¡Feliz Navidad!

Mijn kerst in Bolivia begon met een wandeling door de straten van Sucre: gewapend met een kandelaar in m'n hand, de priester met mijter en geborduurde jurk aan m'n rechterzijde, een blaaskapel achter me, en niet te vergeten: Jezus met vijf engelen die door de honderden toeschouwers aanbeden werd. Ik was middenin een processie beland!

We wilden graag de Boliviaanse kerstviering in de kathedraal bijwonen. En dus moesten mijn Australische en Britse reisgenoten en ik er bijtijds bij zijn. Want hoe laat de mis begon, dat was een mysterie. Iedere local zei wat anders. Er werd wat gezongen en gedanst op het sfeervol verlichte centrale plein waarna de mensen zich naar de kerk leken te begeven. Dus wij erachteraan natuurlijk. We kwamen uit bij een soort zij-kapelletje. Ook goed... Een mis is een mis. Ja toch?

Maar die mis die kwam er niet. De kerk stroomde vol. Elk gezin had een mandje bij zich met een zelf geknutselde Jezus. Toen kwam de priester aanzetten met een handjevol misdienaars. Één van hen gaf me een kandelaar met een brandende kaars. Ja zeg, daaaag! Wat moest ik daarmee? Dus ik weigerde hem. Toen kwamen er nog meer kandelaren uit de kast. Nou, als er nog meer mensen met zo'n ding zitten dan zal het wel goed zijn. Dus toen ik hem voor de tweede keer aangeboden kreeg nam ik de kandelaar maar aan. Geen idee nog wat me te wachten stond!
De band arriveerde, iedereen stond op, iemand riep "vamos" naar me, en voordat ik het wist liep ik met m'n kandelaar op straat middenin een drukke menigte. De processie was begonnen.

Jezus met de vijf engelen werd gedragen door vier sterke mannen. De priester daarachter bepaalde het tempo van de stoet door aan hun jas te trekken. Hij kuste zijn staf zo nu en dan. De mensen met de kaarsen liepen mee (ik dus ook, met grote ogen), en de misdienaars. Daarachter de muzikanten met hun eentonige muziek (een uur lang hetzelfde nummer!). De kinderen danste, en ook een enkele volwassene leek in trance een odedans te brengen aan de op handen gedragen poppen. De rest liep met hun eigen Jezus in een mandje mee in de stoet.

Het was indrukwekkend, maar er leek geen eind aan te komen. Het liefst had ik de kandelaar allang in de wilgen gehangen. Maar om middernacht liepen we eindelijk de kathedraal binnen. Dát was waarvoor we gekomen waren! Het was een prachtige kerk. Reusachtig groot, met veel wit en goud. We hebben niet de hele dienst uitgezeten. Na een half uurtje vertrokken we zachtjes via de achterdeur.

Kerstmis was nu officieel begonnen. Maar het kerstgevoel... Dat is ver te zoeken! Van ons kerstdiner is de helft van ons ziek geworden. Dus de vijfgangen kerstlunch werd (ook voor mij) een luchtige sandwich. Toch mag dat de pret niet drukken. In een lokale bar hebben we met een aantal reizigers een gezellig feestje weten te bouwen. Dezelfde mensen zijn met nieuwjaar ook in hoofdstad La Paz, dus dan doen we het nog eens dunnetjes over. Maar voordat het zover is breng ik een paar dagen door in de jungle. Ver weg van WiFi, dus... met een ranzige malarapil achter m'n kiezen, zeg ik: Amigos, hasta luego!