Profile
Blog
Photos
Videos
Het tweede huis dat ik van Pablo Neruda heb bezocht, staat in Isla Negra, wat overigens geen eiland is. Dit was de vakantievilla van Neruda en hij ligt hier ook begraven samen met zijn derde vrouw. Het huis heeft een prachtige ligging met uitzicht op zee. Ik kan me helemaal voorstellen waar hij zijn inspiratie vandaan haalde! Onderweg naar Isla Negra raakte ik in gesprek met een Mexicaans koppel, waarvan de vrouw Latijns-Amerika Studies heeft gestudeerd in Puebla, waar ik ruim drie jaar geleden ook gestudeerd heb! Ze hebben elkaar ontmoet in Cholula, een stadje met leuke barretjes vlakbij Puebla, waar ik toen regelmatig uitging. Tijdens de lunch in Pomaire, een klein dorpje dat voornamelijk bestaat uit winkeltjes met kunstnijverheid, hebben we gezellig gekletst over Puebla en Cholula. Superleuk!
Een paar dagen later had ik zin om wijntjes te proeven en dus ging ik naar de wijngaarden van Undurraga en Concha y Toro. Undurraga heeft een aantal heerlijke wijnen die ik in Nederland regelmatig drink. Concha y Toro trouwens ook, waaronder de Casillero del Diablo. Beide wijngaarden liggen vlakbij Santiago, dus dat liet ik natuurlijk niet aan me voorbij gaan. Aan het begin en eind van de wijngaarden zijn rozen geplant, rode voor rode wijn en witte voor witte wijn. Dat ziet er mooi uit, maar daarnaast heeft dit vooral een praktische reden: als er schimmel is of bijvoorbeeld luizen, worden de rozen eerst aangevallen, want die zijn zoeter dan de wijndruiven. Na bezichtiging van het landgoed, de wijnkelders en de productieruimtes was het tijd om te proeven. Rond 12:30 uur was iedereen verdacht giechelig haha! De lekkerste (rode) wijn die ik bij Undurraga geproefd heb, is een Carmenere uit 2007, mmm! Mijn favoriet van Concha y Toro is de Marques de Casa Concha, een Cabernet Sauvignon, ook uit 2007 (ik ben 10 augustus jarig haha!). Concha y Toro is het grootste wijngoed van Chili, met een productie van 300 miljoen liter per jaar; Undurraga produceert jaarlijks zo'n 20 miljoen liter. De rondleiding bij Concha y Toro deed nogal massaal en commercieel aan. We kregen een sticker opgeplakt, er werd een video vertoond, de gids ratelde een standaard verhaal op en vervolgens kregen we een paar minuten de tijd om foto's te maken. Het verhaal achter Casillero del Diablo was leuk om te horen: Don Melchor, die het wijngoed in 1883 heeft gesticht, kwam er op een dag achter dat locals zijn wijn stalen. Zij waren nogal bijgelovig en dus vertelde hij rond dat de duivel in zijn wijnkelder woonde, en dat hielp! Vandaar dus ook de naam: kelder van de duivel.
Aangezien het goedkoper is om een paar dagen de grens over te gaan dan om je toeristenvisum officieel te verlengen bij de immigratiedienst, besloten huisgenootje Lucía en ik een paar dagen naar Mendoza in Argentinie te gaan. In drie dagen hebben we nog geen vijftig euro uitgegeven aan bustickets, hostel, fietsenhuur, eten en drinken! Vanuit Santiago is het zeven uur rijden met de bus naar Mendoza. Zonder oponthoud dan. De heenweg verliep alles behalve soepel. Onze bus vertrok bijna twee uur later dan gepland wegens hevige sneeuwval in Los Libertadores, de bergpas tussen Chili en Argentinie. Dit risico wisten we van tevoren, maar we wilden zo graag even weg uit Santiago dat we de gok wel wilden wagen. Vlak voor de pas kwam de tweede chauffeur ons vertellen dat de pas was gesloten en dus keerden we om, terug naar Santiago. Maar na tien minuten zijn we weer omgekeerd om het toch te proberen. "Wie heeft er zin in avontuur?", aldus de chauffeurs. Na heel veel oponthoud door meerdere ongelukken, een regelmatig afslaande motor en niet meewerkende sneeuwkettingen, zijn we na twaalf uur rijden uiteindelijk toch in Mendoza aangekomen. En de weg door de bergen was prachtig! Op het busstation in Mendoza kwam er een soort propper naar ons toe van een hotel, dat maar zeventig pesos kostte voor een privekamer met badkamer, ongeveer veertien euro. We waren te gaar om nog op zoek te gaan naar een hostel en dus zijn we maar meegegaan. Het was een nogal vaag hotel, dus de volgende ochtend hebben we na het ontbijt snel uitgechecked en onze spullen in een leuk hostel gedumpt. Daar fietsjes gehuurd en de hele dag door de stad gefietst (zadelpijn!!). Mendoza heeft veel parken en er heerst een aangename sfeer. Er zijn brede avenidas met veel bomen en er rijden trolleys. En het is er een stuk goedkoper dan in Chili! En de mannen zijn ook een stuk knapper! Anyway, we hebben erg veel lol gehad en heerlijk vlees gegeten. Onze laatste ochtend wilden we naar de Cerro Gloria, waar je mooi uitzicht hebt over de stad. Lopen was echter te ver en dus besloten we met de bus te gaan. Op de Plaza Independencia vroegen we aan de pindaverkoper hoe duur een busrit was en hoe het bussysteem werkte. Een ritje kostte 1,40 pesos maar munten zijn erg zeldzaam, of je moest een speciale buskaart hebben, vergelijkbaar met de BIP-kaart in Santiago. Maar goed, die hadden we dus niet. De pindaverkoper gaf ons toen zijn kaart! Geweldig toch? 's Middags konden we 'm weer teruggeven. Hoogtepuntje van Argentijnse vriendelijkheid! En zijn pinda's waren nog lekker ook. Na een heerlijk stuk chocoladetaart en koffie op een terrasje in de zon, liep ons tripje op zijn eind. De busreis terug naar Santiago verliep dit keer zonder oponthoud en we zijn niet besmet met de varkensgriep.
