Profile
Blog
Photos
Videos
2011 loopt ten eind. Traditioneel het moment om een balans van het jaar op te maken. Voor sommige jaren is dat snel gebeurd. Voor 2011, voor mij, is dat niet meteen het geval.
2011 is het jaar van de grote verhuis. De beslissing om in Peru te komen wonen was al eerder gemaakt en ergens wist ik wat me te wachten stond. Tegelijk zijn er zoveel dingen gebeurd die ik me niet had kunnen inbeelden. Harde lessen houden gelijke tred met momenten van intens geluk en bewondering.
2011 is het jaar dat Ronald en ik trouwden. Wie had het ooit gedacht, ik die altijd luid verkondigde dat trouwen niets voor mij was. Maar dat is misschien net het mooie van het leven: het laat zich niet voorspellen. Ook al plannen we en denken we ver vooruit, een ontmoeting of een gebeurtenis kan alles omgooien. (Zo miste Niels m'n trouw (na ons drie weken vergezeld te hebben in La Cascarilla) om deel te nemen aan de selectieronde van de Nekkawedstrijd, "voor de ervaring". Wie had ooit kunnen denken dat hij dat ding ging winnen? Ben ik blij dat ik niet melig heb gedaan en hem absoluut bij het feest wou...). Ondertussen voel ik me soms een saai getrouwd koppel. Alles gaat z'n gangetje. Het is niet altijd simpel om samen te leven en te werken, gelukkig gunnen we elkaar de vrijheid om af en toe alleen te zijn. Die momenten maken dan weer duidelijk waarom we getrouwd zijn: samen zijn voelt zo natuurlijk aan (voor mijn solitaire ik nog altijd niet goed te vatten); de aanwezigheid van de ander zorgt voor rust en een warm gevoel. Lekker melig.
2011 is het jaar dat m'n mama, papa en broer La Cascarilla leerden kennen - Alison was er al eerder geweest. Hun reacties, sommige daarvan op z'n zachts gezegd heftig te noemen, zorgden voor heel wat emotionele schokgolven. Het contrast tussen het leven in België en m'n leven hier is zo groot dat het moeilijk te omschrijven valt. Vrijwilligers die een tijdje in La Cascarilla en Jaén hebben doorgebracht, weten waarschijnlijk wat ik bedoel.
De vraag 'waarom' blijft vanuit verschillende hoeken opduiken. Hoe komt het in me op om grond te kopen en van landbouw te gaan leven, zonder enige kennis of ervaring? Ronald mee te nemen van de stad naar het platteland, in palats van naar de luchtspiegeling Europa? Alle zekerheden achter te laten om een economisch onzekere toekomst tegemoet te gaan? Ik kan wel een aantal verklaringen bedenken en redenen opsommen, maar die raken niet tot op de bodem. Het is iets organischer. Veel mensen hebben me het gezegd: het geluk straalt van onze gezichten op de foto's van de trouw. Dat geluk komt van binnenin en is tegelijk zo intens en zo fragiel. Misschien komen we over een paar jaar tot de conclusie dat dit toch niet het leven is dat we willen. Dat dit toch allemaal maar een zotte bui was. Maar dat gevoel van geluk, dat zich voor mij voor een groot stuk uit in een gevoel van innerlijke rust - rust die ik vroeger niet vond -, dat is er, en is nu onlosmakelijk verbonden met La Cascarilla en onze chacra, ons terrein, de dieren, de teelten, het ritme van de natuur.
Wat brengt 2012 ons? We hebben veel werk. Ons huisje vraagt nog heel wat opknapwerk, hopelijk lukt het dit jaar om de keuken in te richten en de slaapkamer een persoonlijkere tint te geven. Voor de koer die bij regen in een modderpoel verandert moet een oplossing bedacht worden. Alle dieren moeten hun plaatsje krijgen (dat zijn: een hond, kippen, twee varkentjes. De katten trekken hun plan wel). Op het terrein moeten we nadenken over een systeem van waterhuishouding. De miniwaterkrachtcentrale die Humasolvrijwilligers bouwden om de school van electricteit te voorzien wijzigde de natuurlijke loop van het water, maar is tegelijk de gelegenheid om na te denken over drinkbakken voor vee en lastdieren en irrigatie van velden (al zou irrigatie op termijn onnodig worden, als we er in slagen permanente bodembedekking toe te passen, maar dat is een ander verhaal). Een grote moestuin moet worden aangelegd, de plantjes voor een kwart hectare passievruchtplantage zijn besteld, in de oude koffieplantages moet serieus gesnoeid worden. De weilanden moeten omheind worden.
2011 leerde ons dat 30 hectaren veel is voor twee personen. Te veel. We verliezen er soms het overzicht bij en weten niet waar te beginnen. De beslissing om een paar hectaren (tussen de drie en de zes) te verkopen, is daar een logisch gevolg van. Die verkoop zal ook zorgen voor wat finanicële ademruimte, om nodige investeringen te kunnen realiseren.
Hopelijk komt er wat bezoek. Alison komt alvast in april. Altijd welkom! Misschien lukt het om de volgende kerst- en eindejaarsfeesten in België door te brengen, mét Ronald. Dat is in elk geval het plan.
Ik wens iedereen een mooi 2012. Misschien blijven jullie m'n blog lezen, misschien lukt het dit jaar om wat meer te mailen. Ook al hoor je niet altijd van mij, dat wil niet zeggen dat ik niet aan jullie denk. De wandelingen van en naar het veld geven heel wat denk- en mijmertijd. Het omzetten van de gedachten naar mails en blogteksten blijkt wat minder evident. Misschien is het iets voor mijn goede voornemens?
(foto: snoep voor onze ezels. Ze zijn dol op bananen. Molly, achteraan rechts, is gestorven in november. Een harde klap, het was m'n favorietje. Joven, vooraan, is ondertussen bevallen van James Bond.)
- comments
Linda Beste Mael en Ronald, ik wens jullie een spetterende 2012, vol succes, ontmoetingen, liefde en tederheid voor mekander. Groetjes, Linda
Lieselore Hey Mael! Ik lees nog steeds je blog, wat een avonturen elke keer weer! ... waar is de tijd dat we nog met examenstress zaten voor Cades? ;-) Je "eindejaarsoverpeinzingen" zijn héél mooi om te lezen! Ik wens je alle succes met La Cascarilla, jullie landbouwprojecten, met Ronald en alle andere ondernemingen in 2012! Als alles goed gaat, breng ik volgend jaar ook opnieuw door in Bolivië! Veel lieve groeten (voorlopig nog) uit Leuven! Lieselore
michel boutsen bonjour Mael et Ronald bonne année 2012 podrias anadir mi direccion a tu lista para saber cuando modificas tu blog? disculpe por las faltas Michel
Tissam Hey Mael, zeg een dikke proficiat met uwen trouw hé? Zelfs na heel die tijd mis ik onze gesprekjes wel en by the way ivm met de voogdij, ik heb gewonnen hihihi! Dikke kus, miss u! xxxx Groetjes - Tissam