Profile
Blog
Photos
Videos
Wanaka III
YES!!!! Eindelijk is het dan zover…skiën!!! Dave leek het een leuk idee om Wendy te verrassen door haar mee te nemen naar het skigebied. Gelukkig viel mijn weekend gelijk met die van hun en kon ik met hun mee skiën.
Hoewel mijn baan alles behalve indrukwekkend is, het heeft gelukkig nog wel enkele voordelen zoals kortingen op skipassen…50% op dagpassen, scheelt een hoop :) Daarnaast werkt mijn nieuwe huisgenoot bij het skiverhuur bedrijf en Andy's broer is de eigenaar van het bedrijf…dus ook dat kon allemaal goedkoop geregeld worden :)
Het ski seizoen is hier wel iets anders dan in Europa. Er zijn hier geen dorpen midden op de skipistes, dus iedereen rijdt elke dag de berg op. In een lange karavaan van auto's slingerden we de berg op richting skivelden van Cardrona. Na een ritje van 40 min eindelijk aangekomen op de plek der bestemming: Cardrona.
Na de nodige dagpassen te hebben aangeschaft werd het dan eindelijk tijd om de pistes onveilig te gaan maken :). Gelukkig zaten Dave en Wendy op ongeveer hetzelfde niveau als ik, niet al te best dus ;). Echt te gek om weer eens op de latten te staan. Was wel weer ff wennen maar al snel had ik de smaak al weer te pakken.
Ook de pistes waren niet echt te vergelijken met Europa…de uitzichten waren fantastisch maar verraden gelijk ook dat het ski resort niet al te groot is aangezien in de verte geen sneeuw te bekennen was. Het bleek dan ook niet groter dan Winterberg. Drie liften en afdalingen van slecht een paar minuten….desondanks was het super :).
Helaas konden we niet al te lang genieten van dit alles. Tijdens de derde afdaling viel Wendy ongelukkig op haar elleboog. Uiteraard hadden Dave en ik dit niet in de gaten en stonden al uitgebreid onderaan de piste te wachten op haar toen we in de gaten kregen dat ze in de sneeuw lag, wijzend naar het enige café op de piste… Hmm, zou er iets aan de hand zijn??? Neeeh…vast niet, kunnen we net zo goed nog een afdaling doen :). Zo gezegd zo gedaan…toen we echter weer bij het café kwamen bleek niet al te best met Wendy te gaan. Erg veel last van de elleboog…hmm, misschien maar ff de eerste hulp bezoeken. Hier wist een fysiotherapeut haar te vertellen dat het wel eens gebroken kon zijn en dat er iig foto's van gemaakt moesten worden…. Einde seizoen voor Wendy, wel errug kort.
Gelukkig had ze al snel een lift naar beneden gevonden zodat Dave en ik de rest van de dag nog konden skiën. Dit hebben we dan ook maar gedaan tot de liften ons niet meer omhoog brachten. Kortom een te gekke dag skiën.
Op de weg naar beneden werden we nog even afgesneden door een bus vol toeristen. s*** moeten we de hele weg naar beneden achter een stinkende bus rijden… De bus werd dus uitgebreid vervloekt. De vervloekingen werden zowaar werkelijkheid toen na een paar minuten rijden de bus wel heel erg begon te slingeren en te glijden. Resultaat: de bus dwars over de weg en bijna de afgrond in. Gelukkig voor de inzittenden gebeurde dit alles op zo'n beetje het enige punt wat voorzien was van een vangrail welke de bus nog ternauwernood op de weg kon houden!! Helaas leverde dit spektakel wel de nodige vertraging op…vervloekte bus!!! Nadat de bus door een sjofel weer op het rechte pad was gezet konden we onze weg vervolgen. Een dag vol opwinding :)
Zoals ik gewend was in Ned werden er na het sporten op zondag de nodige sapjes genuttigd. Hier Wanaka genaamd the Sunday Sessions. In het kort houdt dit in dat iedereen vanaf een uurtje of vier van kroeg naar kroeg werd gegaan, chasing happy hour :). Voelde me direct thuis ;)…
De weken erna ben ik met verschillende vrienden de berg op geweest, eigenlijk met iedereen wie ook vrij had van werk… Bijvoorbeeld met Alex en Kate, een paar collega's van mij. Alex en Kate leven al jaren van winter naar winter om te skiën en te boarden. Hmm…in dit ervaren gezelschap was ik toch echt wel de mindere, ze moesten dan ook regelmatig op mij wachten tot ik de piste af was gestunteld. Maar goed aan het einde van de dag had ik dan eindelijk een piste gevonden welke prima in binnen mijn capaciteiten lag. Dus ik vol vertrouwen aan de piste begonnen…lekker vaartje erin, haalt Alex mij volle vaart in…. Geen probleem dat ben ik wel gewend, echter dat hij achterwaarts moest doen was wel een beetje over de top!!!
