Profile
Blog
Photos
Videos
Hoi allemaal!
Veel sneller dan verwacht een nieuwe update vanuit Australië. De komende 4 weken heb ik hoogstwaarschijnlijk geen blogupdate omdat ik een vierweekse opleiding tot 'farmer' ga volgen, ergens in de middle of nowhere! (Om precies te zijn in Bundella, in de buurt van Quirindi.) Ik word dus een heuze boerin de komende vier weken! Ik ga jeep rijden, motorrijden, schapen hoeden, omheiningen maken, paardrijden en nog veel meer. Nadat ik hiervoor "geslaagd" ben, word ik ergens anders naar een boerderij gezonden waar ik echt aan het werk kan. Het voordeel van zo'n cursus is dat je een "ervaren" farmer bent en dat je dus ook meer kunt verdienen en op betere plekken terecht komt. Er zijn namelijk ook gevallen bekend van grote boeren die backpackers echt uitbuiten. Een groot avontuur dus! Hoe ik er zo bij kom en hoe de eerste paar dagen in Sydney verliepen heb ik hier onder allemaal mooi op een rijtje gezet :-)
Donderdag 20 november Sydney
Zoals je in m'n vorige blog al kon lezen stond ik vroeg op om m'n spulletjes te pakken en de shuttlebus te nemen naar het vliegveld van Auckland. Alles verliep voorspoedig en ik kwam on ongeveer 5.45 aan op het vliegveld. Toen ik incheckte waren er problemen met mijn VISA voor Australië, dus ik moest lang wachten voordat dat geregeld was. Ik vreesde even dat ik Australië niet in mocht, maar gelukkig kwam het uiteindelijk allemaal goed. Achteraf bleek dat ik in het systeem als 'man' vermeld stond, maar dat moest natuurlijk veranderd worden in 'vrouw'. Nadat ik een lekkere fruitshake gekocht had als ontbijt en m'n laatste NZ-dollars voor AU-dollars had ingewisseld, wandelde ik naar de gate en stapte ik in m'n vliegtuig! De verwachtte aankomsttijd was 9.40 uur, maar we waren er al om 9.00 uur omdat we wind mee hadden. Aangekomen op Sydney Airport moest ik een ebola-formulier invullen en vervolgens 2,5 uur in een rij staan voordat ik door de immigratie kon. Echt niet grappig! Om 11.45 uur was ik eindelijk door de immigratie heen, sjongejonge wat een gewacht steeds: nergens voor nodig, want ze hadden gewoon 8 balies kunnen openen in plaats van 2. Toen ik op de schermen keek om te kijken op welke band m'n bagage lag, kwam ik er achter dat de informatie over mijn bagage al niet meer op het scherm stond. Zo lang had ik moeten wachten! Ik vroeg aan een vrouw van het vliegveld die bij een bagageband stond of zij misschien wist op welke band mijn bagage zou liggen, maar die had het ook niet op haar lijstje staan. Ze stuurde me door naar de bagageservice en die stuurden me weer door naar een vrouw van Virgin Blue, de airline waarmee ik vloog. Zij vertelde mij dat mijn koffer in hun office opgeslagen lag en dat ik die op kon halen. Ik moest dan door de arrival zone heen. Ik had zelf een beetje zoiets van: er zijn toch veel meer mensen die dit probleem hebben? Hebben ze dan al die koffers al in dat kantoortje na 2,5 uur? En nog belangrijker: als ik door de deuren van 'arrival' ga, kan ik niet meer terug. Ik besloot het daarom nog een keer aan een andere mevrouw van het vliegveld te vragen en die keek erg bedenkelijk. Ik wees haar welke mevrouw me het gezegd had en zij vroeg het nog een keer na aan de mevrouw van Virgin Blue. Ze bevestigde daarna inderdaad dat ik door de arrivalzone moest gaan om in het kantoor m'n bagage op te halen. Ik liep dus door de arrivalzone en klopte aan bij het kantoortje. Er deed een vrouw open die me raar aankeek. Ik legde de situatie uit en ze slaakte een zucht en keek echt arrogant naar me van; oh nee hè weer zo'n dom geval. Ik vertelde haar dat een vrouw van Virgin Blue me dit opgedragen had, dus dat ik er niks aan kon doen. Ze vertelde me dat ik na een half uur terug moest komen en tenslotte moest ik haar laten weten hoe mijn backpack er uit zag. Pffffffff na 2,5 uur in de rij staan had ik nog wel zin om een half uur langer te wachten (not). Ik was daarnaast ook een beetje ongerust over mijn pick-up: zou die er nog wel zijn? Ik besloot dat vraagstuk maar te parkeren en me voor dat moment maar op het vraagstuk 'bagage' te focussen. Ik nam maar een koffietje en probeerde mezelf een beetje gerust te stellen. Na 40 minuten liep ik terug naar het kantoortje en daar werd me de deur weer gewezen: kom maar terug over een kwartier. Oké. Lekker begin hier in Sydney! Toen