik protesteerde nog, ´Wat is dit? Ik wil niets invullen, ik wil verdomme met iemand praten die nederlands spreekt!´ `je bent je paspoort toch kwijt of niet? Invullen´, nog dwingender. Met formulieren werd ik uiteindelijk door een nederlanse naar zich toe geroepen. Eindelijk!. Maar deze gecorupteerdebureaukut was even behulpzaam als de niet nederlands sprekende. ´Kies maar, tijdelijk of permanent, Met wachten op de permanente mis je je vlucht, met tijdelijk moet je een visa hebben, en ben je waarschijnlijk ook te laat. Maar dat zul je zelf uit moeten zoeken bij de amerikaanse ambassade. Doeg!´
Vervolgens de Amerikaanse ambassade gebelt, Spreken verdomme ook maar half engels, wat is dit voor f***ing onzin! hij zegt, bel morgenochtend maar over een visumafspraak, dan kun je tussen 3 en 4 langskomen met je tijdelijke paspoort. Klinkt belovend, of neit? Vervolgens de reisverzekering gebelt. Of ik het noodpaspoort vergoed krijg, of dat de vlucht verzet moet worden, en hoe en wat. Met deze telefoonkut exact hetzelfde verhaal. Weet van niets, advies was, Doe maar iets, wat je goedkoop lijkt, dan hebben we de verzekeringmannetjes die bepalen dat je der niets van terug gaat krijgen. Enigzins verontwaardigt deelde ik der mee dat ik daar verdomt weinig aan had, en dat ze verassend gebrekkige kennis van dingen had voor iemand die de telefoon beantwoord in de noodcentrale. Ik moest me nog inhouden der te vragen of ze toevallig zo`n 14 jarige bebeugelde puber in zo`n callcenter was.
Haar snauw over de telefoon was te verwachten, maar kom op, mijn frustratie was toch wel enigzins gegrond?
Dus dinsdagochtend ik aan de telefoon met de amerikaanse ambasade. Ditmaal onverast door het gebrekkige Engels. Ik probeer nog mijn verhaal uit te leggen, maar het antwoord kwam neer op, `Als iemand gister zei dat je langs moet komen, dan doe je dat toch, hoef jij mij niet over te bellen`. Afijn, naar de Nederlandse ambassade dan maar om het noodpaspoort op te halen. Uit comminucatione met het thuisfront had ik begrepen dat gemeente Maarssen bijna gefaalt had met het verstrekken van de benodigde gegevens, en dat de heroische actie van pa ze daar heeft doen overtuigen de fax uit Quito te gaan zoeken, en te beantwoorden. Op de ambassade kwam ik voor de verassing dat ze een `foutje´ gemaakt hadden. Iets mis met het kaartje, opnieuw tekenen hier en hier en dan beginnen we opnieuw. Het was inmiddels 3 uur (de vroegst mogelijke tijd waarop ik hem zou kunnen ophalen, ik moest tenslotte voor 4 uur bij de Amerikaanse ambassade zijn) maar het zou maar 10 minuten duren. 35 minuten later eindelijk m`n paspoort. Nu, taxi, racen. hoe lang gaat dit duren? ´10 minuten, tops`. 20 minuten en 5 dollar later, kom ik bij de Amerikaanse ambassade aan. En als je de tel hebt bijgehouden, zie je dat het vijf over vier was.. Ze lieten me niet in. Niemand bij de ingang sprak Engels. Kut. Aan de andere kant, dit geeft me tijd om de entry stamp te gaan halen bij migratie, zonder kom ik het land neit uit. Om half 5 kom ik er aan. Het is behoorlijk druk. Meer instroom dan uit. Ik zie het getal op het ledbord steeds dichter bij mijn nummertje komen. Nog maar een man of 20 voor me nu, half6. En dan de verlossing. `Dames en heren, door een storing in het systeem moeten wij onze activiteiten vandaag staken. U kunt morgen vanaf 8 uur weer hier terecht`.
We zijn inmiddels op dag drie van de belachelijkheid. Ik, Don Quixote, de gek, gaat de ambassades met stompe lans tegemoet. Maar opgeven, Never! Om 1 uur (2 uur aan openbaar vervoer later, maar wel mooi drie dollar bespaard) ben ik weer bij de Amerikaanse ambassade. Dit maal eis ik gewoon dat ze me gaan helpen! De bewaker herkende me. Het meest nog van mijn dramatische performance de vorige dag, een bankje voor de ambassade schoppend en lantaarnpaal stompend bij het weglopen. Ze lieten me binnen dit keer. Aan de receptie, hoe kan het ook anders, een nors kijkende ecuadoriaanse secretaresse. Ik zeg, ik moet een visum, mijn ambassade heeft me hierheen gestuurt. Ik weet neit wat ik moet doen, alleen dat ik hier de meeste kans heb ergens te komen. Jullie telefooncentrale vertelde dit en dat. Haar reactie was simpelweg dat ik `een formulier moest invullen op internet, en morgen terug moest komen.` Ik nam hier simpelweg geen genoegen mee. Inmiddels had had ik in mijn hoofd de theorie ontwikkeld dat deze bergindianen simpelweg te stom zijn om de westerse bureaucratie te handelen en langzaam wegzinken in een depressief bestaan achter het bureau. Bergindianen moeten liedjes zingen en in lindedoeken om besneeuwde bergpieken dansen. Zeker neit achter een bureau in een ambassade zitten. Maar terug naar de ambassade. Ik weigerde genoegen te nemen met wat ze me vertelde, het meest nog omdat ´ik verdomme tot twee maal toe jullie telefonisten aan de lijn had gehad, en geen van beide mij hier iets van vertelde`. Ze ging haar meerdere bellen. Na tientallen minuten kijkt ze me aan. Een zucht. `oke, als je het formulier, pasfoto`s en een betaling van 140 dollar bij de banca de guayaquill doet VOOR 4 uur, zullen we het in behandeling nemen, vandaag nog. Een opening! Een kleine overwinning! Dus op zoek naar een internetcafe, niet ver gelukkig. Formulier invullen. Wat was de 3de naam van mams en het geboortejaar van pa? geen tijd voor denken. vink ¨don´t know¨ aan. Bijna klaar, sessie verlopen. KUT. opnieuw. Gelukt, check, f*** yeah. Pasfoto, om de hoek. Dat ging snel, check. Nu die bank. een kwartiertje, maar neit fout, gelopen. Ook vrij vlot. Hoe lang heb ik nog. een uur! dit gaat lukken, hoef alleen nog maar terug!
