Laatste dag van de maand. Morgen is het maart, en ook al bijna pay-weekend. Aanstaande vrijdag rijden vrijwel alle expats, dus ik ook, naar Banjul voor een weekendje vrij, weg van het werk.

De rit van Pakali Ba naar Banjul duurt tussen de 2,5 en 3,5 uur, afhankelijk van wie er rijdt en waarmee je rijdt (en dan heb ik het niet over 'ezel en wagen'), en gaat gedeeltelijk over een behoorlijke 'bumpy earth road' (Nederlandse landweggetjes zijn daar niks bij). Omdat ik gisteren op en neer ben geweest naar Banjul voor mijn rijbewijs en residence permit was ik gisteravond stiekem best gesloopt. Er was echter nog een afscheidsfeestje van een van de werknemers en daardoor werd het laat. Desondanks vandaag lekker gewerkt en met de neus in Excel gezeten. Na het werk in de hitte met een aantal mannen een partijtje basketbal gespeeld, gegeten en met Wouter gebeld via een soms wat moeizame Skype verbinding.

Voor de aanvraag van een rijbewijs en een residence permit ging Hamadi, de driver die me op de eerste dag ophaalde, met me mee. Of eigenlijk ik met hem. Een drukte van belang bij dat kantoor en na veel gebel en geschuif met geld mocht ik vingerafdrukken en een foto laten maken. Heb mijn paspoort nog niet terug, maar verwacht dat ik komend weekend op ons hoofdkantoor alle spullen in 1 keer kan ophalen.

Met Hamadi ben ik daarna nog naar het ziekenhuis geweest waar 1 van zijn zusjes net was bevallen van haar eerste kindje. Ik was wat voorzichtig, maar Hamadi gebaarde me vanachter het gordijn dat ik vooral moest komen kijken. Het meisje was erg klein, maar had nog geen naam. Daarvoor wordt na een week een groot feest georganiseerd als de moeder sterk genoeg is. Waarschijnlijk wordt het Fatou, wat betekent 'eerste dochter'. Bij wijze van cadeautje heb ik de familie wat geld gegeven, want alles in het ziekenhuis moet direct worden afgerekend. Tja, het is Nederland niet, en pas op dit soort momenten besef je hoe georganiseerd wij zelf eigenlijk zijn.