Profile
Blog
Photos
Videos
Donderdag 18 augustus Tbilisi - Kazbegi door Marleen
Polen zijn hier overal en dus ook in onze marshrutka naar Kazbegi. Een dapper trio dat Mount Kazbeg (ruim 5000 meter) wil gaan beklimmen. De rit in de marshrutka naar het noorden in schitterend (althans dat schijnt het te zijn, want vanuit de melkwitte ruiten van onze marshrutka is bar weinig te zien). Gelukkig stoppen we nog een paar keer: de eerste keer om de smerigste wc van deze trip te zien en vooral te ruiken, de tweede keer om een of ander super gezond bronwater te drinken (dat sterk naar ijzer smaakt en in je mond brandt - must be good!). In Kazbegi worden we aangesproken door een vrouw met een guesthouse, die werkelijk een super kamer heeft met (als je goed kijkt) uitzicht op Tsminda Sameba Church: het meest iconische kerkje van Georgie hoog op een berg met daarachter Mount Kazbeg.
's Avond flaneren we met de lokale jeugd door de straten van Kazbegi, eten wat in een restaurantje en ik wordt nog even in mijn schoen gebeten door een zeer angstige straathond (beet gelukkig niet door het leer heen, want hondsdolheid is hier nogal een ding).
Vrijdag 19 augustus Kazbegi
One day for glorious hiking! We vertrekken tegen 9 uur in de ochtend en gaan op weg naar het kerkje op de berg, dat zo'n 900 meter hoger ligt. Na anderhalf uur zijn we er, genieten van het uitzicht, lunchen en bezoeken de iconische kerk van binnen. We komen nog even de Polen tegen die met een rugzak met 25 kilo per persoon aan de klim zijn begonnen. Wij vervolgen onze eigen tocht richting de gletsjer, nog eens 600 meter hoger. Het is een mooie dag, helaas iets te bewolkt om ook Mount Kazbeg te kunnen zien, maar het uitzicht in het begin is prima. We komen hoger, op een meer kei-achtig stuk, kunnen nog net een stukje van de gletsjer zien en dan komen de wolken. Geheel in wolken lopen we nog wat verder en dan weer terug naar beneden. We genieten van de volkomen stilte om ons heen. Zo'n 10 uur later zijn we weer beneden en genieten van een Kazbeekse versie van spaghetti: noodles, knakworsten en rode "soos".
Zaterdag 20 augustus Kazbegi - Tbilisi
Na een heerlijke nacht slapen gaan we in de ochtend marshrutka weer terug naar Tbilisi (helaas dezelfde met de melkwitte ruiten als op de heenweg). Donderdag is er een grote bus met Armenen het ravijn in gereden en we hebben sterk de indruk dat onze chauffeur hierdoor vandaag iets rustiger is gaan rijden. We raken in gesprek met Christopher uit Australie, die als masseur en accupuncturist op een cruise ship van de Holland America line werkt. We belanden al snel in een heerlijke conversatie en voor we het weten zijn we weer terug in Tbilisi Didube station.
Via een nieuw ontdekte omweg belanden we later op de middag weer in het vertrouwde zwembadwater en genieten van het late zonlicht. Aan het zwembad ontmoeten we de eerste Nederlander van onze trip, hij werkt in Tbilisi.
Zondag 21 augustus Tbilisi - Gori - Tbilisi
Aan de ontbijttafel raken we aan de praat met een gezin uit Nagorno Karabach, een gebied in Azerbeidzjan, waar 17 jaar geleden een bloedige burgeroorlog werd uitgevochten en wat vooralsnog door geen enkel land erkend wordt. Na de goede verhalen en de sympathieke mensen, maakt een klein gevoel van spijt zich van ons meester; hadden we niet ook toch nog......? Dat gevoel kennen we maar al te goed, af en toe herhalen we daarom het mantra: " geniet, maar reis met mate", het is goed zo.
Jeroen vindt dat hij er recht op heeft, na ruim 700 pagina's van Stalins biografie te hebben doorgeworsteld: Een dagtripje naar het Stalin Museum in Gori.
Ik vind het een nogal weerzinwekkend idee, een museum ter eer en glorie van een van 's wereld meest gruwelijke leiders, maar in Gori vinden ze dat ze de in hun stad geboren wereldheld met een museum moeten eren. Voor het museum staat het huis waarin Stalin geboren werd en de eerste 4 jaar van zijn leven samen met zijn ouders leefde in een een-kamer appartement.
Het museum hangt vol schilderijen, foto's en borstbeelden van Stalin. Onze verplichte gids vertelt niet over zijn tragische jeugd (hoe kan het ook anders), wel over zijn rebelse tienerjaren, zijn zware gevangenisschap onder de tsaar, zijn contacten met Lenin en ook even kort over de gevallen slachtoffers (zij het een paar miljoen minder dan in werkelijkheid, een kniesoor...). Gelukkig heb ik mijn eigen zeer kundige gids bij de hand om een en ander een beetje met feiten te staven. Bijzonder om te zien is het bronzen doodsmasker van Stalin (Jeroen weet te vertellen dat Stalin na zijn herseninfarct zo'n 12 uur heeft liggen creperen, voordat iemand bij de grote Kameraad durfde te gaan kijken, aj aj, boontje komt om zijn loontje). Bij de cadeaus van Stalin zien we nog een stel Nederlandse klompjes van de CPN, Boelenslaan.
In de kelder van het museum is sinds een half jaar een kleine ruimte ingericht ter nagedachtenis aan de slachtoffers: het is in elk geval een begin. De Slowaken in onze groep (inderdaad, de oost-Europeanen weten Georgie wel te vinden), lijken wat minder moeite te hebben met het museum: uitgebreid fotograferen ze elkaar naast het beeld van Stalin (handjes vast, bloemen even achter het beeld weggemoffeld), of zittend aan het bureau van de NKVD (voorloper KGB) om elkaar daar in scene te fotograferen. Ook de prive trein van Stalin doet het goed voor de foto's: Met zijn allen aan de eettafel waar Stalin en consorten hebben gezeten op weg naar de Jalta conferentie. (Okee, daar moeten wij dan ook maar even op de foto, zittend op meubilair waar Stalin ook zelf op heeft gezeten). De jas van Stalin (voor 23 euro mag je hem aan doen en foto's maken) slaan we toch maar over.
- comments