Profile
Blog
Photos
Videos
Hopelijk hebben jullie genoten van de foto's en konden jullie er wijs uit…
De temperatuur 's nachts is beduidend lager geworden…
Gelukkig komen we op verschillende plaatsen met natuurlijke hotpools…
We zijn tig watervallen en nog meer tropisch regenwoud verder…
Een stukje het land in en het is compleet anders dan de kust…
De Tablelands worden zo genoemd omdat ze ver boven zee niveau liggen…
Hanneke heeft twee grote slang avonturen mee gemaakt…
In het regenwoud bleken niet de slangen, maar de brandnetels onze vijand…
We hebben nog steeds niet geleerd om voortaan echt dichte schoenen aan te trekken…
We hebben de knoop doorgehakt, de outback in en zijn al bijna in Darwin…
Wij hebben zeven dagen achter elkaar gereden…
We reden door bergen, Savannah, grasland en heel veel outback…
Als je van Adelaide naar Darwin gaat fietsen heb je echt een steekje los zitten…
We zien nu meer dode dan levende kangaroos en gigantische levende adelaars erbovenop…
Het bos en het regenwoud in Northern Territory lijkt nu een wereld van verschil…
Vliegende vossen (Grote vleermuizen) beginnen nu op mijn zenuwen te werken…
Vliegen zijn in de outback al helemaal een verschrikking en men zegt dat het nog meevalt…
Het duurt niet lang meer voordat we de kust weer terug zien…
Veel Aboriginals hier in de outback vormen echt een probleem…
We hebben weer erg veel gezellige Australiërs, oftewel Grey Nomads, leren kennen…
Twee tot drie weken verder en wat is onze omgeving toch veranderd. Natuurlijk zijn we nog steeds in Australië, maar al snel toen wij de kust verlieten ging er een hele andere wereld voor ons open. Dit veranderde helemaal op het moment dat wij het tropisch regenwoud en de watervallen van Queensland verlieten om richting de outback te rijden. En alles heeft zijn charme en betekend een nieuw avontuur…
Vanuit Cape Tribulation zijn we eerst voor een paar dagen de tablelands in gereden. De tablelands staat vooral bekend om een hoog berglandschap, dat je niet direct opvalt wanneer je er doorheen rijdt. Je hebt niet door dat je gemiddeld ongeveer 300 meter boven zeelevel bent. Wij zagen vooral veel groene heuvels, bergen, uitgestrekte boeren landschappen, tropisch regenwoud en watervallen.
In plaats van de kust kwamen we al snel bij een groot meer, lake Tinaroo, een mooi meer tussen de bergen waar vooral Australiërs genieten van watersport en vissen. Wij kampeerden er een nachtje en genoten van het uitzicht. Niet ver van het meer twee vulkanische meren. Moeilijk om je iets bij voor te stellen misschien, ik vond ze persoonlijk mooier dan Lake Tinaroo. Kleinere meren, helderblauw en omgeven door een combinatie van rotsen, bergen en bebossing. Een groot deel van de Tablelands bestaat uit vulkanen, eigenlijk is het gewoon een groot, oud, vulkanisch gebied. Gelukkig al miljoenen jaren niet meer actief en heeft het lava plaats gemaakt voor hele vruchtbare grond met natuur.
Omdat het zo hoog ligt koelt het 's avonds behoorlijk af, wat ook wel weer lekker is. De slaapzak kwam snel weer tevoorschijn en wij schuifelen gewoon lekker tegen elkaar aan!
