Profile
Blog
Photos
Videos
Góðan daginn þið þarna á klakanum!
Það er tólfti dagur ferðalags okkar Kötu í dag og akkurat núna sitjum við í risastórri tveggja hæða rútu á leið frá Puno til Cuzco. Þetta ferðalag á eftir að taka rúmlega 8 tíma svo það er tilvalið að skrifa smávegis um Perú og ferðalagið okkar.
Ferðin okkar byrjaði reyndar fyrir rúmum tólf dögum í Orlando USA. Við flugum þangað kvöldið 6 apríl og vorum þar í 6 stórskemmtilega daga þar sem við þeyttumst á milli skemmtigarða og fórum yfir 40 sinnum í hina mörgu mismunandi rússíbana! Eftir að hafa látið endurraða innyflunum okkar rækilega tókum við rútu til Miami til þess að fljúga til Lima höfuðborg Perú. Í Miami ætuðum við að kíkja aðeins út á lífið við ströndina en því miður var hellidemba allann tímann okkar þar, svo ég lét mér nægja einn strawberry daquiri á bar hótelsins og Kata smakkaði rootbeer. Vitið þið hvað rootbeer er? Við vitum það núna. Það er cola drykkur með tannkremsbragði.
Það er alveg merkilegt hvað landslagið í þessari rútuferð er líkt því sem er heima, við gætum þess vegna verið að keyra eftir þjóðveginum til Akureyrar. Það eina sem vantar eru girðingar og tilheyrandi skurðir og að rafmangslínur liggi þvert yfir landið öðru hvoru. Eitt sem við höfum tekið sérstaklega eftir varðandi landbúnaðinum hér er að allt er svo lítið. Hjarðirnar af dýrum eru yfirleitt eingöngu 2 - 20 stykki og í stað þess að girða þau af eru þau bundin niður með smá bút af reipi hvert. Helstu dýrin hérna eru kýr og kindur, þótt eitthvað af ösnum og alphaca dýrum (sem er tegund af lamadýri) sjáist öðru hvoru. Hér og þar eru litlir akurskikar með maís, kartöflum, einhverju sem lítur út eins og arfi sem ég hef séð í sveitinni heima og eitthvað sem er líklega hveiti eða bygg. Öðru hvoru skera lágir hlaðnir steinveggir graslendið, þeir byrja á einum punkti og liggja í beina línu í svona 10-50 metra og stoppa svo
með engin merki um hvað þeir eiga að afmarka. Mér finnst það í hæsta máta undarlegt eftir að hafa vanist nákvæmni girðinganna heima þar sem hvert fótmál er afgirt í sveitinni. Eins steinveggir sjást oft í kringum húsin út á landi, þá afmarka þeir litla akurskika með mismunandi uppskerum. Öll húsin eru búin til með múrsteinum. Þau eru lítil og kassótt og með litlu skipulagi. Fólk virðist bara byggja lítið kassótt herbergi þar sem því langar, svo bætir það kannski herbergi við ofan á húsið eða við hliðina á því eftir þörfum. Þökin (ef þau eru til staðar) eru flöt úr hlöðnum múrsteinum (svo það sé auðveldara að bæta næsta herbergi ofan á) úr bárujárni eða einhvers konar heyi. Oft er bárujárnsplöturnar bara festar með dekkjum og stórum steinum. Eftir því sem á líður á þessa blessuðu rútuferð okkar þá erum við búnar að sjá stærri hjarðir og stærri jarðir inná milli fjallana. Við erum semsagt að keyra í gegnum fjallagarðana í Perú, sem er vægt til orða tekið, glæsileg sjón. Fjöllin heima þurfa sko að spýta alvarlega í lofanna ef þau ætla að komast með tærnar þar sem fjöllin hér hafa hælanna!
Í hitteðfyrradag vöknuðum við kl 7 eftir leigubílaævintýrið okkar. Eina vandamálið við það var að rútan sem fór með hópinn okkar út á flugvöll lagði
af stað kl 7! Við hentumst á fætur og í fötin, gripum töskurnar okkar og hlupum út á stétt. Rútan var sem betur fer ekki farin, við heilsuðum
leiðsögumanninum okkar og lögðum af stað. Við flugum með hópnum til Juliaca og tókum þaðan rútu til Puno. Þegar við komum til Juliaca og vorum að ná í töskurnar biðu okkar lítil hljómsveit sem spilaði á trommu, pípur og söng.
Þeir stóðu við hliðina á farangursbeltinu (já, það var bara eitt) og ofaná því voru fullt af litlum dúkkum. Svo var einn skælbrosandi maður að labba á milli fólksins og hélt út risastórum sombrero til að taka við framlögum fyrir hljómsveitina.