Met alles gefixed werd ik Eindelijk naar een luik doorverwezen. Een amerikaan! Yes! Hij was super behulpzaam, vriendelijk, was dat nou zo moeilijk verdomme, en kon me vertellen dat hij ging proberen hem morgen vòòr sluitingstijd af te hebben, maar kon niets beloven. Anders zou het vrijdag worden. Vervolgens vertelde hij me dat ik in plaats van de stempel ook een ´moviemente migracion´ kon halen bij de migration office, zodat ik het land kon verlaten. eenmaal buiten had ik nog een uur hiervoor. Baat het neit dan schaad het niet! Het was rustig, bijna uitgestorven. Met een kwartier had ik het document. ´Kost u 5 dollar meneer´, ´Top, hiermee kan ik dus het land verlaten?´ ´Nee meneer, daarvoor moet u een stempel in uw paspoort hebben´ Ik zuchtte diep. Waarom verraste dit me niet? Morgen, eigenlijk vandaag, moet ik dus terug naar de amerikaanse ambassade. over 4 uur weet ik of het ze is gelukt of niet.
Maar eerst nog even terug naar gisteravond. Ik hoefde vandaag niet vroeg op en kon wel wat afleiding gebruiken. We gaan uit! een super avond gehad. Om 4 uur zat ik nog na te kletsen op het kerkplein voor mijn hostel met Mary, die om te hoek een hostel had. We hadden nog 2 biertjes. Na niet te lang kwamen 2 jongens onze kant op gelopen. Maakte een praatje. We vonden het allemaal prima, als ze maar niet te lang bleven hangen. Op een punt ging één van de jongens voor me zitten. de andere een tree boven mij schoof dichterbij. Die voor me vroeg of ik wat geld voor hem had, voor de taxi, ik antwoorde nee. Nee zeggen tegen bedelaars is makkelijker geworden in de afgelopen 4 maanden, en een jonge jongen maakt geen uitdaging meer. Vrij vlot prikt er iets scherps in mijn rechterzij. De jongen achter me besloot dat het geen goeie plek was en verplaatste het voorwerp omhoog, tegen mijn nek. Een afgebroken bierflesje. Het glas voelde scherp in mijn hals. Ahh, daar gaat het om, jullie zijn ons aan het beroven. Mary en ik bleven er verrassent kalm onder (we waren er zelf verrast door, hadden we het later over) Ik vroeg, nee ik Zei, dat ik mijn bankpas en id wilde houden. Verdomme, pak dat geld, maar ik ben gehecht aan de portomonaie. De telleurstelling was groot toen ze slechts 45 dollar bij mij vonden, en 6 bij haar. die achter me trok aan aan m`n jas. Ik had een vaag vermoeden, maar speelde de domme, `Kijk dan verdomme, er zit niets in mijn jaszakken, Geen camera, Geen iPod!` Hij trok harder´ de ander riep ´jas´. Mijn ogen werden groot. ´Gaan jullie me verdomme uitkleden??´ Dat was inderdaad het plan. Alleen de jas gelukkig, mijn neppe northface regenjack uit cuzco van 16 dollar. Maar f*** ik was gehecht aan die jas. De een, met het glas, was al aanstalte aan het maken om hem zogezegt te peren. De ander ging voor Mary´s wollen wintermuts. Ik protesteerde nog. ´Dat je mijn jas pakt, Oké, maar de kleren van het meisje, dat gaat te ver. Hij leek even na te denken, gooide zijn pet naar Mary, rende weg. We keken elkaar overvallen aan. God wat hebben we nog gelachen daarna. Wie houd er een souvenir na aan berooft worden? Jaloers dat ik was op DIE pet.
Een uurtje eerder, toen we uit de taxi stapte aan het plein, maakte de taxichauffeur de waarschuwing dat we op moesten passen voor negers hier. Negers op dit plein gaan je beroven. PIEW! Ik grapte dat mary haar geld in haar sok moest stoppen. Ze deed het. Ik deed het niet..
- comments
Frank Je weet wel een bijzonder kut einde aan je reis te breien. Je moet nu wel een ongelooflijke haat aan het woordje 'que?' hebben. Beter lukt alles gewoon, we willen geen teleurgestelde ouders in de aankomsthal van je geplande vlucht. (Pluspunten voor 'we keken elkaar overvallen aan.')
Fieke Je houdt het spannend tot de laatste snik! Als wij blijven duimen, neem jij dan gewoon het vliegtuig?
Jos Jezus wat een negatieve gezeik, het blijft zich ook lekker consequent aanhouden. Ik sluit me aan bij Frank, beter lukt nu alles gewoon en is het tij gekeerd en kan je deze geweldige reis ook nog passend afsluiten. Maar verder, geweldig entertainend geschreven! En het is ook echt iets voor jou om de gozer aan te spreken op zijn manieren om niet te gaan voor de wollen wintermuts. "Bergindianen moeten liedjes zingen en in lindedoeken om besneeuwde bergpieken dansen." Haha