Profile
Blog
Photos
Videos
Hoi allemaal!
Ja hoor, daar is weer een update! Ik heb kunnen fixen dat ik eventjes internet op m'n laptop heb, zodat ik jullie op de hoogte kan brengen van m'n farmingavonturen. Op het moment zit ik nog steeds in Bundella en ben ik alweer aan het eind van mijn vier weekse opleiding tot farmer gekomen. Ik ben geslaagd!! Wat nog leuker is, is dat de boer mij hier op de boerderij wil houden. Ik heb dus een baan! JEEEEEEEJ!! Samen met nog een meisje van de opleiding, Ruth (waar ik het heel goed mee kan vinden) blijf ik hier tot sowieso eind januari werken, daarna zien we hoe het verder gaat.
Hieronder heb ik het begin van mijn farming avontuur (vanaf Sydney) uitgebreid beschreven. Omdat ik de afgelopen weken niet precies per dag bijgehouden heb wat ik gedaan heb, vertel ik jullie van alles een beetje: wat ik geleerd heb, welke mensen, etc. Veel leesplezier! J
Maandag 24 november Sydney (Wake up hostel) - Quirindi - Bundella
Ik ging vroeg uit de veren om alles klaar te maken voor m'n vertrek naar Quirindi. Het grootste gedeelte van m'n backpack had ik de avond ervoor al ingepakt, dus nadat ik een lekkere douche genomen had kon ik alles definitief inpakken. Doordat ik de dag ervoor in het shoppingcenter heel veel nieuwe dingen gekocht had, (lange broek, shampoo, boeken etc.) ging het niet geheel vlekkeloos. Wat een gepuzzel om alles in m'n backpack te krijgen! Gelukkig had ik genoeg tijd om rustig aan te kunnen doen. Voordat ik m'n ontbijt ging scoren, liep ik nog even langs de receptie. Ik had op vrijdag (de dag waar ik zoveel dingen moest beslissen) twee extra nachten bijgeboekt, omdat ik voor m'n gevoel meer tijd nodig had om te beslissen wat m'n volgende plannen waren. Alleen had ik die vrijdagavond onverwachts m'n Total Care Farming avontuur geboekt! De twee extra nachten in het hostel had ik dus niet meer nodig. Toen ik die zaterdagavond naar de receptie ging en vroeg of deze twee dagen opgeschoven konden worden naar een andere datum, zeiden ze heel bot dat dit niet kon?! Ik dacht bij mezelf: het gaat mooi niet gebeuren dat ik 82 dollar kwijt ben voor niks, dus ik vroeg die avond naar de manager. De manager zou maandagochtend weer aanwezig zijn, dus daar ging ik deze ochtend eens even werk van maken! Ik liep naar de receptie en vroeg of de manager misschien zou kunnen spreken. Ze keken me aan met een gezicht van: huh? Wie ben jij dat je de manager wilt spreken? Maar gelukkig was hij aanwezig en kon ik het hele verhaal uitleggen: "Ik heb het enorm naar m'n zin hier in het hostel, heel schoon en fijn en ik heb een goede uitleg gehad over work en holiday etc (Altijd goed om met complimenten te beginnen hè?). Maarrrr…. *puppy-oogjes* nu loop ik tegen het volgende aan: ik heb twee extra dagen geboekt, maar nu heb ik een soort van baan. Ik had eigenlijk verwacht dat jullie flexibel waren, bla bla bla bla. Ik wou beginnen over het feit dat ik uiteraard snapte dat je geen geld terug zou kunnen krijgen, maar hij was al over de streep: hij zei hij m'n reserveringsdatum wel wilde veranderen voor mij! Yessss, in de pocket! Ik bedankte hem uiteraard hartelijk en ging met een happy face ontbijten. Ik snap nog steeds niet waarom de vorige receptiemedewerker er zo'n probleem van maakte, maar ik was enorm blij dat het zo geregeld kon worden. Ik heb dus alvast een hostel geboekt voor als ik weer naar huis ga ;-)
