Zaterdag, na een trage start van het vliegtuig door de-icing wagens die niet communiceerden met de piloot, en een kapotte airco, duurde de vlucht van Amsterdam naar Banjul zo'n 6 uur. Daar wachtte een heerlijk warm, rustig, beetje beholpen welkom. De deuren van de bus werden met de hand dichtgemaakt en aangezien ik bij de deur stond moest ik me goed vasthouden; de deur zwaaide in de bocht net zo hard weer open. Oeps!

Op Banjul International Airport kreeg ik, na een nietszeggende check van mijn paspoort en het overhandigen van wat formele papiertjes, een wit kruis op mijn handbagage. De man achter de scan had gezien dat er iets ongewoons in zat. Mijn klarinet! Dat moest gecheckt worden. "This is yours, or your husbands'?" Ja haha, ik op zoek naar een sleutel van de koffer van de klarinet en met wat grapjes was het allemaal in orde.

Buiten stond er iemand van het hoofdkantoor in Banjul op me te wachten en die heeft me keurig afgeleverd bij hotel Djeliba in Banjul. Onderweg daar naartoe per telefoon met de project manager gesproken. Alles in orde en ik kreeg een prima 2-persoons kamer. De expatriates hadden pay-weekend en namen het ervan tijdens 1 van de weinige vrije momenten. Na een werkdag als vandaag, mijn eerste, snap ik waarom.

Iedereen van Pakali Ba begint tussen 5 en 7 uur, wanneer het ontbijt wordt geserveerd in het restaurant. Sean en Mike, mijn Engelse collega's van Quantity Survey (oftewel: hoe zorgen we er vanuit contractueel oogpunt voor dat de klant betaalt wat wij uitvoeren) verwachten dat ik om 7 uur sharp aanwezig ben. Op kantoor dan. Om 12:30 uur staat de lunch klaar, en vanaf, geloof ik, 18:30 uur het diner. Voor veel van de mannen houdt het dan niet op.

Om jullie een indruk te geven: zojuist werd de chief fuel gebeld. Zijn tweede tank is stuk, en ook de eerste staat hier op de base site in Pakali Ba stil. Als hij vanavond niks doet aan de tank, staat morgen een deel van de machines stil, want zijn ze zonder diesel, en raakt het werk achter. Omdat het project hier op zijn einde loopt en het allemaal net wat anders in elkaar steekt dan in Nederland, rijdt hij dus vanavond heen en weer naar '150' en is het met een beetje geluk om 24 uur thuis.

Mijn dag begon rustig vandaag. Een health, safety en security induction gehad en als Wouter (de schat) ervoor zorgt dat een kopietje van mijn rijbewijs deze kant op komt, kan ik rijden in de 4x4's. Heb wat gebabbeld met Sean en Mike over QS en Erjan, de project manager, heeft me vanmiddag meegenomen over het werk, en dat is nogal een eindje.

Hier op Pakali Ba zitten we op '47' en de weg is klaar tot ongeveer '150'. Dit is gerekend vanaf Soma, het grootste dorp vlakbij. Als een trein lopen de machines achter elkaar aan. Eerst egaliseren; dan ophogen en afdekken met een dikke laag cement; bitumen erop en afwerken met 3 slijtlagen en belijning. Het is allemaal nieuw voor me, maar ik probeer alles zo goed mogelijk op te slaan. Ik word niet uitgelachen, maar moet wel opletten. Mijn research proposal heb ik overlegd met Erjan; cross-project learning. Hij is er erg blij mee, want heeft er zelf geen tijd voor, dus ongeacht wat Sean en Mike van me willen, zal ik deze week een opzet maken om straks veel werknemers te kunnen interviewen over de kennis die in dit project is opgedaan.

Ik heb er zin in, maar het is ook gek. Het lijkt of het heel snel went, maar alles is vreemd. Het bed, de meisjes die de kamers schoonmaken, de kok, de lemen hutjes langs de kant van de weg waar wij met 130 km/h overheen scheuren. Het is niet gevaarlijk, en ook de checkpoints van de politie en het leger op de weg lijkt het niet te deren dat we zonder stoppen doorrijden. Smile and wave, boys. Smile and wave. Als de Gambianen maar betaalt krijgen.

Trouwens, mijn eigen foto's komen nog; ik moet eerst nog wat troubleshooting doen met de laptop. De foto geeft op zich best een aardig beeld van het strand bij de hotels in Banjul.

Tot gauw!