De laatste avond in Santiago voordat ik naar Paaseiland zou gaan, was ik zo hyper dat ik niet kon slapen. En dus maar weer wijntjes gedronken met Gini en Lucìa, stiekem ook om het afscheid uit te stellen. Dat is echt een minpunt van reizen: afscheid nemen. Ik ben er niet goed in. Eenmaal op Paaseiland aangekomen moest ik wel wat vreugdetraantjes wegpinken, eindelijk was ik er!!! Op het vliegveldje kreeg ik een bloemenkrans en daar ontmoette ik Luciano, een Braziliaan die ook in mijn hostel zat. Daar hebben we ons snel omgekleed (slippers! hempje!) en zijn gaan lopen. Mijn excuses voor het gebruik van alle uitroeptekens en de overtreffende trap, maar ik kan nog steeds geen andere bewoordingen vinden om Paaseiland te beschrijven. Mijn foto's spreken voor zich! Goed, 's avonds zijn we naar een voorstelling geweest van Kari Kari, een lokale muziek- en dansgroep. Prachtig! En wat een onwijs lekkere sexy mannelijke sterke bezwete gespierde en getatoeeerde dansers! Zucht :) De volgende dag met Luciano en Diego (Argentijn) een jeep gehuurd en een groot deel van het eiland verkend. Fantastisch!!! Alles is zo mooi. Zo groen en kleurrijk. Magisch bijna!!! Zelfs de straathonden zijn lief. En de moai (beelden) en ahu (platforms) zijn fascinerend. Ook interessant was Te Pito, de navel van de wereld. Dit is een grote donkergrijze kei, ovaal en glad gepolijst waar mana (bovennatuurlijke krachten) uit zou stromen. Als je er een kompas tegenaan houdt, draait de naald rondjes. Er zitten vaak mensen te mediteren, zowel toeristen als Rapa Nui zelf. Bij het strand van Anakena vertelde de vrouw van een eettentje over Carlos Menem, de ex-president van Argentinie en zijn bezoek aan Paaseiland. Volgens haar was hij heel arrogant. Toen de koning van Spanje nog prins was, kwam hij echter bij haar eten, hij kwam aan op een paard en was besmeurd met modder. Hij praatte wel met de locals, at op de grond en stuurde zijn beveiliging weg. Leuk verhaal! In Hanga Roa (het enige dorp) heb ik me suf gekocht aan souvenirs. Er is ook een klein museum met heel veel interessante informatie over het eiland. Bij de Ahu Tahai, aan de rand van het dorp, heb ik regelmatig heerlijk in de zon in het gras gelegen. Beetje lezen, beetje schrijven en in gezelschap van honden en paarden. Wat een rust!!! Af en toe kwam er een toerist langs om de weg te vragen en sommigen wilden met mij op de foto. Haha! De volgende twee dagen heb ik doorgebracht met Moi en Dayan. Moi is een Rapa Nui en zijn familie probeert de tradities van het eiland zo levend mogelijk te houden. Hij is getrouwd met Dayan, een Chileense die nu drie jaar op Paaseiland woont. Kiu ging ook met ons mee, een zeer interessante man. Hij is kunstenaar, woont in Denemarken, is ruim een half jaar op reis en komt oorspronkelijk uit een van kleinste eilandjes van de Solomon eilanden, vlakbij Nieuw-Zeeland, ruim 9000 mijl van Paaseiland. En hoe bijzonder: Kiu en Moi konden met elkaar praten!!! In het Maori, zeg maar de moedertaal van Polynesie, en dus ook lijkend op Rapa Nui, begrepen ze elkaar. Wow! We hebben verschillende belangrijke plekken op het eiland bezocht, waaronder het cultusdorp Orongo, vlakbij de vulkaan Rano Kau. Deze plek is gerelateerd aan de god Make Make (de schepper) en de vogelmanrituelen. Fantastisch om te zien natuurlijk en al helemaal met de uitleg van Moi erbij. In de rotsen zijn petroglyfen te zien. Ook hebben we verschillende grotten bezocht, die verscholen liggen op het eiland. In een ervan (ik zeg niet welke) heeft Moi speciale aarde gehaald (met behulp van een bierblikje hihi) om zwarte verf te maken die gebruikt wordt tijdens rituelen. Moi is een van de weinigen die deze plek weet te vinden. Ook de zware wandeling naar Poike, op zoek naar de maagdengrot Ana o keke met inscripties, was zeer de moeite waard. De show van Matato'a was ook erg mooi. Ik kan nog wel uren doortypen over Paaseiland, maar dat zal ik jullie besparen. Ik zal mijn verblijf op Paaseiland echt nooit vergeten, het was zo indrukwekkend! Ik kon mijn tranen niet meer inhouden toen het vliegtuig terug naar Santiago begon met taxi-en. Wat een indrukken en wat een emoties. Vooral nu merk ik dat de ups en downs een stuk heftiger zijn dan normaal. Maar ja, dat hoort bij het reizen. Hopelijk was dit niet mijn laaste keer Paaseiland!
En nu ben ik weer in Santiago. Met mijn hoofd en hart nog in Paaseiland probeer ik me voor te bereiden op mijn reis door Peru en Bolivia, donderdag is het zo ver. Op naar het volgende avontuur!
- comments