Na m'n ontbijtje was ik zo op tijd klaar dat ik nog een half uur met iedereen thuis kon Skypen. Yay! Om 9.00 uur liep ik, bepakt en bezakt met al m'n tassen, naar het Centraal Station van Sydney. De vorige avond had ik al uitgezocht waar het perron zou zijn op dit enorme station, maar iets in me zei dat ik het nog een keer moest checken. Eerst dacht ik bij mezelf: Jet wees nou niet zo'n controlfreak, maar achteraf ben ik ontzettend blij dat ik het nog een keer gecheckt had. Wat bleek? De trein naar Quirindi reed niet, en in plaats van een trein zou er nu een bus rijden. Ik was gelukkig op tijd op het station, dus ik kon deze switch hendelen. Ik vroeg een conducteur waar ik heen moest en hij wees me de weg. Ik stond een tijdje te wachten, maar ik voelde me er niet helemaal lekker bij. Het meisje waar ik de farmcourse geboekt had, had me verteld dat ik zekerweten meer backpackers op het station tegen zou komen die ook de farming course gingen doen. Ik stond alleen helemaal alleen op de aangewezen plek te wachten, met nog ongeveer 10 minuten voor vertrek. Toch maar weer een andere conducteur vragen (met in mijn achterhoofd m'n bagagetrauma op het vliegveld van Sydney door een fout van de stewardess). De conducteur die ik aansprak was ontzettend aardig en belde direct met de buschauffeur die naar Quirindi ging dat ik er nog aan kwam. Hij droeg één van m'n tassen en liep helemaal met me mee naar het busstation. Super aardig! Oh wat was ik blij toen ik in de bus zat. Dit hoofdstuk had ik ook weer overleefd! Deel twee kon nu beginnen: m'n telefoon. Ik was de vorige dag naar het shoppingcenter gegaan om een nieuw abonnement af te sluiten. Met het work en holiday pakket had ik al een vodafone simkaart gekregen, maar omdat deze totaal niet werkt in de outback moest ik een nieuwe aanschaffen. In de telefoonwinkel hadden ze gezegd dat ik deze ochtend vóór 8.00 uur een sms zou ontvangen dat m'n telefoon in werking zou treden. Als dit niet zo zou zijn moest ik een nummer bellen. Toen het 11.00 uur was en ik nog steeds geen sms gekregen had, besloot ik het nummer maar te bellen; ik had toch genoeg tijd gedurende de vijf uur durende busreis! Ik kwam terecht in een groot keuzemenu en ik snapte er geen ene bal van wat ik nu moest kiezen. Ik besloot de man achter mij in de bus te vragen of hij me misschien zou kunnen helpen met het keuzemenu etc. Hij was ontzettend behulpzaam! Hij bekeek al m'n telefoonpapieren en beluisterde het keuzemenu. Uiteindelijk werden we voor 45 minuten in de wacht gezet (fijne muziekjes) voordat we eindelijk een of andere kerel van een callcentrum in India aan de lijn kregen. Doordat die man zo'n sterk Indiaas accent had, kon ik hem nauwelijks verstaan. Gelukkig hielp de man me ook hier mee (ook hij had er moeite mee, haha!) We werden 4x doorgeschakeld en het werd duidelijk dat er moeilijkheden waren met het overzetten van mijn telefoonnummer, omdat deze van vodafone naar m'n nieuwe profider overgeschakeld moest worden. Wéér werden we doorgeschakeld en voor de 10e keer moest ik m'n voor en achternaam spellen (super fijn als je zo'n lange achternaam hebt). Uiteindelijk hingen ze gewoon in één keer op! Whuttt??? Zo oneerlijk! We hadden intussen 1,5 uur gewacht aan de telefoon, maar besloten het nog maar een keer te proberen en positief te blijven. We belden nog een keer en onder de wachtmuziekjes had ik een heel leuk gesprek met de meneer over van alles en nog wat. Toen we na 35 minuten eindelijk weer iemand aan de lijn hadden nam de meneer het woord weer, en legde nogmaals uit wat er aan de hand was. Weer waren we bijna degene aan de andere kant van de lijn kwijt, maar gelukkig kon hij dat voorkomen. Na nog weer 7x doorgeschakeld te zijn (serieus), moest ik wachten op een sms van de provider. Pffffff wat werd ons geduld op de proef gesteld zeg. Het goede nieuws was dat de busreis ontzettend snel voorbij ging. Toen we bijna aankwamen in Quirindi, ontving ik een sms met daarin het goede nieuws dat ik m'n telefoon nu kon gebruiken. Wiehoeee! Na een high-five met de hulpvaardige man probeerden we direct of m'n telefoon inderdaad werkte. Ik belde de man (z'n naam was Clifford) en jeuj hij deed het! Internet had ik nog niet, maar dat zou misschien later wel komen. Dit was in ieder geval gefixt.
