Profile
Blog
Photos
Videos
Zaterdag 17 juli, New York naar Vancouver - door Jeroen
Misschien dat er iemand nu een beetje in de war is, dat kan, dat mag, maar de dagen na dag 1 en 2 staan gewoon bij New York. Technisch foutje, niks aan te doen.
We doen het s`ochtends rustig aan en dat is geheel nieuw voor mij, wanneer ik een vlucht moet halen, maar ik vind NY wel leuk en de mensen zijn erg aardig hier. Voor 2 dollar 25 laten we ons met de subway en bus naar La Guardia airport brengen. In de subway is het wat druk, maar iedereen is relaxed en behulpzaam. Ik klets wat met een jongen over hoe aardig New Yorkers zijn en hij vraag waar we naar toe gaan. Als ik meld dat we naar Vancouver gaan, zegt een dame dat het daar erg mooi en groen is. Een andere dame gaat snel in het tegenoffensief: "yeah, but it doesn`t have our energy". Zo gezellig was het nog nooit in een metro met twee dikke rugzakken per persoon.
Onze tickets lijken het niet helemaal te doen in de bus, maar een behulpzame medewerker van het lokale OV schreeuwt naar de buschaufeur met een vet NY accent: "don`t give em a hard time!". Wat een mensen hier. Queens is supermulticultureel. Ik zou hier ook best wel eens wat rond willen lopen. Sowieso zijn vijf nachten in New York veel te weinig. We zouden hier allebei best kunnen wonen.
Op de airport schiet ik bijna vol (echt) van de ontzettend aardige incheckbaliemedewerker van United Airlines. Hij merkt op dat ik veel meer draag dan Marleen en zegt dat hij vroeger bij het klimmen bij vriendinnen zei dat ze zelfvoorzienend moesten zijn, dus lekker alles zelf moesten dragen. "Needless to say, I`m still single". Wat een leuke gast. We hadden beiden niet gedacht dat Amerikanen zo aardig waren en dan al helemaal de New Yorkers niet, maar we vinden ze al dagen lang hartverwarmend!
We vliegen via het lege en uitgestrekte Denver: vanuit de lucht zien we wegen kaarsrecht tot de horizon lopen, het landschap verdeeld in exacte vierkanten, zonder bos, heuvel of rivier, als een schaakbord in het groen en geel, met af een toe een boerderij. De maakbaarheid van het landschap is bijna schokkend.
De stopover in Denver wordt een waar feestje wanneer Marleen de Ben & Jerry's bar met 40 smaken ontdekt en na lang wikken en wegen kiest voor 'Chocolat Therapy'.
Tijdens de vlucht naar Vancouver komen er steeds meer bergen in zicht en wanneer we gaan landen en de zon bijna ondergaat, zien we Vancouver in paars licht onder ons liggen met hoge besneeuwde bergen op de achtergrond. Wat een stad! Vancouver ziet er erg groen uit en de luchthaven is erg eco en relaxed. Marleen komt oog in oog te staan met Hulk Hogan en denkt dat het iemand anders is. Dat vindt Hulk Hogan niet leuk Marleen. We zoeven met de skytrain naar ons superluxe hotel en doen voor het slapengaan nog even flink boodschappen. We zijn in Canada!!
Zondag 18 juli, Vancouver
Het uitzicht uit onze hotelkamer is een van de mooiste ooit. De kamer is ook niet slecht: acht keer zo groot als ons kippenhok in NY. Het wilde niet zo lukken met uitslapen, dus we doen het rustig aan. Met Manon, een collega van Marleen, gaan we op sjouw door Gastown en Chinatown. We zijn nog niet erg onder de indruk: het echte China is toch echt een stuk mooier. Manon gaat binnenkort die kant op, dus kan zich in de souvenirshopjes in Vancouver alvast een beetje voorbereiden. We bekijken het kleine dr. Sun Yat Sen park en lopen weer terug naar het hotel. Vandaag wordt het congres waar Marleen aan deelneemt geopend. In de avond gaan we lekker uit eten met collega`s en aanhang. Een goed begin.
Maandag 19 juli t/m donderdag 20 juli, Vancouver ICED
Het congres is begonnen. Tijdens de opening worden excuses aangeboden voor een aantal zeer doof onvriendelijke uitspraken tijdens een eerder congres in Milaan in 1880. Marleen blogt over het congres op het intranet van Kentalis het volgende:
ICED Vancouver 2010
Marleen Speelman-Kooijmans
Gedragskundige Guyotschool voor VSO Haren
Het is woensdag, de vierde dag van ICED Vancouver. Ik sta in het 'Communication Cafe', waar de congresgangers elke dag 10 minuten gratis op internet mogen. Een korte tijd om in 200 woorden dit congres te beschrijven. En daarbij, 200 woorden is ook al niet veel...
