Ooit in een ver verleden, toen we onze wereldreis boekten, hadden we expres de laatste paar weken open gelaten. Tijdens het reizen doe je genoeg inspiratie op, zonde om alles vast te leggen, zo was de gedachte. Dat was toen. Vandaag echter vliegen we al naar Bali en we hebben nog steeds geen idee wat we gaan doen. We boeken kort voor vertrek een hotel in Denpasar, omdat dat het handigst lijkt. Van daaruit zien we wel weer verder.

Op het vliegveld worden onze tassen meteen op een karretje geladen door twee officieel uitziende mannen met pasjes. Ze leiden ons door de douane en wijzen ons op het grenswisselkantoor. We hebben onze laatste Australische dollars echter al gewisseld, zo vertellen we. Meteen worden de handjes uitgestoken, of we ze even willen belonen voor bewezen diensten. Zijn we er toch weer ingetrapt! Buiten verdringen de taxichauffeurs zich samen met verkopers van allerlei prullaria om de net gearriveerde toeristen. Na een paar minuten afdingen scheuren we in een taxi roekeloos door het chaotische verkeer, welkom terug in Azië!

In Denpasar is het heel druk, het is bijna onmogelijk om een straat over te steken. Er zijn nauwelijks westerse toeristen te bekennen, met als gevolg dat vrij weinig inwoners Engels spreken. Dat merken we al in de eerste tent waar we ons ontbijt willen bestellen. We vragen naar de menukaart, waarna de gastvrouw giechelend naar achter schuifelt. Vijf minuten later komt ze terug met een papiertje waar ze in de gauwigheid vier gerechten op heeft gekriebeld. In ons beste Indonesisch vragen we of er een gerecht "tanpa daging" gemaakt kan worden. Het levert een verbaasde blik op, maar het kan. Het vrouwtje laat even later voor de zekerheid even de andere ingrediënten (noodles en paksoi) zien. Wij maken met handen voeten duidelijk dat het ons allemaal best is, als er maar geen vlees inzit.
Ook al is het eten wat simpel uiteindelijk, het smaakt uitstekend. In ons hotel zoeken we op internet de vier gerechten van de menukaart op en wat blijkt; drie gerechten met gehaktballetjes en één met kip. Vandaar waarschijnlijk de verbaasde blikken, dat wij als vegetariërs uitgerekend in die tent zijn gaan eten.

In Denpasar is verder niet zo veel te doen, dus reizen we verder naar Ubud.
Ubud is veel kleiner dan Denpasar, maar ook vele malen toeristischer. In de hoofdstraat in het centrum staan eigenlijk alleen hostels, massagesalons, eettentjes en souvenirshops, aangevuld met om de honderd meter een pinautomaat. Het is weer even wennen dat we om de paar meter worden aangesproken. Bekende trekpleister van Ubud is de tempel in het woud. Niet zozeer vanwege de architectonische hoogstandjes, maar vanwege de grote kolonie makaken die er woont.
De bananen die we bij de ingang hebben aangeschaft zijn we al na een minuut kwijt. Een grote aap bespringt Juud en neemt geen genoegen met maar één banaantje. Hij gaat er uiteindelijk met de hele tros vandoor.
Zonder bananen kunnen we vervolgens lekker ongestoord een paar uurtjes aapjes kijken. Oh ja, de tempel is ook wel aardig... We besluiten de dag met een welverdiende Balinese massage. Het is wel even schrikken als we ons moeten uitkleden. Zei ze nou alle kleren uit? Blijkbaar dus wel, maar gelukkig krijgen we een tafelkleed over ons heen geworpen. Niet dat het veel uitmaakt, want behalve onze rug en ledematen worden ook onze blote billen ingesmeerd en gemasseerd. Een beetje vreemd, maar wel lekker!

De volgende dag huren we een volle dag een auto voor omgerekend ongeveer dertig euro. Maar daar krijgen we dan wel een chauffeur gratis bij! De chauffeur laat ons zowat alle bezienswaardigheden van Bali zien. We zien diverse tempels, bewonderen de rijstvelden, gaan op bezoek bij een koffie- en kruidenplantage en lunchen met prachtig uitzicht op de actieve vulkaan. 's Avonds bezoeken we een rituele dans, waarmee een oude fabel wordt uitgebeeld. De dans wordt besloten met een man die in trance lijkt te raken, waarna hij enkele keren op blote voeten door het vuur loopt. Hij gaat zelfs even in het midden van het vuur zitten, maar brengt het er wonderlijk genoeg zonder brandwonden vanaf. Terug in Ubud lopen we ineens Dave tegen het lijf, een collega wereldreiziger die we in Nieuw Zeeland ontmoet hebben. Altijd leuk om reisverhalen te delen en herinneringen op te halen, zeker met een biertje erbij.