Naast de meren kwamen we deze dagen door veel kleine, lieve dorpjes. Ze straalden wel sfeer uit. Wanneer je Australische dorpjes hebt doen ze me denken aan de dorpjes die je ziet in Western films, country dorpjes met altijd verscheidene pubs, een bakker, een slager en vooral houten huisjes met veranda's en grote reclame biljetten. Er zou zo een cowboy naar buiten kunnen komen. Veel dorpjes lijken ook op elkaar, het blijft leuk om er doorheen te rijden en het prachtige informatie centrum op te zoeken (Vaak het mooiste houten gebouw), maar foto's zijn niet meer zo de moeite waard…
Iets anders dat ze in de Tablelands ook kenden was de Figtree. Een gigantische boom die in de miljoenen jaren gigantisch is gegroeid met verstrengelde planten, takken en bomen eromheen. De stam mag dan vervolgens verrotten, maar alles wat eromheen groeit zorgt voor het effect van een indrukwekkend geheel. Bij deze boom kennen ze ook boom kangaroos, weer een andere soort…
Naast ook het oudste plaatsje van Queensland, Herberton, te bezoeken, wat ook weer een charme had, waren we in dit gebied voor de watervallen. Een watervalweg bracht ons langs drie spectaculaire watervallen. Hoge watervallen, brede watervallen, maar vooral krachtige watervallen tussen rotsen en midden in het tropisch regenwoud. Het was te koud om te zwemmen, maar verfrissend was het toch. We hadden na deze drie watervallen nog niet genoeg en besloten verder te rijden via de toeristische route naar Ravenshoe (De hoogste plaats van Queensland) die ons langs nog meer watervallen bracht. Om daar te komen liepen we een paar honderd meter en voor de verandering natuurlijk op onze slippers (Veel te warm voor dichte schoenen). Al 100x gewaarschuwd voor slangen (Waar we wel mee leren leven) maar nog nooit voor de brandnetels. Door het bos ploeterend om de watervallen zo goed mogelijk te zien raakte Hanneke zich aan iets dat op een gigantische brandnetel leek. En jeej, dat deed ook wel enorme pijn! Schreeuwend en heen en weer springend ging Koen in de alarmfase en kwam naar me toe gerend. Natuurlijk raakte ook hij de plant en zo gingen we samen met gevoel alsof 1000 naalden in je tenen steken naar Joey terug.
Een uur later in Ravenshoe was de pijn nog behoorlijk. Daarom toch maar even naar de huisarts. Blijken we gestoken te zijn door een stinger tree. Een boomachtige plant waarvan de haren van de bladeren gif bevatten waardoor je extreme pijn krijgt, branderig gevoel en bij flink gestoken te zijn kan de pijn (Vooral onder koud water) enkele weken tot maanden aanhouden! De assistenten gingen druk met plakband aan de weer om de haren eruit te trekken en misschien heeft dit er ook wel aan bijgedragen dat de pijn na een dag al stukken minder was en nu bijna weg. Enkel onder koud water tintelt het nog wat. Wij kunnen er eigenlijk wel om lachen, achteraf bleek het onze laatste wandeling in het tropisch regenwoud van Queensland.. In ieder geval beter dan een slangenbeet!
Dezelfde middag kwamen we aan in Innot Hot Springs en de naam zegt het al. Op de camping hadden ze zeven heerlijke warm- en koud waterbaden waar wij ons de rest van de middag en een deel van de avond goed in wisten te vermaken. Onze voeten vonden het iets minder, het warme water hielp goed tegen de pijn, maar als we eruit kwamen, auww. Rennend gingen we van warm naar warm bad om onze gestoken voet zo min mogelijk aan de koude lucht te laten "wennen".
