Profile
Blog
Photos
Videos
Ps voor iedereen die wacht op foto's ipv een blog vol tekst: hopelijk komen die foto's snel. We hebben wat moeite om foto's van onze camera op de blog te krijgen. Iets met een snoertje missen en een paar keer achter elkaar een pc tegenkomen die onze geheugenkaart niet pakt. Working on it!
Ola, feliz año nuevo!
Oftewel een gelukkig 2014 vanuit Argentinië van ons tweeën voor iedereen, want daar zijn we inmiddels beland terwijl ik dit schrijf! De feestdagen zijn weer achter de rug, en die hebben we op z'n zachtst gezegd 'anders' gevierd dan normaal. Maar meer daarover later, eerst Tasmanië! Ons campertje moesten we helaas achterlaten op het vasteland, dus hebben we onze backpacks in een ieniemienie-autootje gepropt, om in 10 dagen alle hoeken van het eiland op te snuiven. En we kunnen eerlijk zeggen: dat was veel te kort. Want wat is Tasmanië mooi! En...wat kronkelen de wegen zodat je veel langer onderweg bent dan je denkt, dat ook...
Grofweg hebben we een grote cirkel gemaakt, van Hobart via de oostkust naar het noorden en via de westkust weer terug naar het zuiden. Een enorm gevarieerde tocht. Een tocht die letterlijk spookachtig begon, in de voormalige strafkolonie Port Arthur. Je kon de kerkers en huizen hier overdag 'gewoon' bekijken, of, wat ons veel leuker leek, savonds onder begeleiding van een verhalenverteller in de gebouwen rondlopen en ingewijd worden in de verhalen over paranormale gebeurtenissen, geestverschijningen en meer van die gezelligheid. En eerlijk is eerlijk, hoe nuchter we ook zijn, het was best een beetje creepy, niet in de laatste plaats omdat onze gids een verdomd goeie verteller was.
Gelukkig zat er de volgende dag geen geest van een klein meisje met een strik in haar haar op onze achterbank (daar waren we nl voor gewaarschuwd bij het weggaan), dus konden we in alle rust genieten van de bizarre kliffen van het Tasman Peninsula en de idioot witte stranden van de westkust (met kouuuuuud water!), de meeste helemaal voor ons alleen (behalve de beroemde Wineglass-bay dan, daar doken de eeuwige Oosterse vrienden weer op). En van alle lekkernijen uiteraard, want Tazzy wordt niet voor niets het 'foodies-island' genoemd: overal verse oesters, vis, coquilles, maar ook zelfgemaakte kazen, wafels met verse frambozen, lokale lamsbout, etc etc....hmmmmm!
Gelukkig hebben we ook nog wat wandelingen gemaakt om de calorieën te verbranden. En waar kon dat beter dan in het Cradle Mountain Nat. Park, waarschijnlijk het beroemdste park van Tasmanie? Bijzonder daar is vooral de 5-daagse OverlandTrack, dwars door een bergketen heen. Helaas hadden we daar geen tijd voor, dus hebben we ons beperkt tot een fikse daghike, die ook erg indrukwekkend was. Ach, eigenlijk was elk natuurgebied in Tasmanie indrukwekkend. Ook op de dagen dat we vooral aan het rijden waren, keken we onze ogen uit: diepblauwe meren, steile grijze rotsen, kronkelende rivieren en dan ineens weer lieflijke groene heuvels met koeien erop. En uiteraard talloze golfbanen met een resort, met een heel ander vreemd natuurfenomeen: bejaarde Ozzies die met honderden tegelijk aan de fruitautomaten hangen. Letterlijk hangen, want het frequent player-kaartje hangt om hun nek en zit uiteraard vast in de automaat. Doorspelen tot je een gratis handdoek hebt!
Het echte natuurschoon bereikt zo'n beetje z'n hoogtepunt in het westen van het eiland, dat één groot natuurgebied is, vol kronkelende rivieren door ondoordringbaar regenwoud. Redelijk letterlijk ondoordringbaar, door een vreemd Tasmaans natuurfenomeen dat simpelweg 'horizontal' wordt genoemd: dunne bomen die na een tijd topzwaar worden zodat hun wortels hen niet meer rechtop kunnen houden. Gevolg: ze kantelen, maar groeien nog wel door en vormen zo dichte hagen van takken en wortels. Best handig om vluchtende gevangenen te ontmoedigen, zo moeten de Engelsen gedacht hebben, want ook hier hebben we alweer een strafkamp bezocht: Sarah Island, voor de allerstoutsten onder de toch-al-niet-zulke-lieverdjes. Gelukkig sliepen wij gewoon in een hotel, en in wat voor een! Vergane glorie was echt een understatement hier: een schitterende eikenhouten trap van 300jaar oud, en zo lang was er ook geen likje verf meer op de muren gekomen zo leek het. Blijkbaar boeit dat de mijnbouwers uit Queenstown niet zo. Echt gevoel voor smaak hebben deze heren uit dit desolate, plaatsje in een volledig kaalgekapte omgeving sowieso niet echt, want nu, door allerlei milieuwetgeving het maanlandschap rondom hun stadje weer wat groener begint te worden, protesteren ze dat hun 'identiteit' verloren gaat. Toegeven, een bizar landschap is het wel, maar om dat nu direct 'mooi' of 'identiteit' te noemen....