ik na 20 minuten terugkwam, kwam er nét precies een stewardess aanlopen met mijn backpack. Gelukkig! Oké deel 2 van het probleem: de pick-up. Waar moet ik staan en nog belangrijker; heb ik hem niet al lang gemist? Ik besloot naar de airport hulpkiosk te lopen en voordat ik daar ook maar in de rij stond kwam er een man naar me toe die me vroeg of hij me kon helpen. (Volgens mij zag hij wel dat ik echt zo om me heen keek van; waar the hell moet ik in godsnaam zijn). Ik vertelde wat er aan de hand was en liet hem m'n pick-up voucher zien. Hij zei dat hij wel even naar het nummer wilde bellen. Oh wat was ik blij dat zo'n random persoon gewoon preciés op het goede moment z'n hulp aanbood. Na het telefoongesprek vertelde hij precies waar ik moest wachten en dat er over 30 minuten (yes, weer wachten!!) een busje zou komen om me op te halen. Ik bedankte hem vriendelijk en wachtte op de aangewezen plek op m'n pick-up. Onder het wachten had ik aanspraak met een meisje waarvan ik eerst dacht dat ze uit Amerika kwam (door haar accent), maar uiteindelijk bleek ze uit Nederland te komen: Andrea heette ze. We verbleven toevallig in hetzelfde hostel, dus dat was helemaal leuk! Aangekomen bij het hostel ging het inchecken vlot, mede door Andrea. Ik was voorbereid op de 20$ borg voor de sleutel, maar door m'n koffie op Sydney airport had ik niet genoeg geld meer.. Andrea leende me 20$, echt heel fijn! Aangekomen op m'n kamer werd ik blij verrast door de mooie kamer. Hier kon ik zeker wel 4 nachten blijven J Ik nam een lekkere douche en kwam Andrea toevallig nét tegen in de receptie. We besloten naar de haven te lopen en ook de botanical gardens te bewonderen. Het was heel gezellig en aan het eind van de lange wandeling dineerden we in een leuk tentje. We praatten beiden over het feit dat we beiden nog geen plan hadden en fantaseerden waar we over 4 dagen zouden zijn. Voor ons beiden was het op dat moment echt nog blanco! Toen ik rond 21.00 uur weer in het hostel was, viel ik neer op m'n bed en viel als een blok in slaap. Moe van alles, maar wel blij dat ik het laatste deel van de dag toch nog weer een beetje energie had kunnen opdoen met leuke dingen doen.
Vrijdag 21 november - Sydney
Ik werd om 8.30 uur wakker: oh wat had ik heerlijk geslapen! Na een frisse douche ging ik eens even kijken wat voor ontbijtje ik kreeg voor m'n ontbijtvoucher. Ik kreeg een klein doosje met daarin melk, muesli, een muffin, mueslireep en jus d'orange. Niet dat ik een muffin eet als ontbijt, maar een schattig pakketje was het wel. Na m'n ontbijt friste ik me even op en ging toen naar de 'working holiday meeting' die ik geboekt had. Het meisje die de uitleg deed was erg aardig en hielp ons met het installeren van een Australische SIM-kaart, het openen van een Taxfile number, het lid worden van een bureau dat baantjes aanbiedt en legde ons ook precies uit wat we moesten doen om een bankrekening te openen en om een medicare kaart aan te vragen. Kortom: ontzettend veel informatie in een korte tijd. Ik was blij dat er een Nederlandse jongen naast me zat zodat ik soms even kon checken of ik het allemaal goed begrepen had. We spraken af om de hele ontdekkingstocht naar de bank, het jobcentre en medicare samen te ondernemen. Toen we bijna wilden vertrekken kwamen we Andrea tegen die vroeg of we de volgende dag mee wilden naar de Blue Mountains. Ik dacht: yolo, dus ik boekte de trip en ook Guus ging mee. Daarnaast boekte ik bij de receptie ook nog twee extra dagen in het hostel. Ik voelde me na het informatie uurtje zo vol van alle info, dat het feit dat ik nog maar 2 dagen de tijd had om óók nog te beslissen waar ik de dagen daarna heen zou gaan véél te veel voelde. Hopelijk had ik zo iets meer tijd voor bezinning en het maken van een plan. Na het boeken gingen we als eerst naar het jobcentre. Daar kregen Guus en ik een soort inlogcode die ons voor 6 maanden toegang geeft tot een databank vol met vacatures. Ik vroeg het meisje achter de balie of ze misschien wat baantjes had die iets voor mij konden zijn. Ik moest immers binnen 4 dagen een plan verzinnen en wilde het liefst een beetje richting in m'n plan krijgen. Ik vertelde het meisje dat ik nu misschien wel graag wat langer op één plek zou willen blijven in plaats van elke dag weer op weg te zijn. Ze glimlachte en liet me toen een folder