Toen we aankwamen in Quirindi bedankte ik de man nogmaals hartelijk en zwaaiden ik hem uit toen hij met z'n auto wegreed. Gedurende de busreis had ik nog niemand van de Farming Course ontmoet, omdat ik zo druk bezig was met mijn telefoonstruggles en omdat ik zo laat aankwam in de bus. Ik keek om me heen en benaderde een paar jonge backpackers of zij toevallig de farming course gingen doen. Ja! We raakten aan de praat en uiteindelijk kwam er een witte landrover aanrijden met een stoere cowboyvrouw erin: Kate. We stelden ons allemaal aan elkaar voor en kwamen toen voor onze eerste samenwerkingsopdracht te staan: alle koffers en backpacks moesten op het dak van de auto gebonden worden. Na ongeveer een kwartiertje was dit gefixt. Na de bagage gingen we met Kate naar het dorpscentrum om daar onze outfits te scoren. We moesten allemaal speciale schoenen en een cowboyhoed hebben, dus die kochten we. Daarnaast kocht ik nog twee werkblouses en sokken. Allemaal heel fashionable! (not) Toen we klaar waren met shoppen moesten we ons allemaal achterin de landrover proppen. Niet heel comfortabel met al die extra tassen! Na een rit van ongeveer 50 minuten kwamen we eindelijk aan op de farm. We maakten kennis met Al, de kok en soort van huisvader, en met Tom:een jongen die op de boerderij werkt en ook in het huis woont. Het eten stond voor ons klaar en samen hadden we een gezellige maaltijd. Na het eten bracht Al ons op de hoogte van de huisregels en van de taakjes die we elke dag moeten doen. Als laatst wees hij ons allemaal onze kamers. Ik sliep vanaf het begin samen met Ruth op de kamer. Na het eten zaten we nog even gezellig na met iedereen te praten. Tom hielp me met m'n telefoon, omdat het internet nog steeds niet werkte. Hij fixte het, dus dat was helemaal super! Nadat we allemaal een lekker kopje thee gedronken hadden, gingen we allemaal lekker slapen.
Dinsdag 25 november Bundella
M'n eerste nachtje op de boerderij achter de rug: lekker geslapen wel! Het matras is wel erg zacht, maar ik hoopte maar dat ik er aan zou wennen (wat niet het geval is). Na een ontbijtje was het tijd voor een meeting met John, de "baas" van de boerderij en van de school. Hij hield een grote speech over zijn visie op de school, z'n dromen, de dingen waar hij met z'n school voor staat en wat hij hoopt te bereiken met de school. Wat vooral erg naar voren kwam was het "mateship". Dingen voor elkaar over hebben en elkaar in alle gevallen helpen. Daarnaast wil hij, in tegenstelling tot veel andere farmers, zo min mogelijk "stress" voor de dieren veroorzaken. Het schapenhoeden gaat dus niet met motors of met veel geschreeuw, maar met zoals hij het noemt "mental manipulation". Na z'n speech, die ik best interessant en inspirerend vond, moesten we ons allemaal voorstellen met behulp van vragen als "waar wil je over 20 jaar zijn?'" etc. Erg leuk om zo wat meer van de groep te weten te komen. Na de toespraak hadden we 'smogo' (morningtea). Na smogo kon de rondleiding over de boerderij beginnen. Met z'n allen in de landrover maakten we een lange rit over de boerderij. Zo ontzettend groot!! Niet te geloven hoeveel grond John in z'n bezit heeft. Om van de ene naar de andere kant van de boerderij te komen heb je 40 minuten nodig. Onderweg stopten we een aantal keren en legde John verschillende dingen uit. Uiteindelijk kwamen we uit op de top van een berg. Daar was Al aan het barbecueën! We hadden een heerlijke lunch met ook nog eens een fantastisch uitzicht. Ik had op dat moment echt zo'n