Going out!
Hoewel buiten de deur eten ook een soort "uitgaan" is, bedoel ik in dit geval toch meer het Chinese nachtleven. Ik moet er wel meteen bij zeggen dat ik me vrij beschaafd heb gedragen tot dusver, dus een perfect beeld van het Chinese uitgaansleven kan ik zeker niet geven (ene heer Brusche is daar wat meer in bedreven, ik zal eens om een gastbijdrage aan dit blog vragen). Desalniettemin doe ik toch een poging.
Uitgaan en de mogelijkheden daartoe zijn zeer sterk afhankelijk van de stad en plek waar je bent. In een klein dorp (een flinke stad in Nederlandse termen) is er 's avonds niet veel meer dan een paar barretjes waar de dance-platen uit de top 40 uit de speakers knallen, en enkele café's voor de Westerse toeristen waar rond 12 uur ook wel het licht uit gaat. Toegegeven, het was absoluut geen hoogseizoen, dus het zal niet altijd zo rustig zijn.
In grotere steden (een paar miljoen inwoners) is duidelijk meer te doen, maar praktisch alles is op de Chinezen gericht. Dat wil zeggen, de clubs zijn echt Chinees, en behoorlijk anders dan ik gewend ben in Nederland. Zo'n club ziet er dan vaak als volgt uit: er kan een bepaald thema in het uiterlijk van de club zijn (binnenkant van een horloge is een interessant thema). Verder is er lang niet altijd een echte dansvloer; er zijn staantafels verspreid over de ruimte, waarnaast je eventueel een dansje kunt wagen. Deze tafels gebruik je met de mensen waarmee je bent als drank/dobbel tafel. Drank: losse biertjes kan, maar do as the locals do en bestel met je vrienden een fles drank. Gin, whiskey, vodka wat je maar wil gaat per hele fles, en komt met gratis frisdrank en ijs om het te mixen. De dobbelstenen zijn voor het dobbelen (duh), vaak in de vorm van een bluf-drankspel. De verliezer is zoals verwacht de drinkende klos. Tel daarbij op en paar honderd Chinezen die relatief snel dronken zijn en het bijbehorende gedrag vertonen, "hippe" jongens en meisjes die op het podium top 40 nummers playbacken en rondrennend personeel in bedrijfskleding, en je begrijpt een beetje de sfeer in zo'n club. En dan heb ik nog niet eens de schoudermassage in de toiletten genoemd! Een kleine fooi wordt dan wel verwacht. Trouwens, fooi geven kennen ze hier verder niet; als je in een café zegt dat ze het mag afronden, word je eerst aangestaard met een onbegrijpelijke blik, waarna bij de manager om uitleg wordt gevraagd, en je uiteindelijk toch maar je wisselgeld moet terugnemen.
En hoewel uitgaan op deze manier best vermakelijk is zo af en toe, is een rustig barretje ook wel eens fijn. Die zijn dan jammergenoeg vaak weer wat lastiger te vinden, maar in Chengdu had ik geluk. Daar raakte ik in de Bookworm (café/restaurant/bibliotheek) aan de praat met iemand over Laos, en toen hij hoorde dat ik uit Holland kwam vertelde hij over een kleine bar genaamd Machu Piccu, een paar straten verderop, met een eigenaar genaamd "Gaiz, Geiz, something like that..." U begrijpt, lieve lezer, dat er dus een bar in Chengdu is van ene Nederlandse Gijs! Diezelfde avond ben ik er natuurlijk geweest, en even met de eigenaar gesproken. Ook een ontzettend leuke en gezellige bar vol met zowel expats als Chinezen. In het weekend hebben ze live folkmuziek uit de hele wereld, helaas was ik er op een dinsdagavond. Dus mocht je ooit in de buurt zijn... Aanrader!
En dan zijn er in de grote steden ook de naar Brits model gevormde pubs en sportsbars. Prima voor een simpele hap eten of een vers getapte Guinness.
Veel te doen dus, maar het is soms nodig om even de lokale (Engelse) stadsblaadjes erbij te pakken om de leukste en nieuwste plekken te ontdekken; er is vaak een grote wisseling in deze sector, dus helemaal vertrouwen op je 2 jaar oude Lonely Planet is niet de beste optie!
(foto: livemuziek in de bar van het hostel in Xi'an)