zien van 'Total Care Farming'. Een boerderij waar je in 4 weken wordt opgeleid tot farmer. Ze had het zelf ook gedaan en het waren haar beste weken in Australië geweest. Aan het einde van haar uitgebreide uitleg (in het Nederlands zelfs, want ze was Belgisch) vertelde ze dat de course maandag al zou beginnen en dat ik dus uiterlijk de volgende dag voor 16.00 uur zou moeten beslissen of ik mee wilde doen. (oef) Ik was op dat moment eigenlijk helemaal van m'n stuk. Ik had net die overlading van info gehad, de Blue Mountains en twee extra nachten geboekt, ik moest nog vet veel regelen in Sydney zelf en nu moest ik dit ook nog binnen zoveel uur beslissen. HOE??? Ik vertelde haar dat ik eerst de bankrekening en de medicare card ging regelen en dat ik de volgende dag terug zou komen om te beslissen (helemaal vergetende dat ik de volgende dag in de Blue Mountains zou zijn). Toen ik klaar was met de meeting en ik met Guus bepraatte wat we eerst zouden doen, was er nog iets dat me ineens overviel. Ik had geen plan, dus waar moest ik dan m'n pasjes naar toe laten sturen? Het meisje van het hostel had gezegd dat ze de post in het Wake Up hostel niet voor je achterhouden, omdat het hostel daar veel te groot voor is. (Het checkt elke dag 550 backpackers in en uit) Ik was echt overladen met informatie en ik wist echt niet meer hoe ik alles moest aanpakken. Het idee dat ik niet wist waar ik de volgende dagen zou zijn, maakte me gek. Vooral ook omdat dat m'n andere to do's in de weg zat! Gelukkig had het Belgische meisje het gesprek met Guus gevolgd en vertelde me dat ik voor 50$ een half jaar lang bij hun een vast postadres kon hebben. Ze mailen me dan altijd als ik post heb en ik kan dan zeggen of ze het inscannen of doorsturen naar mij. Dat was de oplossing! Ook al had ik geen plan voor de komende dagen en wist ik niet waar ik zou zijn, op deze manier kon ik het aanvragen van pasjes afvinken van m'n lijstje.
Nadat ik dat betaald had gingen Andrea, Guus en ik door naar de bank. Daar was het enorm druk, dus we besloten door te lopen naar Medicare. Toen we daar eindelijk aankwamen werden we te woord gestaan door een vrouw die vertelde dat we een afspraak moesten maken en dat de eerstvolgende afspraak pas op 4 december gemaakt kon worden. Arghhh. Normaal kun je bij Medicare gewoon binnenlopen! Wat een tegenvaller zeg. We liepen dus terug naar de bank en vroegen daar, na lang wachten de pas aan. Toen ik dat gedaan had en met Andrea en Guus terugliep naar het hostel raakte ik ineens helemaal in paniek. De volgende dag zou ik naar de Blue Mountains gaan, dus ik zou voor 17.00 uur moeten beslissen of ik wel of niet het farmwork zou willen doen! Ik was zo overladen van al die info, de dingen die ik moest regelen, het ontzettend snel wisselen van plannen en de onzekerheid van geen plan hebben dat ik, aangekomen in het hostel helemaal gestrest, bijna huilend op m'n bed plofte. Wat moest ik nou doen? Ik had nog een uur om te beslissen of ik over 2 dagen op een boerderij wilde zitten voor 4 weken en moest ondertussen ook nog m'n mastercard installeren, mocht ik de farmjob willen doen. (Dan kon ik het betalen). Ik kon helemaal niet meer rustig worden en tot mezelf komen en belde papa en mama op. Ik had immers net een nieuw Australisch nummer met 30$ tegoed met bellen naar het buitenland. Na 2x proberen te bellen en geen gehoor had ik het niet meer en begon ik gewoon echt te huilen. Wat een paniek had ik! Het was gewoon alles bij elkaar en ook het feit dat ik binnen zo'n korte tijd zo'n beslissing moest nemen. Daar kan ik echt niet tegen!! Ik probeerde nog één keer te bellen en ja hoor; eindelijk gehoor! Mama nam de telefoon op en ze zei direct 'Jet hier komt papa'. Ze wist gewoon dat ik het was, terwijl ze nog niet eens m'n Australische nummer had! Toen ik papa aan de telefoon had moest ik echt eerst heel erg huilen en legde ik uit wat voor dag ik gehad had en wat ik uiteindelijk moest beslissen. Na een goed gesprek met papa en mama kon ik eindelijk weer vanuit een soort vogelperspectief naar mezelf kijken. Ik zat zo in de stress dat ik helemaal niet meer reëel bij mezelf kon afgaan wat ik écht wilde. Fijn dat papa en mama mij rustig konden spiegelen wat voor voor- en nadelen het had en hoe het misschien voor mij zou kunnen zijn. Ik besloot er uiteindelijk voor te gaan.