besefmoment van: Jet, drie dagen geleden had je nog geen idee wat je plannen voor vandaag zouden zijn en nu ben je hier. Hoe tof! Echt dankbaar en blij dat ik deze keus gemaakt heb. Anyway, na de lunch ging de toch over het land verder. John legde veel dingen uit over het landschap en liet ons onder andere een aantal dodelijke spinnen zien. Aan het eind van de dag, toen we klaar waren met de rondleiding vertelde John dat hij het heel belangrijk vindt om een goede match te kunnen maken met de familie waarin je geplaatst gaat worden om farmwork te kunnen doen. Hij vertelde dat hij heel erg z'n best doet om een goede match te vormen en dat hij het zou waarderen als we hem op papier iets meer over onszelf zouden kunnen vertellen. Super toch? We maakten nog een ronde door de groep met wat we die dag geleerd hadden en konden vervolgens aanschuiven voor diner. (LUXE!!). We aten heerlijk en na het avondeten kletsten we gezellig na met z'n allen en maakten we een avondwandeling. De eerste dag overleefd: wat was het leuk!
Woensdag 26 november Bundella
Zoals elke "schooldag" eigenlijk, stond ik om 7.45 uur op. Na een ontbijtje begon om 9.00 onze eerste les. Bij aankomst kregen we allemaal een rugtas met handschoenen, een schrift, een mapje voor papieren, een pen, een eerste hulp kit, een veiligheidshesje, oordoppen, tissues en een waterfles. Top! Martine, de vrouw van John, gaf onze eerste les. Het ging over 'reproduction'. De cyclus op de boerderij eigenlijk: hoe gaat het met lammeren, wanneer krijgen ze vaccinaties, wanneer gaat het lam weg bij de moeder, wanneer worden de schapen verkocht en waar hangt het vanaf etc. Erg interessant allemaal. Ik had niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden eigenlijk! Na de les (en veel nieuwe vakwoorden rijker) hadden we smoko. Na smoko hadden we onze eerste les van Kate, de vrouw die ons ook kwam ophalen van het station. Ze gaf ons uitleg over eerste hulp. Wat te doen als je gebeten wordt door een slang of een spin, en hoe werkt het hier met de coördinaten en het bellen van een helikopter? Erg goed om deze les gehad te hebben!
Heel erg jammer, maar vanaf toen heb ik niet meer bijgehouden wat ik precies per dag gedaan heb! Geeft ook wel aan hoe erg ik het hier naar m'n zin heb gehad en nog steeds heb. ;-) Ik zal jullie gewoon wat leuke dingen vertellen van wat ik allemaal heb meegemaakt en hoe het hier allemaal in z'n werk gaat.
Total Care Farming School
Gedurende de opleiding waren we in totaal met 9 backpackers (= inclusief mijzelf). Het idee van de school is om backpackers wegwijs te maken in de farmerwereld. Vaak hoor je slechte verhalen van boerderijbazen die kwaad zijn op de backpackers die weer iets verkeerds of iets doms uitgehaald hebben. John, de baas van de boerderij, zegt dat wij niet kunnen weten hoe het hoort en moet, gewoonweg omdat het ons niet geleerd is. Dat is onder andere waarom hij de school is gestart. Na de opleiding garandeert John ons allemaal een baan. Hij belt z'n netwerk aan farmervrienden op en is heel secuur met het plaatsen van mensen op de goede plek; omdat hij wil dat we een super tijd hebben op de boerderij. We wonen allemaal samen in één huis en hebben per dag allemaal een klusje te doen (vuilnis, kippen voeren etc.) Elke middag en avond wordt er voor ons gekookt en in de weekenden gaat Al met ons naar 'town' om leuke dingen te doen. Total Care Farming is dus écht een goede naam voor de school dus. Total care voor alle backpackers, maar onderling ook voor elkaar.
