Sweet Home Azerbaijan!

woensdag 3 augustus Baku - door Marleen

Het is weer tijd om het luxe leven te verlaten en tot actie over te gaan, nu we enigszins uitgerust en een beetje bruiner zijn, nu mijn Jodi Picoult is gesmolten in de zon en we "Lady in red" kunnen dromen.

Vandaag hebben we afgesproken met Leila, die we hadden ontmoet in het vliegtuig. We vinden snel een marshrutka en zijn in no time in het hotel om vervolgens bijna 2 uur te bakeleien over de rekening (inderdaad, we hebben het geld al overgemaakt).

Met Leila lopen we door de oude stad, over de boulevard en dan naar het nieuwere stadsdeel. Er is in Baku veel geld besteed aan uiterlijk vertoon ( roestvrijstalen design bankjes, marmeren muurtje, 200 jaar oude bomen uit Argentinie, een overvloed aan fonteinen en de grootste - op een na dan- vlag ter wereld) veel geldsmijterij voor een land dat zijn leraren ongeveer 200 euro per maand betaalt. Het laat Leila niet onberoerd, dus we hebben een interessante middag.

Na het afscheid van Leila kan Jeroen niet langer wachten en vluchten we de eerste de beste kapperszaak in, om Jeroens zomerkapsel aan te vragen. Acht russische vrouwen willen graag aan het werk, maar Jeroen kan alleen door een man worden behandeld. Kort geschoren komt hij weer van de stoel.

's Avonds eten we wat en kijken naar mensen op het super mooie fonteinen plein, dat telkens met andere kleurtjes wordt verlicht. We flaneren nog even op de boulevard en vluchten dan weer richting airco. (Om 22 uur is het nog steeds 39 graden en erg vochtig).

donderdag 4 augustus 2011 Baku

We starten met een bezoekje aan de Shirvanshah Palace (waar Ali, van Ali en Nino, als kind speelde) en beklimmen vervolgens de Maiden Tower (volgens Leila de Eifeltoren van Azerbaijan). Geheel internationaal eten we Indisch in een Ierse pub en gaan vervolgens naar de Historical Museum: oude historie uitgestald in een huis van de eerste oil boom (de tweede is nu). Het huis is bizar groot, rijk en mooi: hout ingelegde vloeren, handbeschilderde muren en meters grote tapijten. Echt adembenemend. Voor wat extra informatie gaan we op pad naar de tourist information, waar een meisje ons met stalen gezicht vertelt dat je echt gewoon met een taxi over de Caucasus bergen kunt rijden. (Dat daar helemaal geen weg is, gelooft ze pas als een collega even inspringt om verdere verwarring te voorkomen) 's Avonds tikken we met Qobustan een tweede highlight weg (en tevens tweede World Heritage site). In een taxi crossen we naar het zuiden via de James Bond Oil Fields (van ' The world is not enough') een kaal woestijn landschap vol met Ja-knikkers en vergane industrie. Daarna gaan we verder naar het zuiden: Een ongekend kaal, lelijk en troosteloos landschap vol stinkende industrie, waar we oprecht van genieten, alhoewel zoveel mogelijk aan het zicht wordt ontnomen door stenen en marmeren muren. Na enig scheuren met de Lada belanden we bij de Mud Volcanos (doel van de hele onderneming), waar we kleine mini-vulkaantjes kunnen beklimmen die modder spuwen. Het waait zo hard vandaag dat ik bijna van de vulkaan waai. De trip eindigt met de Petroglyphs en een korte stop aan de Kaspische zee. Met uitzicht op een enorme booreilanden, waar je naartoe zou kunnen zwemmen, liggen mensen lekker te zonnen en te zwemmen in het met olie besmeurde water. Toch maar mooi even de Kaspische zee aangeraakt.

's Avond maken we (op zoek naar eten) nog een late wandeling door het prachtig verlichte centrum van Baku. Een moeilijk te plaatsen stad. De gebouwen lijken op Wenen en Dubai, de mensen zijn uiterst hip gekleed, vrouwen mogen korte rokjes en schouderbandjes dragen, maar in het contact wordt je als vrouw meestal genegeerd of juist nagekeken.

vrijdag 5 augustus 2011 Baku - Lahic

Op naar Lahic, bergdorp in het noorden. We nemen nog een keer de schitterende metro en nemen een kijkje op het mooiste station: een 26 meter diep gelegen halte met reusachtige mozaieken en kunstzinnige lampen (foto's ten strengste verboden!). De bus naar Lahic blijkt wederom een marshrutka en aangezien we bijna vertrekken zitten Jeroen en ik op de klapstoeltjes. Het contact met de buren is gezellig, we maken vrienden met de hollandse postkaart en zien dit meteen bevestigd in het uitwisselen van facebook adressen via hippe telefoontjes. Het landschap is nog steeds kaal en heuvelachtig, maar verandert langzaam naar meer groen. Op een kruising worden we opeens uit de marshrutka gezet, omdat het de afslag naar Lahic is, en daar staan we dan... Gelukkig verschijnt binnen 5 minuten een taxi die ons naar Lahic kan rijden. Een bochtige, smalle weg langs een steile afgrond.

