Profile
Blog
Photos
Videos
Zondag nacht vertrokken vanuit Nederland met een dubbel gevoel: aan de ene kant veel zin in het avontuur dat mij te wachten staat en aan de andere kant laat ik mijn leven en Chris voor onbepaalde tijd achter. Doe ik er wel goed aan, waar ben ik mee bezig, waar ben ik aan begonnen?
Op Schiphol lopen de zaken niet op rolletjes. Ik moet naar gate F03, normaal gesproken geen probleem maar er is bijna geen marechaussee aanwezig en dus wordt ik verkeerd geleid. Van hal 2 naar hal 1, door de douane, helemaal om de aanwezige maar gesloten horeca heen naar de douane om in hal 2 terecht te komen. Daar doet privium het niet dus achter in de rij aansluiten omdat andere mensen er geen boodschap aan hebben dat je privium klant bent. Via een volledig gesloten hal 2 naar hal 3 lopen waar de dollar automaat buiten gebruik is en de bank net wil sluiten. Vervolgens blijken alle horeca en winkels ook nog eens te sluiten, ook al is de laatste vlucht nog lang niet weg. Bij de gate denkt iemand dat de alarm knop een bel is. Je zou verwachten dat beveiliging aan komt rennen maar nee , op hun dooie gemakkie komen ze aanlopen om vervolgens de schouders op te halen. Pas na 10 minuten komt iemand eindelijk het alarm af zetten.
De vlucht tot aan Bonaire was vol, De 100 euro die ik heb uitgegeven aan een economy comfort stoel zijn het in ieder geval meer dan waard. 10 cm extra beenruimte en een stoel die verder naar achter kan zijn op een lange vlucht er prettig. Minder prettig is het dat de crew totaal geen boodschap heeft aan de service knop. Moet er niet aan denken dat er iets gebeurd want de 9 service lichtjes die aan zijn gegaan zijn pas in Bonaire uit gegaan. De crew heeft zich tussen de 2 maaltijden in niet laten zien voor wat drinken. Erg vervelend.
In Bonaire moet je ook als transit passagier het vliegtuig uit. Een uurtje wachten op het vliegveld is niet al te erg maar terug het vliegtuig in om verder te slapen is beter.
Van Bonaire naar Guayaguil heb ik 3 stoelen voor mijzelf, heerlijk! Dat slaapt een stuk beter. Ook de nieuwe crew is prettiger. Ze komen vaker langs met water en sinaasappelsap, gelukkig. Mijn hoofdpijn door uitdroging begon al flink heftig te worden!
Ook het laatste deel van de reis is rustig met nog steeds 3 stoelen voor mijzelf. Door het vele slapen is er bijna geen kans meer op een jetlag.
Op het vliegveld loopt alles voorspoedig , met een visum in mijn paspoort ben ik tig keer sneller door de douane dan zonder visum, vragen worden niet gesteld.
Ook Xavier staat al klaar. Hij is van de school waar ik les volg en komt mij naar mijn hostel brengen.
Bij El Arupo aangekomen blijkt mijn kamer nog niet gereed. Geen probleem, ik moet toch op zoek naar een Aerogal kantoor om mijn ticket aan te passen. Gelukkig zitten ze redelijk dichtbij. Onderweg er naar toe passeer ik ook nog een vegetarisch eethuisje waar ik deze week zeker naar toe ga! Helaas zijn de vluchten op zaterdag en zondag vol, het weekend kan ik dus mooi gaan gebruiken om een excursie te doen en op maandag vlieg ik dan door naar San Cristóbal.
Gelijk ook een telecom kaart gekocht zodat ik nu een Ecuador telefoon nummer heb.
Even een paar espresso gedronken en een broodje gegeten en toen terug naar de hostel voor een douche. Over 3 kwartier begint de eerste les al!
De school, Simon Bolivar, is gelukkig makkelijk te vinden. Leuk om bij namen waar je veel mee hebt geschreven de gezichten te zien.
De Spaanse les met Carlos verliep goed. We besloten deze lopend door Quito te houden want een beetje beweging kon ik wel gebruiken na 15 uur vliegen. Aan het eind vlam de dag ook nog een uur les gehad over de historie van Ecuador, volledig in het Spaans.
Na een hapje eten terug gegaan naar de hostel waar ik zowaar een eigen kamer met badkamer heb, een super luxe!
- comments