Tijd voor een overzichtje van een schooldag op Total Care Farming. Elke ochtend stond ik om ongeveer 7.30 op om me klaar te maken voor school. Niet echt een boerderijtijd, maar omdat het 'school' is in plaats van het echte werken op een boerderij, beginnen we later. We verzamelen om 9.00 uur bij de shed (schuur) of bij het schoolgebouw om te beginnen. Meestal hebben we les van Kate, een heel aardige en stoere vrouw die werkelijk alles kan. De afgelopen weken hebben we van haar geleerd hoe we waterpijpen moeten vervangen, hoe we een auto of machine moeten checken voordat we hem gebruiken, hoe we een wiel van een auto vervangen, hoe we een afrastering maken van 1 km lang, hoe we verschillende knopen leggen voor de afrastering, hoe we sneldrogend cement moeten storten voor de afrastering, hoe we paard moeten rijden, hoe we de hoeven van een paard moeten vijlen en knippen, hoe we lammetjes vaccineren, hoe we lammetjes castreren en de staart afbinden, hoe we de lammetjes een eartag geven en nog véééél véééél meer. Ik kan werkelijk nog wel 6 A4tjes vullen met dingen die ze ons geleerd heeft. Elke leerling heeft een eigen boekje met daarin de cijfers die je voor alle verschillende onderdelen hebt gekregen. Je hebt een soort van matig- voldoende - goed- zeer goed systeem. Alles moet aan het eind van de course voldoende zijn, wil je slagen. Elke week krijgen we onze cijfers in te zien en op die manier kunnen we ook direct kijken waar we onszelf nog zouden kunnen verbeteren. Niet alleen kijken ze naar de praktische dingen als het maken van knopen o.i.d., maar ook naar je houding, het zorgen voor anderen, de dingen die je doet in het huishouden en je punctualiteit. Maar niet alleen hebben we les gehad van Kate. De afgelopen tijd hadden we ook wat lessen van John zelf. Hij heeft ons geleerd hoe we grote en kleine trekkers met opleggers moeten rijden, hoe voorzichtig we met ze moeten omgaan, hoe we ze moeten checken, hoe we grote groepen met schapen verplaatsen naar een weiland kilometers verderop, hoe we vijf schapen apart kunnen "selecteren" uit een grote groep van 50 schapen zonder ze aan te raken of tegen ze te schreeuwen, hoe we four wheel driving gebruiken en rijden en nog veel veel meer. Daarnaast heeft John ons veel tips en trucs verteld over hoe farmers naar je kijken, waar ze op letten, kleine trucs hoe je extra "punten" kan krijgen etc. Handig hoor!
Als laatst hebben we ook een paar lessen van Al, de "huisvader" gehad. Hij heeft ons geleerd hoe je schapen slacht en het vlees verder verwerkt en hoe we quadbikes en motors moeten rijden.
Afgelopen vier weken heb ik me door de week met deze dingen bezig gehouden. De tijd vloog werkelijk voorbij! Met name ook vanwege de leuke groep mensen. In totaal waren we met vier meisjes en vijf jongens. In de eerste week hadden we wat spanningen in de groep (vooral omdat enkelen nog niet echt gewend waren om dingen in huis te doen, omdat ze nog nooit op zichzelf gewoond hebben en net van de middelbare school afkomen), maar na een goed gesprek over alle irritaties werden we écht een groep. Soms is het goed om als groep even door de drek te gaan! Vooral na de eerste week speelden we in de avond monopoly, zaten we buiten te kletsen en dronken we na het diner áltijd samen thee. In de ochtend en onder het afwassen áltijd het liedje 'Slumville Sunrise' van Jake Bugg op en na het eten schreeuwden we met heel veel verschillende liedjes mee. Samen met Alex en Ruth deed ik ongeveer twee keer per week een work-out in de tuin, of gingen we lekker hardlopen in de avond.