En uiteraard, als klap op de vuurpijl: yes! We hebben ze gezien! Tasmanian Devils! Niet in de natuur helaas, daarvoor zijn ze tegenwoordig te zeldzaam. Maar in een sanctuary, waar we en passant ook nog aan een cursus wombat-knuffelen hebben gedaan en hongerige kangoeroetjes hebben gevoerd. Maar het ging uiteraard om de Devils: nee, ze lijken totaal niet op dat rare beest van Looney Tunes. Stiekem zijn ze best klein en lief (behalve dan als ze ineens achteloos een bot doormidden bijten). Waarom dan toch duiveltjes? Wij snapten het eerst ook niet, maar het schijnt dat als de Devils opgewonden of kwaad worden, er bloed naar hun oren stroomt, die vervolgens rood opzetten. En ze kunnen ontzettend krijsen (dat hebben we gehoord!). Dus stel je die angstige kolonist in het originele Van Diemens land (jaja, wij Hollanders waren er het eerst), die snachts gekrijs in het oerwoud hoorde en als hij met zijn olielampje scheen enkel twee oogjes en twee rode oortjes zag...ik zou ook in de duivel gaan geloven!
Zoals gezegd: veel te kort! Maar wat ons stond te wachten was ook niet mis: Christmas in Sydney! Dus wij snel terugvliegen, inchecken in het hotel en...wie liepen we daar tegen het lijf? Martin en Ilona! 'Goh, jullie ook hier? O, jullie komen net aangevlogen uit Cairns! En in hetzelfde hotel? Wat een toeval! Toevalligerwijs hadden we die avond een tafel voor 4 personen gereserveerd, konden we meteen samen aan een kerstmaal! Of het zo voorbestemd was...
Alle gekheid op een stokje: toeval bestaat uiteraard niet, maar fantastische Kerstdagen met z'n 4en in Sydney wel! Nee, geen sneeuw, donkere dagen en met z'n allen voor de open haard, maar de lol was er niet minder om. Die begon op de 24e, met een geweldig diner bij een restaurant van Matt Moran (die kale gastchef die regelmatig binnenvalt bij Australia's Masterchef, voor de trouwe kijkers), met uitzicht op het Opera House en de Harbour Bridge. Klassiek en een tikkeltje chique. 'Ja, doet u ons die fles wijn van 70 dollar maar, die vinden we écht lekkerder dan die andere van 200 dollar die zoveel beter bij ons hoofdgerecht past, eerlijk waar...'
Na ons etentje waren we nog getuige van een mooi vuurwerkje in Darling Harbour (waar vind je dat in Nederland op Kerstavond?) en er hing een lekker sfeertje in Sydney: kerstliedjes uit de kerken, vrolijke mensen, nog lekker warm savonds...kan niet beter toch? Ehhh...nee, het werd helaas ook niet beter. 1e kerstdag was namelijk typisch Nederlands: zo'n lekkere druilregen waarvan je sochtends al weet dat ie er savonds nog steeds zal zijn. En dat was ook zo. Tja, en dan is kerst op Manly Beach toch een stuk minder sfeervol (maar we hebben ons niet laten kennen en hebben gezwommen!). En dan is het best zielig voor al die Australische families die weken van voorbereiding voor 'Christmas lunch on the beach' letterlijk in het water zien vallen. Maarrrr....iets met regen en zonneschijn, dus op 1e kerstdag kon 2e kerstdag al niet meer stuk! En dat bleek nog terecht ook! Aan een zonovergoten Circular Quay, met een volle picknickmand, stapten we sochtends aan boord van een scheepje, om van dichtbij de start van de Sydney-Hobart race mee te maken, één van de beroemdste zeilraces ter wereld, waarin tientallen professionele en honderden amateurboten in 2-5 dagen naar Tasmanië proberen te komen. En dat alles begint met een massastart in de nauwe haven van Sydney. Alle cliches over grote zeilboten (denk: veel geld, veel champagne, veel bruin en goud) gingen deze ochtend op. Maar wat maakt het uit: bij zijn is meemaken! Behoorlijke chaos uiteraard, vooral na het startsignaal, wanneer alle toeschouwersboten de wedstrijdboten bij proberen te houden. En in de haven vallen de golven nog mee, maar eenmaal op volle zee, klapt ons bootje af en toe behoorlijk van boven naar beneden. Niet iedereen vindt het daarom erg als we op een gegeven moment Wild Oats (de latere winnaar) uitzwaaien en omkeren.... En als de dag wordt afgesloten met een paar uurtjes Bondi-beach is de klassieke Sydney-with-Christmas compleet!
