Profile
Blog
Photos
Videos
Puerto Nariño is een klein charmant plaatsje op ruim 2 uur varen stroomopwaarts van Leticia. We gingen erheen om een beetje te relaxen na de jungletrek .
Het dorpje (paar duizend inwoners) is tegenwoordig vooral bekend voor (een poging tot) eco-tourisme. Er is geen gemotoriseerd verkeer, alles wordt gerecycled, regenwater wordt opgevangen in grote tonnen op het dak en men doet aan 'environmental awareness'. Zo maken de inwoners met z'n allen dagelijks het dorp schoon.
Dat laat onverlet dat er een kilometer buiten het dorp een forse nieuwe elektriciteitscentrale wordt gebouwd die de hele dag staat te loeien (we hebben tot nu toe nergens een zonnecel gezien) en dat als je het dorp verlaat, de rotzooi even snel weer verschijnt op de wegen - maar wellicht zijn we te cynisch. Voor het dorp brengt het in ieder geval heel wat extra geld in het laatje door de komst van toeristen.
Ons hotel hier was leuk, en ook zeer milieubewust: alleen elektriciteit na 8 uur 's avonds en geen wasmachine. Dat heeft Rob bijzonder enthousiast met de hand gedaan (er zijn foto's ;-).
Enfin, het was heel sfeervol en onze kamers beschikten over hangmatten op een dakterrasje.
Het dorp straalt wel rust uit, vriendelijk, droog, zonnig, brede wegen, redelijk stil, mooie zonsondergang. Er staat een (ietwat krakkemikkige) uitkijktoren waar je uitkijkt over de jungle en het dorp, en 's ochtends rond 5 uur prachtige vogels en ditto zonsopgang ziet. Vanuit Puerto Nariño kun je trektochten maken (te boot of te voet) naar reservaten en meren in de omgeving.
Voor de dorpelingen is het voetbalveld midden in het dorp het sociale centrum, de enige plek die ook altijd goed verlicht is. 's Avonds was het vermaak kijken naar de lokale jeugd hier met luide muziek van het cafe er tegenover. Wat minder rustig maar wel grappig. En ook hier rond zonsondergang een concert vanuit een boom vol dwergpapegaaien.
Tja de hele dag relaxen is ook zoiets, er is gewoon teveel te zien, dus we hebben een wandeltocht gemaakt van een uur of twee door de jungle naar San Martin, een ander dorpje in de omgeving, en daarna zijn we per peke-peke (een soort grote houten kano met motor) teruggekeerd.
We dachten alleen een deal gesloten te hebben van 60.000 pesos voor de tour (inclusief gids), maar bij terugkomst bleek het 60.000 pesos te zijn voor de wandeling plus gids en 60.000 voor de boot terug volgens de eigenaresse van het hotel die het had geregeld. Maar dat is een relatief ridicuul bedrag waarmee we nooit zouden hebben ingestemd, en in onze ogen hadden we echt duidelijke afspraken gemaakt. Plus, niet onbelangrijk: we hadden het geld ook niet... In Puerto Nariño zijn geen geldautomaten en we hadden uit Leticia redelijk precies meegenomen wat we nodig dachten te hebben. Maar gids en met name hoteleigenaresse beweerden bij hoog en laag het tegendeel, totdat we de discussie afgekapt hebben. Wij gingen naar de boot om terug te gaan naar Leticia. Dachten we. Echter, de eigenaresse liet het er niet bij zitten en stuurde de politie op ons af, die ons uit de boot haalde, 10 minuten voor vertrek. Onze verontwaardiging was groot (en de interesse van de mensen op de kade ook trouwens haha). Gelukkig bleek na enig heen en weer gepraat (nog best lastig om verontwaardigd te zijn in het Spaans) dat de politie meer aan onze kant stond; in de zin dat ze zeiden dat als je als gids niet heel duidelijk bent in je afspraken en deze niet vastlegt, je het domme toeristen niet kwalijk kunt nemen dat ze iets verkeerd begrijpen en dat het risico daarvoor bij de gids ligt. Daarmee konden wij op het nippertje met de boot mee. Pfff. Les voor ons: alle afspraken en toezeggingen dubbel checken .
- comments