Ik rende, met nog helemaal rode ogen van het huilen, als een gek naar het kantoor dat binnen 10 minuten zou sluiten. Toen ik binnenkwam juichde het meisje en gaf me een high five dat ik er zeker geen spijt van zou krijgen. Ik betaalde en 10 minuten later stond ik weer buiten. Het was alsof de stress van de hele dag van m'n schouders viel. Ik had het overleefd. Alles was geregeld en belangrijker; ik had een plan. Over 2 dagen zou ik op een boerderij zijn ergens in de middle of nowhere. Pffffffffffffff. Rustig liep ik terug naar het hostel en ging ik even 20 minuten op m'n bed liggen. Even bijkomen.. Om ongeveer 18.15 appte Andrea of we weer samen zouden gaan eten. Ja! We spraken af in de receptie en liepen naar precies hetzelfde eettentje, waar we nog geen 24 uur eerder alletwee zonder plan hadden gezeten. Dit keer aten we weer heel gezellig, maar dit keer fantaseerden we juist over de plannen die we die dag gemaakt hadden en hoe het over 3 dagen zou zijn. Toen ik om 19.45 weer in het hostel was poetste ik m'n tanden en ging echt om 20.00 uur naar bed. Doodop!
22 november Sydney (Blue Mountains trip)
Oh wat had ik heerlijk geslapen!! Heerlijk uitgerust at ik m'n ontbijtje en stapte rond 8.15 samen met Guus en Andrea in een knus geel busje, samen met nog zo'n 12 andere backpackers. In de bus moesten we ons één voor één voorstellen, dus zo kwamen we er al snel achter dat we met nog 3 andere Nederlanders in het busje zaten. Gottegot hoe is het toch ook mogelijk! Een leuke groep mensen hadden we en ook de buschauffeur was erg grappig (lekker sarcastisch). Na ongeveer een uur rijden stopten we even om wat koffie te drinken en te plassen. Daarna ging de rit nog ongeveer 40 minuten verder. We kwamen uiteindelijk aan bij een prachtig mooi punt waar we uitzicht hadden over de Blue Mountains. Uiteraard moesten we uitkijken voor de afgrond, die behoorlijk diep was, maar gelukkig overleefden we de fotostop allemaal, haha! Nadat we ons allemaal weer in het vrolijke gele busje gewurmd hadden, reden we door naar een andere plek, waar we de Wentworth Falls Track zouden lopen. Een wandeling die door het National Park gaat en waar je onderweg prachtige watervallen tegenkomt (en: waar je gigantisch steile trappen moet beklimmen!). We liepen over mooie kleine paadjes, langs rotsen en door bossen en kwamen aan het eind van de tocht bij een prachtig grote waterval uit. We maakten mooie foto's en genoten van het uitzicht, dronken nog even wat en begonnen toen met z'n allen weer aan de tocht naar boven. Sjongejongejonge wat een helse tocht. Naar beneden lopen is één ding, maar weer omhoog op die ontzettend steile stenen. Wat een klus, vooral met het hete weer! Toen we eindelijk weer boven waren wurmden we ons allemaal, heerlijk bezweet, weer in het vrolijke gele busje en gingen reden naar onze picknickplek toe. Op weg daarheen liet de buschauffeur ons bomen zien die helemaal zwartgeblakerd waren door bosbranden en ook zelfs een huis dat tot aan de grond was afgefikt. Best wel heftig eigenlijk! We stopten uiteindelijk bij een mooi uitzichtpunt waar we allemaal lekker ons eigen broodje gezond konden maken (met echt lekkere KAAS, woaaahhh!) Nadat we ons buikje vol hadden gegeten gingen we op weg naar deel 2 van de trip. Weer een wandeling, waarmee je de terugweg met een hele bijzondere soort trein/achtbaan weer terug kon naar boven. Weer genoten we van de mooie uitzichten die we hadden, maakten mooie foto's, hadden leuke gesprekken met de mensen van de groep en