Water zonder prik zit in een rode fles en water met prik in een blauwe. Chilenen + efficientie = zeldzaam. Toen ik een cappuccino ging halen, waren ze met z´n drieen bezig om het melkpak open te knippen. Buiktasjes zijn hier hip en Chileense mannen hebben een dubbele standaard (niet allemaal natuurlijk). Zo heeft Grace, de Argentijnse bazin van het hostel in Santiago waar ik vorige week was, haar Chileense (bijna ex) man betrapt met een Nieuw-Zeelandse in het hostel, terwijl zij hun zoontje naar bed bracht. Ook over Chileense vrouwen (niet allemaal hoor) heb ik verschillende verhalen gehoord: dat ze op zoek gaan naar een buitenlandse geliefde en dan verdacht snel zwanger zijn. Hoewel Chili vrij westers is in vergelijking met andere Zuid-Amerikaanse landen, hebben buitenlanders hier een aparte status, wat toch vreemd is, vind ik.

En dan heb je nog Victor, om weer even over de dubbele standaard van Chileense mannen te spreken. Voor Yerba Loca dacht ik nog "Oh wat ben ik blij dat ik bij een getrouwd stel woon en niet bij een enge vrijgezelle latino". Maar schijn bedriegt. Ik weet natuurlijk hoe latinos kunnen zijn, maar hij ging echt te ver. Hij was te knuffelig, te zoenerig en te aanrakerig. Bijvoorbeeld als ik achter de computer zat en Mabel boven was, heel sneaky dus. In het openbaar was er niks aan de hand. Ik heb verschillende keren tegen hem gezegd dat ik me daardoor erg ongemakkelijk voelde, maar hij zei dan "Maar we zijn toch vrienden?" of "Het was een grapje". Nou haha, ik lach me dood, maar niet heus. Als iemand zijn hand te dicht bij mijn kont legt, vind ik dat niet vriendschappelijk en al helemaal niet grappig. En dat je dan toevallig latino bent, is geen excuus. Ik weet eigenlijk nog steeds niet of hij nou echt begreep wat ik zei. Toen ik hem namelijk vertelde dat ik door zijn gedrag had besloten om te stoppen bij Yerba Loca en weg zou gaan, zei hij "Laat je je zo makkelijk beinvloeden door één stommiteit die ik begaan heb?". Maar het was niet een keer, vijf keer, of tien keer. Er was elke dag wel wat! En toen smeekte hij me om niet weg te gaan. Erg dramatisch. Goed, toen heb ik dus mijn spullen gepakt en heb ik met moeite afscheid genomen van Mabel. Ik heb tegen haar gezegd dat ik bij een nuttiger project wilde werken...

Inmiddels ben ik weer terug in hetzelfde huis in Bellavista, dus dat is superfijn. En ik kan hier de komende maand blijven, jeej! SWA Chile heeft me dus gered en goed geholpen. Ze hadden ook meteen een nieuw project voor me, op een school voor blinde kindjes. De school is in Ñuñoa, een rustig en groen gedeelte van Santiago, ten zuidoosten van het centrum, en goed te bereiken met de metro. Ik heb het daar een half dagje geprobeerd, maar helaas was het niks voor mij. Eigenlijk wist ik dat al wel van tevoren, maar ik wilde zo graag en de mensen van SWA Chile zijn zo aardig en doen zo hun best... Ik heb nu besloten om helemaal te stoppen met vrijwilligerswerk en de gebeurtenissen van de laatste tijd eerst te laten bezinken. Ik moet even tot rust komen. De komende tijd ga ik dus alleen maar leuke dingen voor mezelf doen en van het mooie weer genieten. Dagtripjes maken, wijngaarden bezoeken, naar leuke parkjes, musea, andere stadjes. Genoeg te zien en te doen dus :) Dan red ik de wereld wel een andere keer.