De dag daarna gingen we pas echt geloven aan onze roadtrip. Op 10-05-2012 begon voor ons eigenlijk pas het echte "road trippen". Met een bus die gemiddeld 90 rijdt is 450 kilometer op een dag best veel. Toch deden we het die dag door de Savannah en ondanks de afstand was het een prachtige rit. De Savannah kent ook een mooi landschap, veel hoog gras met veel bomen en op de achtergrond het vulkanische park met hoge, rode/groene bergen. We zagen onderweg prachtig wildleven waaronder emu's en gigantische adelaars die een hele maaltijd hadden aan een aangereden kangaroo. Toch waren we tegen 16.00 uur blij om op de rest area te komen, een prachtige grote camping naast een rivier, waar de sfeer en de praat weer gezellig was. Deze plaatsen staan vol met Grey Nomads. Zo noemen ze hier de Australiers die met pensioen zijn en al hun geld erin steken om een mooie caravan te kopen en vervolgen Australie rond reizen. We zijn wel tot de conclusie gekomen dat deze mensen vaak iets vermogender zijn dan wij Nederlanders… Maar geweldig wat ze doen. Ze reizen vaak minstens 8 maanden (Heel Australie rond) en veel hebben geen huis meer en reizen de rest van hun leven. Familie woont ver weg (Dat is hier ook heel gebruikelijk) en ze bezoeken ze allemaal en ondertussen genieten ze van de natuur en het gratis kamperen.
Ze zijn gezellig en behulpzaam, zoeken elkaar op en hebben grote verhalen over waar ze allemaal zijn geweest en naartoe gaan, maar bovendien vinden ze het allemaal geweldig wat wij doen!
Vanaf deze rest area was de weg naar de grens van Northern Territory nog zo'n 1200 km, om daarna nog eens 1600 km te moeten rijden naar Darwin. Achteraf denk ik dat we twijfelden om naar Darwin te gaan vanwege wat anderen ons vertelde, dat we het niet haalden en dat het te ver is. Maar wat is te ver in Australië en krijgen we er spijt van? Een vraag die wij ons afvragen als wij een beslissing maken om iets wel of niet te doen (Vaak een financiële overweging) en ditmaal was het antwoord ja. Dus dan is het duidelijk, we gaan gewoon, Joey doet het goed, financieel kan het, dus waarom niet?
De eerste twee dagen reden we door de outback van Queensland, een plaats waar gemiddeld een persoon op de 23 vierkante kilometer woont. Aardig uitgestorven dus. Enkel kleine dorpjes tussen Charters Towers en Mt Isa met hoofdzakelijk een tankstation…
Verder begon het met grasland, alleen maar grasland. Behoorlijk saai en behoorlijk lang. Onderweg kom je ongeveer eenmaal in de tien minuten een auto tegen en iedereen zwaait naar elkaar. Zelfs de vrachtwagen chauffeurs die in gigantische roadtrains (Tot 53 meter lang) waarschijnlijk al uren rijden en behoorlijk lastig zijn om in te halen. Onderweg zien we veel roofdieren en roadkill. Iets dat blijkbaar goed samen gaat. Eenmaal zag Hanneke iets heel anders wat erop wijst om altijd je ogen open te houden. Een 20 meter voor me zag ik iets dat leek op een slang. Gezien er alleen dode slangen op de weg liggen ging ik daar maar vanuit en reed door. Ongeveer 3 meter tussen mij en de nu toch erg duidelijke, gigantische slang. Gaat ineens de kop omhoog en snel, vol in aanvalspositie. De kleur van de slang weet ik niet eens meer, ik gilde zo hard ik kon en reed eroverheen. Koen zat bijna tegen het dak en we dachten allebei niet aan de achteruitkijk spiegel. Gevolg in Charters Towers was dat het even duurde voordat we uit de auto durfde te komen. Gelukkig geen slang te zien en ook voorbij gangers zeggen dat het wel meevalt en de warmte van de motor hem toch dood. Maar geschrokken en gegild heb ik zeker… Gelukkig hebben we verder (nog) niks aangereden.
Het laatste stuk naar Mt Isa, de laatste 60 kilometer waren spectaculair. Het grasland bevatte steeds meer bomen en kleine bergjes. Steeds groter werden deze totdat we reden tussen de rode bergen met wat groene bomen erop. Indrukwekkende grote bergen met rode termieten heuvels eromheen en iedere keer een verrassing wanneer we weer een berg hadden beklommen en de andere kant zagen. In Mt Isa deden we goed boodschappen, gezien er werd gewaarschuwd dat de boodschappen in de outback veel duurder zouden worden. Nu spijt, want het valt reuze mee. Op de camping hadden we Internet, wat fijn was om even alles bij te werken voordat we echt de middle of nowhere in gingen.