Það var mikið sjokk að koma til Juliaca. Lima hafði verið eitt, en þetta var allt annað heldur en við höfðum nokkurn tímann séð. Eina steypan var á aðalgötunum og stundum varla þar. Annars var öll borgin moldarflag. Ruslahaugar voru að myndast við hliðaná á götunum, rétt hjá þar sem fólkið bjó. Þök voru varla á nokkrum húsum, bara járnstengur sem stóðu ennþá uppúr veggjunum. Við fengum það seinna útskýrt að þetta væri útaf sköttunum sem væru hærri ef húsin væri fullkláruð. Á leiðinni til Puno fengum við líka að sjá smá af landsvæðinu utan borganna sem var velþegin fegurð.
Puno er smábær miðað við Perú, einungis um 120 þús manns búa þar. Að labba um borgina þá finnst manni líka eins og þetta sé smábær, ekki borg.
Húsin þar voru svipuð og i Juliaca, ein til tvær (mjög litlar) hæðir, hálfkláruð þök og oft ekkert fyrir gluggunum, ekki einu sinni gler. Aðalgatan þarna minnti Kötu voða mikið á Laugaveginn, bara brúnni og leitt að segja það, skítugri. Það var líka meira um fólk útá miðri götu að reyna að selja manni hvern gagnslausa hlutinn á fætur öðrum, sem gerist, ja, sjaldan á Laugaveginum.
Þar sem að það er búið að vera að tyggja ofaní okkur báðar hvað Suður-Ameríka sé hættuleg, ekki gera hitt og ekki þetta, þá vorum við smá órólegar fyrsta kvöldið. Sem betur fer erum við nú með hóp og leiðsögumann sem eykur á öryggiskenndina. Þegar leið á dvölina fórum við nú að kannast meira við okkur og þá hættum við að vera nojaðar (engar áhyggjur, við erum samt ekki orðnar kærulausar).
Við eyddum fyrsta deginum í Puno í að slappa af, drekka coca-te (nei, það er ekki eiturlyf, það nær ekki einu sinni að vera eins og kaffi) og jafna okkur á hæðinni. Um kvöldið fórum við snemma að sofa því það var stór dagur framundan.
Næsta dag fórum við niður á höfn í farartæki sem við Kata höfðum aldrei prufað áður; Þríhjólum! Þá sátum við fyrir framan hjólreiðarmann sem keyrði okkur í áfastri kerru. Þessir vagnar og aðrir sem voru einhverskonar mótorhjólaþríhjól voru út um allt á götunum, jafnvel fleiri en bílarnir í Puno. Eftir að hafa stoppað stutt á litlum markaði til að kaupa gjafir fyrir fjölskylduna sem við vorum að fara að gista hjá um kvöldið settumst við um borð í bátin og heimsóttum hinar fljótandi Uros eyjur á Titikaka vatni. Lago Titikaka er risastórt vatn, u.þ.b. 8500 ferkm. sem skiptist nokkurn vegin 60/40 á milli Perú og Bólivíu. Uros eyjurnar eru manngerðar eyjur úr reyrplöntu sem vex
við strendur vatnsins. Þar býr ættbálkur sem býr til allt sitt úr þessum reyr, báta, hús og eyjur. Eyjurnar sökkva hægt og rólega í vatnið og á ca 10 ára fresti þurfa íbúar eyjunnar að bæta við nýju lagi af reyr efst á eyjuna til að hún haldist á floti. Ein af innfæddu konunum sýndi okkur Kötu reyrhúsið sitt og klæddi okkur í hefðbundin föt eyjanna, svona svipað eins og við hefðum klædd einhvern túrista heima í fjallkonubúninginn. Í miðri einni eyjunni var fiskeldi og til hliðar við það naggrísaræktun! Naggrísir eru víst mikið lostæti og einnig notaðir sem hráefni í ákveðin lyf.
Næst lá leiðin til Tequila eyju. Reyndar hét hún Taquile eyja en Kötu misheyrðist og við kölluðum hana Tequila eyju í tvo daga. :) Þar voru eingöngu göngustígar fyrir menn og asna, engir bílar og við fengum fyrsta smjörþefinn af því að ganga upp í móti í 3800 m hæð yfir sjávarmáli. Maður varð móður undir eins og það var eins og hver andardráttur færði manni ekkert súrefni. Á þessari eyju var eitt stórt samfélag sem lagði mikla áherslu á að hjálpa hvor öðrum. Það voru nokkrar einfaldar reglur á eyjunni: Bannað að stela, bannað að ljúga og allir hjálpa öllum. Ef þú braust þessar reglur varstu bannfærður af
eyjunni. Eitt það skemmtilegasta var að það var kvenréttindabarátta í gangi sem snerist um að konur fengju að prjóna eins og karlmenn! Samkvæmt aldagamalli hefð þá sáu mennirnir um að prjóna en konurnar um að spinna.