Over naar de weekenden: Elke zaterdag gingen we naar een stadje in de buurt van Bundella (nouja; allemaal zo'n 250 km verderop). Al gaat dan altijd met ons mee. Hij zorgt voor lunch en voor een gezellige dag. De afgelopen weekenden hebben we het enorm naar ons zin gehad. Zo hebben we gewandeld door Nationale Parken, gepicknickt in een hele hoge toren met prachtig uitzicht, zijn we twee keer naar een pub geweest, heeft hij een early christmas party voor ons georganiseerd, zijn we wezen kamperen in de middle of nowhere en hebben we vooral heeeeel hard gelachen om Al's grappen en manier van doen (het is een echte Australische cowboy die duizenden malen 'mate' roept en grappen over 'd*** ' maakt). Toen we voor de tweede keer naar de pub gingen, moesten we daar noodgedwongen blijven slapen omdat het weer zó ontzettend slecht was, dat we niet terug konden naar de farm. Even schakelen, maar uiteindelijk hebben we een hele gezellige avond gehad met z'n allen. Onder andere door de locals in de pub, de jukebox, de pooltafel en veel andere backpackers die eerder de Total Care Farming course gedaan hebben en die nu in de buurt werken.
Ik geloof dat ik alles zo'n beetje kort verteld heb nu! Afgelopen vrijdag 19 december zijn alle andere backpackers vertrokken naar andere farms, of hebben hun backpacks klaargemaakt om verder te reizen. Na een speech van John werden onze diploma's uitgereikt. Iedereen van onze groep is geslaagd! We kregen allemaal een soort tinnen beker met daarin onze naam gegrafeerd en de zin 'je bent altijd welkom bij ons kampvuur'. Deze zin refereert naar het gebied waar de farm gelegen is, ongeveer 100 jaar geleden. Het was in die tijd erg gevaarlijk om een vuur te maken in de nacht, omdat je dan makkelijk zichtbaar was voor de vijand. De mensen maakten dus een héél klein vuurtje, nét genoeg om je in de koude nacht een beetje warm te houden en zo klein mogelijk, zodat de vijand je niet zou ontdekken. De zin op onze beker refereert naar dit kleine kampvuurtje: het was in die tijd een hele grote eer om je te mogen warmen aan het kampvuur van iemand anders. Het was namelijk heel erg koud in de nacht en het kampvuur was heel klein. Je moest dan echt wel een soort familie of iets dergelijks zijn om je te mogen warmen aan het vuur. De zin betekent dus zoiets als: je bent als familie voor ons. Bijzonder!
Na de diploma uitreiking was het voor de anderen tijd om te vertrekken. Ik heb echt wel wat traantjes gelaten toen we van iedereen afscheid namen en ik uiteindelijk, samen met Ruth, alle anderen uitzwaaide. .. Wat is het bijzonder hoe snel je met een groep een band kunt opbouwen. Ik ga ze allemaal stuk voor stuk heel erg missen. Vooral nu ik met Ruth en Tom alleen in het huis ben, is het best raar. Gelukkig zijn we de afgelopen dagen goed doorgekomen.
Toen Ruth en ik vrijdag de anderen uitgezwaaid hadden, moesten we namelijk direct aan het werk! We werden opgehaald door Bob, een 72 jarige oud-vietnam veteraan zonder tanden. Hahaha! Wat ben ik blij dat ik Ruth bij me heb die soms een zin kan herhalen; ik kan Bob soms nauwelijks verstaan. De afgelopen dagen hebben Ruth, Bob en ik een grote watertank waar 25000 liter in kan ontdaan van al het calcium dat vastzat aan de bodem van de tank. Wat een werk en wát ontzettend heet in die tank. Ook hebben Ruth en ik allebei al onze vuurproef doorstaan: we rijden nu om beurten elke dag in een soort oude rode oldtimer brandweerwagen in four wheel drive door de hele stijle afdalingen en steenachtige bergen. Pfoe: ik had echt nooit van mezelf gedacht dat ik dat zou durven en kunnen! Mede door de nonchalante houding van Bob lukt het me om maar gewoon te denken; yolo, ik heb verdorie m'n rijbewijs dus ik kan dit heus ook. En ja, dat helpt hoor!