De dag erna de grens over naar de staat van Australië die bekend staat om outback en gigantische afstanden, het centrum van Australië, Northern Territory. Midden in een grasland rijden we de grens over, we waren niet totaal de enige, maar het voelde toch best verlaten om zo een andere staat in te rijden.
Drie dagen later hebben we zo'n 1400 km afgelegd in deze staat en geslapen op drie verschillende rest area's, die hier goed fungeren als een aardige gratis camping met bomen en helaas wel slechte toilet voorzieningen… Maar de mensen die om je heen staan die maken het dat het heerlijke avonden kunnen worden. Op een propvolle rest area stonden we tussen twee groepen van Grey Nomads die wel in waren voor een praatje en een kwebbelende Hollandse meid (Koen was druk met het eten). 's Avonds na heel wat klets en een goede maaltijd liep Hanneke naar het toilet. Op de terugweg wens ik de buren een hele goede nacht en neem een paar stappen naar onze Joey waarna mijn hoofdlamp schijnt op iets wel heel diks en glibberigs dat op nog geen meter van mijn voeten uit het gras richting de caravan van de buren gaat. Stokstijf kijk ik naar de glijdende, gigantische, bruine slang waar geen einde aan lijkt te komen. Pas na een paar seconden kon ik het woord "massive snake" en "Koen blijf in de bus" over mijn tong krijgen. Ik ben vergeten of ik toen zelf naar achteren liep of de buurman me naar achteren trok. Ik weet wel dat de slang inmiddels onder de caravan was en naar schatting 2,5 meter lang was en zo'n 10cm dik. Nadat de halve camping zich had verzameld rondom de caravan konden we vrijwel zeker opmaken dat het een python was. Hij had zich lekker opgerold naast het wiel en begon zich na een paar minuten in het wiel te bewegen om een plekje te zoeken op de wielas om uit de wind te liggen. Wij waren inmiddels uitgekeken en de buren in de caravan stond een lange nacht voor de boeg (Viel uiteindelijk wel mee)…
Grote grap is dat Koen net naar me toe komt (Ik zit aan het zwembad) om te vertellen dat er hier een papier hangt dat er rondom het zwembad 's avonds eenzelfde slang zich beweegt… Ze blijken niet veel te doen en het is inderdaad een python, dus niet giftig. Maar het was wel eng.
Wie dus denkt dat er in de outback niks te beleven en te zien is die heeft het mis. Gisteren maakten we ook een stop in Mataranka, een klein dorpje met opnieuw warm waterbaden in het bos. Ditmaal op een natuurlijk manier door limestones die warmte en water opnemen. Heerlijk zwommen we rond en we maakten een wandeling door een heel ander regenwoud. De enige overeenkomst met eerder tropisch regenwoud was eigenlijk dat er ook varens stonden. Het is meer uitgedroogd, minder groen, maar wel vol bomen en bruine/rode grond. Anders en ook mooi.
Ook gedurende onze uurtjes in de auto zien we fascinerende dingen. Het is niet alleen maar grasland en rode grond (Wel veel gras en veel rode grond) maar er staan zeker 5 verschillende bomen langs de weg, termieten heuvels in alle vormen en maten en af en toe komen we berg landschap tegen en krijgen we een uitgestrekt uitzicht op het hoogste punt over een bosachtig landschap met rode bergen en uitgestrekte velden. Het is verwonderlijk dat je vaak zo ver kunt kijken als het oog rijkt, dat heb je zeker niet in Europa. En dat kilometers lang onder een strak blauwe lucht. Natuurlijk is het weleens saai en zijn de afstanden enorm, maar deze ervaring is er opnieuw eentje om nooit te vergeten!