namen uiteindelijk inderdaad het treintje weer naar boven. Deze ging achterwaarts de berg op; een soort achtbaangevoel kreeg je er van! Leuk om een keer meegemaakt te hebben ;) Toen de hele groep weer bovenaan de berg stond verzamelden we ons weer en gingen weer op weg naar Sydney. Aangekomen bij ons hostel deden Guus, Andrea en ik nog een drankje met een jongen uit Miami/Colombia en later schoven er ook twee andere jongens uit Oostenrijk en Perth aan die meegelopen hadden met de tocht naar de Blue Mountains. We dronken gezellig een biertje met elkaar en namen daarna afscheid van de jongen uit Miami doe op een gegeven moment z'n vlucht naar Melbourne moest halen. Met de anderen gingen we daarna Sydney in om voor 10$ een lekker backpackermaaltje te scoren. We aten gezellig met elkaar, kletsen over van alles en nog wat en gingen uiteindelijk ook nog met z'n allen naar de bar van het hostel waar we beerpong speelden. Een leuke dag was het!!
23 november Sydney
Nadat ik lekker rustig aangedaan had in de ochtend en m'n ontbijtje genomen had, ging ik samen met m'n kamergenootje Mimà (fins meisje) naar het shoppingcenter om daar de nodige dingen te kopen voor m'n Farming-avontuur. Een nieuw telefoonabonnement (het abonnement dat ik vanuit het working holiday pakket gekregen had, werkt niet in the outback), zonnebrand, een hoed, t-shirts met lange mouwen, lange broeken etc. De hele dag spendeerden we in het shoppingcenter. Wat een mensen die allemaal op zondag gaan winkelen zeg. En oh wat raar om te zien dat alles ook gewoon in kerstsferen opgetuigd is, terwijl het zo heet is hier. Ongelofelijk! We hadden een gezellige dag samen en aten 's avonds samen nog een lekkere risotto in een klein cafeetje. Als laatst checkten we allebei, ieder voor zich, alvast het perron waar we de volgende dag moesten zijn, zodat we in ieder geval zeker wisten waar we de volgende dag moesten zijn en dus rustig konden gaan slapen.
Zo: dat waren m'n dagen in Sydney! Morgenvroeg om 9.30 vertrekt m'n trein naar Quirindi, waar ik om 14.30 aankom. Alle 10 de backpackers staan morgenvroeg op het perron, dus ik ben ontzettend benieuwd wat voor mensen ik tref. Als we aankomen in Quirindi worden we opgehaald door de boer en dan gaan we samen nog de laatste essentiële inkopen doen voor het werk op de boerderij. Spannend, maar ik heb er zin in! Ben erg blij met m'n keus tot nu toe. Zo krijg ik als schaapsherder straks misschien nog wel wat mee van het kerstgevoel ? We zullen zien ;-)
Ik wens jullie nu alvast heeeeele fijne kerstdagen, mocht ik jullie dat niet meer kunnen laten weten vanuit de outback. M'n course eindigt de 24e december trouwens!
Veeeel liefs,
Jet
- comments
annet Veel plezier, boerJet!
Melissa Leuk om te lezen Jet!! Heel veel plezier met je nieuwe avontuur!!
Ilse Jet wat leuk, echt super super gaaf! Wat een emotionele achtbaan zeg, ik zat echt vol spanning te lezen wat voor keuze je ging maken ook al wist ik al wat de uitslag werd. Super fijn dat je altijd even op je ouders terug kan vallen als je het even niet meer weet. Heel veel plezier daar!!
Tonnie Goed gedaan Jet,boerin is zo gek nog niet.Veel plezier en groetjes van Oma
Ome Rob Jet zoekt Boer :-)
Annie Blum Ja Jet ook in Luttenberg volgen we je. Heel erg leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt. Veel plezier op de boerderij. Groeten van Annie en Lois
Ingmar Toch nog weer back to the roots, lol! Enjoy the Blue Mountains and later on Sydney!!! The Fireworks are beautiful, and lay back, dude.