Zaterdag zijn Tom Ruth en ik naar Tamworth gegaan om onze kerstboodschappen te doen. We hebben die dag in totaal 5 uur in de auto gezeten om normale boodschappen te kunnen doen. Ongelofelijk toch? Zondag hebben Ruth, Bob en ik weer gewerkt in de watertank die bloody hot was, totdat we in een groot stressmoment belandden. John, de boer is op vakantie, dus Tom Ruth en ik moeten de boerderij runnen (wat een verantwoordelijkheid!!). Gelukkig helpt Bob een handje en ook komen Kate en Al zo af en toe om de deur kijken om ons te helpen met van alles. Goed: wat er aan de hand was: 16000 lammetjes in het weiland en de grote watertank die dat weiland van water voorziet was kapot. Oi oi oi! Bob was ook in stress en we raceden die dag van hot naar her en van waterpijp naar waterpijp om het grote probleem te fixen. Uiteindelijk is alles goed gekomen, jeetje hee! En dat terwijl John op vakantie is. Wat nou als we het te laat gemerkt hadden dat het water het niet deed (had makkelijk gekund omdat het gebied zoooo groot is en omdat we veel verschillende weilanden met schapen en lammetjes hebben). Als dat zo was dan hadden we makkelijk honderden dode lammetjes gehad kunnen hebben! Gelukkig is dat niet gebeurd en konden Bob, Tom, Ruth en ik de dag afsluiten met een biertje ;-) Ruth en ik werken dus zo'n beetje elke dag met Bob en daarnaast voeren Tom Ruth en ik elke dag de 3000 lammetjes.
Zo, dit was eigenlijk zo'n beetje alles! Jullie hebben in Nederland vast al een heerlijk kerstgevoel, maar daar ontbreekt het mij eigenlijk een beetje aan. Het is gewoon te heet! Wel hebben we van Martine (de vrouw van John), leuke versiersels en een klein kerstboompje gekregen voor in het huis, en zelfs wat kadootjes onder de kerstboom. Hoe lief! Tom Ruth en ik hebben van John en Martine voor de kerstinkopen 50$ meer gekregen om iets lekkers van te kopen voor kerst. We hebben onder andere een grote turkey die Tom met kerst gaat klaarmaken. (Wat heb ik toch een geluk dat Tom tien jaar lang chefkok geweest is in Engeland!!!). Dus aan en lekker kerstmaal gaat het me niet ontbreken. Misschien gaan we met kerst nog naar een Christmas Carol of naar een kerstbarbecue met allemaal locals, maar dat gaan we nog zien. Met oud en nieuw zijn we uitgenodigd voor het oud en nieuw feest bij Al thuis. We gaan zien hoe dat wordt!
Ik wil jullie vanaf hier allemaal hele fijne en gezellige kerstdagen toewensen en natuurlijk een super 2015!! Geniet van de gezellige dagen!
Veel liefs, Jet XXXXX
PS: ik heb een mailtje gekregen dat mijn blogwebsite een andere naam gaat krijgen vanaf 2015. Alles blijft hetzelfde, alleen de website verandert in www.offexploring.com/het-avontuur-van-jet
- comments
Annette Lieve Jet, je verhaal leest als een avontuurlijk boek. PRACHTIG Voor als de post je niet op tijd bereikt: Hele goede kerst en veel geluk en gezondheid voor 2015. BLIJF ZO GENIETEN MEID ! Vele lieve groeten, knuffels en smakzoenen van alle Holleboompjes XXXXX
Tonnie Jansen HOI jet, Blij dat ik weer wat van je hoorzo te lezen heb je het wel naar je zin. Bedankt voor de kerstwens dit is wederzijds geniet van je mooie avontuur Jet alle goeds en veel liefs van Oma.
Liane Heey farmer vrouw ;-) Gefeliciteerd! Super :-) Wat een ervaring Jet! Fijn om te lezen dat het zo goed met je gaat. 2015 komt er bijna aan...geluk meis.. Er gaat een geluksvuurpijl de lucht in voor je ! Go for it girl! Liefs Liane & family xxx