I'm leaving, on a marshrutka to Georgia..

Ilisu, 09 augustus 2011, door Jeroen

Midden in de nacht worden we nog even gewekt door de muedzinn die zo mee kan doen aan Islamic Popstars. Terwijl ik dit zit te typen zit het jongentje naast me naar beelden van de finale van het WK voetbal te kijken en laat trots weten dat hij voor Spanje is. Een dreigende vuist in zijn richting leidt tot veel hilariteit.
Terug naar Sheki: op ons gemakje vertrekken we vanuit Sheki richting Georgie. De marshrutka vertrekt strak op tijd en Marleen komt met het idee om van het plan af te wijken; we zijn nog niet klaar hier in Azerbeidzjan. Ik moet even wennen aan het idee, maar we gaan naar Ilisu, om in een resort in de bergen aan het zwembad te gaan liggen. De reis verloopt voorspoedig en Marleen heeft veel aanspraak in de bus. We moeten een stukje, heel steil de berg op naar ons resort en worden overal aangestaard en vriendelijk begroet. Na wat gedoe met een onvriendelijk manager kunnen we een kamer voor 1 nacht krijgen en het is best wel luxe, met 200 kanalen in het turks. Chique de friemel! We worden door een vriendelijke man, die in zijn blauwe adidas jackje en jaren negentig mercedes toch verdacht veel weg heeft van een Servische huurmoordenaar, naar onze kamer gereden.

We gaan het dorpje, wat echt veel mooier is dan Lahic, maar eens verkennen en gaan na een kort stukje lopen maar eens even op een bankje zitten. Binnen vijf minuten proberen de eerste meisjes hun engels op hun uit. Dit is het teken waarop de jonge vrouw aan de overkant zat te wachten. Haar engels is veel beter en al gauw krijgen we thee en baklava (speciale Sheki Halva!) en voegt de hele familie zich bij de feestvreugde. Gezellig! Ilisu is in de zomer erg populair bij bewoners van het bloedhete Baku en de meeste jonge mensen kunnen een best woordje engels. Na de nodige foto`s nemen we afscheid en lopen we verder. We zien een ruine op een berg en lopen er naar toe. Al gauw krijgen we gezelschap van twee jongens, die ook graag engels willen spreken. Gezellig! Weer beneden lukt het 200 meter te lopen, voordat we weer worden aangesproken, nu door Isfrahil en twee vrienden. Isfrahil heeft een zomer in New Jersey als lifeguard gewerkt en nodigt ons al gauw uit om bij hem en zijn familie te gaan eten. Dan wordt het pas echt gezellig!

Meerdere generaties moeten komen kijken en we krijgen heerlijk te eten. De sfeer is ontspannen en ik kan niks anders doen dan schaterlachen als Isfrahil vindt dat ik op Jim Carey lijk. Papa komt even later nog met een schaap op zijn nek voorbij en we leren veel over Azerbeidzjan. Facebook is hier een ziekte, evenals grote auto`s en gevaarlijk rijden. Dat laatste hebben we al aan den lijve ondervonden (zie video). Na een paar gezellige uurtjes vertrekken we weer naar ons resort, maar niet nadat Nurlana (lerares engels op de universiteit) al onze gegevens heeft en meteen ook uitprobeerd met telefoon en wifi of het allemaal wel echt klopt.

Met pijn in ons hart nemen we afscheid en lopen met een dikke smile door het dorp, waar we om de paar honderd meter bekenden tegenkomen. Ilisu is absoluut een van de meest gezellige bergdorpjes ooit. Onderweg blijft het opvallen dat je hier ofwel in een lada of iets anders afgetrapt ex-Sovjet rijdt, of in een oude mercedes, of een hele dikke, dure bak. Vooral de Toyota landcruiser Prado is erg populair.
Moe en voldaan gaan we naar bed, morgen gaan we echt naar Georgie!

En zwemmen.. ach.. we wilden de rust van de kikker die het enorme zwembad voor zichzelf had, niet verstoren.