"I'm staring out into the night, trying to hide the pain. I'm going to the place where love and feeling good don't ever cost a thing. And the pain you feel is a different kind of pain. I'm going home." Daughtry - Home

26 mei 2010 op het dak van Rambuttri Village, een paar uur voor Eva's vertrek: "Zie je die twee wolkenkrabbers daar? Over twee maanden lig jij weer bij dit zwembad en kijk je naar diezelfde wolkenkrabbers, alleen dan op de dag dat jij naar huis gaat." Vandaag is die dag.

Het is dus tijd om terug te blikken. Traditiegetrouw doet de reisblogger dat met een opsomming. Hoeveel curry's zijn er verorberd, hoeveel uur is er besteed in bussen, wat is het gekste dat je hebt gezien op de bagagedrager van een motorbike, wat is de mooiste plek, wat waren de gaafste mensen. Ik bespaar jullie mijn opsomming en vat alles samen in een zin:

DEZE REIS IS HET GAAFSTE WAT IK OOIT HEB GEDAAN!

Vietnam was mijn hoogtepunt. Een land waarin iedereen of van Hanoi naar Saigon reist, of van Saigon naar Hanoi. De vrienden die je maakt in je eerste stad, kom je overal weer tegen. De eerste anderhalve week heb ik met een Nederlands meisje gereisd. De laatste anderhalve week met de Engelse Chris en Luke. Het afscheid viel zwaar en het is gek om ineens weer in Bangkok te zijn, al loopt de helft van de Vietnam groep hier inmiddels ook weer rond. Het aanbod om nog even mee te gaan naar de Full Moon Party op Koh Pha-ngan is uiterst verleidelijk, maar er komt nou eenmaal een moment dat je naar huis gaat...

Ik kom thuis met littekens van danwel muggenbulten, danwel tuben, danwel Cu Chi Tunnels of waterparken. Mijn bruine kleur ben ik kwijt omdat de zon in Vietnam een beetje uitbleef, mijn haar is blond in plaats van bruin, maar bovenal kom ik terug met een koffer vol ervaring.

In je eentje reizen is niet altijd makkelijk. Niet iedereen vertelt je dat. In het begin heb ik gewenst dat de tijd voorbij zou vliegen en het alvast vandaag zou zijn. De klap van in je eentje zijn was groot, zeker omdat ik eerst vijf weken met een vriendin was. Het was niet mijn beste beslissing om meteen naar Cambodja te gaan na haar vertrek. Het is een heftig land, anders dan het ontwikkelde Thailand. Het contrast was daarom nog groter. Ik raad iedereen die alleen wil reizen daarom ook aan om naar een fijne plek te gaan. Hanoi is in mijn ogen ideaal om te starten. In Hanoi Backpackers Hostel ontmoet je direct mensen. Omdat iedereen dezelfde route volgt en tickets heeft voor dezelfde sleeperbussen, kom je altijd weer mensen tegen die je kent. Diezelfde mensen doen na Vietnam vaak Laos of Cambodja. Ideaal om mee verder te reizen dus! In mijn ogen is Vietnam het ideale land om te wennen aan alleen reizen.

"Be carefull what you wish for. 'Cause you just might get is all." Ik zou willen dat ik die wolkenkrabbers pas over een paar weken zou zien...