Time flies... Nog maar 11 nachtjes slapen en dan ben ik alweer thuis. M'n dagboek is bijna volgeschreven en m'n fototoestel draait overuren. Ik ben in Cusco, Peru. En hoewel ik weet dat ik morgen m'n allerlaatste busticket van deze reis ga boeken (naar Lima) weet ik niet of dat juist nou fijn is of niet.

Oké, eerlijk...? De busreizen zijn niet fijn. Gammele bussen, stinkende mensen, lekke banden, vertragingen, uren omrijden om wat mensen op te halen... Het hoort bij het avontuur, maar ga ik dat missen? Nou nee!
Vannacht nam ik de nachtbus van Arequipa naar Cusco. Een rit van slechts 10 uur. Echt, dat is een peulenschil hier! Ik zat naast een man, en zoals verwacht knoopte hij een praatje met me aan. Eerst de standaard vragen: waar kom je vandaan? Reis je alleen? Waar ga je naartoe? Hoe vaak ik die vragen al niet beantwoord heb! Maar daarna werden de vragen anders: heb je een grotere telefoon dan ik? Ga je slapen vannacht? (ja, het is een nachtbus.. oen!) En kort daarna: heb je je paspoort bij je? En je Visacard? Huh..? "¿Por que?". Ik besloot geen woord verder meer met deze man uit te wisselen. Wat heel lastig bleek, want telkens als ik zijn kant uit keek (hij zat naast het raam) begon hij te praten. Goed... Dus niet meer naar het raam kijken, en goed op m'n spullen letten. Ik heb geen oog dicht gedaan en was blij toen hij op de busterminal van Cusco uit m'n zicht verdween.

Dan de volgende hindernis: een taxi bemachtigen. Of beter gezegd: een veilige taxi. Eentje die is aangesloten bij een centrale. Standaard loop ik bij aankomst op elk busstation naar de informatiebalie. Daar krijg ik dan ook te horen wat zoiets maximaal mag kosten. Vandaag was het: "5 soles, no mas". Je begrijpt waarom zoiets gezegd wordt. De taxichauffeur vanmorgen vroeg het dubbele. Ik lachte en besloot weg te lopen, maar realiseerde me net op tijd dat ik hier dan nog wel eens heel lang zou moeten wachten. Ze helpen elkaar allemaal, die chauffeurs. Dus ik herhaalde de zin van de informatiebalie dame: "5 soles, no mas". Nu was het de taxichauffeur die moest lachen. We eindigden bij 8. Ik stapte in en als even goede vrienden kreeg ik wederom de standaard vragen: waar kom je vandaan? Reis je alleen? Waar ga je naartoe?

En zo kan ik met gemak nog wat dingen opsommen die ik niet ga missen als ik thuis ben: het eten (in Bolivia heerlijk, maar in Peru steeds een hele opgave, haha), hotels zonder verwarming (in La Paz op z'n ergst: 's nachts 5 graden buiten. Dan lig je best bibberend in je bed!), de verkopers die je aanzien voor een wandelende geldmachine, en met stip op één: de vieze wc's.

Maar toch... Het is het allemaal zó waard! Keer op keer val ik van de ene verbazing in de andere. De prachtige landschappen, de vele mensen die ik ontmoet, het kunnen gaan en staan waar ik wil... En vooral: mezelf realiseren dat we het zó goed hebben in Nederland!

Zojuist heb ik m'n tickets geboekt voor één van de hoogtepunten van deze reis: de Machu Picchu. En nee, ik ga niet de vierdaagse trek doen. Daar heb ik geen zin in (hahaha... zie je? Ik kan doen wat ik zelf wil!). Ik neem de trein.
Maar nu eerst ga ik me door een Peruaanse maaltijd heen worstelen. Wish me luck!

P.s: oudejaarsavond in La Paz was super! De stad ligt in een dal dus we besloten een taxi te nemen de berg op om met uitzicht op de stad al het vuurwerk te bekijken. Toen we aankwamen was het uitzicht prachtig: zoveel lampjes in deze miljoenenstad! Maar even voor twaalf uur kwam er een wolkendek aanzetten. Ik pieste bijna in m'n broek van het lachen, want toen het nieuwe jaar aanbrak en het vuurwerk de lucht in ging zagen we geen hand voor ogen. We hoorden overal knallen en hebben op Britse wijze het nieuwe jaar ingeluid: 12 druiven eten, bij de laatste een wens doen, en om 12.01 uur een glas champagne achterover slaan. Happy New Year!