Lahic is allerschattigst, met mooie keiwegen, stenen huizen en kopersmid werkplaatsen. We kunnen wel slapen in het huis van de eigenaar van de tourist info, die er zo zijn eigen handeltje op na lijkt te houden. Vrouw des huizes is minder enthousiast, misschien hongerig door de ramadan?

zaterdag 6 augustug 2011 Lahic

We hadden natuurlijk wel een voorgevoel moeten hebben, toen Dadash (onze huisbaas) 3x zei dat we echt om 6.30 uur klaar moesten staan, tja, dan zou je inmiddels wel moeten weten dat je echt niet voor 7.30 gaat vertrekken. Plan is te gaan lopen naar Fit Dag Castle, volgens Dadash zo'n 4 uur, 6 uur of 8 uur wandelen en vooral iets voor jonge jongens dus eh... (afkeurende blik richting mij... ) eh.. dus jullie hebben echt wel eens eerder gewandeld in de bergen?

Nadat de gids met paard een uur te laat is verschenen, zijn we klaar voor vertrek. Lekker bewolkt en een beetje regenachtig,dus prima wandelweer. Mooie start van de tocht over de berghelling met uitzicht, geel gras en water bronnen, een pas over naar een rostig stuk, bloemen en dan komen de bomen en struiken.. eh.. pad?

Overal zijn laaghangende stekende struiken, waar onze gids met een kapmes een pad probeert te maken. Even lekker wandelen in een meters dik pak bladeren in een bos dat op de ardennen lijkt. Dan laten we op eens de pony achter (die verplicht mee moest) en gaan zonder paard verder. Er is nu helemaal geen pad meer en het is even flink afzien tot we bij een hele steile rotswand komen waar we vier touwlengtes moeten klimmen. Eenmaal boven treffen we wat steenhopen en muurtjes aan, die ooit een groot kasteel moeten zijn geweest. Er is nog een klein deel bewaard gebleven waar we nog in kunnen zitten. Er is prachtig uitzicht op besneeuwde toppen hier, als het niet bewolkt zou zijn, zou je daar vast heel erg van kunnen genieten. De gids, die geen engels kan, weet ons toch heel wat duidelijk te maken. We lopen het hele eind weer terug en komen na ruim 10 uur wandelen afgepeigerd 'thuis', alwaar Dadash vertelt dat je er via een ander dorp ook in een uurtje naar toe kan wandelen.... een beetje een deceptie.

We krijgen bijna meteen een heerlijk, maaltje voorgezet en de vrouw van Dadash neemt ook stiekem een bordje mee naar de tv, alhoewel de zon nog lang niet onder is. Misschien heeft ze een SAR-dag (schijt aan Ramadan dag). Dadash eet pas na 21.00 uur, terwijl hij voor de servetten zit, zegt hij tegen zijn vrouw: " Geef me even een servet" , vervolgens moet zij 5 meter lopen, een servet pakken, het opvouwen en aan hem geven. Ieder zijn taak in het leven. Jeroen en ik genieten in de huis banja en gaan schoon geschrobd onze bedjes in.

zondag 7 augustus 2011 Lahic - Sheki

De marshrutka gaat om 8.30 uur en zit helemaal vol. Gelukkig kunnen we staand toch mee. De vrouw en dochter naast mij maken plek, zodat ik met een bil toch kan zitten en de vrouw (een leerkracht Engels) voor het eerst in haar leven met iemand kan praten die echt engels kan! Het is haar dag vandaag! Ze vertelt in vloeiend Engels dat deze weg heel gevaarlijk is, dat er vaak auto's over de rand rijden en er vele doden vallen. Misschien had ik lekkerder gezeten als ze geen engels sprak. Vanuit Ismayli nemen we een taxi naar Quebele (50 minuten voor 13 Manat, minder dan 12 euro). We zijn weer helemaal op reis als hij speciaal voor ons Modern Talking Greatest Hits gaat draaien en de overbekende Centraal Aziatische Hits over de Pioneer boxen schallen (waar ik helaas precies met mijn hoofd voor zit). You're my heart, you're my soul.. Overstappen in Quebele en wachten op de bus: even over de markt en eten in een restaurantje: Een menu? Kijk maar even in mijn pannen! De bus is zeer krakkemikkig en extreem goedkoop (nog geen 2 euro voor ruim 2 uur). Goed leerpunt dat de bus gewoon 10 minuten eerder dan gepland kan vertrekken. In Seki laten we ons (dank aan Allah) overhalen om een taxi naar het Karavansaray Hotel te nemen. Het blijkt namelijk toch nog 3 km bergopwaarts te zijn. Het Karavansaray hotel (inderdaad, die van Floortje Dessing) is een gerestaureerde karavansaray uit de 18e eeuw, waar destijds de silk route handelaren konden overnachten. Super gaaf om hier nu zelf te slapen, erg mooi gerestaureerd met een eigen slaapkamer en woonkamertje met daartussen een lekker aftandse wc en badkamer. De muren zijn een mix van natuursteen en baksteen en de plafonds zijn helemaal koepelvormig gebouwd met bakstenen.

maandag 8 augustus Lahic Onze trouwdag!

Vandaag zijn we 3 jaar getrouwd, dus starten we met een heerlijk bij elkaar geraapt ontbijtje op onze kamer. Vervolgens bezoeken we het piepkleine maar schitterend beschilderde Khan's Palace (No Pictures!) en een werkplaats waar ze glas in hout maken (knap ingelegde stukjes glas in houten blokjes).

Het is regenachtig en bewolkt, dus heel ander weer dan in Baku, maar erg prettig. Erg leuk stadje met de sfeer van een bergdorp. In het mooiste hotel van de regio nemen we een capuchino en brownie en eten we later op de avond een heerlijke pizza, terwijl we overschreeuwd worden door de eerste westerlingen die we in Azerbaijan hebben gezien, sinds de aankomstdag. Inderdaad, Peace Corps Amerikanen. Als herinnering aan Azerbaijan kopen we een (malinki) houten kistje, waar de maker onze namen en de datum in grafeerd, uber romantisch!