Itte El Castillo fant me ud at me ville ud mod vestkysten te «The Pacific side». He forstått at det ska vær den sidå som æ den finaste, og ikkje «The Caribbean side». Me visste ikkje heilt koss veiene ville vær og kor lange tid det ville ta. Me la inn Mal Pais på GPS-en, ca. 30 mil og fekk fram at me då sannsynligvis ville vær framme ca. 18.30. Klokkå va nå 11.00, så me fekk sjå kor langt me kom, men sette jaffal kursen den veien. Itte å ha kjørt en times tid måtte me stoppa for en gjeng mæ «white-nosed coaties» som gjekk rundt i veien. Dyret hørre te vaskebjørnfamilien. Dei va tøffe å sjå på og me måtte jo selvfølgele gå ud av bilen å sjå litt på de og ta bilde:

Me hadde lunsjstopp i Nuevo Arenal som betyr nye Arenal. Her blei mange av dei lokale som budde mæ vulkanen Arenal flytta, itte at myndighedene bestemte at de sko bygga demninger og fylla opp heile dalen mæ vatn. Den gamle byen låg 27 meter onna dagens vannøveflada. Dette vart te Costa Ricas stysste menneskelagde vannreserve som igjen gjer straum te meste 80% av CR. Et kraftigt vulkanutbrudd på sama tidå gjorde store område heilt øde.

Veien vidare va fortsatt ner frå fjellet og øve i torrare omgivelser. Ikkje så grønt lenger, bortsett frå nogen grønne oasa.

Når me kom ennå nærmere kysten va det øve på grusvei igjen, og her va det veldigt «støvete» av all grusen og sanden som føyg rundt.

De siste 5 milå va VELDIGT, VELDIGT dårlige!! Måtte fleire gonge ner i gangfart og kunne max kjøra 30-40 km/t. Men me kom fram akkurat før det va mørkt og fekk sjekka inn på et hotell nærme sjøen.

Mal Pais æ et lide surfeparadis og Jarl Ove fekk seg en dag på brettet her.

Inger Johanne fekk og prøvd litt, men syns dæ va vanskele når dæ va så møje bølge.

Det va et hekkan å komma seg ud for så å surfa innøve igjen… men gildt va det jaffal Va herligt å ligga på straen og

En dag leide me firhjuling og kruste rundt på smale grusveie langs strende og inn i jungelen. Solbrille og skjerf va nødvendigt..:

Hadde håpt å sjå noge te alle brøleapekattane her, elle jaffal hørra jomen av de, men nei då, ikkje en lyd når me va i nærheden… Hesta som tusla rundt midt i veien og mange oksa mæ pukkel fekk me sjå.

Me vart dravsjitne av all sanden som føyg og når me såg skilt om badeplass mæ en foss tog det ikkje lange tid å bestemma seg. Det vart en liden gåtur gjønå jungelen og langs elvå for å koma te fossen, men å så herligt når me kom fram!!

I Montezuma stopte me for å endele få noge meir å drikka samt lunsj. Den colaen der hadde me sitt fram te…

Montezuma hadde fine strende men va plaga av «red sea» som dei forklarte som sjuge sjø, og det gjekk ikkje å bada der. Me gjekk litt rundt å kikte før me tog turen tebage te Mai Pais. Inger Johanne måtte hoppa av firhjulingen litt sånn at Jarl Ove kunne få lega seg litt og sladda rundt i svingane…

Dette virke lovande og planen videre æ nå å forsetta sørøve langs kysten og nyda den sista tidå langs strendene…