Profile
Blog
Photos
Videos
Op naar het platteland,
Zoals de laatste zin van mijn vorig verhaal liet blijken, het platteland is een ander verhaal. Maar eerst blijf ik nog even in de stad. Ik heb het eigenlijk te mooi voorgesteld… van zodra je de hoofdlanen en zijstraten verlaat ben je plots 50 jaar terug in de tijd. Soms onverharde straten, heel smalle steegjes, kleine huisjes en vuiligheid alom, nogal dikwijls met een reukje eraan. Het water heeft het soms moeilijk om uit deze bidonville te geraken en loopt gewoon over straat. Winkeltjes in particuliere huizen, iedereen koopt en verkoopt, vooral eten. Hier is het domein van de voetganger, de elektrische driewiel-karretjes en fiets-scootertjes, een auto heeft het daar moeilijk. Daar zie je dan mensen die langs de straat liggen te slapen, peuters zo zwart als de straat en mensen die dit jaar nog geen andere kleren hebben aangetrokken.
We trekken door streken waar de meeste mensen nog nooit een westerling hebben gezien, bijgevolg zijn wij een attractie op zich, we worden nagestaard en door hen die durven, gevraagd om samen voor een foto te poseren. Ludo voelt zich als een BV, soms als een ster en soms zit hij aan het raam te wuiven als de Paus hemzelf.
Chinezen zijn gastvrij, onmiddellijk bij het binnenkomen wordt een enorme thermos bovengehaald en een kop volgeschonken met heet water waar wat thee in zwemt, ook al is het buiten 30 graden. Juist, 't is hier nu zo warm, wij genieten alvast een goede vroege zomer (ik zie jullie al likkebaarden ;-), er wordt ook wat fruit aangeboden, appel, banaan, perzik, abrikoos, druif, zowat hetzelfde fruit als bij ons. Regelmatig worden we uitgenodigd voor een maaltijd. 't Is natuurlijk altijd chinees... meestal aan een ronde tafel, steeds staan spijzen rijkelijk op een grote glazen draaischijf en elk neemt met zijn stokjes uit alle kommetjes, lust je iets niet, dan laat je deze beker aan jou passeren... Soms bieden ze een vork aan omdat we met het grijpen van de eerste stukjes wat sukkelen, maar eens het terug in de vingers zit beseffen we zelf niet meer dat we met stokjes eten. Nee geen vork, we worden chinees met de chinezen.
Aja, dit weer, een nadeel,'t is nogal warm om te slapen en er ligt nog winterdons op het bed en ja natuurlijk is er airco, maar als je hem aanzet verhoogt de temperatuur op de kamer nog een paar graden, dus die blazer blijft gewoon uit, we leerden het al, dit is China….
Emmanuel
- comments
Mieke en Gino Emmanuel, jouw zalig schrijftalent brengt ons echt een beetje in China... De diverse indrukken, in massa gepresenteerd, worden door beeld en woord in dit blog samengebracht... Echt zalig om dit te mogen meebeleven!! Zorg goed voor jezelf! Mieke