Waar te beginnen? Bij de fantastische stad Vancouver, gelegen aan een zee vol zeilbootjes, waarachter besneeuwde bergen liggen? Of bij het hotel, waar ons uitzicht (op de bergen en de zee) zo mooi is, dat het een hele prestatie is je 's ochtends bij het raam vandaan te slepen om het congres te bezoeken? En dan nog de weg naar het congres, die leidt langs het zwembad met zonovergoten ligstoelen, welke je aanlokkelijk toelachen en fluisteren: "kom in de zon liggen, neem een duik!". Je zet je nog even schrap, tanden op elkaar, doorlopen, op naar ICED.
En wanneer je hier beneden komt bij het ICED congres, Internationaal congres voor dovenonderwijs, weet je weer waarom je bent doorgelopen. De hele wereld is hier, waar wij tussen staan. Overal wapperende handen, van Iran naar India, China, Japan, Korea op naar de VS en Canada. Ook het zuidelijk halfrond kun je in een koffiepauze meepakken: Nambie, Ruwanda, Zuid-Afrika, Australie. Als je hier bent hoef je nergens meer naartoe.
De lezingen zijn uiteenlopend: van leren lezen bij doven, via kindermishandeling naar gedragsproblemen. De cijfers van kindermishandeling en misbruik zijn nog altijd schrikbarend hoog en het meegebrachte videomateriaal emotioneert menige bezoeker. Uit ander onderzoek blijkt dat gedragsproblemen bij dove jongeren met 30 % kunnen afnemen, als je de lokalen anders inricht en beter aanpast aan de visuele verwerking van dove jongeren. Een lezing over diagnostiek bij dove jongeren met autisme toont nieuwe toepassingen van onderzoeksmiddelen en een Ugandese vrouw vertelt als keynote speaker vol vreugde een inspirerend verhaal over de mogelijkheden in een continent dat uit onmogelijkheden lijkt te bestaan.
Maandag begonnen Jolanda, Marjolein en ik het congres met onze poster presentatie over het taalbeleid op de Guyotscholen voor SO en VSO. Er was veel belangstelling voor ons tweetalig onderwijsaanbod en met onze mooie kentalis kleuren trokken we veel bezoekers.
Dat Kentalis zich met dit congres op de kaart heeft gezet, leidt geen twijfel!
En wat doe ik (Jeroen)? Elke morgen zweten in de gym op een fiets, bloggen, zwemmen, lezen, kampeerspullen onderhouden en shoppen bij de coolste outdoorshop ooit: de MEC, (mountain equipment co-op) een cooperatie die tegen schappelijke prijzen outdoorspul verkoopt aan leden (wij horen er inmiddels ook bij!).
Vrijdag 23 juli, Vancouver
We besluiten s`ochtends om nog even snel een rondje door Stanley Park (Must see - must do) te fietsen, wat inderdaad heel mooi is. In sneltreinvaart pakken we de backpacks en checken uit. Sarah komt al de lobby inlopen en zij herkent ons meteen. Wij moeten allebei een beetje ons best doen om haar te herkennen, maar het is meteen gezellig. We gooien de tassen achter in de auto en rijden via wat interessante omweggetjes naar haar huis. We droppen de tassen en gaan heerlijk Japans lunchen met hele goede sushi. We lopen nog wat over een van de vele stranden van deze relaxte stad en gaan met de auto naar de reusachtige campus van UBC (university of British Columbia) waar het Museum of Anthropology staat en waar Sarah`s man een lab leidt en hun dochtertje in een daycare zit. Het museum is fantastisch. Heel mooi houtsnijwerk en gestoomde houten kisten, totempalen en reusachtige houten huizen, zoals de inheemse stammen die vroeger bouwden. Na het museum (wij mochten als collega's van de University of Groningen gratis naar binnen) pikken we Danica, het dochtertje, op in de zeer goed georganiseerde daycare en gaan naar de werkplak van Jim, de man van Sarah, die net heeft deelgenomen aan de " geek-olympics", tussen studenten en docenten. Alles lijkt wel mooi, nieuw en duur hier in deze stad. Na het avondeten lopen we nog even naar de MEC en kopen onder andere een flinke bus beer pepperspray, (bearspray, duidelijk niet te verwarren met beerspray) voor onverhoede beer aanvallen. Aan onze backpacks rinkelen de bear bells al vrolijk; we zijn er klaar voor!
- comments