Het is een goed script voor een spannende horrorfilm: een decor met panters, vogelspinnen, slangen en kaaimannen. Maar het aller-engst was de Fransman. Arrogantie van het hoogste niveau, en dan zoekraken... midden in de Amazone jungle.

Het liefst had ik hem lekker in de jungle achtergelaten. Hem opgegeten laten worden door een panter, of een krokodil. Of zich laten bijten door een giftige spin. Maar helaas... zo voelde het niet. Ik was doodsbang dat we de Parijzenaar en zijn vriendin nooit voor het donker zouden vinden.

Vier dagen naar de jungle bij Rurrenabaque. Het stond hoog op m'n verlanglijstje tijdens deze reis. In een piepklein vliegtuigje landen we op een grasveld met een huisje ernaast. Dit noemden ze de luchthaven.
Ik had geboekt bij Chalalan, een ecolodge die gebouwd is door de bewoners van de community San José. Ze verbouwen hun eigen groenten en fruit, en eten versgevangen vis. Om er te komen moesten we vijf uur varen in een zelfgemaakte kano. Een prachtige tocht.

Ik maakte kennis met de 33-jarige George-Henry en zijn vriendin Nathalie. We spraken Engels met elkaar. We waren de enige deelnemers aan deze tocht dus onze gids Rigoberto had alle tijd om al onze vragen te beantwoorden. Oh pardon, ik bedoel: de vragen van George-Henry te beantwoorden. De Fransman sprak een aardig woordje Spaans en maakte daar volop gebruik van. Alhoewel de gids ook Engels sprak beantwoorde hij al zijn vragen in het Spaans. En ik verstond het redelijk, dus vond het prima zo.

Halverwege de dag besloot George-Henry ineens alleen nog maar Spaans en Frans tegen me te praten. Raar! Maar whatever...
De kano meerde aan en na een wandeling van een half uur kon ik heerlijk neerploffen in m'n privelodge. Gemaakt van palmbladeren en hout, een flink bed en uiteraard daarboven een nog flinkere klamboe. Hoe luxe wil je het hebben midden in de jungle!

's middags maakten we ons klaar voor een eerste verkenningstocht. Toen kwam het hoge woord eruit: George-Henry wilde geen Engels meer met me spreken omdat hij dat niet vond passen bij de prachtige Amazone omgeving. Ik vroeg me af of hij de Franse taal dan wel vond passen, maar hield m'n mond. Hij was niet goed snik. 's avonds hoorde ik de engerd wel gewoon Engels praten aan de bar. Hoe achterbaks is dat?!

Ik had het heerlijk naar m'n zin en zag de meest mooie bomen en dieren. Ik probeerde me niet te storen aan George-Henry die als klittenband aan de gids vastgeplakt zat. Van elke boom wilde hij weten wat het was. Ik kan je nu vertellen: er staan heel veel Ficussen in de Amazone! Hahaha...

's avonds gingen we gewapend met een zaklamp op zoek naar (vogel)spinnen, slangen en kaaimannen. In het pikkedonker liepen we met z'n viertjes door de jungle. Van dichtbij konden we de meest gevaarlijke dieren bekijken. En gek genoeg was het helemaal niet eng! Daar snap ik nu eigenlijk nog niks van.

Toen ik tegen twaalven mezelf onder de klamboe had genesteld kwam de gids langs. De andere twee wilden de volgende ochtend extra vroeg vertrekken voor onze wandeling. De wekker ging daarom om vijf uur. Op dat moment hoorde ik ook de apen brullend ontwaken. Maar het Franse koppel lag nog lekker in hun bed. Waarom ze pas om zes uur aan de ontbijttafel verschenen weet ik niet. Ik had geen zin om Spaans te praten ;)

Het was een grote verrassing dat de gids vandaag alles in het Engels tegen me vertelde. Ik had de grootste lol en stelde extra veel vragen in het Engels terug. Het oefenen van m'n Spaans kan altijd nog, dacht ik zo. We liepen uren achter elkaar. George-Henry maakte van elke boom een foto. Maar het tempo ging steeds verder omhoog. Dit kon het Franse stel niet bijbenen. We moesten steeds vaker op ze wachten, en dan kwamen ze met hun handen vol boomvruchten aanlopen om daarover vragen te stellen.

Wachtend op de twee zagen de gids en ik een prachtige toekan, en gooide Rigoberto een cacaovrucht voor me uit een boom. Maar dit keer kwam het Franse stel niet opdagen. Raar! We liepen terug, maar geen George-Henry en Nathalie te vinden. Ze moesten ergens zijn afgeslagen!

Als een speurhond zocht de gids naar voetsporen van de twee. Verdwalen in de jungle is een serieuze zaak! We liepen steeds sneller en sneller. De spanning steeg met de minuut. Inmiddels hadden we al zes uur non-stop gewandeld, ik was doodmoe en had berenhonger, maar dat maakte allemaal niet uit. We móesten die twee hoe dan ook zien te vinden!

Haast rennend door de modder, prachtige dieren passerend (op dat moment geheel onbelangrijk) bereikten we uiteindelijk de lodges. Rigoberto praatte met z'n collega's, vroeg me weer mee te gaan, en toen.... Stonden we allebei ineens stil. Vol verbazing viel ons mond open. Een paar minuten lang kon ik geen woord uitbrengen. Ik kon alleen maar kijken...

Nathalie stond lekker onder de douche en George-Henry stond op de veranda van zijn lodge z'n zwembroek aan te trekken. Hij keek naar ons. Zei geen woord. Nam een slok water. Liep naar binnen om vervolgens een paar minuten later met een handdoek naar buiten te komen. Tegen die tijd kon ik weer praten. Ik vroeg: "welke kant zijn jullie opgelopen?". Toen kwam hij naar me toe, keek me aan en zei: "ik praat niet tegen jou, ik praat alleen met de gids".

Ik kan je zeggen: het is heel lastig om niet in je moederstaal te kunnen schelden. Misschien maar goed ook. Wat was ik kwaad!
Later die middag kwam de gids naar me toe. Hij zei: "het zijn altijd de Fransen". Hij was ze zat en had een andere gids voor ze geregeld (een jong pikkie, gids in opleiding). De resterende anderhalve dag heb ik een privegids gehad. Ideaal!

Ik heb een paar fantastische dagen gehad. En inmiddels heb ik nieuwjaar gevierd in de hoofdstad La Paz. Maar telkens als ik een Franse toerist hoor praten gaan m'n nekharen overeind staan. Ik hoop dat dat snel slijt.