Um kvöldið komum við til Peninsula de Chucuito þar sem samfélagið hét Luquina Chico. Þar fengum við aðeins öðruvísi upplifun, ekki þessa týpísku túristaskoðun. Þegar við lögðum við höfnina tóku íbúarnir á móti okkur með brosi á vör og spiluðu fjöruga þjóðlagatónlist á meðan við gengum upp að fótboltavelli samfélagsins. Eftir að hafa fengið að spila fótbolta við heimaliðið (sem vann, og hefur aldrei tapað á heimavelli ;) fengum við öll okkar eigin fjölskyldu til að vera með fram á næsta dag. Fjörið var samt ekki búið því fjölskyldurnar okkar klæddu okkur í þjóðbúninginn sinn og dönsuðu fyrir okkur þjóðardansinn sem við fengum svo að dansa líka með misgóðum niðurstöðum. Þegar sólin var sest og himininn var að springa af stjörnum (því ekki voru ljósastaurar á svæðinu) fórum við Kata heim með fjölskyldunni okkar og fengum að borða kvöldmat með þeim í litlu sætu eldhúsi með eldavél úr leir innbyggða í einn vegginn. Húsin voru öll eins; brún, eitt herbergi hvert og með appelsínugulu þaki. Eina húsið sem var á tveimur hæðum voru svefnherbergi hjónanna og barnanna en stiginn upp á efri hæð var samt utan á húsinu. Fólkið talaði tungumál sem hét Aymara og um borð í bátnum höfðum við fengið lista yfir gagnleg orð og frasa til að tala við fjölskylduna. Við Kata náðum samt aðeins að tala við Brigitu ("mömmu" okkar) á spænsku, það er alveg ótrúlegt hvað skólaspænskan er fljót að koma til baka þegar maður hlustar á tungumálið daglega. :) Mujsawa! (Það þýðir mjög bragðgott á Aymara ;)
Gærdagurinn var svo stórskemmtilegur! Við vöknuðum snemma og eftir morgunmat hjálpuðum við Brigitu að festa kindurnar sínar. Engar girðingar voru á svæðinu heldur voru kindur og kýr og asnar bundir við tré eða lágvaxinn gróður. Þá tók við tveggja tíma kartöflutínsla sem við Kata nutum út í ystu æsar. Ég held við höfum tekið 20 myndir bara af hinum mismunandi kartöflutegundum sem við tíndum. Hæna fjölskyldunnar, Gallina (sem þýðir hæna á spænsku), elti okkur og borðaði ormana og lirfurnar sem fylgdu kartöflunum og við skemmtum okkur konunglega við að fleygja kartöflum í bala og ormum í hænuna. Síðan fórum við í fjallgöngu! Það var einnig góð æfing fyrir Inca trailið, þegar við vorum komnar upp á fjállið vorum við í 4160 metra hæð og með eitt mest stórkostlega útsýni sem ég hef nokkurn tíma séð! Eftir að hafa séð nýfætt lamb (því að lömbin fæðast víst á haustin hjá þeim) kvöddum við fjölskylduna og restina af samfélaginu og fórum aftur til Puno til að halda áfram ferðalagi okkar.
Dagurinn í dag fór í 9 tíma rútuferð sem við lýstum hér í byrjun. Á morgun förum við til Ollantaytambo og daginn eftir það byrjar Inca trailið!
Wish us luck ;)
Diddú og Kata
- comments
Súlla frænka Kötu. Gaman að lesa þetta hjá ykkur stelpur. Gangi ykkur vel og farið gætilega.
Mariana c9g er same1la Rf3bert brf3f0ir feednum Maggi minn.c9g er ne1le6gt alveg same1la Rf3bert brf3f0ir feednum Maggi minn. Reyndar hef e9g feig grunaf0an um af0 e6tla af0 koma af staf0 deilum hje1 nf6ldurgjf6rnum eldri bre6f0rum feednum feved e9g get ekki edmyndaf0 me9r af0 feig fnisint krakkar e1 borf0 vif0 Justin Timberlake ef0a Pharrell Williams (hver er hann eiginlega?) svf6lustu menn okkar tedma.