Tevens heb ik hier een skileraar leren kennen welke op Treble Cone les gaf. Op de perfecte dag daar maar een gaan kijken. Blauwe lucht, verse sneeuw…wat wil je nog meer? Treble Cone staat in de omgeving bekend als iets meer gevorderd. Vele zwarte pistes dus, dit in combinatie met de verse sneeuw was wel errug zwaar… Bovendien was ik de skileraar na de eerste afdaling al kwijt…was iets te snel voor mij. Heb 'm de hele dag niet weer gezien… Toen ik 'm tegen het einde van de dag weer tegenkwam wist hij mij te vertellen dat de andere lift ook open ging…deze was eerder nog gesloten ivm lawine gevaar. Dus daar maar heen skiën. Wat Tom mij vergeten was te vertellen dat het weer aan die kant van de berg niet bepaald ideaal was. Uiteraard was ik hem al weer lang en breed kwijt geraakt toen ik vast kwam te zitten in een sneeuwstorm. Kon niks anders zien dan wit…wit voor, wit achter, wit overal… Samen met een twintigtal andere sneeuwliefhebbers konden we enige beschutting vinden achter een schuurtje. Gelukkig was ik hierop volledig voorbereid… Niet dus!!! Zonder muts en alleen met m'n zonnebril zag het er voor mij niet best uit!!
Het ski resort personeel kwam nieuws brengen. Opties waren daar ter plekke naar beneden skiën, een zwarte piste…zonder zicht en errug zware sneeuw, niet dus. Andere optie was verder skiën, lift naar boven pakken en via ongeveer drie andere pistes naar beneden skiën…in dit weer iets te omslachtig. Laatste optie was weer naar boven lopen waar we vandaan kwamen. Dat moest het dan maar worden. Gelukkig waren er meerdere mensen zo vriendelijk om me een muts te lenen zodat ook m'n oren weer een beetje op temperatuur konden komen. Koude ervaring…
Aangezien skiën toch een relatief "gevaarlijke" sport is vallen er vele gewonden. Grappig om te zien hoe zo'n beetje iedereen wel een keer aan de beurt is. Gebroken pols, gekneusde ellebogen, gekneusde/gebroken ribben, blauwe ogen, verdraaide knieën, gescheurde banden/pezen/spieren zijn slechts enkele van de blessures welke ik hier tegen ben gekomen. De wiskundigen onder ons zullen begrijpen dat statistisch gezien ook ik een keer aan de beurt zou zijn. Op een bewolkte dag op Cardrona met ijzige sneeuw en slecht zicht moest ik eraan geloven. Natuurlijk kan ik nog vele excuses bedenken…maar het komt erop neer dat ik gewoon keihard onderuit ging. Na veel vaart opgepikt te hebben zag ik een klein springbultje over het hoofd en klapte vervolgens head first in de sneeuw. Resultaat: paar gekneusde ribben en een gekneusde schouder… Tja…hoort erbij….
Tussen de bedrijven door mocht ik hier ook nog getuigen zijn van, schijnbaar, een vrij regelmatig voorkomend natuurfenomeen. Op een zekere avond zat ik bij een paar vrienden thuis een filmpje te bekijken. Ineens begon er van alles te rammelen. In eerste instantie dacht dat er iemand op de eerste verdieping wel erg luidruchtig was. Toen bedacht ik me dat ik me in een bungalow begaf…geen eerste verdieping dus!!! Toen ik de kamer rondkeek naar de anderen dachten we allemaal hetzelfde….earthquake!!!! Echt onwerkelijk, alsof ik op een schip stond in onrustige wateren. Een paar minuten lang schudde en beefde het huis op z'n grondvesten. Gelukkig was het epicentre ver genoeg van ons verwijderd om serieuze schade toe te brengen dus konden we er allemaal om lachen! Erg bijzonder…
Uiteraard was het hier niet alleen werken en skiën. De nodige feestjes, Sunday sessions, verjaardagen en tripjes naar Queenstown mogen natuurlijk niet ontbreken. Zo was er de verjaardag van Tom met een wel heel bijzondere taart gemaakt door Kim (zie foto's). Geloof het of niet, de taart was overheerlijk ;).
Helaas loopt het seizoen veel te snel op z'n eind en beginnen de eersten al weer te vertrekken. Het vertrek van Dave kon niet ongehoord voorbij gaan en we hebben dan ook een going away party van formaat gehad in Queenstown. Op de terugweg nog ff ontbeten in het zogenaamde legendarische Hotel Cardrona… Top!
Hierna volgden er nog vele going away party's.
Het seizoen loopt op z'n eind, maar er is nog genoeg te doen dus zal ik voorlopig nog niet vertrekken. Eerst nog de sprong van m'n leven… Daarover meer in m'n volgende blog!
- comments