Zo compleet, dat ie er ook weer opzit. En dat betekent dat voor ons onze tijd in Ozzy er ook opzit. Op naar het laatste deel van onze reis: Chili en Argentinië!! Heel veel zin in, maar dat betekent dat we ook al zwaar over de helft zijn. En dat is veel te snel!
Even fast forward door wat vliegreizen (voor de een een enorme non-stop vlucht over de Pacific-plomp naar Chili, voor de ander een lichte omweg, via Dubai en London, met zoveel overstaptijd dat zelfs een weerzien met mams erin zat) brengt ons ineens op Oudejaarsdag in Valparaiso/Viña del Mar, oud&nieuw-paradijs van Chili. En in een supercomfortabel appartementje (met een echt bed, hmmm!) bij Suzanne! Even zonnen aan het strand, even een wasje doen, maar vooral: New Years Eve Party! Viña en Valpo, samen met een paar omliggende stadjes, blijken namelijk een van de grootste vuurwerken ter wereld te hebben. Niet de slechtste plek om 2014 te verwelkomen dus! Voor we echter proosten, doen we eerst nog een poging om op Oudjaarsdag oerhollandse oliebollen te bakken aan de andere kant van de wereld. Zónder Koopmans welteverstaan! Met op de gok bloem, water melk en wat gist, ontstaat er zowaar iets wat op oliebollenbeslag lijkt. Even wat Chileens olie verhitten en...verrek! We hebben zowaar oliebollen die ook echt naar oliebollen smaken. Niet slecht voor een eerste poging! Overal is het inmiddels al 2014 en we feliciteren er via onze telefoon lustig op los, maar na nog wat uren wachten kunnen ook wij uiteindelijk richting de kust, waar we kaartjes hebben voor een feest op een pier. Mét live muziek, dj's, free booze en eersterangs uitzicht op de knallerij. Alle ingrediënten voor een puik feestje! En een mooi feestje was het: een half uur lang overal vuurwerk, gevolgd door verschillende bands en dj's met een hoop echte Chileense meezingers (door ons begeleid met 'jalalalala') en veel reggaeton. En toen de 'corazons'en 'amors' ons een de neus uitkwamen ontdekten we ineens een arme dj, die in een hoekje een heel behoorlijke trance-set aan het draaien was. Blijkbaar niet echt iets waar de Chilenen voor warm lopen, maar we hebben hem maar even ondersteund. Kortom: een supergeslaagde avond, en een mooi feestje dankzij Suzanne en Diego! (ik vrees dat de keuken van Diego nog steeds naar oliebollen stinkt).
En een waardig begin van het laatste hoofdstuk van onze reis. Met de pick-up truck dwars Patagonie in één ruk, dan kan ons geluk bij voorbaat al niet meer stuk! (juist, we lijden eronder dat we de Sinterklaas-rijmelarij gemist hebben). We zijn benieuwd wat ons te wachten staat! Voor nu: bedankt voor het lezen en hasta luego!
Marijke en Mischa
- comments
Koos Reitsma Wederom prima geschreven. De openingsopmerking van de PC is herkenbaar voor Argentina! Maar het allerbelangrijkste: Ga vooral door met genieten!
Alice Het laatste stuk van jullie reis dat lijkt me ook zoooo mooi!! En het idee om naar de meest zuidelijke punt van Argentinië te rijden, wat geweldig. Los Glaciares en Gletscher Perito Moreno heb ik even gegoogled: adembenemend! Geniet ervan schatten! Maar ik zal ook blij zijn als ik jullie weer veilig in mijn armen kan sluiten. Zo geldt dat gewoon voor een moeder: sorry!! :-)
Hendrika Hi M&M, Wat een mooi verhaal! Blijf lekker genieten. Ik heb dan wel lekkere koopmans oliebolletjes mogen proeven maar stiekem toch wel een beetje jaloers dat jullie lekker oud&nieuw gevierd hebben in een zonnig gedeelte van de wereld. Dikke kus!
Jan en Wilma Wat een mooi en gezellig begin van 2014! Toen we van de week de tv serie: Floortje Dessing in het uiterste zuiden van Chili, in een baai aan het Beagle kanaal zagen moesten we opeens aan jullie denken. Misschien zijn jullie daar ook wel in de buurt. Fantastische beelden, schitterende vergezichten! Wij wensen jullie nog een fantastische tijd! Wij genieten mee met jullie mooie reisverslagen!