Vanmorgen zijn we aangekomen in Katherine, de eerste plaats hier die zich een stad mag noemen. Het is ook een stad met 6000 inwoners. Het heeft supermarkten en winkels en ligt echt in de middle of nowhere. We deden er boodschappen en meteen vielen ons de Aboriginals op. Ze geven je een onveilig gevoel en je hebt ook medelijden met ze. Tientallen Aboriginals in de vroege ochtend zwerven door de stad, schreeuwen naar elkaar en zien er onverzorgd uit en stinken een uur in de wind. Of ze zat waren zien wij niet, maar het is duidelijk dat ze weinig bestaan hebben, anders dan de westerse maatschappij die wij kennen. Het is een probleem, de Aboriginals, ze drinken erg veel en zorgen voor veel onrust. Ze krijgen geld en huizen van de overheid omdat ze de eigenlijke bevolking zijn. Maar ze veranderen niet, ze gaan niet mee in de maatschappij, ze hangen rond, werken niet en er zit geen enkele toekomst in. Ik denk dat wij de weinige steden die we tegen gaan komen maar zoveel mogelijk vermijden. Inslaan en wegwezen, dat hebben we ook eerder gehoord. Natuurlijk gaan we ook goede Aboriginals tegen komen en waarschijnlijk gaan we ook wel een tour doen die ons meer bewust maakt van hun levenswijze in Kakadu National Park. Voor nu zitten wij op een camping in Katherine Gorge (Nitmiluk National Park). Een must-do, super indrukwekkend, een rivier door rode gorges met de zon erop en hoge rode bergen. Vanmiddag doen we nog een wandeling en morgenvroeg gaan we een vier uur durende boottocht maken door drie van de dertien gorges. Onze keus hier heen te gaan was nu al een goede!
- comments
Marleen Nu met je online.. zodadelijk skypen! Maar toch even een berichtje om te zeggen dat ik atlijd geniet van je verhalen. Zodra julie terug zijn deze verhalen bundelen in een boek.. want ze zijn te mooi om ooit te zullen vergeten!!
Frans en Agnes Wat een geweldig verhaal weer, Hanneke en Koen! Het blijft genieten en wij genieten met jullie mee, hoewel....die slangen zou ik liever niet tegenkomen! Zoals je de Outback beschrijft herinneren wij het ons ook: de rode aarde, de dode beesten, de enorme vergezichten, de termietenheuvels, de leegte en de eenzaamheid. En dan die enorme roadtrains, vooral Frans was daar door gefascineerd. Fijn dat Joey het zo goed doet want als je zulke grote afstanden aflegt moet je wel een auto hebben die je niet in de steek laat. Jullie zullen inmiddels wel een stukje dichter bij Darwin zijn en we zien uit naar jullie indrukken van die stad. Pas goed op elkaar! Liefs en xxx
jos en marie-jeanne Hallo lieve schatten, Wat een mooi verhaal en wat een mooie foto's waar jullie ons weer mee verraste. Jeetje wat een horror verhalen over die slangen! Griezelig en...pas goed op hé! Hopelijk trekken jullie nu wel dichte schoenen en lange broeken aan als jullie door de bossen lopen, want het lijkt me echt heel pijnlijk om gestoken te worden. Fijn om tussen tijds bericht van jullie te krijgen dat alles oké is. We proberen jullie van het weekeind te bellen. Hier is alles oké. Dikke kus en knuffel!! MaJoBa
marielle hai schatjes, Een deel van de avonturen hadden jullie al verteld hihi, de mensen die het hoorden moesten heel hard lachen. Geweldige foto's!! alleen vind ik die reptielen allemaal er wel een beetje eng uitzien hoor.. Geen slangen op de fotos zetten meer!! die ene vond ik al erg genoeg, die fototjes moeten jullie maar voor jezelf houden :p. Nou,ik ga het warme amsterdam in voor een drankje. Spreek jullie snel! kusje marielle
Eva Ik moet zo lachen als ik jullie verhalen lees en lig in een deuk om jullie pure foto's! Precies Hanneke en Koen zoals ik jullie ken. Wat mis ik jullie toch!